vartahoor Posted March 22, 2007 Report Share Posted March 22, 2007 (edited) ԼՃԱԿ Պետրոս Դուրյան Ինչո՞ւ ապշած են, լըճա´կ, Ու չ'են խայտար քու ալյակք, Միթե հալվույդ մեջ անձկավ եղուհի՞ մը նայեցավ: Եվ կամ միթե կըզմայլի՞ն Ալյակքդ երկնի կապույտին, Եվ այն ամպոց լուսափթիթ, Որք նըմանին փրփուրքիդ: Մելամաղձոտ լըճա´կդ իմ, Քեզ հետ ըլլա´նք մըտերիմ, Սիրեմ քեզի պես ես ալ Գրավվիլ, լըռել ու խոկալ: Որքան ունիս դու ալիք՝ Ճակատս այնքան խոկ ունի, Որքան ունիս դու փրփուր՝ Սիրտս այնքան խոց ունի բյուր: Այլ եթե գոգդ ալ թափին Բույլքն աստեղաց երկնքին, Նըմանիլ չ´ես կրնար դուն Հոգվույս՝ որ է բոց անհո՜ւն: Հոդ աստղերը չ'են մեռնիր, Ծաղիկներն հոդ չ'են թոռմիր, Ամպերը չ'են թրջեր հոդ, Երբ խաղաղ եք դու և օդ: Լըճա´կ, դու ես թագուհիս, Զի թ'հովե մ'ալ խորշոմիս, Դարձյալ խորքիդ մեջ խըռով Զիս կը պահես դողդղալով: Շատերը զիս մերժեցին, «Քնար մ'ունի սոսկ և ըսին. Մին՝ «դողդոջ է, գույն չ'ունիև Մյուսն ալ ըսավ և կը մեռնի՜»: Ոչ ոք ըսավ և հե՜գ տղա, Արդյոք ինչո՞ւ կը մըխա, Թերևս ըլլա գեղանի, Թե որ սիրեմ, չը մեռնի¦: Ոչ ոք ըսավ և սա տըղին Պատռե´նք սիրտը տըրտմագին, Նայինք ինչե՜ր գրված կան...» - Հոն հրդեհ կա, ո´չ մատյան: Հոն կա մոխի՜ր... հիշատա՜կ.. Ալյակքդ հուզի´ն թող, լըճա´կ, Զի քու խորքիդ մեջ անձկավ Հուսահատ մը նայեցավ...: Edited June 13, 2007 by MosJan Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MosJan Posted June 13, 2007 Report Share Posted June 13, 2007 ljak Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 16, 2008 Report Share Posted April 16, 2008 ОЗЕРО Озеро, к чему во сне Цепенеть твоей волне? В твоем зеркале на миг Лик красавицы возник? Иль сиянье синих вод Соблазняет небосвод, Светозарность облаков, Схожих с пеной берегов? Озеро, твоя тоска Так тоске моей близка. Я люблю молчать, как ты, Замирать в плену мечты. Сколько волн рябит в тебе, Столько дум в моей судьбе. Сколько пены там, на воле, Столько в сердце ран и боли. Только если небосвод Звезды в твой подол стрясет, Яркость поверху видна, А душа — огонь до дна. Облака в тебе не мокнут, И цветы увять не могут. Ты звезду не умертвишь, Пока гладь в тебе да тишь. Озеро с челом царицы, В бурю что с тобой творится! В глубине своей мятежной Ты, дрожа, меня удержишь. Отвергали меня миром: “Что в нем есть — лишь тень да лира”. “Хил и бледен”, — молвил тот. А другой сказал: “Помрет”. И никто не пожалеет И не скажет: “Что в нем тлеет? Если кто его поймет, Может, он и не помрет...” И не скажут: “Вскроем сердце, Вынем горе, чтоб всмотреться И прочесть его сполна...” Там пожар — не письмена! Память там... И пепла слой... Озеро, взыграй волной; В твою глубь тоскою канул Разуверившийся глянул. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.