The Prayer

[Louise Kiffer]

poem of "the best representative of Lyric Poetry" poet Siamanto (Atom Yarcanyan) was read at the sit-in act. Siamanto was also killed by Special Organization thugs.

 

 

 

The Prayer

 

 

 

The swans, in discouragement, have migrated

 

from the poisonous lakes this evening,

 

And sad sisters dream of brothers under the prison walls.

 

Battles have ended on the blossoming fields of lilies,

 

And fair women follow coffins from underground passages,

 

And sing, with heads bowed down towards the ground.

 

 

 

 

Oh, make haste! Our aching bodies are frozen in these pitiless glooms.

 

Make haste towards the chapel, where life will be more merciful,

 

The chapel of the graveyard where our brother sleeps!

 

 

 

 

An orphan swan is suffering within my soul,

 

And there, over newly-buried bodies,

 

It rains blood-it pours from mine eyes.

 

 

 

 

A crowd of cripples pass along the paths of my heart,

 

And with them pass barefooted blind men,

 

In the divine hope of meeting some one in prayer.

 

 

 

 

And the red dogs of the desert howled all one night,

 

After hopelessly moaning over the sands

 

For some unknown, incomprehensible grief.

 

 

 

 

And the storm of my thoughts ceased with the rain;

 

The waves were cruelly imprisoned under the frozen waters;

 

The leaves of huge oaks, like wounded birds,

 

Dropped with cries of anguish.

 

 

 

And the dark night was deserted, like the vast infinite;

 

And, with the lonely and bloody moon,

 

Like a myriad motionless marble statues,

 

All the dead bodies of our earth arose to pray for one another. (NV)

[Louise Kiffer]

the translation in French

 

LA « PRIERE » de Siamanto

 

Le poème ‘Prière’ du poète Siamanto,( Atom Yardjanian) meilleur représentant de la poésie lyrique » a été lu lors du sit-in. Siamanto aussi a été tué par les voyous de l‘ « Organisation spéciale ».

 

La Prière

 

Les cygnes, découragés, ont migré

Ce soir, des lacs empoisonnés.

Et des sœurs, tristes, rêvent de frères, sous les murs de la prison.

Les combats ont pris fin dans les champs de lys en fleurs,

Et des femmes pâles suivent les cercueils des passages souterains,

Et chantent, la tête courbée vers le sol.

 

Oh, hâtez-vous : nos corps souffrants sont gelés dans ces obscurités impitoyables.

Hâtez-vous vers la chapelle, où la vie sera plus clémente,

La chapelle du cimetière où dort notre frère !

 

Un cygne orphelin souffre dans mon âme,

Et là, sur des corps récemment enterrés,

Il pleut du sang, il coule de mes propres yeux.

 

Une foule d’estropiés passe le long des sentiers de mon cœur,

Et avec eux passent des aveugles, pieds nus,

Dans l’espoir divin de rencontrer quelqu’un en prière.

 

Et les chiens rouges du désert ont hurlé toute une nuit,

Après avoir gémi désespérément sur les sables

Pour quelque chagrin inconnu, incomprésensible.

 

Et la tempête de mes pensées a cessé avec la pluie ;

Les vagues ont été cruellement emprisonnées sous les eaux gelées ;

Les feuilles des énormes chênes, comme des oiseaux blessés,

Tombaient avec des cris d’angoisse.

 

Et la nuit noire était désertée, comme le vaste infini ;

Et, avec la lune solitaire et sanglante,

Comme une myriade de statues de marbre immobiles,

Tous les corps morts de notre terre se levèrent pour prier l’un pour l’autre.

 

SIAMANTO (1878-1915)

 

Traduction Louise Kiffer

[Arpa]

From his Anthology of

 

ՀՈԳԵՎԱՐՔԻ ԵՒ ՅՈՅՍԻ ՋԱՀԵՐ

Torches of Agony **and Hope

1903

 

ԱՂՕԹՔ

 

Կարապները թունաւորուած լիճերէն այս իրիկուն յուսահատօրէն գաղթեցին,

Ու տրտում քոյրեր, թիարանին պատերուն տակ, եղբայրներ կ’երազեն…

 

Շուշանով ծաղկած դաշտերուն վրայ պատերազմները վերջացան,

Ու գետնափորներու մէջէն գեղեցկուհիներ դագաղներու կը հետեւին,

Եւ իրենց դէմքերը հողին ծռած երգեցին

 

“Օ~, աճապարեցէք, մեր ցաւագին միսերը սառեցան այս անիրաւ խաւարներէն…

Աճապարեցէք դէպի մատուռն, ուր կեանքն աւելի գթած պիտի ըլլայ

Գերեզմանոցին մատուռն, ուր մեր էղբայրը կը քնանայ…”

 

Հոգիիս մէջ այրի կարապ մը կը տանջուի,

Ու հոն նոր թաղուած մեռելներուն վրայ

Աչուըներէս վար արիւն անձրեւ կը տեղայ…

Անդամալոյծներու բազմութիւններ կանցնին սրտիս ճամբաներէն,

Ու բոպիկ ոտքերով կոյրերն անոնց հետ,

Աղօթողի մը պատահելու աստուածային յոյսով…

 

Եւ անապատներու կարմիր շուներն ամբողջ գիշեր մը լացին,

Յուսահատօրէն աւազներուն վրայ ողբալէ յետոյ,

Անծանօթ ցաւի մը համար, որ չի հասկցուիր…

Ու մտածումիս փոթորիկը արձրեւին հետ դադրեցաւ.

Սառած ջուրերուն տակ ալիքներն անգթօրէն բանտարկուեցան.

Հսկայական կաղնիներուն տերւները, վիրաւորուած թռչուններու նման,

Հոգեվարքի ճիչերով վար ինկան.

Եւ խաւարտչին գիշերն անհունօրէն ամայացաւ,

Ու մեղաւոր ու արիւնոտ լոսնկայինհետ,

Մարմարեայ անշարժ ու բիւրաւոր արձաններու պէս

Մեր հողին բոլոր մեռելներն իրարու համար աղօթքի ելան…

 

----

**Definition of AGONY

1 : intense pain of mind or body

2 : the struggle that precedes death

---

Nowadays, commonly known as “coma/մահաքուն”.