Ashot Posted April 23, 2008 Report Share Posted April 23, 2008 ՈՉԻՆՉԸ Քաղաքապետ իշխանը շրջում էր քաղաքում: Մարդիկ ոտքի էին կանգնում, կպչում պատերին, խոնարհ գլուխ տալիս: Փողոցի մի անկյունում` պատի ստվերում, ցնցոտիների մեջ պառկած էր մի աղքատ դերվիշ: Շքախմբի առաջնորդը գոռաց դերվիշի վրա. -Ի՞նչ ես մեկնվել մայթին, ճանապարհը բռնել: Չե՞ս տեսնում` ով է գալիս. վե՛ր կաց, անպատկա՛ռ: -Ես միայն ինձնից մեծի առաջ ոտքի կկանգնեմ, - անվրդով պատասխանում է դերվիշը: Քաղաքապետը հետաքրքրված մոտենում է և հարցնում. -Մի՞թե ես քեզանից մեծ մարդ չեմ: -Իհարկե` ո՛չ: Քեզանից բարձր դեռ շատ աստիճաններ կան: Այո՞, թե` ոչ: -Այո՛: -Դու քաղաքապետ իշխան ես, գիտեմ. որ մեծանաս, ի՞նչ պիտի դառնաս,- հարցնում է դերվիշը: -Նահանգապետ,- պատասխանում է քաղաքապետը: -Հետո՞: -Հետո վեզիր: -Հետո՞: -Փոխարքա: -Հետո՞: -Սահմանը սա է: Բոլորից մեծը շահն է: -Ասենք թե` շահ դարձար, հետո՞,- հարցնում է դերվիշը: -Հետո` ոչի՛նչ,- պատասխանում է քաղաքապետը: -Ահա՛ այդ ոչինչը ես եմ: Ոտքերիս տակից անցիր, գնա քո ճանապարհով, - նույն անվրդովությամբ պատասխանում է դերվիշը և նվարդյուն աչքերը գոցում: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.