Arpa Posted June 7, 2010 Report Share Posted June 7, 2010 (edited) ESPIK AMIANSKY?DO YOU SPEAK PIG LATINO ARMENIAN?This could have been best posted under COMEDISTAN , but…..Where is Hacob (dilachar)Martayan who taught the furks how to speak pig latin, now that we need him?Biography- Agop Dilaçar was born in İstanbul, as Agop Martayan, in 1895. He graduated from the Robert College in 1915. In addition to Armenian and Turkish, he knew English, Greek, Spanish, Latin, German, Russian and Bulgarian. He worked as a lecturer of the English language at the Robert College, and of Ottoman Turkish and ancient East languages at Sofia University in Sofia, Bulgaria. He was invited on September 22, 1932, as a linguistics specialist to the First Turkish Language Congress held in Dolmabahçe Palace supervised by Mustafa Kemal Atatürk, the founder and first president of the Republic of Turkey, together with two other linguists of Armenian ethnicity, İstepan Gurdikyan and Kevork Simkeşyan. He continued his work and research on the Turkish language as the head specialist and Secretary General of the newly founded Turkish Language Association in Ankara. Following the issue of the Law on Family Names in 1934, Atatürk suggested him the surname Dilaçar (literally meaning language opener), which he gladly accepted.He taught history and language at Ankara University between 1936 and 1951. He also was the head advisor of the Türk Ansiklopedisi (Turkish Encyclopedia), between 1942 and 1960. He held his position and continued his research in linguistics at the Turkish Language Association until his death in 1979.----------We know that the Russian Language is best described as Pig LatinGibberish is a new language game similar to Pig Latin that is played in the United States. Similar games are played in many other countries. The name Gibberish refers to the nonsensical sound of words spoken according to the rules of this game.[1]------Not to forget “pidgin/pigeon English“.Not to be confused with Pigeon. A pidgin (pronounced /ˈpɪdʒɪn/) language is a simplified language that develops as a means of communication between two or more groups that do not have a language in common. It is most commonly employed in situations such as trade, or where both groups speak languages different from the language of the country in which they reside (but where there is no common language between the groups). Fundamentally, a pidgin is a simplified means of linguistic communication, as is constructed impromptu, or by convention, between groups of people. A pidgin is not the native language of any speech community, but is instead learned as a second language.[1][2] A pidgin may be built from words, sounds, or body language from multiple other languages and cultures. Pidgins usually have low prestige with respect to other languages.[3]Not all simplified or "broken" forms of a language (patois) are pidgins. Each pidgin has its own norms of usage which must be learned for proficiency in the pidgin---Look at these arm-morons who pretend to speak “armenian”!Is this a deliberate attempt to piss off and dismiss all those Disaporans who don't speak Latin,French, Spanish English or russky? In other words.- "This is how we speak in Yerevan, and if you don't understand it... the hell with you"? I have new for them. If this is how they speak in Yerevan then is Siberia and Kamchatka too near for them?Don'’t go by me, I understand those words since I know English and some Latin, but how is my uncle who knows only Armenian understand words like “սիմվոլ, դոմինանդ, ռացիոնալ, տիպ, ելիտար, լեգիտիմ.. ” and more. Do these guys know what a “բառարան” is, or should I say ”դիգցիոնար”??And now, will someone please tell me what the hell these guys are talking about? Fortunately I know Latin and English, but does the average Armenian understand it?Please see the English as well.WILL SOMEONE PLEASE TRANSLATE!!!????http://hetq.am/am/interview/mkhitar-gabrielyan/«Պետք է կարողանաս ռացիոնալ սիմվոլներ առաջարկել քո հասարակությանը»[ 2010/06/07 | 15:18 ] Հիմնական թողարկում, հարցազրույց Սոնա Ավագյան Հարցազրույց ազգագրագետ Մխիթար Գաբրիելյանի հետՈրո՞նք են այսօրվա հայաստանյան հասարակության հիմնական սիմվոլները:Եթե շատ ընդհանուր փորձեմ ձեւակերպել, ապա համազգային նշանակության, դոմինանտ սիմվոլները դեռ շարունակում են մնալ Արարատը, Արեւմտյան Հայաստանը, ազգային մշակույթը, համաշխարհային մշակութային ժառանգությանը մեր բերած մասնակցությունը, որոնք մեծ հաշվով մեր էթնիկ նկարագիրը պայմանավորող սիմվոլներ են կամ գոնե բաղադրիչներ: Բայց այստեղ ավելի կարեւոր է, թե այդ սիմվոլները որքանո՞վ են ռացիոնալ եւ իռացիոնալ:Սիմվոլը կարող է գոյություն ունենալ ուղղակի որպես սիմվոլ, բայց մեր տիպի` անցումային հասարակությունների համար, որոնք ունեն բազմաթիվ խնդիրներ, դրան ավելացրած` չլուծված հակամարտություններ, կարեւոր նշանակություն է ձեռք բերում հենց սիմվոլի գործառնական կողմը. որքա՞նով է այն ռացիոնալ եւ որքանո՞վ է էլիտաների տարբեր խմբերի կողմից ծառայեցվում կոնկրետ խնդիրների լուծմանը:Այս առումով, օբյեկտիվ, սուբյեկտիվ տարբեր գործոնների ազդեցությամբ, նույնիսկ մեր այն սիմվոլները, որոնք պետք է որ ունենային ռացիոնալ դերակատարություն, դրանց մի մասը կամ տեղափոխվել է իռացիոնալի հարթություն, կամ դեռ իռացիոնալի հարթությունում է:Երբ սիմվոլը թողնում ենք [/b]իռացիոնալի[/b] դաշտում, դրանով, ըստ էության, օտարում ենք նաեւ մեր այն պարտականությունները, որոնք պետք է ունենանք այդ սիմվոլի ու գաղափարի, օրինակ` անկախ պետության կամ պետականության` որպես սիմվոլի հանդեպ:Տվյալ դեպքում օտարվա՞ծ են մեր այդ պարտականությունները:Այո, մեծի մասամբ օտարված են: Մենք սիրում ենք համամարդկային, համապետական, համազգային բաներից խոսել, բայց երբ մեր իրավունքների դիմաց որոշակի պարտականություններ ստանձնելու պահն է գալիս (ես նկատի ունեմ եւ շարքային քաղաքացուն, եւ մտավորականին, եւ պետական պաշտոնյային), այ այդտեղ շատ փնթի եւ շատ անհետեւողական ենք. աղբը տեղում մենք չենք թափի, ուսանողը համալսարանում իրեն թույլ կտա ոտքը պատին դրած կանգնել ու պատը կեղտոտել, մեզ թույլ կտանք իջնել այն աստիճան, որ երթուղային տաքսու վարորդի պահանջին ընդառաջելով` 2 հոգու համար նախատեսված նստարանին կնստենք 4 հոգով եւ այլն:Այդ առումով, դասական օրինակը շարունակում է մնալ ԱՄՆ-ը, որտեղ կա հստակ արտահայտված վերաբերմունք պետության` որպես սիմվոլի ու ինստիտուտի ու իր հիմնական ատրիբուտների հանդեպ: Դա դրոշն է, օրհներգն է, զինանշանն է, նախագահն է` որպես ինստիտուտ:Դրանց հանդեպ վերաբերմունքը շատ արտահայտված է, շատ հստակ եւ շատ ռացիոնալ: Անձնավորելը այստեղ էական չէ: Անկախ նրանից` Օբամային, Բուշին կամ մեր 3 նախագահներից որեւէ մեկին ամերիկացին կսիրեր, թե չէր սիրի` ինքը դա չէր տարածի նախագահի` որպես ինստիտուտի վրա: Իսկ մենք անձի հանդեպ դրական կամ բացասական վերաբերմունքը փոխանցում ենք սիմվոլի վրա:Պրն Գաբրիելյան, ասացիք, որ նախագահի ինստիտուտի դեպքում անձնավորելը կարեւոր չէ: Իսկ նախագահի ոչ թե անձը, այլ նրա լեգիտիմ լինելը, ընտրությունների կեղծված կամ չկեղծված լինելը տվյալ դեպքում կարեւորվո՞ւմ է:Իհարկե: Չափազանց կարեւոր նշանակություն ունի դա: Բայց լեգիտիմ իշխանություն ունենալը կամ չունենալը կարող է լինել եւ պատճառ, եւ հետեւանք: Իրավիճակին, որ մենք ունենք, ես հակված եմ նայել ավելի շատ որպես հետեւանք (ընդ որում` ոչ միայն անկախության շրջանում) այն բոլոր հասարակական, մշակութային, տնտեսական, քաղաքական նախընթաց զարգացումների, որոնք Հայաստանում եղել են:70 տարի կար Սովետական Միություն, կար կառավարման համակարգից օտարված, օբյեկտի կարգավիճակի բերված հասարակություն, որը քաղաքական գործընթացներում ոչինչ չէր որոշում` բացի ընտրություններին, ընդ որում, որպես կանոն, մեկ թեկնածուով ընտրություններին մասնակցելուց:1988-91 թթ. ազգային-ազատագրական պայքարի արդյունքում քաղաքական եւ սոցիոմշակութային համակարգը դառնում է անկախ, ունենում ենք որակապես եւ բովանդակային տեսանկյունից նոր քաղաքական էլիտա, բայց սա դեռ բավարար չէ պետություն, պետականություն կայացնելու համար, որովհետեւ այստեղ արդեն խնդիրը համակարգ կայացնելն է: Համակարգ կայացնել` նշանակում է որոշումների կայացման ազատության տրամադրում ձայն ունեցողին` շարքային քաղաքացուն:Իսկ 91-ից մինչեւ 2008-ը մենք Հայաստանում ե՞րբ ենք ունեցել նորմալ ընտրություն: Ըստ էության, 91 թ.-ին` առաջին նախագահական ընտրությունները եւ Գերագույն խորհրդի ընտրությունները: Քաղաքական համակարգի զարգացման տրամաբանությունը, սկսած 91-ից, եղել է ավելի շատ դեֆորմացիաների, ոչ թե տրանսֆորմացիաների տրամաբանության շրջանակներում:1998-2008 թթ. ունեցանք, ըստ էության, վերջնական մոնոլիտիզացիա, երբ քաղաքական դաշտ մտավ ֆինանսական կապիտալը, օլիգարխիան, նրա հետեւից քաղաքական դերակատարություն ստանձնելու հավակնություններ ցուցաբերեց նաեւ այն, ինչ մենք անվանում ենք կրիմինալ:Ո՞րն է պատճառը:Գործընթացները խորքային են: Հազար պատճառ կարելի է գտնել: Օբյեկտիվ պատճառներ, ասենք` 88 թ.-ի երկրաշարժ, շրջափակում, երբ 91-94 թթ.-ին, ըստ էության, լուծվում էր ընդամենը գոյատեւման խնդիր, եւ շատ-շատերին չէր էլ հետաքրքրում, թե ինչ է տեղի ունենում քաղաքական համակարգում, լարված հարաբերություններ հարեւանների հետ:Սուբյեկտիվ գործոններ: Ըստ էության` երկրի ու պետականության առջեւ ծառացած հիմնախնդիրներ լուծելու ունակ նոր էլիտայի ձեւավորումն էլ մեզ մոտ գնաց դեֆորմացիոն ճանապարհով: Ընկալումները` անկախ պետականության կայացման մասով, մեզ մոտ ոչ միշտ են ռացիոնալ եղել: Մեզ միշտ թվացել է, թե այդ գործընթացի արդյունքը ապահովելու ճանապարհին ամենակարեւորը ընդամենը իշխանություն ունենալն է: Մինչդեռ դու գործ ունես հասարակության, մշակույթի, այն սիմվոլների հետ, որոնց մասին մենք խոսում ենք: Ամենակարեւորը` դու պետք է կարողանաս ռացիոնալ սիմվոլներ առաջարկել քո հասարակությանը:88-ի ազգային-ազատագրական շարժումը եւ պատերազմը եզակի էին նրանով, որ երկար դարերից հետո կարողացանք տարածք ազատագրել, ոչ թե կորցնել: Ձեր գնահատմամբ` որո՞նք էին այդ շարժման գլխավոր սիմվոլները:Այն, ինչ ասում եք, ինքը բանաձեւ-սիմվոլ է, այսինքն` մենք 88-91 թթ.-ին` մինչեւ 94-ը, ունեցանք մի իրավիճակ, երբ առաջին անգամ, ըստ էության, ձեւակերպվեց Ձեր ասած բանաձեւը. հարյուրամյակների ընթացքում մենք առաջին անգամ ազատագրեցինք պատմական հայկական տարածքներ: Բայց եթե դա մնում է հայտարարության մակարդակում, իռացիոնալ է: Եթե դու տարածք ազատագրելը ձեւակերպում ես որպես նպատակ, քո պատմական հայրենիքի մի տարածքը ազատագրելուց հետո դու այդտեղ արդեն անելիք չունես:Եթե գոնե պրոցեսում դու այն վերաձեւակերպում ես որպես խնդիր, արդեն ստիպված ես նոր սիմվոլներ ստեղծել, որոնք պետք է լինեն ռացիոնալ: Գուցե ես կոպիտ բան եմ ասում. ազատագրվեց տարածքը, հետո՞: Այսինքն` այս դեպքում արդեն նպատակից մենք պետք է գործ ունենայինք խնդրի անցման փուլի հետ:Ե՞րբ պետք է այդ խնդիրը ձեւակերպվեր:Այդ խնդիրը պետք է ձեւակերպվեր արդեն 88-ին, 89-ին, 90-ին, 91-ին, երբ պատերազմական գործողությունների փուլում դու սկսեցիր տարածքներ ազատագրել: Երբ այն մնաց սոսկ որպես նպատակ, դրանից հետո էլի մտանք դեֆորմացիայի փուլ, որովհետեւ եթե դու չես վերաբնակեցնում ազատագրված տարածքը, կնշանակի` այն քո առօրյա կյանքում, քո հասարակության, քաղաքական համակարգի համար չունի այն կարեւորությունը, ինչ դու ներկայացնում ես իռացիոնալ դաշտում: Որպեսզի ռացիոնալ դառնա, վերաբնակեցնելը պետք է լիներ ընդամենը միջոց:Առաջին` որպեսզի ռացիոնալ դառնա, պետք է ձեւակերպվեր եւ հետեւողականորեն իրականացվեր հետեւյալը. ՀՀ յուրաքանչյուր քաղաքացի, մեծ հաշվով` յուրաքանչյուր հայ (կլինի Երեւանում, Գյումրիում, Հայաստանի որեւէ խուլ գյուղում) չի կարող լինել պաշտպանված, վստահ, ապահովված, չի կարող ունենալ բարեկեցիկ կյանք, քանի դեռ այդ ազատագրված տարածքը վերաբնակեցված չէ, քանի դեռ ազատագրված տարածքում վերականգնված չեն հայկականության սիմվոլները, քանի դեռ այդ ազատագրված տարածքում տարեցտարի չի աճում հայկական բնակավայրերի, երիտասարդների թիվը, քանի դեռ Հայաստանի ցանկացած բուհի շրջանավարտ չի գնում այդ ազատագրված տարածքում ապրելու:Այսինքն` իռացիոնալ սիմվոլը պետք է լցնել ռացիոնալ սիմվոլներով: Դրանք հասարակական, մշակութային սիմվոլներ են` այն (մենք չենք սիրում հրեաների հետ համեմատվել), ինչ Իսրայել պետությունը անում է իր տարածքների կամ արաբներից բռնազավթված տարածքների հետ, երբ գաղափարը պահելու համար այդ գաղափարի տակ դնում ես ավելի շատ նյութական սիմվոլներ:Եթե ազատագրված տարածքում դու չունեսնորմալ բնակչություն, դա նաեւ որպես սիմվոլ պահելը բարդ է: 92-93-94 թթ.-ին ծնված երեխան հիմա արդեն 16 տարեկան է: Երբ այդ 16 տարեկանը այ այդ տարածքը արդեն համարում է իր ծննդավայրը, դու չես կարող իրեն հակառակում համոզել:Իր ծնողը կթողնի, դուրս կգա այդ տարածքից, բայց ինքը դուրս չի գա, որովհետեւ ինքն այդտեղ սիմվոլներ, մշակութային միջավայր ունի, ինքն այդտեղ կայացել է` որպես սոցիումի անդամ: Այ, դա է նշանակում ռացիոնալացում: Այստեղ խոսքը վերաբերում է ոչ միայն ազատագրված տարածքին, այլեւ սահմանամերձ գոտուն, Հայաստանի ցանկացած բնակավայրի:88-ից հետո մեր հասարակության սիմվոլները շա՞տ փոփոխություններ են կրել:Ցավոք, մեր հասարակությունն այսօր շատ քիչ սիմվոլներ ունի: Եթե մարդուն դու 20 տարի դնում ես գոյատեւման խնդրի առջեւ, երբ իր համար ամենակարեւոր խնդիրը ընտանիքի կենսական նվազագույնը, իր երեխայի համար շոր, կոշիկ, դպրոցական պայուսակ, ջեռուցում ապահովելն է, ինքը չի էլ մտածում սիմվոլների մասին, որովհետեւ դրանք պետք չեն իրեն:Օլիգարխը այսօր սիմվո՞լ է մեր հասարակության համար:Հասարակության` կրիտիկականին մոտեցող մասի համար` այո: Օլիգարխը չէ` փողը, իշխանությունը: Օլիգարխը դրա կրողն է: Օլիգարխի թիկնապահն է այսօր նույնիսկ հասարակության մի մասի համարսիմվոլ:Մարդը բոլոր դեպքերում ուզում է լավ ապրել եւ տեսնում է` ով է այսօր լավ ապրում հայաստանյան իրականությունում եւ հայաստանյան հասարակությունում: Փող ունեցողը: Հետո տեսնում է նաեւ, որ այսօրվա հայաստանյան իրականությունում աշխատելով շատ փող ունենալ հնարավոր չէ (աշխատելով կարող է գոյատեւել): Եվ բնական է, որ այստեղ եւ սիմվոլները, եւ արժեքները, եւ դեպի դրանց տանող ձեւերն ու եղանակներն էլ պետք է փոխվեն:Ինչպե՞ս եղավ, որ 88-ի սիմվոլները այսօր փոխվեցին այն աստիճան, որ արդեն օլիգարխի թիկնապահի` որպես [v]սիմվոլի[/b] մասին ենք խոսում:Շատ պրոցեսներ ուղղակի չկարեւորեցինք եւ շատ բաներ մեզանից օտարեցինք: Այդ սովետական մտածողությունը, երբ մենք օբյեկտ էինք, վերարտադրվեց, ավելացավ, հարստացվեց ու բերեց այսօրվան:Երբ մարդը մտածում է, որ իրենից ոչինչ կախված չէ, որ ինքը ոչինչ չի կարող անել, որ միեւնույն է` իր փոխարեն որոշելու են, դա է բերում այս օրվան: Ո՞վ է ասել, որ սիմվոլը ինքը պիտի մեր փոխարեն իր համար կյանք ստեղծի:Սիմվոլը[/b ] ինքն էլ է ներդրում պահանջում, այնպես, ինչպես լավ կյանքը: Մեր վերաբերմունքով պետք է ապրեցնեինք [b]սիմվոլները: Ի՞նչ վերաբերմունք ունենք այսօր ազատամարտիկի հանդեպ. ի վերջո, սիմվոլ է:Շատ ազատամարտիկներ սոցիալապես անապահով են:Վերջ: Նշանակում է` դու վերաբերմունք չունես ձեւակերպված:Այստեղ նաեւ պետությունը չպե՞տք է դերակատարություն ունենար:Իհարկե, բայց եթե ազատամարտիկը հասարակական կարեւորության սիմվոլ է, ինչո՞ւ ենք թողնում միայն պետության վրա: Բա մե՞նք` մեր տարրական վերաբերմունքով: Տարրական բան է, երբ, ենթադրենք, քո թաղամասում, քո գյուղում, քո շրջապատում բնակվող որեւէ ազատամարտիկի, որը Շուշիի ազատագրմանն է մասնակցել, մայիսի 9-ին դու զանգում ու ասում ես. «Շնորհավորում եմ եւ շնորհակալություն, որ դու այդ բանը արել ես»: Անո՞ւմ ենք դա: Որպես կանոն, շատ քչերն են անում: Ինքը մեզ համար սիմվոլ չէ: Այստեղ ոչ պետություն է պետք, ոչ փող, ոչ իշխանություն, ոչ ընդդիմություն, ոչ մի բան պետք չէ: Պետք է, որ դու ինքդ քո ներսում այդ սիմվոլը ունենաս ու Edited June 7, 2010 by Arpa Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Zartonk Posted June 7, 2010 Report Share Posted June 7, 2010 Was this great patriot Dilaçar responsible for the new Turkish alphabet? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arpa Posted June 7, 2010 Author Report Share Posted June 7, 2010 (edited) Was this great patriot Dilaçar responsible for the new Turkish alphabet?Yes. Also note the highlights below when the law on family names was passed and it criminalized pejorative and insulting “family names” like topal, cholakh, koer etc. Many were hanged for resisting it. AH!! How can one forget such “sacred Armenian surname as “CHIRKIN_IAN/ UGLY-IAN” His mother is UGLY, that sonofabitch!!! If Armenians had brains they would be dangerous!!! Do we need a kakafurk to hang a few of us for having such "family names"? "names" that we would be reluctant to pronounce in a "family" gathering.Republic of Turkey, together with two other linguists of Armenian ethnicity, İstepan Gurdikyan and Kevork Simkeşyan. He continued his work and research on the Turkish language as the head specialist and Secretary General of the newly founded Turkish Language Association in Ankara. Following the issue of the Law on Family Names in 1934, Atatürk suggested him the surname Dilaçar (literally meaning language opener), which he gladly accepted. Edited June 7, 2010 by Arpa Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Louise Kiffer Posted June 7, 2010 Report Share Posted June 7, 2010 Was this great patriot Dilaçar responsible for the new Turkish alphabet?------------------------------------------------------------------------------------------- I am not sure bu tIhave read that it is Ibrahim Hilmi. He has written the firs book of turkish alphabet:Yeni Harflerle Resimli Türkçe Alfabe Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Louise Kiffer Posted June 7, 2010 Report Share Posted June 7, 2010 Excuse me, I had written the reply befor having read Arpa' s. It is interesting to read the bad names that the Turks havegiven to Armenians. There was an Armenian who had success to have his former armenian name in USA . Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arpa Posted June 7, 2010 Author Report Share Posted June 7, 2010 (edited) ------------------------------------------------------------------------------------------- I am not sure bu tIhave read that it is Ibrahim Hilmi. He has written the firs book of turkish alphabet:Yeni Harflerle Resimli Türkçe AlfabeI did not know that. But why does he have an Arabic name and surname? Why does he use Arabic words like "harf=letter" and "resim=picture"? Not to forget "alfabe" when did that become a furkish term? Is not the Arabic term "ebjed"? Johannes will tell us what that is.Obviously the following was written by a hew. The Arabic "abjad" has at leat 29 ltters and it does not end at "taw"..The word "abjad" أبجد ʾabǧad itself derives from the first four letters in the proto-Canaanite alphabet, Phoenician alphabet, Aramaic alphabet, Hebrew Alphabet, etc. These older alphabets contained only 22 letters, stopping at taw,.... Edited June 7, 2010 by Arpa Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arpa Posted June 7, 2010 Author Report Share Posted June 7, 2010 (edited) Excuse me, I had written the reply befor having read Arpa' s. It is interesting to read the bad names that the Turks havegiven to Armenians. There was an Armenian who had success to have his former armenian name in USA .Dear Louise, sad to say that the furks did NOT assign those UGLY nmes to us. WE DID IT, and we still do it. Do you know the actual family name of your next door Armenian family? Or do you know them as the "cholakhs, topals, gambours, shishmans or keors"? OK, OK Maybe now we call them with pejorative names in English, French and Armenian...The furks did not label us with those insulting names, WE DID IT among ourselves and in our own neighborhooods. There were no furks bewtween our door and the next. WE called our neigbors "cholakh, topal" and worse. And now blaming the furk for our own sins? OK! Now! Who is stopping us with such ugly and insultful "family" names?How many of us refer to Eva Medzorian as "mets vorian"/ "big ass-ian?In furkish it would be "goetuboeyukian"I we would only look at ourselves and clean our own house!!! Edited June 8, 2010 by Arpa Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Zartonk Posted June 8, 2010 Report Share Posted June 8, 2010 We've discussed it before. Nothing can justify Otouzbirian or Bozabalian (excuse me ladies). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.