ARCHEOLOGY

Arpa · October 6, 2008

http://www.armenianow.com/?action=viewArti...03&lng=eng#

(October 3, 2008)

Discovery: Archaeologists find Iron Age mausoleum in Lori province

By Naira Bulghadaryan

ArmeniaNow Vanadzor reporter

Published: 03 October, 2008

Archeologists at work in the Gogaran village of the Lori province have recently, surprisingly, discovered a mausoleum unlike others that appeared in Armenia.

The discovery announced in September is a novelty for the group of specialists of the National Academy of Sciences of Armenia as it differs from other earlier known mausoleums in style and material it revealed. Unlike those in other finds, the mausoleum is made of hewn stone (instead of clay bricks).

The structure is 14 meters in diameter, and is believed to have been prepared for a local prince from during the Iron Age (9th-7th century BC). The mausoleum is surrounded with half-processed and semi-concaved large stones, rimmed with smaller ones.

Excavators’ attention has also been drawn by the flagstone shield of the mausoleum and the small grave pit rimmed with a small circle comprising articles typical of funeral rites.

Hrachik Marukyan, researcher at the Lori provincial service for historic environment conservation of Armenia, says the age of the mausoleum is determined by the materials found there.

The family of the ruler buried him in a special funeral rite, burying also his dagger, small and large ceramic vessels, a ceramic plate, and a necklace believed to be onyx, and also cattle and still unexamined species of animals. “Proof of its age is found in the blade of the dagger,” Marukyan says.

Marukyan points to the unique architectural structure of the mausoleum, the variety of geometric drawings on one of the large stones of the circle with a row of triangles, and the equal-winged cross inside the circle.

“The cross indicates the four sides of the world and is the symbol of the Sun taken into the circle. It becomes a swastika, when turned, symbolizing the eternity of power over the world,” Marukyan says.

Doctor of History and corresponding member of the National Academy of Sciences Aram Kalantaryan, a participant to the Gogaran expedition, believes the ruler belonged to the ancestors of Armenians.

“Despite the decay of the remnants with only part of the little finger and several teeth remaining, there are no doubts the ruler belonged to Armenians,” Marukyan insists, saying despite the remains have not been exposed to genetic identification yet, the ancient monuments so far discovered on the territory of Lori belong to the Armenian culture.

The findings are now moved to Yerevan for examination.

Specialists say the territory of the discovered monument can be referred to pre-Christian settlements and has been a residence of the princes of those times.

Besides the mausoleum, specialists also point to the St Astvatsatsin Church in Gogaran. Despite it was ascribed to the 17th century in the Soviet times, the specialists say now it belongs to the 4th.

“In the Soviet times Armenian monuments were purposefully ascribed to late periods to conceal the ancient age of our culture,” says Marukyan, an expert on monuments.

He believes the Soviet time ‘mistakes’ need to be reviewed to reveal the true age of historic monuments.

He recalls the mistakes of the formerly indicated age of the church was revealed when architect Stepan Nalbandyan excavated the basement of the church.

The church was built on plans typical of the 4th century.

The group of structures in the yard of the church, the ancient capital-formed headstone and numerous mausoleums permit considering the territory of Gogaran as an ancient settlement of pre-Christian period.

The hypothesis is grounded also on the existence of numerous pre-Christian caves [with traces of human presence] discovered in the locale, as well as the recently discovered stone tubes on the territory between the villages of Gogaran and Shirakamut. The specialists are now studying the findings.

Archeologists also point to the Lori citadel on the territory of Stepanavan with the mausoleums found there in the recent years revealing rich archeological material.

The findings range from ceramic vessels, to silver bowls and silver and bronze jewelry including snake-formed bracelets. Marukyan also recalls with astonishment the prince’s seal with its whitish semi-transparent tube with a shield-like ornamented gold lid on each of its ends. The seal is an image of two vertically statant stags facing each other with a tree in the center.

Hakob Simonyan, director of the Center for Research on Historic and Cultural Heritage State Non-Commercial Organization mentions dozens of thousands of mausoleums, whose exact age is not specified yet, have been unveiled in the recent years.

“So, the opinion Lori is a hearth of ancient culture is not without a purpose,” Marukyan believes.

Articles may be reproduced, provided ArmeniaNow.com is cited as the source

Edited October 6, 2008 by Arpa

Arpa · October 6, 2008

Dear mods and ads.

I double posted the above, here and under the general topic of History. I had second thoughts, so I decided to create a general subject topic of ARCHEOLOGY and in time gather all relevant posts here.

Below some that I remembered , but I am sure there many more that I will point out ,and I urge everyone to point out all posts dealing with the subject that may have been posted under a variety of topics, like history, culture et al.

Thank you

PS. You may choose to remove the above article from the other (History) topic

Garni?

http://hyeforum.com/index.php?showtopic=16785

Tmbkaberd

http://hyeforum.com/index.php?showtopic=18674

Temple

http://hyeforum.com/index.php?showtopic=18444

Karahunj

http://hyeforum.com/index.php?showtopic=7392

Arpa · October 6, 2008

EREBUNI

ԵՐԵԲՈՒՆԻ

http://loosavor.org/2006/10/erebuni_1.html

Even though this may better belong in the History section, my intention is to gather all archeological posts and pictures of Erebuni here.

Below the main topic is that the celebrations of the Erebuni’s 2790-th yearanniversary have been movede to the Hraparak for the past 5 years (I didn’t know that. I saw it at its original site on Erebuni Street), this year it has been decided to move it back. The article further talks about renewed interest and new digs at the site of Erebuni. The article opens with ; “The natives of Urartu called themselves Biaynilians, i.e Vanetsis, and that the name “Urartu” was based on what the Assyrians called the kingdom.

------

Please bear with me. It is a long read but well worth.

From AZG

ՄԱՐԻԵՏԱ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ

ՈՒրարտուի բնակիչներն իրենց կոչում էին բիայնացիներ, Ուրարտու անունը նրանց երկրին տվել են ասորացիները, ասորական տեքստերում է հանդիպում: Բիայնա տերմինը Վանի թագավորության տերմին է եւ կա մ.թ.ա. 9-րդ դարից սկսած:

Այսօրվա երեւանցին ուրարտական Էրեբունի քաղաք-ամրոցի ժառանգորդն է, ուրարտացիների հետնորդը: Զգո՞ւմ ենք արդյոք մեզ բաժին հասած պատմական հազարամյակների ժառանգորդը լինելու ծանր բեռն ու պարտավորվածությունը, գիտակցո՞ւմ ենք, թե ինչ ներկայանալի տեսք պետք է ունենա մեր քաղաքը՝ ամեն երեւանցի կենդանի վկայագիրը պետք է լինի այդպիսի անցյալի. չէ, հաստատ չենք գիտակցում, քանի որ այդպիսին լինելու համար ե՛ւ մեր պատմությունը պետք է իմանանք, ե՛ւ արժանի լինենք նրան:

Այս տարի լրանում են ուրարտական Էրեբունի ամրոց-քաղաքի հիմնադրման 2790 եւ «Էրեբունի» թանգարանի հիմնադրման 40-ամյակները: 1968-ի հոկտեմբերի 14-ին, երբ ժողովրդական տոնի երեւույթվ նշվեց ամրոցի հիմնադրման 2750-ամյակը, ժողովուրդը շատ սիրեց այդ տոնը, երեւանցիք ամեն տարի սկսեցին հոկտեմբերի 10-ից հետո որոշակի մի օր բարձրանալ Էրեբունի բլուրը, տոնախմբություններով նշել քաղաքի տոնը:

Մեր քաղաքին արժանի տոնին ընդառաջ` այցելեցինք Էրեբունի թանգարան եւ զրուցեցինք նրա տնօրեն Աշոտ Փիլիպոսյանի հետ. «Ես շատ կուզեի, որ վերականգնվեր Էրեբունի-Երեւան տոնը, որը սկսվում էր Էրեբունի ամրոցից. շքեղ տոնահանդեսները հիմա տեղափոխվել են Հանրապետության հրապարակ»: Ա. Փիլիպոսյանը նախնական պայմանավորվածություն է ձեռք բերել Էրեբունի համայնքի թաղապետարանի հետ, ու մյուս տարի թաղապետարանն ու թանգարանը փորձելու են իրենց ուժերով այդ տոնը վերականգնել. «Սկզբի տարիներին լավ էր արվում, վերջին 5 տարին չի արվել: Իսկապես ուխտագնացություն էր այստեղ, ամբողջ Էրեբունի փողոցով մեկ շարված էին գինու տկեր, ճոխ տոնախմբություն էր, մարդիկ իրենց տների առջեւ խորոված էին պատրաստում, ուտելիք ու գինի հյուրասիրում, կարծես իրենց տան տոնն էր էս փողոցում. սկսվում էր Էրեբունի փողոցի ծայրից եւ ալիք-ալիք գալիս էր դեպի ամրոց, պետական այրեր էին գալիս, եւ խորհրդային, եւ հետխորհրդային մի քանի տարիներին, պարային խմբեր էին մասնակից լինում, թատերականացված ներկայացում էր ծավալվում բացօթյա` Արգիշտին էր գալիս մարտակառքով, այս ամբողջը անցյալի կենդանի շունչն էր ստեղծում: Հիշում եմ` մենք ստիպված փակում էինք թանգարանի մուտքը, խումբ-խումբ էինք մարդկանց թողնում, որ կարողանայինք սպասարկել` թանգարանը նայեին եւ բարձրանային ամրոց. արդեն ժողովրդական տոն էր դարձել, բոլորը գիտեին, որ երկրի ղեկավարը պետք է լինի այստեղ, պիտի բացի տոնը, իսկ հիմա դա հրապարակում է արվում: 2790-ամյակ ենք տոնում` նշանակում է այստեղից պիտի տոնենք»:

Առիթը լավագույնն է` պարզելու թե ի՞նչ է կատարվում «Էրեբունի» թանգարանում, ի՞նչ գտածոներով արժանանավորվեցին այս տարի կատարված պեղումները Էրեբունի ամրոց-քաղաքի տարածքում:

Աշոտ Փիլիպոսյանի պատմելով` այս տարի համատեղ պեղումներ են կատարվել Էրեբունի ամրոցի տարածքում. հայ հնագետների հետ աշխատել են ԱՄՆ-ի Բերկլի համալսարանի պրոֆեսոր Դեվիդ Ստրոնախը, ՌԴ Էրմիտաժի հնագիտական ջոկատը, հոկտեմբերին ֆրանսիացի հնագետները Լիոնից նույնպես աշխատելու են հայկական հնագիտական արշավախմբի կազմում. ֆրանսիացիները զբաղվում են աքեմենյան եւ անտիկ դարաշրջաններով, իսկ Էրեբունի ամրոցը զգալի դեր է ունեցել նաեւ հետուրարտական` աքեմենյան եւ անտիկ շրջանում:

Ա. Փիլիպոսյան.- Այս տարի Էրեբունի թանգարանը եւ թանգարանի արշավախումբը աշխատել են ամրոցի այն հատվածներում, որոնք մինչեւ այժմ պեղված չէին: Ի տարբերություն նախորդ տարիների` այս տարի թանգարանն իր ձեռքն է վերցրել բոլոր պեղումները եւ Բերկլիի համալսարանը, Էրմիտաժը եւ ֆրանսիական խումբն աշխատում են մեր արշավախմբի կազմում`որպես ջոկատ: Նրանք մեր հսկողության ներքո են աշխատում, մեր աշխատանքներին համահունչ, մեր առաջադրած ծրագրի սահմաններում` համատեղելով իրենց ծրագրերի հետ: Այս տարվա պեղումների արդյունքում Դ.Ստրոնախի հետ միասին եկանք այն եզրակացության, որ հավանաբար Վանի թագավորության անկումից հետո, Էրեբունի ամրոցի տարածքում, մինչեւ Աքեմենյան տիրապետության հաստատումը, վերակառուցումներ են կատարվել, եւ դրանք կարող են վերագրվել մ.թ.ա. 6-րդ դարի առաջին կեսին, այսինքն` Երվանդ Սակավակյացի ժամանակներին: Դա նշանակում է, որ Երվանդունիների իշխանության օրոք, մինչեւ Աքեմենյան գերիշխանության հաստատումը, այստեղ, ըստ ամենայնի, ինչ-որ վերակառուցումներ կատարվել են, եւ հավանաբար կապված Խալդ աստծո տաճարի հետ: Այս նույն ժամանակահատվածին պիտի վերաբերեն այն կառույցները, որոնք բացվում են միջնաբերդից դուրս, բլրի արեւմտյան լանջին, դեպի Վարդաշեն տանող ճանապարհի հատվածում, դրանք ուշուրարտական եւ հետուրարտական ժամանակաշրջանների նյութեր են:

Թանգարանի նորությունները

Այս տարի թանգարանում բացվել է հնամարդաբանական լաբորատորիա, որտեղ մինչուրարտական, ուրարտական եւ հետուրարտական ժամանակահատվածներին վերաբերող 700-ից ավելի հնամարդաբանական նյութեր կան, Հայաստանի լավագույն մասնագետներից մեկը` պատմական գիտությունների թեկնածու Ռուզան Մկրտչյանը ուսումնասիրում է դրանք:

Թանգարանն ունի նաեւ վերականգնման լաբորատորիա, որտեղ մետաղի, խեցեղենի վերականգնման աշխատանքներ են կատարվում: Նախնական պայմանավորվածություն կա Էրմիտաժի հետ, 2009-ի մայիսին «Էրեբունի» թանգարանի երկու ռեստավրատորներ, որոնք պետք է զբաղվեն որմնանկարների վերականգնմամբ, մեկնելու են Սանկտ Պետերբուրգ` մեկ ամսով վերապատրաստվելու, որից հետո սկսելու են Էրեբունու որմնանկարների վերականգնման, ամրակայման եւ կրկնօրինակների ստեղծման աշխատանքները. «Այս տարի մենք սկսելու ենք ամրոցի վերականգնման աշխատանքները եւ շատ ուրախ եմ, որ այդ աշխատանքներն իր հսկողության տակ է պահում մշակույթի նախարարությունը եւ անձամբ նախարար Հասմիկ Պողոսյանը: Աշխատանքները որոշակի ծրագրով են սկսվել, առաջին հերթին պարիսպների հատվածներն են բարձրացվում, մուտքը դեպի ամրոց այնուհետ միայն կենտրոնական մուտքից կլինի եւ կվերահսկվի: Այս տարի թաղապետարանի հետ որոշել ենք մի քանի միջոցառոումներ անցկացնել. նախ թաղապետարանը Էրեբունի ամրոցի արեւմտյան լանջին 4 մ երկարությամբ «2790» գրությամբ լուսատախտակ կտեղադրի, որը գիշերը Երեւանի բոլոր ծայրերից երեւալու է, երկրորդ, մենք տոնի օրը` հոկտեմբերի 12-ին, թանգարանի աստիճանների վրա եւ թանգարանին մերձ հրապարակում միջոցառումների ամբողջ շարք ենք կազմակերպելու: Բացի այդ` հոկտեմբերի 12-ին եւ 13-ին թանգարանում միջազգային գիտաժողով ենք կազմակերպելու, որին մասնակցելու են ԱՄՆ-ից, Ռուսաստանից, Վրաստանից ժամանած եւ մեր երկրի տարբեր գիտական կենտրոնների մասնագետներ: Գիտաժողովը նվիրված է լինելու թանգարանի 40-ամյակին եւ Բորիս Պիոտրովսկու 100-ամյա հոբելյանին»:

Վերադառնալով պեղումներին

Այս տարվա ընթացքում պեղումներ են կատարվել եւ միջնաբերդում, եւ քաղաքային թաղամասերում, եւ միջնաբերդի դիմացի բլրին` արեւելյան հատվածում: Մինչ պեղումներն սկսելը` երկրաֆիզիկական եւ էլեկտրամագնիսական հետազոտություններ էին կատարվել այդ հատվածում եւ հետաքրքրական տվյալներ կային: Պեղումների ընթացքում որոշակի նոր տվյալներ ստացվեցին. արձանագրություններում փաստված է, որ Արգիշտի Առաջինը եւ Ռուսա Երկրորդն այստեղ վերակառուցումներ են կատարել: Արշավախումբը փորձեց ճշտել, թե ինչպիսի՞ հնագիտական հորիզոնների հետ են դրանք առնչվում: Հատկապես պեղումներ կատարվեցին Խալդ աստծո տաճարի դիմաց ընկած կարասային սենյակում, որտեղ վերջին պեղումները եղել էին 1968 թվականին. ինչո՞ւ հատկապես այստեղ, որովհետեւ այս մեծ սրահի կենտրոնում 4 բազալտե հիմնասյուներ կան, որոնց վրա արձանգրված է. «Այս պալատը (կամ դահլիճը) Արգիշտին կառուցեց»: Դահլիճը հետաքրքրիր է, բայց դահլիճում կարասային սենյակ չի լինում, նշանակում է Արգիշտիից հետո ինչ-որ մեկը վերակառուցումներ է արել այստեղ: Ովքե՞ր են դա արել` պարզելու համար մի քանի տեղ հնագետները երեքը չորսի վրա փոսորակներ տեղադրեցին, իջան մինչեւ հատակը 1,5 մետր եւս, բացեցին պարսպաշարը, պատերի շարվածքը: Հայտնաբերվեցին որմնանկարների փոքրիկ բեկորներ, որոնք 1968 թվականից այդպես էլ մնացել էին այդ հատվածում եւ պեղված չէին: Հասնելով մինչեւ կարասների ստորին մասը` որոշ կարասների հատակում բացվեցին մանր եղջերավոր կենդանիների եւ ուրարտական թասերի բեկորներ. այդ մասը փաստորեն չէր պեղվել, եւ պարզվեց մի կարեւոր հանգամանք: Ներկայիս կարասային սենյակ կոչվածը մոտ մեկուկես մետր ավելի խորն է եղել, նրա պատերին (պատերի որոշ հատվածներում անցքեր կան գամերի համար) կախված են եղել կամ վահաններ, կամ գորգեր. տարածքն, իրոք, Արգիշտի Առաջինի օրոք եղել է դահլիճ, եւ դա այն հատվածն է, որտեղ կենտրոնացած են եղել որմնանկարների զգալի մասը, հատկապես տեսարաններ. այսինքն Արգիշտի Առաջինի կառույցը նրա իշխանությունից հետո որդու` Սարդուր Երկրորդի, թոռան` Ռուսա Առաջինի, ապա եւ Արգիշտի Երկրորդի եւ Ռուսա Երկրորդի օրոք մեծ փոփոխություններ է կրել, ամրոցում բազմաթիվ վերակառուցումներ են կատարվել:

Գտնված նյութերը մաքրման փուլում են, նյութերի մի մասը հանձնված է քիմիական փորձաքննության եւ վերականգնման աշխատանքներ են կատարվում, որոնց արդյունքում այդ բոլորը առավել առարկայական վերլուծության կենթարկվի. «Ընդամենն այս տարի աշխատել ենք մեկուկես ամիս, բայց այդ մեկուկես ամսվա արդյունքները կարեւոր ու լուրջ են եւ թույլ են տալիս խոսելու իսկապես մեծ քաղաքի մասին, որը կառուցվել է մ.թ.ա. 8-րդ դարի առաջին կեսին եւ պարբերաբար շարունակել է իր գոյությունը մինչեւ մեր օրերը», ասում է Ա. Փիլիպոսյանը:

Միասնական արշավախմբերի իմաստը

Դեվիդ Ստրոնախին հետաքրքրում է, թե հետուրարտական շրջանում ինչպիսի ճակատագիր են ունեցել ուրարտացիների կառուցած քաղաքները Վանի թագավորության շրջանում, որվհետեւ Կարմիր բլուրն ըստ էության քանդվել է եւ այլեւս չի վերակառուցվել, Չոուկ Թեփեն, Վանա լճի արեւելյան ափի Այանիսը քանդվել ու չեն վերակառուցվել, բայց Էրեբունին շարունակել է իր գոյությունը նաեւ Վանի թագավորության անկումից հետո, կարծիք կա, որ նաեւ եղել է Աքեմենյան 13-րդ սատրապության կենտրոն: Էրեբունիում հայտնաբերվել են հրաշալի արծաթե-եղջրյա գավաթներ. հիմա որքանո՞վ է ճիշտ սատրապության կենտրոն լինելը, եւ Վանի թագավորության անկումից հետո այդ 50-60-ամյա ժամանակահատվածը ի՞նչ փոփոխություններ է կատարել այս քաղաքում՝ Բերկլիի համալսարանի պրոֆեսորին սա հետաքրքրում է:

Ուրարտական թագավորության կենտրոնը Վանի ավազանում էր, բոլոր թվերը կարելի է այնտեղ ճշտել, իսկ մեզ մոտ կարելի է խոսել այն շինարարությունների եւ տարածքային միացումների հետ, որոնք կապված են Մենուայի եւ Արգիշտիի հետ եւ նրանցից հետո:

Կարմիր բլուրը եղել է մինչուրարտական բնակատեղի, որը հավանաբար մ.թ.ա 15-րդ դարից գոյություն ուներ, եւ որտեղ կյանքը շարունակվել է մինչեւ մեր թվականությունից առաջ 7-րդ դարը: Բնակավայրը դադարել է գոյություն ունենալուց, երբ Ռուսա Երկրորդը հենց այդ հատվածում, Հրազդանի ափին կառուցեց Թեյշեբաինի քաղաք-ամրոցը (Կարմիր բլուր): Որոշ հնագիտական իրեր, որոնք պատկանել են մինչուրարտական շրջանին, հայտնաբերվել են Կարմիր բլուրում, դա նշանակում է, որ քաղաքի կառուցումից հետո ինչ-որ արժեքներ մինչուրարտական քաղաքից կամ բնակավայրից տեղափոխվել են Կարմիր Բլուր:

Էրեբունին ամենակարեւոր քաղաքներից մեկն էր Վանի թագավորության հյուսիսային շրջանների մեջ` հավանաբար կառավարչի նստավայրն էր, եւ իր զբաղեցրած ծավալներով ու դիրքով, անկասկած, մարդաշատ քաղաքներից մեկն է եղել:

Քաղաքը շարունակվել է դեպի հարավ, թանգարանի բլրից դեպի Արեշի թաղերը, դեպի դիմացի բլուրը, որտեղից էլ գտնվել են վերը նշված արժաթե եւ եղջրե գավաթները, որոնք աքեմենյան շրջանին են վերաբերում: Բայց թե ի՞նչ ուղղությամբ է ծավալվել քաղաքը` Ա. Փիլիպոսյանի կարծիքով դժվար է ասել, դամբարանադաշտի մի մասը գտնվել է այնտեղ, որտեղ հիմա Էրեբունի հրապարակն է. դեպի Վարդաշեն գնացող ճանապարհին անցած դարի 50-ականներին դարձյալ դամբարաններ են բացել` ուրարտական նյութով: Փիլիպոսյանը երկու դամբարան 1980-ական թվականներին պեղել է «Հաստոցանորմալ» գործարանի տարածքում. «Հիմա շատ հետաքրքրական սենյակ ենք բացում, որը պետք է որ վերաբերի Վանի թագավորության շրջանին, եւ այդ սենյակը գտնվում է միջնաբերդի պարիսպներից դուրս, Վարդաշեն գնացող ճանապարհի արեւմտյան լանջին, սա ցույց է տալիս, որ քաղաքը պարբերաբար մեծացել է, ավելացել են բնակելի թաղամասերի տարածքները: Հնարավոր է, որ մենք եւս մեկ պարսպի հանդիպենք, որը դարձյալ օղակում է այս բլուրը` բնակչության աճի հետ միասին փոխվել են միջնաբերդի, քաղաքային բնակչության չափերը, եւ այս բոլորը պեղումների ընթացքում կպարզվի. մեր ունեցած գումարները շատ չեն, այս տարի 1,5 մլն դրամի չափով ենք պեղումներ կատարել, եւ այդ դրամի չափով էլ եզրակացություններ են արվում:

Մենք շատ կարեւոր նպատակ ունենք` այն աշխատանքները, որ կատարվում են թանգարանում` հնագիտական, հնամարդաբանական նյութեր, վերականգնման աշխատանքների արդյունք` մի նպատակ ունեն, որ եկող կամ հաջորդ տարի թանգարանին կից ունենանք ուրարտագիտական կնտրոն: Սա այն նպատակն է, որի համար ես եկել եմ թանգարան», ասում է Ա. Փիլիպոսյանը:

Այդպիսի կենտրոնի շենք կառուցելու համար, որի հիմքերն, ի դեպ, փորված են, 0,5-1 մլն դոլար գումար է պահանջվում, եթե դա լինի, 10 տարի հետո մեր ժողովրդի պատմության այս լավագույն շրջանը` Վանի թագավորության հատվածը կներկայացնենք նաեւ հայերս, ոչ թե միայն թուրքերը. վերջիններս շատ լուրջ աշխատում են այս ուղղությամբ, իրենց պետության արեւելյան հատվածն է, հրաշալի հնագիտական հուշարձանները պեղվում են, դրանցով հետաքրքրվում է Եվրոպան, եւ թուրքերն էլ 10-ից ավելի մասնագետներ ունեն, որոնք շատ լավ սեպագիր են կարդում, զբաղվում են Ուրարտուի հնագիտությամբ. եթե մենք այս կենտրոնը չստեղծենք եւ մասնագետներին այստեղ չկենտրոնացնենք, մի 20-25 տարի հետո ուրարտագիտությունն իրենք կներկայացնեն:

Ա. Փիլիպոսյանը 2006 եւ 2007 թվականներին եղել է Արեւմտյան Հայաստանում, շրջել բոլոր հուշարձաններով, տեսել` ինչպե՞ս են պեղում, ինչպես են հրատարակում նյութը: Գրքերը ներկայացնում են բավական բարձր` եվրոպական մակարդակով, համագործակցում են եվրոպական մասնագետների հետ, արդյունքում` ստեղծում են ուրարտագիտության բազա:

Վերջին ուրարտացիները ե՞րբ են լքել Էրեբունին

Ա. Փիլիպոսյան.- «Չեմ կարող ասել, որովհետեւ ի տարբերություն մյուս ուրարտական հուշարձանների` Էրեբունին չի կործանվել, մ.թ.ա. 6-րդ դարի սկզբներին կորցրել է իր դերը` ամբողջ հարստությունը Ռուսա երկրորդը տեղափոխել է Կարմիր բլուր, որ դարձրեց իր հենակետը, բայց Էրեբունի քաղաքը մնաց: Կորցրեց իր դերը, նշանակությունը` մինչեւ Երվանդունիների ժամանակաշրջանը, երբ այստեղ նորից վերակառուցումներ արվեցին, դարձյալ հենակետեր դարձան Էրեբունին, Արմավիրը եւ այլն: Բնակավայր այստեղ միշտ եղել է` աքեմենյան շրջանում, անտիկ դարաշրջանում, նաեւ` միջնադարյան բնակավայրի հետքեր կան, որոնք խոսում են այն մասին, որ այստեղ ապրել են: Իսկ թե ե՞րբ է լքվել` դժվար է ասել. մ.թ.ա. 8-րդ դարից մինչեւ առաջին դար ապրել են, հռոմեական շրջանի դրամներ ունենք այստեղից գտնված: Թե ինչպե՞ս է բնակավայրը գոյատեւել մեր թվականության առաջին դարից մինչեւ վեցերորդ դարը, երբ Երեւանը առաջին անգամ հիշատակվում է տեքստերում, դժվար է ասել, բայց որ գոյատեւել է` դրանում կասկած չկա: 607 թվականի եկեղեցական ժողովներից մեկում հիշատակվում է Երեւանի վարդապետներից մեկը` որպես քաղաքի հոգեւոր ներկայացուցիչ»:

Edited October 6, 2008 by Arpa

Arpa · October 9, 2008

Tigranakert, Artsakh

http://hyeforum.com/index.php?showtopic=14...;hl=tigranakert

MosJan had posted the following in the above thread, lamenting that it was in (French) not English;

http://www.francekarabagh.org/dikranakert.php

Beside it being very informative and pictorial I noticed a very interesting tid bit. Observe the picture showing several mounds in the background and read tha cation. Remember when we were talking about “tmouk/tmbouk” in “Tmkaberd”? See what they call those mounds- “TUMULUS”!!!

Edited October 9, 2008 by Arpa

Arpa · October 9, 2008

http://hyeforum.com/index.php?showtopic=15...p;hl=archeology

Zvartnots

http://hyeforum.com/index.php?showtopic=14...p;hl=archeology

Project Discovery;

http://www.projectdiscovery.net/

Watch the slide show. See how many you recognize. I wish they had labeled the pictures.

http://www.projectdiscovery.net/index.html

Edited October 9, 2008 by Arpa

Arpa · October 14, 2008

ANI

And now they are placing their money where their mouth is. Or rather placing their mouth where the money is.

First it was Aghtamar and now, after denying there ever was a thing called “Armenian“, trying to impress on the world that all those churches were built by “Christian furks”, an oxymorin…

Look how many times the “A” word is used below, even if they still try to disguise the name of the ancient Armenian city to sound like a furkish word that means “mother”. Note what they call the Akhourian river… Arpa Chay to mean “barley river”?. Yea right, “barley river” and “hay valley”? Also note that they call Musa Ler “saman dag” which 99 out of 100 will tell you means “hay mountain, or mountain of hay”, while in fact it is the Arabic name for “Simon- Samaan”. We will not speak about what they call Aghori Ler- Masis-Ararat.

Akhourian River

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d2/Ani-_Bakireler_Manastiri.jpg/120px-Ani-_Bakireler_Manastiri.jpg

=====

Haber 27, Turkey

The ghost town between two rivers AnÄ±

Were there to be a prize for the most romantic ruin in Turkey, Ani,

the old Armenian ghost town squeezed in between two rivers on the

border between Turkey and modern Armenia, would have to be up there in

the running. At the very least one might expect to

12 Ekim 2008 Pazar 17:00

Such, though, is the bleak power of history to overshadow even the

most innocent relics of the distant past that in reality Ani

languishes in relative obscurity, admired by foreign groups on their

whirlwind tours of eastern Turkey and by the occasional adventurous

individual traveler, but never overrun with visitors in the way that,

say, Ephesus, with its safer Greco-Roman heritage, is.

To be fair, Ani is pretty much out on a limb in terms of geography,

lying as it does 45 kilometers east of Kars, itself already a long way

from anywhere. The good news is that visiting it has become a whole

lot easier. Not so long ago anyone who wanted to see somewhere

overlooking such a contentious border had first to visit the security

police to get permission, then go to the tourist office to have the

permit endorsed, then go to Kars Museum to buy a ticket and only then

set off for the site itself, leaving their camera behind in their

hotel room since all photography was forbidden. Fortunately all that

rigmarole is now past history, its only relic the absence of public

transport to enable solo travelers to visit Ani without having to take

out a mortgage to pay a private taxi fare.

No matter. It's all worth it anyway as soon as you see the lovely

golden-brown walls of the old city soaring up on the plain just past

the village of OcaklÄ±. Those walls are vaguely reminiscent of

the ones ringing the medieval castles of Wales, except that once you

step through them you find yourself confronting a vast expanse of

nothingness with just the occasional earthquake-damaged ruin jutting

up on the horizon. Hard, then, to imagine that Ani was once a city

which was home to some 100,000 people in its heyday.

The early history of Ani is closely entwined with that of nearby

Kars. Back in the 10th century when this corner of Turkey was part of

the Bagratid Kingdom of Armenia, King Ashot III (r.952-77) decided

that Ani would make a better capital than Kars and moved his court

here in 961. For almost 100 years Ani flourished under the Bagratids,

but then in 1045 it was seized by the Byzantines, only to fall to the

Seljuks in 1064. Under their control it enjoyed a second spring with

plenty of fresh new buildings going up inside the walls. But then the

Seljuks were driven out by the Georgians, the Georgians by the Kurds

and the Kurds by the Mongols. Finally, in 1319 a huge earthquake

felled many of the remaining buildings, and the city fell into

terminal decline.

Newly cleared paths through the undergrowth make it easy to explore

the site in a clockwise direction, which brings you quickly to the

half-tumbled ruins of the 11th-century Church of the Redeemer, built

to house a portion of the True Cross. Interestingly, it was not the

earthquake that did for this building so much as a far more recent

bolt of lightning that struck it in 1957.

The second church you'll come to is perhaps the most exquisite

building at Ani, which makes it all the more worrying to see the

restorers moving in. Dating from the 13th century, the Church of

St. Gregory the Illuminator is externally very similar to the churches

of the Georgian valleys that stretch between Tortum and

Yusufeli. Inside, however, it's festooned with wonderful frescoes that

cover almost every surface, hence its Turkish name -- the Resimli

Kilise, or Church with Pictures.

A short walk further round brings you to the scant remains of a Seljuk

bathhouse, after which you need to look carefully for a path down

towards the Arpa Ã?ayÄ± (Barley River) that separates

Turkey from Armenia. Perched precariously on a bluff above the river

is the diminutive but utterly perfect, clover-shaped Convent of the

Virgins, a prize-winning church inside a prize-winning site. From here

you will be able to see the brooding hulk of the early 11th-century

cathedral of Ani, its dome long since collapsed although reuse as a

mosque in Seljuk times ensured the survival of its soaring arched

interior.

Between the cathedral and the 11th-century Seljuk

MenÃ¼Ã§er Camii with its striking, if damaged, octagonal

minaret, lie the relatively inconspicuous but nonetheless evocative

remains of a street of shops. For many people it's strolling along

this street that will make it easiest to envisage how this was once a

bustling city, most of whose remains still lie unexcavated beneath the

uneven ground. Immediately opposite stand the remains of a sizeable

and well-appointed house looking towards the castle, the one part of

Ani that remains off-limits to visitors.

Walking back towards the exit you'll pass the remains of a truly

enormous 10th century building, another Church of St. Gregory, this

time completely circular. Much also survives of the 11th century

Church of the Holy Apostles, reused as a caravanserai in Seljuk

times. Scant remains of two more churches also linger on, one of them

propped up by unsightly metal girders. Then finally there's the Seljuk

Palace, so horribly "restored" that it was described in a newly

published book about Turkey as resembling a large public toilet block.

But you come to Ani as much for the exquisite beauty of its location,

with the rivers running along ravines on either side. The silence here

is glorious, and the site breathtaking regardless of whether you visit

in the spring, when the interior is a rash of emerald-green grass, or

in the winter, when the snow lies deep on the ground.

For most people, that's it as far as a trip to Ani goes, although

several other ruined Armenian churches lurk unvisited in nearby

villages. Midway between Kars and Ani lies the village of Subatan,

where a turn to the left leads eventually to OÄ?uzlu and the

ruins of a 10th century church, standing forlorn in a farmyard. Even

more impressive is the church of KarmÄ±r Vank, also in a

farmyard, in the nearby village of YaÄ?kesen; not only does this

church still retain its dome, but it was built out of wonderful red

and black checkerwork, hence its Turkish name, the KÄ±zÄ±l

Kilise (Red Church).

A turning on the right-hand side of the road from Kars to Ani leads

eventually to the village of Kozluca, which has the remains of a

further two churches on either side of a valley. One is a by now

fairly familiar small domed structure, the other a huge 11th century

building in a shocking state of collapse, but interesting nevertheless

for its Seljuk-style maqarna (stalactite) carvings and copious

Armenian inscriptions. You'd need a lot of energy to take in all these

sites on the same day as a visit to Ani, and forget a trip to nearby

MaÄ?azbert Castle altogether since the gendarme will not let you

past their checkpoint.

Edited October 14, 2008 by Arpa

Arpa · October 15, 2008

METSAMOUR ՄԵԾԱՄՈՒՐ

I deliberately spelled the Armenian with the letter OU rather than just O.

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/4a/Metsamor_aerien.jpg

http://farm1.static.flickr.com/124/334927727_467c46834b.jpg

http://www.maplandia.com/armenia/armenia-x...7-n-44-17-21-e/

See also here; http://hyeforum.com/index.php?showtopic=9230&hl=metsamor

http://www.tacentral.com/history/metsamor2.htm

http://www.welcomearmenia.com/main.php?pag...65&lang=eng

http://www.tacentral.com/history/metsamor.htm

#Located just outside the village of Taronik, Metsamor (which means “black swamp” or “black quicksand”) is a working excavation and museum on the site of an urban complex with a large metallurgical and astronomical center (occupied ca. 5000 BC-17th c. CE). The site occupies a volcanic hill and surrounding area.

The citadel on top of the volcanic hill is about 10.5 hectares in size, but the entire city is believed to have covered 200 hectares at its greatest extent, housing up to 50,000 people (making it a huge metropolis in those days). Nearby spring-fed marshes and lakes suggest the extent of the wildlife that covered the area up to the bases of Mount Aragats and Ararat. The area was rich in water, mineral and hunting resources at the time of the development of Metsamor. The nearby Metsamor river provided both transportation and the first irrigation source recorded in Armenia.

Excavations began at Metsamor in 1965 and are still in progress, led by Professor Emma Khanzatian. The most recent excavation work occurred in the summer of 1996, along the inner cyclopic wall. Excavations have shown strata of occupancy going back to the Neolithic period (7,000-5,000 BC), but the most outstanding features of the site were constructed during the early, middle and late Bronze Ages (5000-2,000 BC). Inscriptions found within the excavation go back as far as the Neolithic period , and a sophisticated pictograph form of writing was developed as early as 2000-1800 BC. The “Metsamor Inscriptions” have a likeness to later scripts, which influenced Mashtots' alphabet (see Evolution of the Armenian Alphabet).

#The excavation has uncovered a large metal industry, including a foundry with 2 kinds of blast furnaces (brick and in-ground). Metal processing at Metsamor was among the most sophisticated of its kind at that time: the foundry extracted and processed high-grade gold, copper, several types of bronze, manganese, zinc, strychnine, mercury and iron. Metsamor’s processed metal was coveted by all nearby cultures, and found its way to Egypt, Central Asia and China. The iron smelting process was not advanced in Metsamor, probably due to the vast quantities of pure bronze alloys at hand, and Metsamor primarily mined and sold iron ore to neighboring cultures which took better advantage of its properties. One of the early examples of R&D not getting past the lab door. It is not until the Early Iron Age that Metsamor took full advantage of the high-grade iron ore it had been selling to others.

Illustration: Metsamor Inscriptions

The astronomical observatory predates all other known observatories in the ancient world-- that is, observatories that geometrically divided the heavens into constellations and assigned them fixed positions and symbolic design. Until the discovery of Metsamor it had been widely accepted that the Babylonians were the first astronomers. The observatory at Metsamor predates the Babylonian kingdom by 2000 years, and contains the first recorded example of dividing the year into 12 sections. Using an early form of geometry, the inhabitants of Metsamor were able to create both a calendar and envision the curve of the earth.

Hours, Ticket Price: The museum and site are open from 10:00-17:00 Tues-Sun. In winter the museum opens at 11:00. Admission is 100 AMD, guided tour another 100 AMD (we suggest an additional tip of another 500 AMD per person in the tour: they’re getting 2000 AMD a month as salary, and receive no support for keeping the site and museum going).

Guided Tour: The museum offers guided tours in Armenian and Russian. The self-guided tour we describe is provided as a short translation, but the details (and wonderful enthusiasm for their site) cannot be translated and need to be taken in person. This tour is worth finding a translator or using your rough Armenian and hand gestures--the two guides we had are the most thorough and engaging we have found in Armenia. Even without the language, you’ll get the gist of it, and feel you were there 6000 years ago.

TOP

#Basics

Getting In

Metsamor is located 6 kilometers from the AdaBlur site via the Aratashen/Lenughi-Taronik road. This is the same road you arrived in Aratashen on. It is 1 kilometer West of the village of Taronik.

By Car, Taxi: Beginning from AdaBlur, back track to the Aratashen-Taronik road, and turn R. One kilometer beyond you will see a road that intersects yours and leads to Hoktemberian. Continue forward. After 1.4 kilometers you will reach Taronik village. Continue another 1.3 kilometers to the end to the village (always going forward if you see optional turns), and just past an electrical tower and a large rusting tower, there will be a road on your left.

That is the Metsamor road. Turn L, and follow it as it skirts along a large earthen ditch (part of the Metsamor river). You can already spy the museum and hill in the upper right of your view. 800 meters from the turnoff you will reach a low bridge. Cross it and proceed 200 meters to the gates of the site. There is a small parking lot within the fencing. If the site has other visitors, park here and walk to the museum ahead of you. Otherwise, continue forward past the marshland and pond, and follow the road as it winds to the left to the top of the hill, about meters to the front entrance.

There are no taxis from Aratashen to Metsamor, but you can probably get a villager to drive you (barter for petrol and an extra 1000 AMD). They don’t work on schedules, so plan on waiting a bit. It isn’t a bad hike if you’ve got your walking shoes on.

By Bus, YT, On Foot: There is a private Echmiadzin-Taronik bus (150 AMD one-way Echmiadzin-Taronik) that goes directly to the villages nearest all three sites. It originates at the Echmiadzin Avtokayan, and travels between 07:30 and 17:00-- when it has enough passengers (i.e. it has no set schedule: when it fills up, it leaves). Another departs from Taronik about 9:30 a.m. and travels via Aratashen, Lenughi and Atarbekian.

From Aratashen, the bus stop is about 200 meters west of the river bridge (ask for the “avtobusi kangarr depi Taronik” ³íïáµáõëÇ Ï³Ý·³é ¹»åÇ î³ñûÝÇÏ). Tell the bus driver you want to get off at Metsamor Museum, (“yes uzum em ichnel Metsamor Tangaran” »ë áõ½áõÙ »Ù ÇçÝ»É Ø»Í³Ùá ä³Ý·³ñ³Ý).

Where to Eat/Where to Stay:

Homestay: Taronik is a good village for resting or eating. It is one of the larger villages in the area, and the excavation workers live there. They can point you in the right direction for bed and hearth in the village ($10-12 per night, includes three meals).

Lodging: 1.5 kilometers from the excavation turnoff, going west (away from Taronik and towards Hoktemberian), is the newly renovated “Litch Motel” (Lake Motel, Tel: (374-37) 5-00-44, ask for Bingio), with 7 bright and comfortable units, a lake to call your own and one of the best views of Ararat we’ve seen, unspoiled by urban growth. They have cable TV, an International telephone connection, central heat and air conditioning, hot showers, and the freshest food at their pier restaurant. At $15-25 dollars a room (double occupancy), they beat anything in Yerevan. Come summer they plan to install a sauna and deluxe rooms (still a very reasonable $50 per room, double occupancy).

Setraki Restaurant/motel (Tel: Yerevan: (3741) 27-73-69, ask for Spartak) is located on Aknalich (Akna Lake), 700 meters from Lake Motel entrance (turn left on side street at a rock wall, go 200 meters, green wire gate is on left). 10 cottages in wooded area, no phone, but swimming pool, hot water, air conditioning and central heat, beautiful walks through wooded area up to edge of lake. $50-70 for two people, meals included.

In Echmiadzin, the Van Restaurant/Motel (Tel: (374-37) 4-80-24, ask for Valodia, David or Arsen) offers 6 suites with private entrances off the main dining area for $25 (double occupancy), and 2 deluxe suites on the second floor for $50 (double occupancy). Full dinner and breakfast is an additional $10-15 per person. Valodia worked for Intourist and built the complex on Swedish motels he saw as a guide. The results are quite good. To get to the Van, take the exit off Echmiadzin Highway by the Ferris wheel, and follow the road to the right, the complex is about 1 kilometer from the turn off, on your right.

TOP

#Metsamor Overview

The complex you are in was a large urban settlement which occupied an area of 10.5 hectares and consisted of a citadel within the inner cyclopic stone walls and an observatory at the farthest point from the museum, on the edge of the rocky hill (ca. 5th-4th millennium BC). The fortress further encompassed a series of oval shaped dwellings with adjacent out buildings. By the Late Bronze Age a more pronounced class system had occurred, shown by burial artifacts uncovered at royal tombs.

During the Middle Bronze Period (late 3rd to mid 2nd millennium BC) there was a surge of urban growth and a development of complex architectural forms which extended the boundaries of the settlement to the area below the hill. Basically, that area within the inner cyclopic walls are the older city, and that beyond represent newer areas. By the 11th c. BC the central city occupied the lowlands stretching to Lake Akna, and covered 100 hectares (247 acres).

About 500 meters southeast of the citadel is the location of the traditional necropolis (town dwellings), which covered an additional 100 hectares of land. With a population of 50,000, Metsamor rivaled in size the largest cities in the world at that time.

Another 70-80 hectares (170-200 acres) next to the Necropolis comprises the main burial site, where thousands of people were buried in simple graves and large burial mounds. Once uncovered, these graves revealed an underlying layer of crushed-stone which further revealed large mausoleums built from red tufa, encircled by a series of cromlechs (monoliths of arched stone). What the excavators uncovered in the process was both a history of Metsamor’s burial rituals and a concern for hiding wealthy tombs. Like the Pharaohs buried in the Valley of the Kings, Metsamor’s rulers tried to thwart grave robbers by hiding the locations of royal tombs. Fortunately the grave robbers at Metsamor were not as lucky as those in Egypt, and the Mausoleums revealed intact and richly adorned burial vaults, giving us an excellent glimpse into the traditions for preparing the body for the afterlife.

#Among the artifacts uncovered in the royal tombs were evidences of great wealth: gold, silver and bronze jewelry and adornments were found over and next to the body, which was placed in a sitting fetal position in a large stone sarcophagus (early Metsamor) or lying in a casket (late Metsamor). The bodies were laid out with their feet oriented towards the East, so they could greet the sun and follow it to the afterlife in the West. Included in the vaults were the skeletal remains of horses, cattle, domesticated dogs and humans--presumed to be servants or slaves to the deceased. The sacrifice of slaves and animals was a common feature of burial rituals during the Bronze and Early Iron Age, as they were considered necessary to assist their master in the next life. In addition to jewelry, pottery and tools, excavators discovered pots filled with grape and pear piths, grains, wine and oil. The fruit piths are a prominent part of the food offerings, and considered a necessary part of the funeral rites.

Other funeral objects discovered were rare amethyst bowls, ornamented wooden caskets with inlaid covers, glazed ceramic perfume bottles, and ornaments of gold, silver and semiprecious stones, and paste decorated with traditional mythological scenes typical of local art traditions. Egyptian, Central Asian and Babylonian objects were also found at the site, indicating that from earliest of times Metsamor was on the crossroads of travel routes spanning the Ararat plain and linking Asia Minor with the North Caucasus and Central Asia. By the early Iron Age Metsamor was one of the “royal” towns, an administrative-political and cultural center in the Ararat Valley.

By looking at the uncovered layers of excavated areas, you can also see traces of wars, devastation and fire. At the most recent excavation, a mass of bones were uncovered, piled one upon the other. Piled outside the citadel wall, the bodies were dumped by survivors of a cataclysmic event (a siege or plague). A complete destruction of the city is dated to the Urartian conquest in the 8th c BC. Immediately following its destruction the Urartian conquerors rebuilt the site, including the cyclopean walls. Afterwards Metsamor became a subject city to the Urartians and later, the Armenian kings. The city continued to be inhabited through the Hellenic period and the Middle Ages to a sudden end in the 17th c CE. Excavations from these periods can still be seen on the hilltop and its eastern slope, as well as by glazed earthenware and luxury items now housed in the museum. Special among these are coins excavated from the Medieval period: they include the coin of Levon II (1270-1289), coins from the Khulavites mines minted in Tabriz (16th c) and West European 13-14th cc coins.

The largest and most developed of the three excavations on this tour, Metsamor’s importance is best appreciated by first visiting the museum before exploring the site.

TOP

Aratta-Kingdom · February 9, 2009

http://www.salisburyjournal.co.uk/news/sal...henge_explored/

Armenian links to Stonehenge exploredMonday 9th February 2009

By Corey Ross »

THE story of Stonehenge and the mystery that surrounds it is familiar to most Salisbury residents, but one man has come to the city to tell people about an ancient circle of standing stones which pre-dates even Wiltshire’s World Heritage site.

Vardan Levoni Tadevosyan is an Armenian/Spanish historian of the occult who visited Salisbury last week to raise the profile of Carahunge, dubbed the Armenian Stonehenge.

He said: “It’s a very important monument, not just for Armenia, but for the whole world.”

Carahunge, meaning ‘speaking stones’, is located 200km from the Armenian capital Yerevan, near a town called Sisian. There are over 200 stones on the seven-hectare site and many of the stones have smooth angled holes in them, directed at different points in the sky, leading scientists to believe it is the world’s oldest observatory, dating back 7500 years.

Mr Tadevosyan is very passionate about wanting people to know more about Carahunge and has his own theories on its links with Stonehenge.

His research of the last four years is based on the work done by Professor Paris Herouni, a member of the Armenian National Academy of Science and president of the Radiophysics Research Institute in Yerevan.

Prof Herouni started investigating Carahunge more than 20 years ago and wrote a book, Armenians and Old Armenia, on his findings. He sent the book to Prof G.S. Hawkins, who had investigated Stonehenge, and he agreed with Herouni’s findings.

Mr Tadevosyan says that in neolithic times the Armenians were much more advanced than most other cultures. A carving found on rocks near Lake Sevan showed they knew the world was round, they could accurately measure latitude, and they were already skilled in astronomy, archaeology and engineering.

He believes the earliest population of Britain, who came from Armenia, brought the ideas of Carahunge to Europe with them and played some part in the creation of Stonehenge and other European sites.

He plans to put together a leaflet about Carahunge that can be available to the public at the Salisbury and South Wiltshire Museum and curator Adrian Green said he would be happy to display leaflets about the ancient site.

“I have a passion about it because the world has a not nice attention on Armenia. I want to publicise Armenian monuments and culture,” said Mr Tadevoysyan.

Arpa · April 16, 2009

VERRRRRY INTERRRRESRING!!! ANI ANAHIT???

See highlight below.

====

http://www.balkantravellers.com/en/read/article/331

Ani Fades Away in the No Man's Land between Turkey and Armenia

Text by Albena Shkodrova | Photographs by Anthony Georgieff

We pass by Ocakli, the last Turkish village before the border with Armenia. The mythical Armenian capital Ani, which at the end of the ninth century outshined Constantinople, Cairo, and Baghdad with its splendour, lies somewhere before us. Chronicles called it "City of 1,001 Churches" and a replica of Istanbul’s Saint Sophia used to stand in its centre.

For the time being, however, nothing on the road speaks of grandeur. We are travelling across Turkey's most provincial backwater.

Large, desert-like areas and settlements as if from some prehistoric age alternate along the road on which we are alone.

Ocakli seems to be inhabited exclusively by sheep. We see a group of them observing us from behind a low pen wall. Then we notice that they are engaged in wrecking it by pulling out the straw from the bricks. Judging from their matter-of-fact look, they have been working at it for a long time.

The only person around – leaning on a wall, smoking a cigarette, eyes us with surprise. We slow down to make sure we are on the right path and find out that he speaks French almost without any accent. "I live in Paris," he leisurely waves his hand. "I work for Renault, came to see my parents for the holidays."

This time we get over our shock more quickly than the first time, 120 miles to the south, when a woman wearing salwars and a psychedelically bright headscarf astounded us with her Californian drawl.

We may be the only people on the road for the day. The reason is that the tarmac ends where the country ends too. Ani, one of the least known but most intriguing tourist destinations on the globe, is a mile ahead.

We approach it along the Silk Road. If Marco Polo had not been a fraudster, as an increasing number of historians claim, our car tires are treading the ruts of his horse’s hoofs.

Today, it is impossible to retrace his steps across Asia due to political as well as geographical reasons. One of the obstacles is nearby – the same bridge that the Venetian traveller crossed was detroyed. Centuries ago...

Ani has been in ruins for the last seven centuries. After the First World War, the ancient city’s remains fell into a zone of considerable political tension. Three conflicts of Kemal Atatürk's Turkey – with the Soviet Union, Armenia, and the Kurdish separatists, led to severe travel restrictions being imposed in the course of decades. The Soviets enforced a 700-meter "security zone" into Turkish territory, similar to the one still that’s still in place in southern Lebanon. Nobody was allowed here, including journalists.

The Quarrymen

Ani is one of the symbols of the contemporary Armenian nation just like the Ararat Mountain 150 kilometers to the south. To commemorate the 1,700th anniversary of Christianity in Armenia in 2001, the Armenian government funded the construction of a cathedral in Yerevan. The stones for this cathedral, St. Gregory the Illuminator, came, symbolically, from Ani. Well, from as close as possible: the other bank of the river which is Armenian territory. For this purpose, not far uphill from Marco Polo's bridge, a huge quarry, still functioning today, was built. In a way, the quarry adds to the surrealism of the scenery. The Kamaz trucks and numerous cranes there make incredible noise which the wind blows in waves to the old Armenian capital, now in Turkish territory.

After the disintegration of the USSR things took a more liberal turn, to an extent. Only a year ago, it was more difficult to penetrate into the ancient Armenian capital than to pass the JFK Airport immigration. Tourists were allowed through the castle walls only after coming to blows with Turkish bureaucracy in the town of Kars, which required three different permits to be issued in three different offices. Then, at the gate, they were forced to either leave their passports and cameras with security or to write explanations on why, while taking pictures of the cathedral, they had "captured" the borderline behind it too.

We are lucky. Pass permits as well as photography bans were repealed in 2004. Tickets are now sold from a caravan at the castle walls.

Apart from the moustached clerk, there isn’t a soul around. We enter a corridor between the two belts of reddish stone which used to guard the city and look for a gate onto the plateau.

We find it after 200 meters – the Lion's Gate, a tall, well-preserved arch, with the wind blowing through it at nearly the speed of a hurricane. It’s as if all the hot air from inside the castle is trying to escape and shave off the flat plateau covered with long-untrimmed grass.

We manage to overcome Ani's untraditional fortification and a surreal view opens out before our eyes: a steppe with halves of monumental buildings scattered all over. On the left we see half a church, behind it we can make out half a turret, and at the end of the plateau there is half a chimney of a severed mosque.

A thousand years ago the capital of the Armenian kingdom, comprising present-day Armenia and parts of Iran and Eastern Turkey, was a mediaeval metropolis. Its 1,001 churches were technologically and architecturally avant-garde at the time. Its wealth and splendour attracted an increasing number of people, and at the end of the tenth century its population reached 100,000 people.

Turned into a capital by Ashot III, Ani , nmed for Anahid reached the height of its glory with the Bagratids, an Armenian dynasty which declared themselves descendants of King Solomon and King David. Its apogee was during the reign of Gagik I (989 – 1020).

In 1045 the city, named Anahid, after the Persian counterpart of Aphrodite, fell under Byzantine rule. Only 20 years later it was taken over by the Seljuk Turks. For almost a century the founders of the Ottoman Empire fought for control over Ani with the Georgians. The beginning of the end came in 1239, when the Mongol tribes attacked. They had little use of city life and made no effort to restore Ani after a big earthquake in 1319 destroyed it almost to the brick.

The final blow was dealt by the last great nomad leader, Tamburlaine, enthusiastically depicted by a number of western writers ranging from Christopher Marlowe to Edgar Allan Poe. With him, Ani disappeared from the face of the earth.

After the fourteenth century the ruins remained lost for mankind. Earthquakes, wars, vandalism, attempts at cultural and ethnic cleansing, amateur excavations and restorations, and simple neglect added to the gradual destruction of the handful remaining ruins.

"What is Ani like?" wrote Konstantin Paustovski in 1923. "There are things beyond description, no matter how hard you try."

Now only a few tumbledown churches, some sections of a castle and Marco Polo's bridge remain from what used to be a magnificent city. In some places the double city wall rises and culminates in turrets of various shapes and heights, in others it goes down, sometimes completely disappearing in the tall grass.

We take a broad dusty road, which meanders between the ruins.

Armenian architecture is one of civilization's greatest enigmas. It has its own unique appearance, but more importantly – it forms the basis of a popular European medieval phenomenon, known as Gothic style. According to Joseph Strzygowski, who wrote in the early twentieth century, Armenian engineers were the first to devise a way to put a round dome over a square space. They did this in two ways: either by transforming the square into a triangle or by building an octagonal structure to hold the dome. Their architectural genius resulted in stunningly beautiful buildings.

We slowly reach the first large building, the Church of the Redeemer, and find out where the Austrian historian carried out his field research.

The inscription on the façade says that the church was commissioned in 1035 by Prince Ablgharib Pahlavid, in order to house a piece of the cross of Christ. Bought in Constantinople, it had to rest here until Christ's second coming. Miraculously, the church managed to survive until the twentieth century: though neglected, it was in one piece until 1957 when its eastern section was destroyed by lightning. The rest was badly shaken by an earthquake in 1989 and according to architects, it is in danger of collapsing. Somebody has apparently come up with the eccentric solution to block up the former church door using some broken stones found in situ.

Now the Church of the Redeemer is reminiscent of a theatre décor: a whole façade on one side and missing walls on the other so that the audience could view the action on the "stage."

Fifty meters further, we come up against the canyon of the Arpaçay River, known on its Armenian bank as the Akhurian, which divides Turkey from Armenia. On the two opposite slopes there are ancient settlements carved into the rocks, their origins still being disputed by historians.

The cathedral looks intact, but there is a surprise lurking behind the gate: we find out that the dome is gone, the open sky above us. Startled by the noise, hundreds of pigeons take off from the column capitals and fly out like smoke through a chimney. Strzygowski must have been a romantic art history scholar, not an engineer.

As a former pontifical church, the cathedral has three entrances: the north one for the patriarch, the south one for the king, and the west one from for commoners. This was Ani's most important building, designed by the famous Armenian architect Trdat Mendet. Its dome fell in the earthquake in 1319, but this was only the beginning of a series of disasters. The western façade is now also in danger of collapse.

On the walls we notice graffiti (Vovochka+Lena=love), left by Turkish and Russian visitors. Some of the inscriptions are by Armenians who must have managed to get here during some of the gaps in Turkey's restrictive policy.

Trdat Mendet obviously had megalomania issues. After building the cathedral, he designed the huge Church of Saint Gregory half a mile north. His ambition was to build it on the model of the Saint Sophia in Istanbul. Its dome, however, collapsed shortly after it was erected and was never restored. Still, the St. Gregory church, named after the Armenians' patron saint, contains the largest number of frescoes dating from the tenth to the twelfth centuries, which made the Turks call it Resimli Kilise, the Church with Pictures.

We go on to the remarkable red Menüçer Mosque, whose arabesques, from a distance, evoke the Alhambra.

Naturally, the Turks and the Armenians argue over it too, as the former claim it was built by the first emir of the Shaddadid dynasty and the latter insist it dates from Bagratid times.

It remains uncertain who is right but the ruins suggest entrancing architecture. The combinations of red and black stone typical of Ani are varied with white, and the six surviving domes have different ornamentation, in a manner characteristic of the Seljuks. Though half-ruined, the mosque was used by local Muslims until 1906.

We are climbing uphill to the remarkable castle when we suddenly notice that the path beneath our feet is not covered with gravel. What we have mistaken for small stones are in fact ceramic chards. I draw my hand across them and find a couple with ornaments and several coated with a colourful glaze. Ten steps further I stop and repeat the experiment: we are literally walking on ceramics broken over the centuries.

The chips may have come from anywhere: from the city sewerage system (a remarkable technological innovation at that time), from pots in rich merchants' homes, from the often gilded church interiors, from the tiles of somebody's elegant bathroom, from a tombstone or a plaque commemorating somebody's triumph.

From this moment on I can't get rid of the feeling that I am treading on the remains of people's souls. I stalk like a stork until I reach the gates, thinking that a handful of Ani's paving material can tell us more than the thickest of history books.

Like the ruins of Troy, this is a place where you have to imagine, not just see. "À la recherche du temps perdu," politely says the Turk leaning on the same wall when he notices us go out of the Lion's Gate. Mehmed speaks an almost unaccented French.

Zartonk · May 18, 2010

Copper–Stone Age footwear discovered on the territory of Armenia

April 16, 2010

PanARMENIAN.Net - Armenian archaeologists discovered ancient national footwear (trekh) dating back to Copper–Stone Age, director of RA NAS Institute of Archeology and Ethnography, Pavel Avetisyan stated.

As he told a news conference in Yerevan, “the find is extremely important being a fully preserved artifact. This is the oldest sample of ancient footwear ever found.”

Zartonk · May 18, 2010

Armenia. Footwear and Archaeology

2010-04-21 11:30:19

Archeologists have found out in Armenia, in a cave of Areni the oldest footwear of the period энеолита, so-called «charuh» which is dated 3600-3500 BC, the director of institute of archeology and ethnography of National Academy of sciences of Armenia Pavel Avetisjan at press conference in the International press centre "News" has informed on Friday.

"Charuh" sewed from one piece leather. It was the accessible type of footwear from a pigleather or a horned cattle leather. The strongest were charuh from a leather of an old bull.

According to the archeologist, it is an all-important find - completely saved artefact that seldom happens in archaeological practice.

«That fact is interesting that between the found artefact and its modern analogues which were carried by our grandfathers, there is no distinction as on quality, and to drawing», - Avetisjan has told.

He has noticed that it allows to generate complete submission concerning quality and a method of processing, up to features of their production.

Avetisyan has noticed that it is the oldest archeological find from all kinds of footwear which have been found out in Old World territory.

The Armenian archeologists have found out in the south of the country, in a cave of "Areni-1" a unique complex of an epoch of the Stone Age and энеолита, dated 3900-3700 years B.C.

During control excavation in a cave of "Areni-1" the unique complex of an epoch of the Stone Age and eneolit with pise-walled structures has been opened. Uniqueness of opening consisted that thanks to a microclimate existing there organic materials were saved. In a cave scraps of a fabric, a wool and other materials, stones and even grapes pulp, and also a skull with the rests of brain fabrics are found out.

Arpa · May 19, 2010

Armenia. Footwear and Archaeology

2010-04-21 11:30:19
---
"Charuh" sewed from one piece leather. It was the accessible type of footwear from a pigleather or a horned cattle leather. The strongest were charuh from a leather of an old bull.

Nothing new here. Every archeological story we have seen are so amateurish that no scientist will take it seriously. Many times we see these stories with the picture of one person with a rusty shovel in hand. Until archeology in Armenia becomes a real science, i.e find the skull of Loussavorich and the remains of the Battle of Avarayr, we will take it as MYTHOLOGY.Was there really a Loussavorich and a Vardan, or are they figments of someone's imagination?

Haha Hehe! Forgive me. I forgot to take my silly pills this morning. :goof: I still cannot make head or foot :oops: of the above article., i.e do we know what condition the leather is in, or do we have pictures/photos of it? Did the photolab lose the filims? Also note that I am not making fun of the story but the wordings the syntax and semantics. We have spoken about this before. So they found a 3600-3500 BC leather footwear? Some tell us that the exodus people wandered in the desert for 40 years, repeat, count them FORTY YEARS, three generations in the least :jester: yet no one has found not only footwear but not even a shoelace. Enough about those imbeciles who assume everyone else is a moron.

As usual the above article is so disjointed, obviously it is Russky-English, that I cannot make ant sense of it.

“charuh” huh? Latinized “charuKH”? Where did they find that word? Do these guys know and speak the Armenian language? Do they know the word “ԴՐԵԽ/trekh”? “charuh” is furkish to mean slipper if you will, leather footwear. Even though I kind of knew those words I had to ask Hrachya. BTW, there are many so called Armenian families with surnames like “charukjian/charukhjian”.

Armatakan;

ՏՐԵԽ]= Շատ նման է Արաբերէն “turaq” կօշիկի կաշի , փապուճի կաշի… եւլն: տաճկ. (թրք) «չարըխ»..

Note. I cannot find it in the Persian dictionary so we will assume it is furkish.

Here is another inanity-Homanishneri Bararan;

ՏՐԵԽ=չարոխ, չարուխ, չքալ, ծարուխ

http://imgs.tootoo.com/fb/7e/fb7e462ad36466ef7606b06a5065767b.jpg

Edit: I just googled Տ ՐԵԽ and got 2200 hits all the way from Abovian, Bakunts, Dashtents and more

Edited May 19, 2010 by Arpa

Zartonk · May 19, 2010

I just wish PanARMENIAN would start making their articles LONGER THAN THE HEADLINE.

Arpa · May 19, 2010

I just wish PanARMENIAN would start making their articles LONGER THAN THE HEADLINE.

Yes Zartonk. That also they write in clear English and Armenian, not furk-anglo-russkarmiansky, so that we also understand. Is that why nobody takes us seriously?

Speaking of archeology, both Grgor and Vardan lived during the relatively modern historically rdecorded eras. Where are their burial grounnds and their remains?

Edited May 19, 2010 by Arpa

Zartonk · June 10, 2010

World's oldest leather shoe found in Armenian cave

http://d.yimg.com/a/p/ap/20100609/capt.7870717a2b814ce79d11f3545d9220a5-7870717a2b814ce79d11f3545d9220a5-0.jpg?x=180&y=345&q=85&sig=TrrYY76s7lk1ttpiuw6enA--

WASHINGTON – About 5,500 years ago someone in the mountains of Armenia put his best foot forward in what is now the oldest leather shoe ever found.

It'll never be confused with a penny loafer or a track shoe, but the well-preserved footwear was made of a single piece of leather, laced up the front and back, researchers reported Wednesday in PLoS One, a journal of the Public Library of Science.

Worn and shaped by the wearer's right foot, the shoe was found in a cave along with other evidence of human occupation. The shoe had been stuffed with grass, which dated to the same time as the leather of the shoe — between 5,637 and 5,387 years ago.

"This is great luck," enthused archaeologist Ron Pinhasi of University College Cork in Cork, Ireland, who led the research team.

"We normally only find broken pots, but we have very little information about the day-to-day activity" of these ancient people. "What did they eat? What did they do? What did they wear? This is a chance to see this ... it gives us a real glimpse into society," he said in a telephone interview.

Previously the oldest leather shoe discovered in Europe or Asia was on the famous Otzi, the "Iceman" found frozen in the Alps a few years ago and now preserved in Italy. Otzi has been dated to 5,375 and 5,128 years ago, a few hundred years more recent than the Armenian shoe.

Otzi's shoes were made of deer and bear leather held together by a leather strap. The Armenian shoe appears to be made of cowhide, Pinhasi said.

Older sandals have been found in a cave in Missouri, but those were made of fiber rather than leather.

The shoe found in what is now Armenia was found in a pit, along with a broken pot and some wild goat horns.

But Pinhasi doesn't think it was thrown away. There was discarded material that had been tossed outside the cave, while this pit was inside in the living area. And while the shoe had been worn, it wasn't worn out.

It's not clear if the grass that filled the shoe was intended as a lining or insulation, or to maintain the shape of the shoe when it was stored, according to the researchers.

The Armenian shoe was small by current standards — European size 37 or U.S. women's size 7 — but might have fit a man of that era, according to Pinhasi.

He described the shoe as a single piece of leather cut to fit the foot. The back of the shoe was closed by a lace passing through four sets of eyelets. In the front, 15 pairs of eyelets were used to lace from toe to top.

There was no reinforcement in the sole, just the one layer of soft leather. "I don't know how long it would last in rocky terrain," Pinhasi said.

He noted that the shoe is similar to a type of footwear common in the Aran Islands, west of Ireland, up until the 1950s. The Irish version, known as "pampooties" reportedly didn't last long, he said.

"In fact, enormous similarities exist between the manufacturing technique and style of this (Armenian) shoe and those found across Europe at later periods, suggesting that this type of shoe was worn for thousands of years across a large and environmentally diverse region," Pinhasi said.

While the Armenian shoe was soft when unearthed, the leather has begun to harden now that it is exposed to air, Pinhasi said.

Oh, and unlike a lot of very old shoes, it didn't smell.

Pinhasi said the shoe is currently at the Institute of Archaeology in Yerevan, but he hopes it will be sent to laboratories in either Switzerland or Germany where it can be treated for preservation and then returned to Armenia for display in a museum.

Pinhasi, meanwhile, is heading back to Armenia this week, hoping the other shoe will drop.

The research was funded by the National Geographic Society, the Chitjian Foundation, the Gfoeller Foundation, the Steinmetz Family Foundation, the Boochever Foundation and the Cotsen Institute of Archaeology at UCLA.

Edited June 10, 2010 by Zartonk

Zartonk · June 10, 2010

http://s.ngeo.com/wpf/media-live/photos/000/214/cache/oldest-leather-shoe-armenia_21449_600x450.jpg

Arpa · June 10, 2010

http://edition.cnn.com/2010/WORLD/meast/06/09/armenia.old.shoe/index.html?iref=allsearch

http://i.cdn.turner.com/cnn/2010/WORLD/meast/06/09/armenia.old.shoe/story.old.shoe.armenia.jpg

http://www.youtube.com/uccireland

Armenian cave yields what may be world's oldest leather shoe

By Tom Watkins, CNN

STORY HIGHLIGHTS

5,500-year-old leather shoe found in Armenian cave

Footwear may have been left as offering

In 2 years since shoe was found, leather has hardened

RELATED TOPICS

Archaeology

Armenia

(CNN) -- Get a kick out of this: Researchers reported Wednesday finding the world's oldest leather shoe in a cave in Armenia.

The 5,500-year-old one-piece shoe antedates Stonehenge by a millennium and precedes every loafer, mukluk, wader, clog, bootee, stiletto, wingtip, mule, Oxford and cross trainer anyone has ever seen, according to Ron Pinhasi, a lecturer in prehistoric archaeology at University College Cork in Ireland.

The effort that resulted in the find dates to 2005, when Pinhasi and his team of archaeologists first entered the cave about an hour south of the capital city of Yerevan, in Vayotz Dzor province on the border with Iran and Turkey, and decided it looked promising.

Two years later, Pinhasi returned, dug down about half a meter and "started discovering everything," including rare, well-preserved organic material such as textiles, ropes and wooden stakes, leading them to redouble their efforts.

The next year, they excavated in a house that had been constructed inside the cave and found a pit covered with sheep or goat dung.

Below the dung, they found broken pottery and goat horns covering the shoe, said the authors, who published their findings in the online scientific journal PLoS ONE.

The right-footed, undecorated shoe -- today it would be a size 5 -- probably belonged to a woman, "but we cannot be certain; it could be a man with small feet," Pinhasi said.

A leather thong is stitched through four sets of eyelets in the back and 15 sets in the top. The shoe was lightly worn. Some of the eyelets have been recut, but the sole shows little wear.

"We thought originally it could be a discard, but at the same time, it's very strange, because we have only one shoe, and it's in very good shape," Pinhasi said. "It looks like it was more than likely deliberately placed in this way."

If so, it would join a number of other items that appear to have been placed as offerings. At the back of the cave, the archaeologists found pots full of grain and three pots, each containing the skull of a child -- their jaws removed.

"It's pretty weird," he said.

Two leather samples were taken: One was sent for carbon dating to the Oxford Radiocarbon Accelerator Unit at the University of Oxford and the other to the University of California-Irvine Accelerator Mass Spectrometry Facility; a piece of the straw was sent to Oxford.

Age estimates were the same for all three.

Pinhasi said he had no idea how common it would have been at that time for people to wear shoes.

His is the second-oldest shoe find; a pair of 7,500-year-old sandals made of fiber was found in Missouri, he said.

But that doesn't mean shoes were not commonly used. The fact that so little footwear from those days has been found could be explained by the fact that shoes don't tend to age well. Had it not been for the conditions inside the cave, the shoe would probably have disintegrated long ago.

Though temperatures in the region range from sweltering in the summer to icy in winter, the interior of the limestone cave remains a dry, consistent 20 degrees Celsius (68 degrees F), key to the shoe's survival, he said.

"What was exciting was that it is so complete and it looks so much like a modern shoe, with the eyelets and everything. Obviously, these people already knew how to make it."

And there was a level of sophistication in the product that he did not expect. The cow leather appeared to have been split and cured with a vegetable oil, said Pinhasi, who favors size 10½ Birkenstocks. "They actually look a little bit like the shoe," he said. "Not quite -- a bit more sophisticated."

The fact that the cave remained untouched for so many millennia is surprising. It can be seen from a heavily traveled road and is only about 300 yards from a fish restaurant, he said.

But government authorities are now posting a guard to keep away looters. "It's turning [out] to be sort of the most important site in Armenia," he said.

Though he wants to display the shoe in a museum in Armenia, he first wants to take it to Switzerland or Germany for preservation.

In the two years since the footwear was unearthed, the elements have taken a toll. "When it came out [of the ground], the leather was absolutely soft," the Israeli archaeologist said. "Now, it's hard as a rock."

But legislation does not exist in Armenia that would allow him to remove a national treasure from the country, so he is waiting.

Meanwhile, the shoe sits in the Institute of Archeology at the National Academy of Sciences in Yereva.

On Friday, Pinhasi plans to return to the region, this time to dig in a cave near the one that held the shoe.

"We want to see if it's unique," he said.

Even if nearby caves turn out to hold no such treasure, the 41-year-old researcher has plenty of work ahead of him. "We must have excavated about 2 percent of it," he said. "It could take decades" to finish.

Links referenced within this article

Archaeology

http://topics.edition.cnn.com/topics/Archaeology

Armenia

http://topics.edition.cnn.com/topics/Armenia

Find this article at:

http://edition.cnn.com/2010/WORLD/meast/06/09/armenia.old.shoe/index.html?iref=allsearch

Arpa · June 13, 2010

I don’t want to make light of this . MY ONLY HOPE IS THAT THIS DOES NOT TURN OUT TO BE A PRANK even if independent labs have confirmed its age. Below Paul cites many “shoe sayings”. Let’s see how many shoe jokes and sayings we can find.
http://asbarez.com/81940/if-its-a-hye-shoe-lets-wear-it-out/
Also se this; http://en.wikinews.org/wiki/World's_oldest_leather_shoe_found_in_Armenia?dpl_id=190678
-----
- Asbarez Armenian News - http://asbarez.com -
If It’s A Hye Shoe, Let’s Wear It Out
Posted By Paul Chaderjian On June 11, 2010 @ 2:12 pm In Columns, Three Apples | 1 Comment
BY PAUL CHADERJIAN

Once there were and there were not … a fashionable shoe that is now known as “the world’s oldest shoe found in an Armenian cave.”
[1]And what was found in a cave in Armenia this week was not just the world’s oldest shoe, but there were scarves and pots and pans and two skulls with missing jaws. This story feels like Armenians have just put on a pair of new shoes, and everything feels alright (Nutini 2007).
Our ancestors were apparently not only fashionable, wearing moccasins in a style that survived for nearly six millennia, but they were also good at housekeeping and quite brutal. One of the skulls must have pulled a Helen Thomas and had his or her jaw yanked right off its face.
This bizarre headline of the day was bigger than the BP (beautiful people) oil spill for a split second. The story went viral, and it warrants all the clichés we can remember to use. So let’s capitalize on these rare gifts from the universe, because good PR comes too infrequently for our people. And criminal Armenians in the news hurt like brand new shoes (Sade 1983).
What other shoe stories can our people’s history and present day tell the world? What shoes are we filling that can help our people and the global population? Whose steps are we following and who is following in your footsteps? Where are all the goody-two-shoes (Ant 1981)?
The shoe is on our foot now, so we have to see what we can do with this instant headline. Let’s think big. Sex & the City III can be shot in Armenia. Its subtitle could be “the Oldest Armenian Shoe Romance Cruise on Lake Sevan.” Or Super Old Shoe, the superhero. Or Immigrants For (IV) – the shoes they stole. Or how about Shoe Tourism (Asbarez 2010)?
The fact that the story of the world’s oldest shoe being found in Armenia doesn’t happen every day. Maybe it happens once in the history of Earth?
This got me thinking. How little do we know about what people find interesting in the Armenian world. I also realize how little I must know about my ancestors that a dung-covered shoe makes me proud. And how fast do we embrace anything Armenian just because it’s in the headlines!
Maybe before our people discovered pointed shoes were cool, we had better fashion sense. Maybe God spoke to Noah about what proper footwear was when He told the old man to pack his family and animal friends into the Arc. Perhaps this was Noah’s right shoe? Could it be? But if this was Noah’s shoe, what happened to the left shoe and the jaws missing from the skulls?
And what do we know about the fashion sense of our ancestors who walked in and out of those ancient monasteries and architectural marvels? Did they all wear fashionable shoes? Were there multiple colors of leather? Were there different styles? Did people show off their shoes to each other as a sign of affluence and trend-setting? Were there fashion trends three thousand years before Christ? What great fashion secrets are buried on the grounds of our ancestral Homeland that have yet to be unearthed and studied? Who will break the fashion trend news sooner? E! and TMZ or Hollyscoop?
Inquiring minds want to know (That cliché is courtesy of 80s TV commercials that also gave birth to “Where’s the Beef,” and “When EF Huffington speaks, people listen.” Actually, it was EF Hutton, but it’s 2010).
Now back to Shusho (no, not the singer)…
So many questions about these shoes and not many answers. And gosh darn it, the day after the news was announced, there were more articles surfacing about how this shoe in Armenia was not the oldest shoe since there was a shoe in Missouri that was dated to be at least 10,000-years-old. There went my instant excitement for our Homeland’s instant claim to fame.
Don’t you love walking in my shoes (Depeche Mode 2006).
And what about this fascination that was sparked by this ancient shoe. Apparently everyone has wanted to read the story, and from the BBC to the Associated Press were journalists speaking the word Armenia within proximity of the words ‘oldest shoe in the world.’ There were interviews on CNN and the story turned out to be the most popular one on Armenian websites.
Among the facts reported were that the shoe was at least 5,500 years old. The cave was in Vayots Dzor, southeast of Yerevan. And the shoe was covered by sheep and deer poop.
Why did the oldest shoe story make everyone so excited? Did it reaffirm for Armenians our excellent fashion sense? Why did non-Armenians find this oldest shoe story so interesting? Was it because we imagined that Noah and his party crew didn’t wear shoes? Was it because the skulls had no jaws? Or was it because the shoe was stuffed with grass so that it would retain its shape?
Act your age not your shoe size (Prince 1986).
Can you imagine the flocks of scientists and anthropologists that can now be attracted to our Homeland? Can you imagine the funding new digs will receive? Can you imagine the thousands of headlines that can be unearthed when modern-day scientists study ancient-day Armenians? If our shoes predate the Pharaoh’s, we can be the rock stars of the universe, and no longer walking like an Egyptian (Bangles 1986).
I love my narcissistic self, don’t I? Yes, I do (Pinsky 2009).
And if there was one shoe in one cave, what’s the likelihood of us finding more oldest, older than oldest, less old than the older shoe in the world. Perhaps there’s a tourism industry here: Shoe Travel.
Maybe there’s even a Travel Channel series in tracking the oldest shoe in the world. Samantha Brown would be a good hostess to tap in search of places to sleep and eat when going on a Oldest Shoes Tourism Trip. Samantha would even lure Anthony Bourdain and that Man vs. Food guy could be challenged to see how many skewers of khorovadz and how many khacapuris he can down in one sitting in the middle of Republic Square.
We’re really onto something now. And it all started with the drop of one oldest shoe story on the Internet. What will happen when the second shoe drops? Between the first and second shoe, we have a lot of homework to do. If our ancient shoe is this popular, can you imagine what we can do with the really interesting shoe stories from the Homeland?
Let’s put our best foot forward (Overbury 1613).
And three shoes fell from heaven: one for the storyteller, one for him who made him tell it, and one for you the reader.
PS Knock Knock. Who’s there. Hye Shoe. Bless You

Article printed from Asbarez Armenian News: http://asbarez.com
URL to article: http://asbarez.com/81940/if-its-a-hye-shoe-lets-wear-it-out/
Click here to print.
Copyright © 2010 Asbarez Armenian News. All rights reserved.

Edited October 19, 2017 by MosJan

Arpa · June 13, 2010

I cant find the words to Chem ou Chem, Chem krna khaghal/ Չեմ ու չեմ, չեմ կրնայ խաղալ: Կօշիկիս, կօշիկիս ծանրութենրն չեմ կրա, կրնայ խաղալ:

Aram K. uses the tune in one of his suites in the Ballet Gayane which I cannot find either.

Meanwhile see this about koshik/mashik.

Hi Imelda Marcos/ Իմելդա Մարկոսեան

Alao remember Cinderella's Glass Slippers.

---

ՎԱՐԴ ԿՈՇԻԿՍ

Ձայնագր. և մշակում` Կարա-Մուրզայի

Վարդ կոշիկըս, վարդ կոշիկըս,

Վարդից գեղեցիկ մաշիկըս:

Աղջ.

- Մեր տան մեջը քնող տղա,

Կարմիր խնձոր ծախող տղա,

Վարդ կոշիկըս գտնող տղա,

Տըղա', ղըրկե' վարդ կոշիկըս:

Տղա

- Ձեր տան մեջը քնել չեմ ես,

Կարմիր խնձոր ծախել չեմ ես,

Վարդ կոշիկըդ գտել չեմ ես,

Իմ մոտ չէ քո վարդ կոշիկը:

Աղջ.

- Լավ օրս եկավ ա՜խ ու վա՜խ,

Կորցուցի կոշիկըս, ավա՜ղ,

Հայի տղա հոգուդ մատա՜ղ

Տըղա, ղըրկե' վարդ կոշիկըս:

Տղա

- Որ մոտս չէ` ուրտի՞ց ճարեմ.

Ազնիվ աղջիկ, հոգիդ սիրեմ,

Եթե գտնեմ, հետ կուղարկեմ,

Իմ մոտս չէ վարդ կոշիկըդ:

Աղջ.

- Մի' մնար ինձի պարտական,

Աղջիկ եմ, տասնչորս տարեկան.

Ես կըլինեմ քեզ սիրեկան,

Տըղա', ղըրկե' վարդ կոշիկըս:

Տղա

- Ինչո՞ւ մընամ քեզ պարտական,

Կամիս` տամ հազար դահեկան,

Եթե կըլնես ինձ սիրեկան,

Ես կըճարեմ վարդ կոշիկըդ:

Edited June 13, 2010 by Arpa

Arpa · June 30, 2010

Yes. Upon further DNA analyses and CAT scans they saw these letters -

Q A J N A Z A R and S S S

http://www.panorama.am/en/society/2010/06/30/arm-gen/

18:54 30/06/2010 » Society
Armenian cave yields world's oldest, 6000-year-old human brain
A human brian was found in an Areni cave in the Armenian province of Vayotz Dzor what is believed to be the worlds oldest human brain, Professor of California University, co-chair of the group conducting excavations in Areni cave, Grigori Areshyan, told reporters in Yerevan Wednesday.

He said the DNA taken from the 6000-year-old human brain is being studied in many laboratories worldwide, including the US and the Netherlands, and the results will become clear late in 2011.

We are conducting research to find the Armenian gene. First we should get the result of the genotype, and it should still be long studied, he said.

Grigori Areshyan highlighted: As long as the research has not finished, we havent informed foreign media about the finding. The worlds oldest human brain was found in Areni cave in September, 2008.

Source: Panorama

Edited June 30, 2010 by Arpa

Johannes · August 30, 2010

Հայկական և իռլանդական մշակույթի նմանության հետքեր են գտել Տիգրանակերտում

Տիգրանակերտի տարածքում իրականացված պեղումների ժամանակ հայտնաբերվել են Իռլանդական հայտնի «բարձր խաչերի» նախօրինակները։ Այս մասին լրագրողներին այսօրվա ասուլիսին տեղեկացրեց Արցախի հնագիտական արշավախմբի ղեկավար, պատմական գիտությունների դոկտոր Համլետ Պետրոսյանը։

«Մի շարք գիտնականներ տարիներ շարունակ փորձում էին հայկական խաչքարի մշակույթը կապել իռլանդական խաչերի հետ, սակայն նմանատիպ հայկական հուշարձաններ չէին գտնում», ասաց նա՝ պարզաբանելով, որ իռլանդական խաչերը պատված են շրջանակով։

Տիգրանակերտի տարածքում կատարված պեղումների արդյունքում նույնպես հայտնաբերվել են շրջանակների մեջ խաչեր։

Արշավախմբի ղեկավարը հավելեց, որ նա այս թեմայով հոդված է պատրաստել, որը շուտով պետք է լույս տեսնի Իռլանդիայում։

Թերթ

Վերջինը Տիգրանակերտում յայտնաբերուածն է: Առաջին երեքը՝ Իռլանդական «High Cross» խաչքարի տեսակն է: Նման չեն:

Յովհաննէս

Edited August 30, 2010 by Johannes

Zartonk · September 1, 2010

Թեև պեղված քանդակը հերու է թվում Իռլանդական Կելտիք խաչքարներից, այնուամենայնիվ նրանց եզակի դերը որպես մոնոլիտային քարէ խաչի միայն ներկայացուցիչներ արևմտյան եվրոպայում մտածմունքի առիթ է ստեղցում: Իսկ չմոռանանք այս հրաշալի օրինակը, որը մեր համեստ կարծիքով ավելի համապատասխան նմուշ է համեմատումի համար:

http://www.nkrusa.org/country_profile/assets/culture/winged_khachkar.jpg

Johannes · September 1, 2010

Շնորհակալութիւն խաչքարի նկարի համար: Յետեւը երեւում է հայ եկեղեցու գմբեթ, արդեօք ո՞րտեղից է գտնուել այս խաչքարը:

Arpa · September 8, 2010

ՔԱՐԱՀՈՒՆՋ եւ ՊՈՐՏԱՍԱՐ

Karahunj and Portasar

http://www.azg.am/imgBig/300-201016213.jpg

http://www.panorama.am/en/society/2010/09/07/stonhenge/

Armenia most ancient astronomy center in the world: scientist

Armenia was the most ancient astronomy center in the world, candidate for biological sciences, senior fellow of “Stones and Stars” Armenian expedition group in Oxford University, Vachagan Vahradyan, told reporters today.

With over 7500 years’ history, Qarahunj, situated in Syunik, Armenia, served as basis for his conclusion. He said, the recent study allows to claim that the Armenian Qarahunj is even older that the English Stonehenge, claiming about 300 years’ history.

Qarahunj is a combination of huge vertical triangular stones. According to the specialist, both monuments have identical construction. Both have holes directed to the NE and in the past these allowed to find the day which was to mark the beginning of the year.

“This evidences that the constructors had the same culture values and astrology skills. This is of serious and essential significance,” he said. Both Qarahunj and the Stonehenge are observatories. As far as the similarity of the names goes, it’s beyond doubt that the Armenian “qar” (stone) and the English “stone” mean the same.

Scientific research in Qarahunj got underway in 2006 and the materials have been sent to Oxford. British scientists got greatly interested in the monument and a number of researchers are intent to arrive in Armenia from Oxford University next week to carry out 2-week-long study of the complex with the Armenian scientists.

http://www.azg.am/AM/2010090822

«ԱԶԳ» ՕՐԱԹԵՐԹ #162, 2010-09-08

Օրվա հետքերով

ԲԱՑԱՀԱՅՏՈՒՄՆԵՐ ՔԱՐԱՀՈՒՆՋՈՒՄ

Հայաստանըՙ հնագույն աստղագիտական կենտրոն

Հայ-բրիտանական «Քարեր եւ աստղեր» ծրագրի հայաստանյան արշավախմբի գլխավոր գիտական խորհրդական Վաչագան Վահրադյանն արդեն երկար ժամանակ հետազոտում է Քարահունջը: Հետազոտություններով բացահայտվել են հուշարձանի եւ Կարապի համաստեղության կապը, հուշարձանի աստղագիտական նշանակության վարկածն ու կապը անգլիական Սթոունհենջի հետ: Սրանք ու էլի մի շարք փաստեր Վահրադյանն ուղարկել է Օքսֆորդի համալսարան. պատասխանը չի ուշացել. փաստերը հետաքրքրական են, համագործակցությունը` անհրաժեշտություն:

Վերջին շրջանում գրեթե ամեն շաբաթ Վահրադյանը նոր բացահայտումներ է արել. Նա համոզված է, որ հայկական Քարահունջն ավելի հին ծագում ունի, քան Սթոունհենջը:

Հնագետները Քարահունջին վերագրում են 3800-ամյա պատմություն, հենվելով այնտեղ հայտնաբերված իրերի վրա, մինչդեռ Վահրադյանի մաթեմատիկական եւ աստղագիտական հաշվարկների հիման վրա Քարահունջն ունի շուրջ 7000-ամյա պատմություն:

Զուգահեռներ անցկացնելով Քարահունջի եւ Սթոունհենջի միջեւ, Վահրադյանը շեշտում է երկու կառույցների նմանությունը: Հայկական եւ բրիտանական կառույցներում հստակ ուրվագծվում են դեպի հյուսիս-արեւելք ուղղված քարե միջանցքները, որոնք հնարավորություն են տալիս պարզելու ամառային արեւադարձի օրը: Նրա ներկայացմամբ, սա փաստում է, որ երկու կառույցների հեղինակներն էլ միեւնույն մշակութային արժեքների կրողն են եւ լավ տիրապետել են աստղագիտությանը:

Վահրադյանը մեջբերում է Տրոյան հայտնաբերած Հենրիխ Շլիմանի խոսքերը. «Եվրոպայի ողբերգությունն է, որ իր քաղաքակրթության հիմք ընդունեց ոչ թե հայկական, այլ հին հունական մշակույթը»: Շլիմանը ոչ միայն հավասարեցնում էր երկու մշակույթներ, այլեւ նախապատվությունը տալիս էր հայկականին: Հայկական մշակույթի եւ հին շրջանում քաղաքակրթության առաջնորդողի լավագույն օրինակներից մեկն էլ Արեւմտյան Հայաստանի Պորտասար վանական համալիրն է: Համադրելով երեք կառույցների լուսանկարները, քարերի ձեւն ու համաստեղությունները, Վահադյանը փաստում է, որ հուշարձանները կարծես միմյանց շարունակությունը լինեն: Երեք կառույցների քարերի վրա պատկերված է համաստեղությունների բաժանված աստղային երկինքը` Անգղի (Կարապի) համաստեղության շուրջը: Հնագետ Կարլ Շմիդտը կառույցին վերագրում է 12.000 տարվա պատմություն, ինչը փաստում է, որ Հայկական լեռնաշխարհում Աստղային երկինքը համաստեղությունների էր բաժանված 12.000 տարի առաջ:

Այսօր թուրքերը հայկական Պորտասար վանական համալիրն անվանում են Turkish Stonehenge եւ ներկայացնում որպես թուրքական աստղագիտության ժառանագություն: Թուրքական խեղաթյուրման դեմ գիտնականները ոչինչ չեն ձեռնարկում:

Մյուս շաբաթ Հայաստան կժամանի Օքսֆորդի համալսարանի պատվիրակությունը` աշխարհագրագետ, հոգեբան, մաթեմատիկոս, աստղաբաններ: Պեղումները կտեւեն շուրջ 2 շաբաթ:

Մինչ գիտնականը փորձում է աշխարհին մատուցել Քարահունջի հսկայական արժեքը, այնտեղ մարդիկ ոչխար են արածացնում: Թեպետ կառույցն ընդգրկված է հուշարձանների պահպանման ցանկում, սակայն ոչ միայն անվտանգությունը, այլեւ պահակի ներկայությունն ապահովված չէ: Անտարբերության պարագայում հուշարձանի 35-րդ քարը վերջերս գողացել են:

ՀԱՍՄԻԿ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ

http://www.azg.am/AM/2010090822

----

Above we see the mention of “Portasara’. I can’t find much about it, Google will open several . It litrally means “Navel Summit” (navel as in belly button). Those other people have renamed it “Gobekli Tepe” , a literal translation. It is in the neighborhood of Edessia/Urfa. It does not show on paper maps , but you can see it at the Smithsonian URL below .

Պորտասար

http://artmamul.ararat-center.org/?p=16

http://www.smithsonianmag.com/history-archaeology/gobekli-tepe.html#

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/24/Smithsonian_map_g%C3%B6bekli_tepe.jpg

Hey Harut, do your ancestors know anything about it?

Arpa · September 8, 2010

SASUNTSI DAVID’s grave found?

Do you know the Armenian word ԱՅՐՈՒՁԻ/Ayroudzi. No, not “aryoutsi/lion”. It means Horseman (literally “man-and horse“), Cavalier, Chevalier.

http://www.armeniapedia.org/index.php?title=File:Sasuntsi_tavit-alexouns.jpg

http://www.armeniapedia.org/images/thumb/2/2b/Sasuntsi_Davit.jpg/350px-Sasuntsi_Davit.jpg

------

ARMENIAN EPIC HERO'S GRAVE AND OLDEST HORSE BURIAL PLACE FOUND IN THE REPUBLIC OF ARMENIA

Eva Sahakyan

YerevanReport.com

Sept 7 2010

Armenia

YEREVAN, September 7-Armenian archeologists discovered an ancient

burial place of a horse during archeological excavations on the

territory of the Republic of Armenia. Hakob Simonian, the director

of the Research Center of Cultural and Historical Heritage, told the

journalists about this.

According to him, the excavations were found in the Nerkin Naver

necropolis, which is 3.5 km to the west of Ashtarak.

"This find dates back to the 26-25th centuries BC, and it's the

oldest burial place of a horse discovered to this day. It has an

all-important significance not only for Armenia, but for the whole

Western Asia as well," Simonian said.

The archeological find testifies that Armenians used horses for

military purposes. Simonian mentioned that horse is the animal that

defined the development of humanity, and its domestication can be

associated with the establishment of civilization.

During the excavations in Nerkin Naver, the Armenian archeologists

discovered another burial place that resembles the grave of one of

the heroes of the famous Armenian national epic poem Sasuntsi David

("David of Sassoon").

Simonian says that the burial place is surprisingly rich, proper only

for heroes. A lion claw was found under the head of the buried man,

and according to the epic poem, a lion skin was put under Lion-Mher's

(Aryudz Mher) head. According to Simonian, this find can imply that

the epic poem has a real-life basis.

"Expensive arms were also found in the burial place, a valuable saber

among them, which is indeed a rarity. One more time this emphasizes

the fact that the buried man wasn't an ordinary man," Simonian added.

The Nerkin Naver necropolis counts 30 burial places. Seven burial

places have already been examined and the excavations of the 8th one

are being carried out.

Sign In

ARCHEOLOGY

Recommended Posts

Link to comment

Share on other sites

Top Posters In This Topic

Popular Days

Top Posters In This Topic

Popular Days

Popular Posts

Arpa

Yervant1

Yervant1

Posted Images

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Link to comment

Share on other sites

Join the conversation