Ashot Posted April 28, 2008 Report Share Posted April 28, 2008 (edited) ԿԵՆՍԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ Վահան Թեքեյան (1878-1945) Վահան Թեքեյանը հայ նշանավոր բանաստեղծ է։ Ծնվել ( 21.1.1878), մեծացել և սովորել է Պոլսում, ճանապարհորդել է Արևմտյան Եվրոպայով, ապա երկար տարիներ ապրել ու ստեղծագործել է Կահիրեում (Եգիպտոս)։ Վ. Թեքեյանը զբաղվել է հասարակական գործունեությամբ։ 1905-ին Կահիրեում Մ. Մկրտչյանի հետ հիմնադրել է “Շիրակ” ամսաթերթը, սկսած 1915 թվականից հրատարակում էր “Արև” թերթը, իսկ 1922-ից ՝ “Բարձրավանքը” , Պոլսում: 1901 թվականին Փարիզում տպագրվեց Թեքեյանի բանաստեղծությունների առաջին “Հոգերը” հավաքածուն: 1914-ին հրատարակեց “Հրաշալի հարություն” հավաքածուն, այնուհետև 1920-ին “Կես գիշերեն մինչև արշալույս” , 1933-ին “Սեր”, 1943-ին “Հայկական երգեր” և այլն: Թեքեյանի քնարերգությունը - սիմվոլիզմի և ռոմանտիզմի յուրահատուկ զուգորդում է: Նրա ստեղծագործությունների հիմքը՝ քշված, անտուն մարդու աշխարհընկալումն է, բուրժուազիայի քննադատումը, հայրենիքի կարոտը: Հուզիչ տողեր է նվիրել 1915-ի Հայոց Ցեղասպանությանը: Ողջունում էր Սովետական կառավարության հաստատումը Հայաստանում: “Եթե տերը կամենա” վեպի հեղինակն է: Նրա բանաստեղծությունների գլխավոր թեման հայրենիքն ու հայրենասիրությունն է։ Վախճանվել է 4.04.1945, Կահիրեում: Edited April 28, 2008 by Ashot Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 28, 2008 Author Report Share Posted April 28, 2008 ԿԱՆՁՐԵՎԵ, ՏՂԱ՛Ս Կանձրևե, տղա՛ս... Աշունը թաց է, Թաց աչքերուն պես խեղճ խաբված սիրույն...: Պատուհանն ու դուռը գնա գոցե Եվ դեմըս եկուր նստիլ վեհագույն Լռության մը մեջ...: Կանձրևե տղա՛ս...: Լանձրևե՞ երբեմն հոգիիդ մեջ ալ, Կմըսի՞ սիրտըդ, և կդողդըղա՞ս` Խորհելով պայծառ արևին անցյալ, Դռան մը ներքև գո՜ց ճակատագրին...: Բայց կուլաս, տըղա'ս... Մութին մեջ հանկարծ Ծանր արցունքներ աչքերդ կգլորին...: Լա՛ց անմեղության արցունքը անդարձ, Լա՛ց չգիտնալով, խեղճ, անգե՛տ տղաս, Խե՜ղճ որսը կյանքին, ա՜հ, լա՛ց, որ մեծնաս...: 1901 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 28, 2008 Author Report Share Posted April 28, 2008 ԼՈՒՍԱՎՈՐՉԻ ԿԱՆԹԵՂԸ Երկնի անթիվ աստղերեն մերն է միայն անիկա' ... Ամեն գիշեր վերը, հո'ն, Արագածի գլխուն վրա Ան կշողա առանձին, այնքան անջատ մյուսներեն, Որ ուրիշ ձեռք մը կարծես զանի վառեց գաղտնորեն: Զանի վառեց ու կախեց հո'ն, մեզ համար, հավիտյան... Ան կանթեղն է՝ լույս առած Լուսավորչեն Հայության, Անկե լցված, անոր ջինջ արտասուքեն՝ յուղի տեղ, Պլպլացող քաղցրությամբ, պլպլալիք միշտ կանթեղ... Այդպես հավտաց ու այդպես դեռ կհավտա հայ հոգին, Որ միշտ դարձավ, նայեցավ և հառեցավ անձկագին Առտուն ձյունոտ Մասիսին և գիշերներն ալ անոր... Այդպես և ե'ս, ո'վ մեծ սուրբ, հավատարծարծ կանթեղիդ Զգացի, որ հոգվույս մեջ կծագեր շողը վճիտ Եվ կմեծնա՜ր, կմեծնա՜ր, մինչև կըլլա՜ր Այգ մը նոր... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 28, 2008 Author Report Share Posted April 28, 2008 ԻՄ ԳՅՈՒՂԸ Իմ գյուղը միշտ իր լայն ու լույս երկնքով, Իր արտերի հղությունով հանդարտ, Մանկությունով աղբյուրների իր թոթով Եվ լեռների շրջությունով զվարթ, Ուր որ երթամ՝ կդառնա շուրջը մտքիս, Ծովահայաց ճամփաների մեջ իրեն Մերթ բռնում է հոգնած աչքերս ու հոգիս, Մերթ փչո՜ւմ է երեսիս մի հով իր հովից... Իր տղոցով գյուղս կաճեր ու կերգեր Կսարսռա՜ր իր սերերով ծաղկավետ, Կօրհնաձայներ իր ծերերի շուրթի հետ... Իմ գյուղը, տեր, արդյոք, ինչ զով զեփյուռներ, Հով արևներ, ծով ստվերներ կտեղա Այնտեղ թողած, այնտեղ թաղվա՜ծ սրտիս վրա։ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 28, 2008 Author Report Share Posted April 28, 2008 ԳԵՂՕՆ ՍՕՍԵԱՑ ԱՆՏԱՌԻՆ Հայոց երկրին մէջ միշտ կ՛ապրին Մեծ սօսիներն արմէնաւանդ... Եւ լռության ու ըստուերին Մէջտեղ անոնց, անարգաւանդ Օրէ մը ետք քերթողն երբ խանդ Ու ներշնչում խնդրել կուգայ, Խըռովայոյզ ճիւղերն աստ անդ Կը փսփըսան “դո՞ւն ես, արքա՛յ...”։ Կ՛անցնին անվերջ օրն ու տարին Խստահալած... ։ Դաշտ, դարեւանդ Եւ լեռներուն ալ կատարին Ձիւնը փայլուն զերդ ադամանդ Կը կըրեն հետքն անոնց հիւանդ Ծա՜նըր քայլին... Մինչ հոս ՝ հսկայ Ծառերն, յոյսով միշտ անվըկանդ , Կը փսփըսան “Դո՞ւն ես, արքա՛յ...”։ Սեւ աղէտի մը նախօրին ՝ Անտառն յուզուած է մանաւանդ Եւ տխրութեամբ սօսիք կ՛օրրին. ... Օ՛հ թշնամւոյն ըստուերը Ժանդ. Տուներ, գիւղե՛րը քարուքանդ... Բայց մինչ թաւուտքը կը սգայ, Ահա՛ ձայներ անհընազանդ Կը փսփըսան “դո՞ւն ես, արքայ...”։ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 28, 2008 Author Report Share Posted April 28, 2008 ԿԵՆԴԱՆՈՒԹԻՒՆ ՀԱՅՐԵՆԻ Կենդանութի՛ւն Հայրենի, Ո՛վ դուն, մարմի՛ն եւ հոգի՛, Աւի՜շ անվերջ, հո՛ւր անշէջ. Ո՛վ մեր Երէ՜կն աղուալոյս Եւ ո՛վ, պահուած անոր մէջ, Գեղեցկագոյն Վաղուան Յո՛յս... Զմեզ օտարը խոցեց, Խոցոտեցինք մենք ալ զմեզ, Պարպըւեցար երակներէն դուն մերին, Մարմինն հիւծած, միտքն ոգեվար Դուն թողուցիր ու հեռացար, Կենդանութի՜ւն հայրենի...։ * * * Իննըսուն չորսէն Իննըսուն եւ վեց... Փայլակի նըման Հրդեհներ անցան Հայ ծեր հոգիէն. Ու հոգին շողաց, ու հոգին հեծեց, Յետոյ հանգչեցաւ ՝ ցաւին հետ, նորէն, Յո՛յս մ՛ալ օրրելէն։ * * * Իննհարիւր եւ ութ... Մութէն դուրս ոստում. Երգ, ճառ, արտասուք. Դըրօշակ, ծաղիկ, ծափեր անհատնում... Մխիթարուած սուգ ՝ Ցամաքի, ծովու մեռելոց վըրայ... “Կեցցէ եւ անկցի.” “Բռնապետութիւնն անիծեալ լլայ.” “Ամէնքս օսմանցի...” Մինչեւ որ տակաւ Հոգին հանգչեցաւ ՝ Յոյսին հետ նորէ՜ն Ցաւ մ՛ալ օրրելէն...։ * * * Ինն միս յետոյ... Երկունք եւ ծընունդ... Արիւններու մէջ բան մը կը շարԺի Եւ կ՛իյնայ անդունդ... ՎիԺո՛ւմ հաւատքի... Շրթներու վըրայ Կը մընայ սառած բառ մը ՝ Ատանա՜... * * * Վեց տարի յետոյ... Ըսէ՛ք, յետոյ ի՞նչ, յետոյ ի՞նչ սակայն... Ամայի, ու ծանր, ու լո՜ւռ երեկոյ Հայ հողին, հոգւոյն, կեանքին վրայ համայն... Փոթորիկ մ՛ահեղ Անցեր ու քըշե՜ր է իր առջեւէն Ամէն ինչ, ամէ՜ն... Չըկա՜ն ո՛չ արեւ, ո՛չ Հայեր այնտեղ... Բայց հեռուն, հեռո՛ւն ահա կը ճըչեն Շուքեր ահադող... Հեռուն ՝ հեռացող Զանգուածները հոծ Տակաւ կը հալին... Հեռուն ՝ ծուխ ու բոց... Հեռուն ՝ անդունդներ յառած երկինքին Եւ հեռո՜ւն, ո՛վ Տէր, Դեռ Յոյսի՛ կայծեր... * * * Եւ օր մ՛ալ յանկարծ Շեփորը գոռաց Ու կըմախք սիրտեր, կըմախք մարմիններ Ստուեր առ ստուեր Հաւաքուած, եկած միատեղ նորէն ՝ Կեանքին, արեւին աչք, ձե՜ռք կ՛երկարեն...։ Ու նաւ մ՛ահա կը ծըփայ Կը ծփծըփա՜յ ծովուն վրայ, Կ՛երթայ հեռու, կու գայ մօտ ՝ Առագաստովն արեւոտ. Մերթ կը մեծնայ ՝ հորիզոնն Ամբողջ աչքէ ծածկելով, Կը պահուըտի մերթ ալ հոն Ու կ՛ելլէ դուրս նազանքով... Կը կարդացուի նաւուն վրան Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 28, 2008 Author Report Share Posted April 28, 2008 “ԱՆԿԱԽՈՒԹԻՒՆ ՀԱՅԿԱԿԱՆ” ...Սակայն չըկա՜յ նաւը ա՛լ... Ընդհարեցա՜ւ խարակերու Կամ՝ նաւերու մէջ երկու (Երէկ՝ օրհնեալ, այԺմ՝ անիծեալ) Ճզմըւեցա՜ւ, փշրեցա՜ւ... Անկախութի՛ւն Հայկական ՝ Երազն էր ան ՝ սուզուեցա՜ւ, Թողլով բեկոր մը միայն...։ ...Կենդանութի՛ւն Հայրենի, Ո՛վ դուն, մարմի՛ն եւ հոգի՛, Աւի՛շ անվերջ, հո՛ւր անշէջ..., Դուն հո՛ն էիր ՝ նաւուն մէջ Եւ դուն... թըռա՜ր անկէ դուրս... Եւ հիմա դուն իմ հոգւոյս, Հազարներու հոգւոյն մէջ -Հոգւոյն, մտքին, մարմինին- Հեծեծագին, հրճուագին Աշխատելով գաղտնօրէն ՝ Գիշեր-ցերեկ, լաստ առ լաստ Կը շինե՜ս նաւը նորէն Կ՛ընես Վաղուա՜ն զայն պատրաստ...։ 1923 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 28, 2008 Author Report Share Posted April 28, 2008 ՎԵՐՋԻՆ ՄՐՄՈՒՆՋՔ Յիշատակներ գունդագունդ կը խուԺեն վրաս այս գիշեր... Ինչ որ եղաւ ու չեղաւ կ՛անցնի մտքիս առջեւէն՝ Արեւահատ, սովահար տղոց նման լուսեղէն, Որոնց ես մահը տեսայ ու կը լսեմ ճիչը դեռ...։ Իմ ամբողջ կեանքս այս գիշեր. իր յոյսերով, յուշերով՝ Իր վարդերուն յոյսերով, իր յուշերով փուշերուն, Կը գրաւէ սիրտս անսէր, կ՛ողողէ աչքս անքուն, Մինչեւ կոկորդս ան կ՛ելլէ իբրեւ աղի, լեղի ծով...։ Ա՜հ, լաւագոյն է չըլլալ եւ լաւագոյն է հիմայ Դադրիլ այլեւս ըլլալէ ու երթալ հոն ուր չըկայ Ոչ ըսպասում, ոչ պատրանք, ոչ անցեալ, ոչ ապաքայ...։ Ալ հիմայ պէտք է, հոգիս, պատրաստըւիլ լռության, Չաւաղելով, չողբալով, եւ մոռնալով յավիտեան Գալարատանջ երգելու այս սփոփանքն ալ ունայն...։ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 28, 2008 Author Report Share Posted April 28, 2008 ՎԱՅՐԻ ԾԱՂԻԿ Վայրի ծաղիկ, բայց ինչպէ՞ս Արեւն ու ծովն ալ վըրադ Դողացեր են ու ըզքեզ՝ Մայրիկիդ հետ խանդակաթ Գգուանքներով են ծածկեր Վայրի ծաղիկ. բայց որքան Թափեր է լոյս երազներ Աչքերուդ մէջ լուսընկան Երբոր գիւղիդ երկինքէն Քեզ կը դիտէր հիացմամբ Օրօրոցիդ մէջ՝ արդէն Էիր լուսնակ մը անամպ...։ Վայրի ծաղիկ, քեզ այսօր, Շըքեղ վարդէ մ՛ավելի, Տենչով մը նոր ու հըզօր Քաղել, շնչել ուզեցի...։ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 28, 2008 Author Report Share Posted April 28, 2008 ՏԱՂ ՀԱՅԵՐԷՆ ԼԵԶՈՎԻ Քեզ, Հայ Լեզո՛ւ, կը սիրեմ մըրգաստանի մը նըման... Մեր անցեալին թանձրախիտ ստուերներուն մէջ կարծես Մէյ մէկ պըտուղ՝ քու բոլոր բառերդ ինծի կ՚երեւան, Որոնց մեջէն կը քալեմ ու կը քաղե՜մ զանոնք ես...։ Մրգաստանի՛ մը նըման կը սիրեմ քեզ, Հայ Լեզո՛ւ... Մեր հայրենի պալատէն, պարտէզներէն մընացորդ՝ Դալարագեղ դուն պուրա՜կ, որ դիմացար դարերու Եվ կը մընաս միշտ առոյգ, հին ավիշով կենսայորդ...։ Ծառերուդ մէջ հովանուտ կ՚երթամ խինդով մ՚անսահման, Արմատներուդ, ճիվղերուդ վրայ նայելով հիացիկ, Զարմանալով թէ ի՞նչպէս դուն մընացիր՝ երբ սաստիկ Քամին քու շուրջըդ փըչեց եւ տապալեց ամէն բան...։ Մէյ մէկ պըտուղ գոյնըզգոյն՝ բոլոր բառե՛րըդ ահա, Հիվթե՜ղ բառերըդ՝ զոր որքա՜ն հասունցուցին արեւներ, Բառե՛րըդ որքան այս պահուս շըրթանցս վրայ եմ բռներ, Բառերըդ որ քիմքըս կ՚օծեն եւ կ՚սփոփե՜ն սիրտս հիմա...։ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 28, 2008 Author Report Share Posted April 28, 2008 ԱՀԱՎՈՐ ԲԱՆ ՄԸ ԱՅՆՏԵՂ... Ահավոր բան մը այնտեղ կը կատարուի մութին մէջ... ԴըԺոխային այս տըռամն ի՞նչպէս կրնայ պատմըւիլ... Ազգ մը ամբողջ, խորհեցէ՛ք, երէկ կ՛ապրէր, կ՛ոգորէր, Միտքը լոյսին կը բանար եւ տակաւ սիրտն ալ յոյսին, Կը բարձրանար ճահիճէն ուր խըրած էր ատենօք, Թեւերն արդէն կը թօթուէր, ինքզինք արդէն եթերին, Ամպերուն մէջ կը կարծէր... եւ ահա՛ ճիշտ այդ պահուն Ոսոխ աստուած մը անշուշտ՝ որ դարանած կը դիտէր՝ Անոր վըրայ արձակեց ամբողջ չարիքն աշխարհի, Ոտքի հանեց բովանդակ Հըրէշութիւնը ի քուն ՝ Մեծ օձերու, վագրերու, շաքալներու դէմքերով, Փաթթըւեցաւ ոտքերուն, խածատեց կուրծքն ու հասաւ Անոր վիզին, աչքերուն, եւ իր Ժանիքը մըխեց Ճիշտ ուղեղին մէջ անոր ՝ զոր արիւնին հետ ահա՛ Ան կը լըզէ հեշտագին, ան կը ծըծէ՜ ըզգըլխած... Ահաւոր բան մը այնտեղ կը կատարուի մութին մէջ. Կ՛սպաննեն ազգ մը այնտեղ որ կեանք ունէր եւ շընորհ, Ունէր հանճարն ապրելու, նորոգելու ալ ինքզինք, Գեղեցկացած էր տակաւ ու թարմացած, ա՛հ ո՜րքան, Եւ այդ ազգը մերինն էր, եւ կ՛սպաննե՜ն զայն հիմա, Զայն կ՛սպաննեն... Օգնութի՛ւն, ա՜հ, օգնութի՜ւն, օգնութի՜ւն... 1916 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 28, 2008 Author Report Share Posted April 28, 2008 ԱՍՈՒՊՆԵՐ Աչքերըս լեցուն են ասուսյներով. Ամառ գիշերներ ժողվեցի զանոնք, Երբ որ երկնքեն կիյնային սիրով, Ինչպես քնի մեջ լույս աչքե'ր անհոգ: Ժողվեցի զանոնք, ամառ գիշերներ, Աշվրներուս մեջ, երբ որ երկնքեն Կիյնային' չինկած հողին վրա դեռ, Զինջ սերե՛ր ծնած և մեռած արդեն։ Հիմա իմ հոգիս լուսավոր է միշտ. Աչքերս գոհարի տուփեր են մեյմեկ. Եվ օրը երբ որ շատ ճնշե իմ վիշտ, Շատ աղքատ մնամ և մռայլ ու մեգ Շրջապատե զիս,— աստղեր կկազմեմ Այն ասուպկերեն և, լո'ւռ, կդիտեմ։ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 28, 2008 Author Report Share Posted April 28, 2008 ԿԱՆԹԵՂ Իմ սրտիս մեջ բյուրեղ կանթեղ, Նշուլեցավ բոցը սիրույդ, Եվ կանթեղին մեջ, յուղի տեղ, Հոսեցուցի կյանքըս պուտ - պուտ Հոն, խորանին մեջ հոգիիս, ժամանակե ի վեր անհուշ, Գամված է քու, ո'վ պաշտելիս, Քու ոսկեգիծ պատկերն անուշ: Այդ պատկերին առջև ահա, Որ հրեշտակի ունի անուն, Սիրույս կանթեղը կմխա Բոցով մը փոքր ու պլպլուն։ Իմ մարմինիս թաց սպունգեն Քամված կյանքը երբ որ ցամքի՞ Սիրույս կանթեղն ալ այն ատեն, Լոկ այն ատեն մարի' պիտի։ * * * Ավազին մեջ ես կխրիմ ամեն օր Եվ որչափ վար իջնեմ, այնչափ մսիս մեջ Կզգամ խայթվածքը տենչերու նորանոր, Այնչա'փ կայրե ծխոտ սիրտըս սերդ անշեջ: Գիշերին մեջ ես կցատկեմ անկողնես Եվ փարվելով ճերմակ բարձիս, կարտասվեմ, Կպաղատիմ ունենալու համար քեզ Վերմակին տակ, փայփայանքով, կուրծքիս դեմ: Եվ կդողդղամ, ա՛լ անկարող ննջելու... Հիմա անզիղջ մեղավորն եմ ես՝ հլու Ծանրությանը տակ մեղքին և ա՛լ ոչինչ Պիտի բանա կույր այս աչքերը լույսին. Կըռկռացող հիվանդ գորտն եմ ճահիճին, Օր կանարգե աղբյուրներուն ջուրը ջինջ: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 28, 2008 Author Report Share Posted April 28, 2008 ՈԻԽՏ ՄԸ Ւմ պարտեղիս մեջ ճերմակ պատերով Փոթորիկի խիստ օրե մը հետո, Ուխտ մը տնկեցի Անպահանջ Սիրո, Դողացող երկար իր նուրբ ցողունով։ Եվ ոռոգեցի զայն ջերմ արցունքով. Ամեն առավոտ, ամեն երեկո Հակեցա ծաղկանցն իր վրա անգո, Եվ շատ գիշերներ լուսցուցի իր քով... Գիշեր մը, լուսնեն երազ մը իջավ Եվ, հովհարելով, իմ աչվըներուս Զորցուց արցունքը, նայվածքըս կորույս Արթնությունը իր և երբ որ անբավ Ժպտով արթընցա՝ Ուխտըս չորցած էր. Սև ու ճարճատուն, ինչպես ճյուղ մը ծեր... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 28, 2008 Author Report Share Posted April 28, 2008 ԵՐԱԶ Այս գիշեր զքեզ ես երազեցի Եվ կփնտըրեմ այսօր ամեն տեղ Մազերըդ՝ խավար, նայվածքըդ՝ կանթեղ, Ակռաներդ՝ մարգրիտ, ականջըդ՝ խեցի։ Այս գիշեր զքեզ ես երազեցի Եվ բերնիս վրա շրթունքիդ հյութեղ Վերադարձավ համն ու դողաց այնտեղ։ Քայլերուդ առաջ լայնորեն բացի Ժանգոտած հոգիս և եկար, անգե՛տ, ճամփորգութենե մը ինչպես երկար Բազուկներուս մեջ՝ որբ քու մարմինեդ։ 0'հ, նստե հիմա և ա՛լ մի՛ երթար, Հիմա՛, մեղքըցիր և եթե կրնաս Զիս քիչ մը սիրե՛, ո՛վ բարի տղաս... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 28, 2008 Author Report Share Posted April 28, 2008 ԺԱՄԱԴՐՈԻԹՅՈԻՆԸ Դողացող լույսին տակ լապտերներուն, Սառած մայթին վրա, կքալե խոհուն։ Աչքը կվառի երբ որ հեռուեն, Կտեսնի մեկն, որ կուգա դեպ իրեն։ Կանցնի՛ այն մարդն ալ. գլուխը կիյնա Ավելի տխուր, իր կուրծքին վրա։ ... Ուսին վրայեն մեկուն կնայի, Կժպտի անոր ժպիտ մ'հիվանդի։ Թևը կերկնցնե մեջքի մը անտես, Շրթներ կնետեն համբույր հրակեզ։ Կդիտե հեոոլն, պահ մը կխոկա Ու կմրմնշա՝ “գիտեմ, չպիտի գա”։ Գողացող լույսին տ՛ակ լապտերներուն, Սառած մայթին վրա, կքալե խոհուն։ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 28, 2008 Author Report Share Posted April 28, 2008 ԿԱՐԱՎԱՆԸ Հորիզոնեն կարավանը կփրթի, Ու կսպասեմ։ Վետվետումներն ուղտերուն Կգծագրվին ու կմեծնան, օրորուն Կմոտենան, շողացնելով արծաթի Սանձերն իրենց... Ու կսպասեմ։ Անջրդի Անապատի ծարավ մըն է անանուն, Զոր հոգվույս մեջ այդ քալողներն կը լընուն Մինչ արևն ալ դաշտին հետևն կանհետի։ Եվ կլսեմ, վետվետող ծովը մութին, Բոժոժներուն ղողանջը դաշն ու տրտում, Մանուկներուն, կիներուն սիրտ ի խնդում Ավետավոր ճիչերն ու երգ... բայց մթին Կուլան աչքերս, երբ անոնց մեջ չեն ճանչնար Ւնչ որ գնաց չդառնալու ալ համար... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 28, 2008 Author Report Share Posted April 28, 2008 ՕԳՆԵԼՈԻ ՀԱՄԱՐ Օգնելու համար ինկած հոգիիս Վեր կանգնել նորեն, ո՛վ իմ անծ՛անոթ, Ո՛վ իմ բարձրաշուք, ո՛վ իմ քաղցրահոտ Տղաա, մոաեցո՛ւր հոգիդ հոգիիս։ Այսպես երազ մը. քովյըդ ամեն օր, Ամեն օր քիչ մր ավելի խոնարհ, Մինչև որ այլևս հետքը չմնար Անցյալ կսկիծես, վերքերուն անոր։ Ով հոժարակամ Զրկանքին ճամփան Առաջնորդող դուռ մը, զոր կբանան Իմ հիացքներուս բալլիքներն ոսկի... Սրահներու մեջ շրջվելու համար Ամբողջ սյունազարդ ու ամբողջ մարմար, Ուր Հանդարտությո՛ւնը կբնակի... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 28, 2008 Author Report Share Posted April 28, 2008 ՄՈԻԹԻՆ ՄԵՋ (Ռոնդո) Մութին մեջ կուզեմ որ կյանքըս անցնի, Երազի մը պես մեղմ ու կարճատև, Անձայն, անշշուկ, ամենին գաղտնի Լայն ճամփուն մեջեն քայլով մը թեթև, Առանց ստվերիս շղթային բռնի։ Չեմ ուզեր տեսնել աստղերը երկնի, Որոնք կբացվին հոն՝ ժպիտ իբրև, Իբրև ժպիտներ մարդոց ծերունի– Մութին մեջ: Ինչպես որ ցցված վիզե մը ծխանի Մոլթր ելլելով կերթա համրաթև Տնդիլ օդին մեջ ու իրեն հետև Չի թողուր ո՛չ մեկ հետք հիշատակի, Այնպե՛ս թող իմ կյանքն հալի՛, տարտղնի՛ Մութին մեջ։ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 28, 2008 Author Report Share Posted April 28, 2008 ԱՆՑԱՎ ԳՆԱՑ Տ. Ս.–ի ն Անցավ գնաց ու կսպասեմ իր դարձին, Ինչպես մոմ մը' հովին դեմը դողալով. Անցորդները պատրանքով զիս խոցեցին Եվ ինչպես մոմ, որուն վրա փչեր հով, Ես կհալիմ' սպասելով իր դարձին։ Ու կխորհիմ. “Ինչպես երկա՛ր, ձանձրացող Թարթիչներու տակ աչքերով'առանձին Կերթա, քայլվածքն գետնի փոշին հմայող։ Արքա'ն անուշ պիտի ըլլար իր քովեն Քալել, հուշիկ, ճամփու մը մեջ ծաղկաշեն, Շնչելով լո՛ւռ վարդերուն սիրտն անձնվեր. Մինչ կպատե խավարին ցանցն ալ զմեզ։ Ի'նչ երջանիկ պիտի ըլլար, գողի պես, Ատեն-ատեն նայիլ սիրով ուսն ի վեր...”։ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 28, 2008 Author Report Share Posted April 28, 2008 ПАДУЧИЕ ЗВЕЗДЫ Мои глаза падучих звезд полны. Я собирал их летними ночами, Когда, скользя средь сонной тишины, Они сверкали кроткими лучами. Я их собрал в полночном летнем храме, Пока они, в паденье с вышины, Цвели еще над вольными холмами И, взрыв любовь, не умерли, как сны. Моя душа отсель всегда светла. Мои глаза – ларцы с лучистым кладом. И в день, когда мне слишком тяжела Скорбь нищего и горестным разладом Тревога мрака входит в жизнь мою, – Из этих звезд я солнце создаю. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arpa Posted March 6, 2009 Report Share Posted March 6, 2009 Վահան Թեքէեան Եկեղեցին Հայկական Եկեղեցին Հայկական ծննդավայրն է հոգւոյս, Ինչպես քարայր մ’ընդարձակ, պարզ ու խորհուրդ, մութ ու լոյս , Իր գաւիթովն հիւրընկալ, իր լայն բեմով, ու հեռուն Կանգնած իր լուռ խորանով, որ կարծես նաւ մ’ է ծփուն… Եկեղեցին Հայկական ես աչքս գոց կը տեսնեմ, Ու կը շնչեմ, կը լսեմ՝ իր Յիսուսով մանկադէմ, Իր սեղանէն մխացող, քուլայ-քուլայ խունկերով , Եւ իր պատերը ցնցող աղօթքներով ալեխռով… Եկեղեցին Հայկական բարձր բերդն է հաւատքին Իմ պապերուս՝ որ հողէն զայն քար առ ար հանեցին, Եւ երկինքէն իջուցին զայն ցօղ առ ցօղ, ամպ առ ամպ Ու թաղուեցան անոր մէջ հանդարտութեամբ, հեզութեամբ… Եկեղեցին Հայկական մեծ վարագոյր մ’ է բանուած, Որուն ետեւ, սըկիհին մէջ կ’իջնէ ի՛նքը՝ Աստուած, Որուն առջեւ՝ գլխահակ կու գայ իմ ազգս ամբողջ Հաղորդուիլ անցեալին հաց ու գինւով կենսառողջ : Եկեղեցին Հայկական՝ ծովուն դիմաց ալեկոծ Նաւահանգիստ մ’ է խաղաղ, ցուրտ գիշերին՝ հուր ու բոց, Ու տօթակէզ ցերեկին անտառ մըն է ստուերոտ ՝ Ուր շուշաններ կը ծաղկին Շարականի գետին մօտ : Եկեղեցին Հայկական մէն մի քարին տակ գետնի Դէպի երկինք բարձրացող գաղտնի ճամբայ մը ունի: Եկեղեցին Հայկական հայ հոգիին եւ մարմնոյն Զրահանդերձ է փայլուն, մինչ իր խաչերն են դաշոյն Եւ զանգակներն են բոմբիւն եւ երգն է միշտ յաղթութիւն… Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Boghos Posted March 6, 2009 Report Share Posted March 6, 2009 Good find, dear Arpa. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arpa Posted March 6, 2009 Report Share Posted March 6, 2009 (edited) Good find, dear Arpa. Thank you Dear Boghos. We will continue as I find more of his wonderfully tender work. --- Ես Սիրեցի Ես սիրեցի բայց ոչ ոք Սիրածներէս գիտցաւ թէ՝ Զինքը որք՜ան սիրեցի... Ո՞վ կարդալ սիրտը գիտէ: Ամենէն մեծ հրճուանքիս, Ամենէն սուր վիշտերուս Ներշնչողները, աւա՜ղ, Զիս չե՛ն ճանչնար այս պահուս։ Սէրս կարծես այն գէտն էր, Որ իր հոսանքը ամբաւ Առաւ լերան ձիւներէն Ու լեռը զայն չըտեսաւ։ Սէրըս այն դուռն էր կարծես, Ուրկէ ոչ ոք մըտաւ ներս․ Ծաղիկներով ծածկըւած՝ Գաղտնի պարտէզ մըն էր սէրս։ Ու եթէ սէրըս ոմանք Երկիքնին վրայ՝ անսահմա՛ն Տեսան ծուխի մը նման, Կրակն անոր չտեսան Ես սիրեցի, բայց ոչ ոք Սիրածներէս գիտցաւ թէ՝ Զինքը որքա՜ն սիրեցի, Ո՞վ կարդալ սիրտը գիտէ Վահան Թէքէեան ----- I WAS IN LOVE Translated from Armenian by Daniel Janoyan Nicosia, Cyprus, October 10, 1983 I was in love But no one amongst my lovers knew How much I loved her ..It’s true, Who can read one’s heart true? During great moments of happiness, During sharp moments of sadness, Those who have inspired me, Don’t really, at this moment, know me. My love resembles such a gate Through which no one ever passes, Covered all over with flowers, A secret garden indeed my love resembles. And if there are people who witnessed My love rising just like a smoke Up the eternal skies, They have surely not seen its fiery flames. I was in love, But no one amongst my lovers knew How much I loved her …. It’s true, Who can read one’s heart true? Edited March 7, 2009 by Arpa Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Louise Posted July 5, 2009 Report Share Posted July 5, 2009 Thank you Dear Boghos. We will continue as I find more of his wonderfully tender work. --- Ես Սիրեցի Ես սիրեցի բայց ոչ ոք Սիրածներէս գիտցաւ թէ՝ Զինքը որք՜ան սիրեցի... Ո՞վ կարդալ սիրտը գիտէ: Ամենէն մեծ հրճուանքիս, Ամենէն սուր վիշտերուս Ներշնչողները, աւա՜ղ, Զիս չե՛ն ճանչնար այս պահուս։ Սէրս կարծես այն գէտն էր, Որ իր հոսանքը ամբաւ Առաւ լերան ձիւներէն Ու լեռը զայն չըտեսաւ։ Սէրըս այն դուռն էր կարծես, Ուրկէ ոչ ոք մըտաւ ներս․ Ծաղիկներով ծածկըւած՝ Գաղտնի պարտէզ մըն էր սէրս։ Ու եթէ սէրըս ոմանք Երկիքնին վրայ՝ անսահմա՛ն Տեսան ծուխի մը նման, Կրակն անոր չտեսան Ես սիրեցի, բայց ոչ ոք Սիրածներէս գիտցաւ թէ՝ Զինքը որքա՜ն սիրեցի, Ո՞վ կարդալ սիրտը գիտէ Վահան Թէքէեան ----- I WAS IN LOVE Translated from Armenian by Daniel Janoyan Nicosia, Cyprus, October 10, 1983 I was in love But no one amongst my lovers knew How much I loved her ..It’s true, Who can read one’s heart true? During great moments of happiness, During sharp moments of sadness, Those who have inspired me, Don’t really, at this moment, know me. My love resembles such a gate Through which no one ever passes, Covered all over with flowers, A secret garden indeed my love resembles. And if there are people who witnessed My love rising just like a smoke Up the eternal skies, They have surely not seen its fiery flames. I was in love, But no one amongst my lovers knew How much I loved her …. It’s true, Who can read one’s heart true? ---------------------------------------------------------- I Tranlated in French: Moi, j'ai aimé - de Vahan Tékéyan Moi j'ai aimé, mais aucun de ceux que j'ai aimés n'a su combien je l'ai aimé… Qui sait lire dans le cœur ? Mes plus grandes joies, Mes plus vifs chagrins, ceux qui les ont inspirés, hélas, ne me connaissent plus maintenant ! Mon amour, semble-t-il, était ce fleuve, Dont le flot continu, Venait des neiges de la montagne, Et que la montagne n'a pas vu. Mon amour était, semble-t-il, cette porte Par où personne n'est entré. Couvert de fleurs, Mon amour était un jardin secret. Et si certains ont vu mon amour Dans le ciel infini, Ils l'ont vu comme une fumée, mais n'en ont pas vu le feu… ………………………………. Moi j'ai aimé, mais aucun de ceux que j'ai aimés n'a su combien je l'ai aimé… Qui sait lire dans le cœur ? Traduction Louise Kiffer Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.