Johannes Posted April 14, 2008 Report Share Posted April 14, 2008 (edited) ՀԱՅ ՄԱՄԻԿԻՆ ԱՂՕԹՔԸ ՄԱՅՐԻԿԻՍ Ալ կը բաւէ՛, Տէ՜ր Աստուած, մեր տունն ու տեղ դարձուր մեզ, Թշնամիս իսկ մեզ նման ուրիշի դուռ չձգես: Անասունին կուտաս որջ եւ թռչունին՝ տաքուկ բոյն, Իսկ մարդոց ալ մեղաւոր՝ տո՜ւր ապաւէն մէկ անկիւն: Թող պալատներ վայելեն մեծահարուստն ու արքան, Մեզ արժանի ըրէ, Տէ՛ր, մեր խրճիթին աննշան: Ո'չ հանգիստ կայ, ո՛չ ալ քուն ցուրտ յարկին տակ օտարին, Ա՜խ, եօթն օրէն աւելի հիւր չպահես ո՛չ ոքին: Քու օրհնութիւնդ իջնէ, Տէ՜ր, ամբարներուն մեր նորէն, Եւ օտարներ կշտանան մեր լիառատ սեղանէն: Մեր սրտերուն հետ կարօտ, հին աղօթքներն ալ չորցան, Առանց տոհմիկ այն խունկին, որ կը ծխար քու անուան: Ծիծաղն է լաց, երբ մարդուն չի տար իր տունն արձագանգ, Եւ արցունքն ալ՝ դառն հեգնանք, երբ չկան երդ ու փականք: Տո՜ւր որ, Աստուա՛ծ, ամէն սիրտ վառի իր սուրբ օճախէն, Որ չմարի մոմի պէս կեանքի դաժան հովուն դէմ: Տո՜ւր որ ամէն ուռճացող մատղաշ հասակ իր կարգին Զգայ յանկարծ ուսերուն բեռն իր նուշ երդիքին: Ծնող մանուկն առջի հեղ տեսնէ տնակն հայրական Եւ ծերունին իր տան մէջ փակէ՜ աչքերն յաւիտեան: Մուշեղ Իշխան Edited April 14, 2008 by Johannes Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Johannes Posted April 14, 2008 Author Report Share Posted April 14, 2008 (edited) Հրդեհ Ես դեռ մանուկ՝ տեսայ հրդեհն հայ տուներուն, Երբ գիւղն ամբողջ գնդակներու տակ կը թնդար, Երբ կը փախչէր խելագար մարդ եւ անասուն Մինչեւ երկինք նետուող բոցէն օձագալար: Մղձաւանջին մէջ հրկիզուող հայ տուներուն Անկէ ի վեր կ'ապրի հոգիս մինչեւ այսօր Խլեակներու ծխապատ հեծքն ու ճարճատիւն, Ճիչն ամբոխին եւ բոցերու սարսափն հզօր: Ոչի՛նչ կրցաւ մարել հրդեհն այդ իմ կեանքէս. Ո՛չ ովկէաններն ուրկէ անցայ գինովի պէս, Ո՛չ փառքն օտար՝ նոր շէնքերուն գեղաքանդակ... Եւ հիմա միշտ կը տեսնեմ մո՛ւթ, կամ արեան գոյն Աշխարհն ամբողջ – լեռ, դաշտ, ծաղիկ, մարդեր, քաղաք- Աչքերըս լի ծուխ ու բոցովն հայ տուներուն... Edited April 14, 2008 by Johannes Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Johannes Posted April 14, 2008 Author Report Share Posted April 14, 2008 (edited) Սիրոյ տունը Իմ փոշեպատ ճամբաներուս դէմ խաւար՝ Քու սէրդ յանկարծ կանչը եղաւ ինձ համար Պատուհանի մը պլպլուն ճրագին: Արիւնլըւայ ոտքերն իմ խոնջ կանգ առին Գիշերուան մէջ, քու անծանօթ սեմին դէմ, Եւ ճռնչեց սիրոյ դարպասը վսեմ: Տարիներու իմ տոչորուն պապակին Տուիր գինին անմահական սեղանիդ, Տուիր դէմքիս՝ նոր արշալոյս ու նոր խինդ: Շոյող ջերմին դէմ թոնիրիդ բոցերուն՝ Կուրծքիս ցամքած ակունքներէն բխեցան Աղբերակներն հին յոյզերուս իմ թաքուն: Քու սէրդ ինծի եղաւ պայծառ պատշգամ Պարտէզներուն վըրայ կեանքին ծաղկաբաց, Եւ ես ճանչցայ այս հողին փառքն անթառամ: Աքսորանքի օրերէս վերջ ամայի՝ Քու սէրդ անհո՜ւն կարօտներով, յոյսով լի՝ Դարձաւ ինծի քաղցըր տնա՜կ մայրենի: Edited April 14, 2008 by Johannes Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Johannes Posted April 14, 2008 Author Report Share Posted April 14, 2008 (edited) ԹԱԽԻԾԻ ՍԵՒ ԺԱՄԵՐՈՒՍ Թախիծի սեւ ժամերուս Երբ մութ ու մէգ է չորս դիս՝ Վաղեմի տուն, իմ սրտիս Դո'ւն կու տաս միշտ խինդ ու լոյս: Անապատին մէջ այս գորշ, Ուր կը քալեմ հեւ ի հեւ՝ Կորուսեալ տուն, ին առջեւ Տեսիլքն ես դուն բախտորոշ: Երբ փառքին դէմ օտարին Վիզըս ծըռեմ ես նկուն՝ Փառապանծ տուն, միայն դուն Կ'ըլլաս խրոխտանքն իմ ներքին: Եթէ յոգնած. յուսահատ՝ Տենչամ կեանքէն հեռանալ՝ Հեռաւո՜ր տուն, ինձ դարձեալ Դո՛ւն կու տաս կեանք ու հաւատ: Edited April 14, 2008 by Johannes Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Johannes Posted April 14, 2008 Author Report Share Posted April 14, 2008 (edited) ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՀԻՒՂԱՒԱՆԸ Մէկ բեկորն է միայն հոն կարաւանին հեռաւոր, Որ նախճիրի մը բոցէն հալածական իր երթին՝ Հին քուրջերու, թիթեղէ շեղջակոյտով բեռնաւոր՝ Անապատի ճամբուն մէջ առած է կանգ խոնջագին: Հիմա հեղեղն անձրեւին, կամ այրող տապն արեւուն Ամպերուն հետ աւազի կ'իջնեն վըրան անընդհատ, Օրերն անվերջ կը փշրին անոր նկուն կողերուն, Բայց ան մոռցած է ճամբան իր աշխարհին հարազատ: Ուղտերն այնտեղ ծնկաչոք իրենց տխո՜ւր բեռան տակ Դանդաղօրէն կ'որոճան լոկ անցեալի յիշատակ Եւ կը մեռնին ուժաքամ՝ ուղտափուշին իսկ կարօտ... Կեանքէն, մահէն աքսորեալ ան կարաւա՛նդ է, Աստուա՛ծ, Որ կը հանգչի յուսալիք ինքն իր վըրայ կծկուած, Որուն կ'իշխէ թեւաբաց միայն սեւ խաչ մը գթոտ... 1934, Հալէպ Edited April 14, 2008 by Johannes Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Johannes Posted April 16, 2008 Author Report Share Posted April 16, 2008 (edited) ՔԱՂՑՐ Է ԵՐԴԻՔ Մ'ՈՒՆԵՆԱԼ Երբ ծառերուն ու հողին անձրեւն իջնէ շաղալէն, Երբ դուրսը ցուրտ գիշերին կաղկանձէ շունն իր քաղցէն, Երբ ձկնորսի նաւուն շուրջ փոթորկի մահը ծովուն, Ապրող գրկի պէս տաքուկ, լոյսով, սիրո՛վ օրօրուն Քա՜ղցր է երդիք մ'ունենալ: Կեանքին վըրայ նորազարթ, սիւգերուն դէմ բուրաւէտ Որպէսզի միշտ կարենաս փեղկըդ բանալ աչքիդ հետ Եւ ուղարկել երազիդ աւետաբեր աղաւնին, Որպէսզի քո՛ւ շեմքիդ ալ ծագի արեւ ու լուսին՝ Քա՜ղցր է երդիք մ'ունենալ: Ծաղկին համար օրօրուող պատշգամի շուքին մէջ, Վարագոյրին՝ որ կ'իջնէ օրուան ամբողջ տենդէն վերջ, Փոքրիկ տղուն՝ որ ներսէն կը ճչայ խե'նթ ու անհոգ, Եւ ապուրի սեղանէն ելլող ծուխին համար լոկ՝ Քա՜ղցր է երդիք մ'ունենալ: Քիչ մը գունատ որմերու ծանր ու խոհուն ժպիտով, Մտերմախօս, հի՜ն ծանօթ իրերու հետ քովէ քով, Յանկարծ յուշեր հառաչող ծխնիներուն ունկնդիր, Եւ մօր հոտով օրհնըւած եւ հօր փառքով ամբասիր, Քա՜ղցր է երդիք մ'ունենալ: Եթէ փաղանգն յոյսերուդ մարդիկ խաչեն մի առ մի, Եթէ ոտներդ արիւնին, եթէ հոգիդ խոցոտուի Եւ հալածուիս աշխարհէն յոգնա՜ծ, դժբա՜խտ, աննշան, Հեծկլտանքներ թաղելու իբրեւ միա՛կ ապաստան՝ Քա՜ղցր է երդիք մ'ունենալ: Ու պատահի, որ օտար աստղերու կո՛յր բախտին տակ Սպառես գանձն օրերուդ, դառնաս Որդին Անառակ, Կամ թէ ճակատըդ կըքի դափնիներով լուսաշող, Ամէն գրկաբաց վերադարձիդ սպասող Քա՜ղցր է երդիք մ'ունենալ: Ըլլաս գիտուն թէ տգէտ, մեծահարուստ թէ աղքատ, Ամենուրեք, ամէ՛ն ժամ, բայց օրհասիդ մանաւանդ, Երբ տենչաս ձեռք մ'ընտանի, լուռ աղօթող մը քու տեղ Եւ աչքիդ մէջ մահաստուեր՝ աչքեր տամուկ ու բոցեղ՝ Քա՜ղցր է երդիք մ'ունենալ: Edited April 16, 2008 by Johannes Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Johannes Posted April 16, 2008 Author Report Share Posted April 16, 2008 (edited) ԵՐԳ ՅԱՄԵՑՄԱՆ ՈՒ ԿԱՐՕՏԻ Մեր կարաւանն անցաւ վաղո՜ւց մութին հետ,- Անցաւ ամէն ծանօթ կանչ եւ արահետ, Ու չոր գլխուս, աշխարհին դէմ մեկուսի՝ Հոս միայն ես մնացի: Շուրջս դրօշներ շեփորուեցան յաղթապանծ, Իր բոցեղէն երգն ունեցաւ ամէն անձ, Բայց ես ծարաւ արձագանգի եւ լացի՝ Ե՛ս միայն լուռ մնացի: Կեանքն էր շռայլ դափնահանդէս ամենուն, Ուր շողացին ճակատագրերն իսկ հողի գոյն... Ես արժանի չեղայ ո՛չ մէկ բարեւի, Ե՛ս միայն մութ մնացի: Տենդոտ սոյլեր կարօտագին սուրացին Միշտ դէպի նոր հեռուներու երազին... Իսկ հի՜ն, փըլած սիւնի մը պէս դղեակի Ե՛ս, միայն ե՛ս մնացի: Ծիծեռնակներն եկան, կրկին մեկնեցան, Լոյսերն հանգան, հանգան սէրերն ալ գարնան Ես կ'ըսպասեմ դեռ ճառագայթ մը բարի, Ա՛հ, ես շա՜տ ուշ մնացի: Բացին դռներն հաճոյքի մեծ դահլիճին, Հարսնեւորներ դարձան՝ բոլո՜րը գացին, Յիմար կոյսին նման առանց լապտերի Դուրս միայն ես մնացի: Ու ժամանակն երկաթաքայլ արշաւեց Սրտիս հարուստ ածուներէն մահամերձ... Արդ, դագաղիս վրայ հսկող մոմի պէս՝ Դեռ մինչեւ ե՜րբ մնամ ես... Edited April 16, 2008 by Johannes Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Johannes Posted April 16, 2008 Author Report Share Posted April 16, 2008 (edited) Պարահանդէս Բեհեզներու, լոյսերու հեղեղին մէջ ժպտալիր՝ Դարձէ՛ք բոցեղ երազներ, դարձէ՛ք զոյգեր մոլեգին Երիտասարդ թէ տարեց՝ օր մը բոլորդ անխտիր Պիտի պարէք դուք մահուան եղերական հանդէսին... Ո՜ վարդագեղ միսերու թարմ կոհակներ տարփատենչ, Գինեթաթախ շրթունքներ եւ դուք լանջքեր լուսաշող, Փոթորկեցէ՛ք, յորդեցէ՛ք այդ հեթանոս տօնին մէջ, Օր մը, շուտո՜վ, ձեզ ամբողջ պիտի ծածկէ ափ մը հող: Թող լար ու փող ու թմբուկ հնչեն մինչեւ լուսաբաց. Այս յուսահատ, խելագա՜ր նուագին մէջ, չէ՞ք լսեր, Կը հեծեծէ շարունակ կանչը մահուան բօթաբեր: Դարձէ՛ք, դարձէ՛ք մոլեգին, դարձէ՛ք զոյգեր արբեցած, Սիրտըս անհուն թախիծով կ'ուզէ ճչալ ձեզ համար, Յորձանուտին տակ պարի կ'ուզէ թաղուիլ շնչասպառ: Edited April 16, 2008 by Johannes Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arpa Posted April 16, 2008 Report Share Posted April 16, 2008 Հոյակապ Սիրելի Օհաննէս. Խնդրեմ մե տալ Մուշեղի կէնսագրականը: Կողմնակի.- Վստահ եմ դու արդեն գիտես թէ Զարեհ Մելքոնեանը ծնուել էր Հալէպցի-Այնթապցի Քահքեճեան ընտանիքում: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Takoush Posted April 16, 2008 Report Share Posted April 16, 2008 Շատ գեղեցիկ կտորներ են Յովհաննէս։ Դժբախտաբար ես Մուշեղ Իշխանի Ոտանաորներու գրքոյկը չունիմ։ Եւ ահա դուն բարեացակամօրէն հրամցուցիր այժմ մեզ։ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Johannes Posted April 17, 2008 Author Report Share Posted April 17, 2008 (edited) Ճենտերեճեան Մուշեղ, Մուշեղ Իշխան [ծն. 1913, Սիվրիհիսար (Անկարայի նահանգ, թուրքիա)], հայ բանաստեղծ, մանկավարժ, լրագրող: 1915-ին Ճ-ների ընտանիքը աքսորուել է, 1923-ին՝ հաստատուել է Դամասկոսում: Ճ.-ի գործերը տպագրուել են 1930-ական թ.թ.: Հրատարակուել է «Տուներու երգը» (1936), «Կրակը» (1938), «Կեանք եւ երազ» (1949), «Ոսկի աշուն» (1963), «Տառապանք» (1968) բանաստեղծութիւնների ժողովածուները, «Հայաստան» (1946) եւ «Ողջոյն քեզ, կեանք» (1958) պոեմները, «Հացի եւ լոյսի համար» (1951), «Հացի եւ սիրոյ համար» (1956) վէպերը, «Մեռնիլը որքան դժուար է» (1971) թատերախաղը եւ այլ գործեր: Ճ. երգել է սփիւռքահայ զանգուածների ծանր ու դաժան առօրեան: Հայրենիքից կտրուած, ապագայի հեռանկարը կորցրած մարդու վիճակը պայմանաւորել է նրա պոեզիայում յաճախակի հանդէս եկող հոռետեսական եւ անկումային տրամադրութիւնները: Գ. Սեւան, ՀՍՀ 7-րդ հատոր Moushegh Ishkhan (Jenterejian, 1913 - 1990) was an Armenian Diasporan poet and writer. Orphaned during the Armenian Genocide at the age of two, Ishkhan was raised in Beirut, Lebanon. He graduated from the local Armenian seminary. He studied at the University of Brussels since 1938, but World War II interrupted his studies and in 1940 he returned to Beirut. His first book of poems was published in 1936. He also published plays, novels, and a series of textbooks on Armenian literature in addition to his well-known poetry. An Ishkhan Museum is opened at Yerevan school #5 after Moushegh Ishkhan. According to Ishkhan, in the absence of territory for Armenian diaspora it is language that functions as the 'space' for imagining the nation: "The Armenian language is the home and haven where the wanderer can own roof and wall and nourishment...". Edited April 17, 2008 by Johannes Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Johannes Posted April 17, 2008 Author Report Share Posted April 17, 2008 (edited) Ներքեւ, Մուշեղ Իշխանի երգի վերածուած երեք քերթուածները, արեւելահայերէնի լծորդութեանց եւ հոլովմանց հարմարեցուած տարբերակն են թւում, քանզի՝ ճարտարապետ, բանաստեղծ, երգիչ եւ երգահան Արթուր Մեսչեանն է երաժշտութիւն յօրինել եւ երգել, թէ սխալ եմ. խնդրեմ ճշտէք: Գտել եմ համացանցում, գեղեցիկ են: Յովհ. Տարօրինակ, տարօրինակ մարդ արարած Մոմի լոյսով՝ խաւարի մէջ համատարած Կը հալածես դու տեսիլքներ արեւավառ Կը խարխափես բայց խաւարին չես հաւատար։ Արցունքներիդ միգամածին խորէն տմոյն Գիտես նայել արշալոյսի ճաճանչներին Սգի քօղի տակ յուսալից դու սիրահար՝ Կը տառապես եւ վշտերիդ չես հաւատար։ Վզիդ շղթայ եւ թեւերիդ ծանր կապանք՝ Դու կը փորձես արծիւներին վայել ճախրանք Եւ այս կեանքի մեծ բանտի մէջ բազմակամար Դու կը խեղդուես՝ շղթաներիդ չես հաւատար։ Փուշ ու տատասկ քեզ կ՚արիւնեն ճամբիդ վրայ, Բայց խոցոտուած քո մատներով արիւնլուայ Դու կ՚որոնես ծաղիկների հոգին պայծառ, Ցաւից կ՚ոռնաս եւ ցաւերիդ չես հաւատար։ Տարօրինակ, տարօրինակ մարդ արարած Քո ձեռքերով հողին կը տաս կեանքեր ծաղկած, Կը զգաս դէմքիդ մահուան քամին եւ հողմավար Կ՚ընկնես անշունչ, սակայն մահուան չես հաւատար: *** Երկիր հնամեայ, երկիր հայրենի, Ոչ մի աստղ պայծառ եւ ոչ մի լուսին Քո յաւերժական հմայքը չունեն, Լեռներից այն կողմ, ամպերից ամպին: Որքան էլ քեզնից ես սուրամ հեռու, Որքան էլ օտար հողերում լինեմ, Անհունութեան մեջ, միջոցին թափուր, Ես քեզ կորոնեմ, հայրենի իմ տուն: Դու առաջին սէր եւ վերջին կարօտ, Յուշերի նաւակ, ուրախ ու ցաւոտ, Շրթերիս վրայ կմնաս միշտ դու, Մայրական համբոյր, իմ կարօտ տխուր: Երկիր հնամեայ, երկիր պապենի, Քո ոգուց շաղուած լեզու մայրենի, Քո ոգուց բուսած տենչանք ու կարօտ, Ի՞նչ եմ առանց քեզ՝ միայն անտունի: Ամպամած ձմեռ, թէ պայծառ գարուն, Արցունքի հովիտ կամ դրախտավայր, Ես քեզ կտենչամ, ես քեզ կկանչեմ, Ես քեզնով կապրեմ, հայրենի իմ տուն: Երկիր հնամեայ, երկիր պապենի, Քո ոգուց շաղուած լեզու մայրենի, Քո ոգուց բուսած տենչանք ու կարօտ, Ի՞նչ եմ առանց քեզ՝ միայն անտունի: **** Սիրտս կարիւնի աշխարհի ցաւով, Որքա՜ն տառապանք, Աստուա՛ծ իմ, չորս դիս Կեանքի դաշտերից փչող ամէն հով Հառաչ ու կսկիծ կզարնէ դեմքիս: Անմեղ զոհերի արիւնով եռուն, Հողը ոտքիս տակ կմնայ միշտ թաց, Եւ նոր վճիռներ իմ շուրջն ու հեռուն Կծնուեն մարդիկ արիւնով հարբած: Սրի ու սովի կդառնան աւար, Լոյսի պէս պայծառ մանուկներ սիրուն, Եւ ոտքի կոխան հասկեր անհամար Աշխատաւորի քրտինքով օծուն: Ես ինչպէ՞ս նստեմ խնջոյքի սեղան, Եւ ըմպեմ ուրախ վայելքի գինին, Երբ որ կխլեն մարդիկ անվարան, Որբի բերանից պատառը հացի: Աստուա՛ծ իմ, որքան անարդար վճիռ, Ինչպէ՞ս կարող եմ քար դնել խղճիս, Կեանքեր թեւաբեկ եւ թշուառագիր, Աշխարհի ցաւով հիւա՛նդ է հոգիս: Edited April 18, 2008 by Johannes Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Johannes Posted April 17, 2008 Author Report Share Posted April 17, 2008 (edited) Օրօր Օրօ՜ր, տղա՛ս, օրօր ըսեմ քնանաս, Համբոյրիս տակ փակես աչքերդ ու բանաս. Քունըդ ոսկի երազներով քաղցրանայ, Կեանքըդ ամբողջ շքեղ երազ դառնայ: Դո՛ւն ես մեր տան լուսեղէն սիւնը միակ, Ժառանգն անթիւ մեռելներուս նահատակ. Բարձիդ վրայ, տե՛ս երկինքէն կը հակին Հրեշտակաթեւ անոնց կարօտն ու հոգին... Օրօր, տղաս, օրօր ըսեմ քնանաս, Դժոխալուր ձայնն աշխարհի չիմանաս. Մութ է այսօր, ամէն կողմ ծուխ ու կրակ, Բայց կը բացուի վաղը պայծառ արեգակ: Արժէ՜ ապրիլ, տեսնել երկիրն այս աղուոր Եւ լեռներու դառնալ խիզախ ուղեւոր. Որքան գանձեր կեանքը կրնայ քեզի տալ, Որքա՜ն վարդեր՝ փուշերու մէջ կորուսեալ... Ննջէ անհոգ եւ արցունքի ոչ մի շիթ Չպղտորէ աչքերուդ լիճը վճիտ. Ջերմ հաւատքի հովերը լոկ ոգեշունչ Ըլլան շոյանք ու թեւածեն ճակտիդ շուրջ... Օրօ՜ր, տղա՛ս, օրօր ըսեմ՝ շուտ մեծնաս, Անմահ փառքի դափնիներուն տիրանաս. Օր մը յանկարծ քեզմով իմ տունըս շէննայ Եւ հայրենիքն ալ քու անուամբ պարծենայ: Edited April 17, 2008 by Johannes Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Johannes Posted April 17, 2008 Author Report Share Posted April 17, 2008 (edited) Ձեռք ձեռքի Թաթիկըդ ափիս, մենք հայր ու տղայ, Կ'անցնինք փողոցէն շքերթի՜ մը պէս. Նոր իջած գրկէս, այս ճամբուն վրայ, Առաջին դողդոջ քայլըդ կը նետես: Ես քեզ հովանի՞, թէ դուն ինձ նեցուկ, Իրարմով հպարտ՝ երբ կ'երթանք կեանքին, Կ'ուզեմ որ մարդիկ դառնան կամացուկ Եւ մեզ երջանիկ տեսնեն միասին: Չունեցայ ես հուրն ափերուն իմ հօր, Ո՛չ ալ իր թեւին շուքը պահապան. Գոնէ դուն, տղա՛ս, ըլլաս բախտաւոր Եւ բռնած ձեռքէս՝ քալես անսասան: Մաքուր են անոնք, ձեռքերս դալար, Զոր ահա սիրով կ'երկարեմ քեզի. Հերկեցին դաշտեր վաստակի արդար, Ցանեցին սերմեր ոսկեղէն յոյսի: Բայց, տե՛ս, կը դողան անոնք այս պահուն.- Քեզ ի՞նչպէս տանին ծաղկաւէտ ճամբան, Ուրկէ անսայթաք եւ շուրջըդ գարուն՝ Քալես դէպի վեր, պայծառ ապագան: Edited April 17, 2008 by Johannes Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SAS Posted April 17, 2008 Report Share Posted April 17, 2008 Ներքեւ, Մուշեղ Իշխանի երգի վերածուած երեք քերթուածները, արեւելահայերէնի լծորդութեանց եւ հոլովմանց հարմարեցուած տարբերակն են թւում, քանզի՝ ճարտարապետ, բանաստեղծ, երգիչ եւ երգահան Արթուր Մեսչեանն է երաժշտութիւն յօրինել եւ երգել, թէ սխալ եմ. խնդրեմ ճշտէք: Գտել եմ համացանցում, գեղեցիկ են: Սիրելի Հովհաննես, Մուշեղ Իշխանը Մեսչյանի հարազատ քեռին է: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arpa Posted April 17, 2008 Report Share Posted April 17, 2008 Սիրելի Հովհաննես, Մուշեղ Իշխանը Մեսչյանի հարազատ քեռին է: Ախ! Որքան երախտապարտ եմ ձեզ SAS եւ Օհաննէս. Որ երբ ես որոշեցի մանակցել սոյն ֆորումին իմ նպատակն էր աւելի սովորել մեր մշակոյթի մասին եւ ոչ թէ այդ շունշանորդի հրեաները ասեն. Ինձ համար մեծ առեղծուած է թէ ինչու մեր մասնակիցները խօսէն դա մարքունած հրեայի մասին քան թէ մեր մասին. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ashot Posted April 17, 2008 Report Share Posted April 17, 2008 (edited) Arpa jan, menq dzer masin mishtel xosumenq, bayts ho chenq ga dzer dimats@ xosanq... dzer akanjner@, Qo, Sasi, Johannesi petqe bazmativ anqam karmrats linein mer xosaqtsutsyunnerits dzer masin!!! Edit: Moratsa sheshtem Azatinnel!!! Edited April 17, 2008 by Ashot Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Harut Posted April 17, 2008 Report Share Posted April 17, 2008 Ներքեւ, Մուշեղ Իշխանի երգի վերածուած երեք քերթուածները, արեւելահայերէնի լծորդութեանց եւ հոլովմանց հարմարեցուած տարբերակն են թւում, քանզի՝ ճարտարապետ, բանաստեղծ, երգիչ եւ երգահան Արթուր Մեսչեանն է երաժշտութիւն յօրինել եւ երգել, թէ սխալ եմ. խնդրեմ ճշտէք: Գտել եմ համացանցում, գեղեցիկ են: Յովհ. http://hyeforum.com/index.php?s=&showt...st&p=149499 http://hyeforum.com/index.php?s=&showt...st&p=157802 խնդրեմ հոս տեղ վերահրատարակեք... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Johannes Posted April 18, 2008 Author Report Share Posted April 18, 2008 (edited) Այբենգիմի դասը Այբենգիմի խորհուրդին շուրջն ու վրան Խոպոպներու դեղձան փունջեր կը դողան Եւ նորահաս, քաղցր լեզու մը մանկան Կը թոթովէ վանկ ու բառեր դիւթական: Ո'չ մէկ կասկած եւ ո'չ մէկ ամպ տակաւին Աչուըներուն կապոյտին մէջ կը յածին. Եւ աւելի պայծառ է լոյսն իր ճակտին, Քան մարդերու իմաստութեան հայելին: Իր ժպիտով հոգիս տրտո՜ւմ է ահա.- Այբենգիմի մշուշին մէջ արծաթեայ Որքա՜ն դռներ պիտի երազն իր բանայ, Զոր կեանքն յետոյ պիտի փակէ անխնայ... Ես իր կողքին, իր խորագէ՜տ դասատուն՝ Կ'ուզեմ խլել գիրքը ձեռքէն սիրասուն Եւ կարենալ գոչել վսեմ սա պահուն. -Փուճ է, տղա՛ս, փո՛ւճ ամէն գիրք եւ գիտուն: Edited April 18, 2008 by Johannes Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Johannes Posted April 18, 2008 Author Report Share Posted April 18, 2008 (edited) Տաղ Լիբանանին Հալածական ու տարագիր որբ մանուկ՝ Հեռուներէն քեզի եկայ, Լիբանա՛ն. Եւ դուն ինծի բացիր քու գիրկդ տաքուկ Գուրգուրանքով մայրական: Հայ տուներու, հայ գիւղերու հրդեհէն Այրած բիբերս ագահօրէն ըմպեցին Անդորրն անհուն եւ ժպիտներն ոսկեղէն Քու կապուտակ երկինքին: Ու ես գտայ իմ ծառաւիս դէմ անծիր Կարկաչն անուշ քու լուսաբուխ ջուրերուն. Իմ սովատանջ քաղցիս առջեւ դուն բացիր Մրգաստաններդ բեղուն: Երկի՜ր լոյսի եւ սիրառատ բարութեան, Օրհնեա՜լ երկիր հնադարեան հաւատքի, Ուր գեղակերտ լեռներ երկինք կ'ամբառնան Իբրեւ աղօթք վիթխարի... Յաւերժական մայրիներուդ շուքին տակ, Շոճիներուդ կանանչին մէջ թաւշային, Վերագտայ իմ սէրերուս հետ անյագ Կեանքի վսե՜մ մեղեդին: Ծով ու արեւ՝ երկու աստուած, երկու սէր, Քեզ կը գգուեն, քեզ կը ցանկան յաւիտեան. Եւ դուն անոնց տարփանքին մէջ տարուբեր՝ Յաւերժահա՜րս դիւթական... Քա՜ղցր է շնչել, մայրիներուդ բոյրին պէս, Քու համասփիւռ ազատութիւնդ ամէն օր, Զոր ես կը զգամ դէմքիս վրայ եւ կարծես Սարերուդ շունչն է հզօր: Ես կը սիրեմ ճակատը սէգ Սանինի, Հայրենական ինչպէս իմ լեռն Արարատ Եւ հողդ սուրբ այդ իմ սրտիս կը խօսի Հայ հողին չափ հարազատ: Քեզ արեւող ամէն մէկ փառք ու ժպիտ Իմ օրերուս եւ իմ վրաս կը ծագին Եւ ամէն վէրք որ կը բացուի քու կուրծքիդ՝ Կ'արիւնէ սիրտըս ուժգին: Զի ես ահա, իմ բազուկով շինարար, Քու պատմութեան ճամբուն վրայ, Լիբանա՛ն, Զաւակներուդ հետ կը կերտեմ քար առ քար Քու լուսաշող ապագան: Edited April 18, 2008 by Johannes Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Johannes Posted April 18, 2008 Author Report Share Posted April 18, 2008 (edited) «Մեր տունը» Ամէն իրիկուն, պտոյտէն դարձին, Երբ կը մօտենանք մեր տան փողոցին, Գառնուկի մը պէս որ կ'երթայ փարախ՝ Դուն թեւըդ պարզած կ'աւետես ուրախ. -Հո՜ն է, տե'ս, հայրիկ, մեր տունը սիրուն... Սիրտըս կ'արիւնի թախիծով անհուն, Բայց մունջ է լեզուս, իմ անտուն իշխան. Անտեղեակ հայու քու բախտիդ դաժան՝ Չես գիտեր դեռ դուն որ խրճիթ մ'անգամ Չունիս շէնքերու շարքին մէջ փարթամ: Այն դրան սեմին, ուր կ'երգես անհոգ, Այսօր իսկ յանկարծ կրնայ գալ իրօք Մարդ մը մեծազօր եւ իբրեւ տանտէր՝ Կրնայ մեր գլխուն արձակել շանթեր Ու խլել ձեռքէդ բոյնըդ սիրասուն: Ժպիտով օծուն ո՜վ ողբերգութիւն... Ինչպէ՜ս պատմել քեզ որ չունինք մենք տուն, Որ մեր հայրենի երդիքը զուարթ Մարդիկ բարբարոս ըրին քար ու քանդ Գիւղի մը դալար բարտիներուն տակ... Դուն, տղա՛ս, մեր տան ճրագը միակ, Ես կը հաւատա՛մ որ պիտի կանգնես, Սասունցի անյաղթ նոր Դաւիթ մ'ինչպէս, Տնակըդ աւեր մեր հողին վրան Եւ թեւըդ պարզած ըսես յաղթական. -Հո՜ն է, տե՛ս, հայրիկ, մեր տունը սիրուն... Edited April 18, 2008 by Johannes Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Johannes Posted April 19, 2008 Author Report Share Posted April 19, 2008 Դուն միացար մեր հողին Մայր իմ` արեւ ու հեռանուշ լուսնկայ, Դարձար նշխար ու միացար մեր հողին, Եւ հողն անուշ հայրենիքին հնամեայ, Քիչ մ’աւելի անուշցաւ… Մայր իմ` երկինք եւ առաւօտ սրբալոյս, Դուն մեր հողին տուիր հոգիդ խնկաբոյր Եւ հողը սուրբ` լուսապսակ պապերուս` Քիչ մ’աւելի սրբացաւ… Մայր իմ, դուն գանձ եւ անսպառ ոսկեհանք, Դարձար խորհուրդ եւ հողակոյտ աննշան, Բայց գանձն անխոյզ մեր հողերու լանջքին տակ` Քիչ մ’աւելի աճեցաւ… Մայր իմ` աղբիւր անհաս հրաշքին, Գացիր ննջել Լուսաւորչի աստղին տակ Եւ սիրտն անհուն Հայաստանի մայր հողին Քիչ մ’աւելի մայրացաւ … Մայր իմ` երդիք, մայր իմ` սեղան տոհմական, Հարազատ բառ եւ սուրբ բարբառ մայրենի, Քեզմով հիմա աշխարհն հայոց աննման Քիչ մ’աւելի հայացաւ… (Հայաստան ներգաղթած մօր նուիրուած-Յովհ.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Johannes Posted April 19, 2008 Author Report Share Posted April 19, 2008 (edited) Երգը Խղճի Վախցիր երբ սիրտդ կ'արիւնի, Վէրքը խղճի չունի դարման, Օր ու գիշեր պիտի բանի. Մինչեւ հատնի կեանքի ճամփան: Քեզ չեն կարող էլ վշտակցել, Խիղճդ ծակող ցաւի համար, Խղճի արեան ամէն կաթիլ Կ'իյնայ ծածուկ եւ աննշմար: Վախցիր երբ սիրտդ անբասիր, Մեղապարտի պես կարիւնի, Եւ կ'դառնայ տեր ու դպիր Կեանքն արիւնող ամեն ցաւի: Աչքերիդ դէմ խղճահարի, Պիտի յորդի մեղքը մարդոց, Պիտի քայլի զօրքը չարի. Աշխարհի մեջ տառապակոծ: Վախցիր երբ դեմքդ է միշտ ժպտուն, Բայց կ'արիւնի խիղճդ ներսէն Երբ կը կիսես հացը մարդուն Բայց արեան համ կըգայ հացէն: Edited April 19, 2008 by Johannes Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Johannes Posted April 19, 2008 Author Report Share Posted April 19, 2008 (edited) ԿՏԱԿ Դեռ չհասած իմ վաստակիս վախճանին, Կտակս ահա քեզի ընծայ գերագոյն Կը ծրարեմ անցեալս ամբողջ այս պահուն Եւ գալիքին ոսկեղէն յոյսն ալ անդին... Երբ զայն քակես օր մը ձեռքով դողահար, Հոն չգտնես գուցէ ինչ որ յուսացիր, Բայց ես կ'ուզեմ որ դուն ըլլաս ջահակիր Հօրենական մեծ աւանդի մը պայծառ: Ո՛չ գանձ ունիմ, ոչ պարտէզներ ու պալատ, Ո՛չ իսկ խրճիթ եւ կամ խոպան ափ մը հող, Այլ կը յանձնեմ քեզի երազ մ'այգաշող Եւ փառքն անբիծ Հայ անունին հարազատ... Կտակս ահա...շա'տ աւելին դուն ունիս Քան աշխարհի բոլոր գանձերն անցաւոր. Հայ դարերու փոթորիկէն ահաւոր Կը ժառանգես դուն ալեկոծ իմ հոգիս... Քուկդ է, մանչուկ, շքեղ տեսիլքը մեր մեծ, Որ ծովերուն դէմ արցունքի եւ արեան Շողաց իբրեւ նորոգ կեանքի ծիածան, Որուն յառած՝ հայրս աչքերն իր փակեց: Աւարտ մարտի խոնջ պսակին փոխարէն՝ Ոգեծփուն ու վառ դրօշ մը քեզի, Որ զայն պարզես քո'ւ բազուկով քաջարի Յաղթանակիդ լերան ազատ կատարէն: Մեր տառերուն աստղերն ըրած ճակտիդ թագ Եւ շրթներուդ՝ աղօթքն անմահ Հայ երգին, Եղի՛ր միշտ տէր իմ սրբաշունչ կտակին- Հաւատքի սիւն եւ նոր Ուխտի Տապանակ... Edited April 19, 2008 by Johannes Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Johannes Posted April 23, 2008 Author Report Share Posted April 23, 2008 (edited) Հայ Հոգին Հրաշագործ, հրաշալի՛ հայ հոգին, Յաւերժական լոյսի մը պէս շողշողուն, Օր մը իջաւ Արարատի բարձունքին Եւ նուաճեց խաւարն անթիւ դարերուն: Հայոց աշխարհ իրմով դարձաւ բուրաստան, Փոքրիկ ածու, բայց գերազանց բոլորէն, Ուր ծաղկեցան վսեմ գործեր արութեան Եւ ուր փառքի նոր ընձիւղներ կը ժայթքեն: Երկնապարգեւ շնորհ ու շունչ հայ հոգին, Մեզ սկիզբէն վառեց բոցովն աստղերուն Եւ նուիրեց Ազատութեան տաճարին՝ Հայկէն մինչեւ վերջին ժառանգն հայկազուն: Ամէնուրեք, ապառաժէն իսկ դաժան Բխեցուց ջուրն անմահական գորովի, Տառապանքէն քամեց գինին խնդութեան, Վէրքերը մեր փոխեց անուշ սրինգի: Հայ վանքերու խուցերուն մէջ մթամած Ինքն էր հեղեղն աղօթքներուն նարեկեան, Կանթեղը վառ որ դարէ դար պլպլաց Էջին վրայ մեր ոսկեղէն դպրութեան: Սիրագորով, գանձերու ծո՛վ հայ հոգին Երգ ու տաղով բարբառեցաւ ամէնուն՝ Եւ իր անյայտ, աստղանուագ մեղեդին Դարձաւ համերգ Կոմիտասի շրթներուն: Բաշխուեցաւ հանճարներուն մեր բոլոր, Քնարակիր գուսաններուն վաղեմի, Շեփորահար քերթողներուն թեւաւոր Եւ այդ մեր մէջ եւ մեր վերեւ կը ծագի: Բազմաչարչար, անյիշաչար հայ հոգին, Քանի՜ սուրով զինք խոցեցին վատաբար, Քանի՜ շղթայ զարկին իր սէգ թռիչքին, Բայց ինք մնաց կենսանորոգ ու դալար: Իր հարազատ պատկերն է սուրբ մեր լեզուն, Որ կը հնչէ զանգերուն պէս Յարութեան, Իր տեսիլքէն կը կրէ կեանք եւ արիւն Ամէն տաճար, ամէն գմբեթ հայկական: Edited April 23, 2008 by Johannes Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.