Հայկական բանակի ռեկորդակիր զինվորը
Հոկտեմբեր 20, 2012 | 16:13
ՀՀ ԶՈւ ժամկետային զինծառայող, շարքային Արտավազդ Հակոբյանն այսօր` հոկտեմբերի 20-ին, Հրթիռահրետանային զորքերի օրվա առթիվ սահմանել է երկու նոր ռեկորդ: «Կամուրջ» կատարած դիրքում (мост) Արտավազդը նախ երկու ձեռքերով փորի վրա պահել է 157 կգ ծանրություն, ապա մեկ ձեռքով նույն դիրքում` 76 կգ ծանրություն: «Մեկ ձեռքովը նոր ռեկորդ էր, իսկ մյուսը թարմացրեցի, մինչ այդ ռեկորդը 147 կգ էր»,- նշել է զինվոր-մարզիկը:
ՊՆ մամուլի ծառայությունից հայտնում են, որ Արտավազդն իր նախորդ ռեկորդները սահմանել է մինչեւ ծառայության անցնելը, իսկ ծառայության ընթացքում որոշել է բարելավել ցուցանիշը: Արդեն մի քանի ամիս Հայկական բանակում ծառայող զինվորի թե այս, թե նախկինում սահմանած ռեկորդները գրանցվել են «Դյուցազնագրքում»` ռեկորդների հայկական շտեմարանում: Ռեկորդները Գինեսի գրքում գրանցելու մասին Արտավազդը եւս մտածել է. «Այսօր եւ նախկինում սահմանած ռեկորդներս` թվով 4-ը, կուղարկվեն Լոնդոն` Գինեսի ռեկորդների համաշխարհային գրասենյակ, որտեղից 2 ամսվա ընթացքում կպատասխանեն ռեկորդի գրացման մասին»: Արտավազդը 5 տարի զբաղվել է ըմբշամարտով, սակայն վնասվածքի պատճառով ստիպված է եղել թողնել սպորտաձեւը: Դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել է Երեւանի ֆիզիկական կուլտուրայի պետական ինստիտուտի ազատ ոճի ըմբշամարտի բաժին: Ցանկանում է մարզիչ դառնալ: Այժմ սերժանտական դասընթացներ է անցնում:
Զինվոր-մարզիկի խոսքերով` բանակում ստեղծված են բոլոր պայմանները համապատասխան մարզավիճակում մնալու եւ նոր ռեկորդներ սահմանելու համար: Ի դեպ, Արտավազդը նպատակ ունի առաջինը դառնալ նաեւ իր սահմանած ռեկորդների թվով:
Our Beautiful Side
Started by
Nané
, Feb 14 2012 03:38 PM
96 replies to this topic
#81
MosJan
-
- Admin
-
- 31,252 posts
Էլի ԼաՎա
- Gender:Male
- Location:My Little Armenia
Posted 20 October 2012 - 01:40 PM
#82
Yervant1
-
- Super Moderator
-
- 21,682 posts
The True North!
- Gender:Male
Posted 22 November 2012 - 10:44 AM
ARMY CHEF: A WOMAN WITH WARRIOR'S HEART CATERS TO KARABAKH SOLDIERS' NEEDS WITH MEALS AND CARING ATTITUDE
By GAYANE MKRTCHYAN
ArmeniaNow
http://www.armeniano...k_karabakh_army
21.11.12 | 13:32
Something close to chaos rules in the kitchen at one of Nagorno
Karabakh's Defense Army military units. I peep in through the half-open
door - soldiers wearing snow-white typical cook uniforms are chopping
cabbage, putting potatoes into a peeling device, then wash and remove
the "black spots".
As their eyes turn to look at the stranger who has intruded in their
realm I can clearly see a puzzled interest: "Who is this woman?..". To
their silent question I start explaining that I am a reporter looking
for the chef of the night shift. The boys take me to her.
I spot Seda Soghomonyan in the distance. Her grey hair compliments
the white robe and hat. For breakfast soldiers will have the stew
she is making. A bright smile veils the deep-rooted sadness in her
eyes. We get acquainted, and as we speak she opens up and shares her
story. To my question whether she participated in the war she gives
a soldier's response: "Yes, ma'am!"
"Our village was the most heroic one in the Amaras canyon. Together
with the boys I went all the way to Horadiz, took part in the battles
of Martakert. I was a cook, but was doing miscellaneous things," tells
Seda, who is now 52 and lives in Matchkalashen village, Martuni region
of Nagorno Karabakh. "With my kids and my husband I stood on guard,
kept vigil. On December 6, 1991, fierce shelling started, the Turks
[the woman, as many in Karabakh refers to Azeris as Turks] wanted
to take Matchkalashen. Things were unfolding some 50 meters from
our house. How could we stay away and not participate in the fight -
it'd be the same as letting the Turks break into our house and just
sit silently or run away?" recalls Seda.
When talking about the war she gets excited - sparkling eyes, burning
cheeks: "If it happened again, I'd go right away," she says.
In 1992, bloody battles started for Matchkalashen. Azeris launched
a fierce attack. Seda says everybody had left the village, but her
family with her four children and parents-in-law stayed home.
"To tell the truth we had nowhere to go. My husband was at the
frontline. I kept telling my mother-in-law to leave and take the kids
with them. But she'd say to me: "My son is at the frontline, where
would I go?' And so we stayed. Battles at Klor Khut were terrifying. I
went to our posts and saw our guys all lying around wounded, Turks
were approaching. I picked up a rifle, found the walkie-talkie and
started shouting: "Help, everybody is wounded at Klor Khut". If help
got delayed Turks would have taken me away along with all our guys.
Boys would later say, 'Seda has kept the village'," recalls the woman
with a warrior's heart.
During the war Seda's children were 12, 11, 8 and 2 years old. With
her eldest son she'd take hot food to the trenches.
"Some unknown strength overwhelms you and you stop being afraid of
anything. I used to drag out corpses of killed soldiers from the
trenches, as well as the wounded. And they are really heavy, they
are men after all. But then my arms got that strength coming from
somewhere," she says.
Before the war Seda had worked at a shop in Matchkalashen. She recalls
how she had to travel to Martuni to do the procurement, where shop
assistants of various villages would meet. With one of them, Mahmed,
an ethnic Azeri, Seda's family was friends; the war turned them
into enemies.
"I can never forget this. One day after an exchange of captives our
guys came and said: "Seda, Mahmed has sent you regards, but then
asked us to tell you not to stand on guard at the post, 'we know
it's her..'" They were close buddies with my husband, our families
used to visit one another often. He wanted to say that perhaps they
pitied me and didn't shoot me, but I still didn't give up."
After the war, in May 1994, Seda's husband got killed by a landmine.
In 1995, her youngest son got injured again in a landmine explosion.
"It blew out my child's eye, we spent a lot of time in hospitals. My
eldest son is a doctor at one of Askeran's military units. If we were
in our village I'd show our front posts. In 2006 I entered the army
as a cook. Can't be apart from our guys, from the army," she says.
We are running late so have to stop our interview with Seda, with an
agreement to meet in the morning at breakfast.
A soldier's breakfast: the stew cooked at night, condensed sweet
milk, eggs, butter, cheese, tea. Seda is standing by the doors to
the sleepless kitchen watching the eating area. The duty detail is
laying the tables.
At the unit Seda is not only a chef, but also a caring friend to many
soldiers. They trust their secrets to her, talk to her about their
worries, share thoughts and dreams.
"'Someone's sick' or 'my mom's too worried'... It'd be better if family
members didn't tell everything to their sons who are in the army,
they are children, they get upset, their attention shifts to issues
at home. Most importantly there is no war; let them send their sons
[to the army] with peaceful mind and joy. A while ago one of the boys
got heartbroken as his girlfriend had run away with someone else,"
tells Seda.
The lunch menu for the soldiers includes cabbage salad, soup with beef,
beans and rice, buckwheat porridge and juice.
"They are crazy about sweets. And I should say they don't feel deprived
- we give them pastry, chocolate bars, cookies. On a daily basis a
soldier consumes up to 70 grams of sweets," says Seda. "Meet is a
must. They cook 130 kilograms of meet every day."
Her shift ends at noon. She has a day off before she goes back to
the unit. There are three shifts and two chefs.
"Cooking for a thousand people in a night is not an easy task. Soup,
meet, eggs - it is all cooked at night. I love these guys like my
own children, and start missing them as soon as I get home," says Seda.
By GAYANE MKRTCHYAN
ArmeniaNow
http://www.armeniano...k_karabakh_army
21.11.12 | 13:32
Something close to chaos rules in the kitchen at one of Nagorno
Karabakh's Defense Army military units. I peep in through the half-open
door - soldiers wearing snow-white typical cook uniforms are chopping
cabbage, putting potatoes into a peeling device, then wash and remove
the "black spots".
As their eyes turn to look at the stranger who has intruded in their
realm I can clearly see a puzzled interest: "Who is this woman?..". To
their silent question I start explaining that I am a reporter looking
for the chef of the night shift. The boys take me to her.
I spot Seda Soghomonyan in the distance. Her grey hair compliments
the white robe and hat. For breakfast soldiers will have the stew
she is making. A bright smile veils the deep-rooted sadness in her
eyes. We get acquainted, and as we speak she opens up and shares her
story. To my question whether she participated in the war she gives
a soldier's response: "Yes, ma'am!"
"Our village was the most heroic one in the Amaras canyon. Together
with the boys I went all the way to Horadiz, took part in the battles
of Martakert. I was a cook, but was doing miscellaneous things," tells
Seda, who is now 52 and lives in Matchkalashen village, Martuni region
of Nagorno Karabakh. "With my kids and my husband I stood on guard,
kept vigil. On December 6, 1991, fierce shelling started, the Turks
[the woman, as many in Karabakh refers to Azeris as Turks] wanted
to take Matchkalashen. Things were unfolding some 50 meters from
our house. How could we stay away and not participate in the fight -
it'd be the same as letting the Turks break into our house and just
sit silently or run away?" recalls Seda.
When talking about the war she gets excited - sparkling eyes, burning
cheeks: "If it happened again, I'd go right away," she says.
In 1992, bloody battles started for Matchkalashen. Azeris launched
a fierce attack. Seda says everybody had left the village, but her
family with her four children and parents-in-law stayed home.
"To tell the truth we had nowhere to go. My husband was at the
frontline. I kept telling my mother-in-law to leave and take the kids
with them. But she'd say to me: "My son is at the frontline, where
would I go?' And so we stayed. Battles at Klor Khut were terrifying. I
went to our posts and saw our guys all lying around wounded, Turks
were approaching. I picked up a rifle, found the walkie-talkie and
started shouting: "Help, everybody is wounded at Klor Khut". If help
got delayed Turks would have taken me away along with all our guys.
Boys would later say, 'Seda has kept the village'," recalls the woman
with a warrior's heart.
During the war Seda's children were 12, 11, 8 and 2 years old. With
her eldest son she'd take hot food to the trenches.
"Some unknown strength overwhelms you and you stop being afraid of
anything. I used to drag out corpses of killed soldiers from the
trenches, as well as the wounded. And they are really heavy, they
are men after all. But then my arms got that strength coming from
somewhere," she says.
Before the war Seda had worked at a shop in Matchkalashen. She recalls
how she had to travel to Martuni to do the procurement, where shop
assistants of various villages would meet. With one of them, Mahmed,
an ethnic Azeri, Seda's family was friends; the war turned them
into enemies.
"I can never forget this. One day after an exchange of captives our
guys came and said: "Seda, Mahmed has sent you regards, but then
asked us to tell you not to stand on guard at the post, 'we know
it's her..'" They were close buddies with my husband, our families
used to visit one another often. He wanted to say that perhaps they
pitied me and didn't shoot me, but I still didn't give up."
After the war, in May 1994, Seda's husband got killed by a landmine.
In 1995, her youngest son got injured again in a landmine explosion.
"It blew out my child's eye, we spent a lot of time in hospitals. My
eldest son is a doctor at one of Askeran's military units. If we were
in our village I'd show our front posts. In 2006 I entered the army
as a cook. Can't be apart from our guys, from the army," she says.
We are running late so have to stop our interview with Seda, with an
agreement to meet in the morning at breakfast.
A soldier's breakfast: the stew cooked at night, condensed sweet
milk, eggs, butter, cheese, tea. Seda is standing by the doors to
the sleepless kitchen watching the eating area. The duty detail is
laying the tables.
At the unit Seda is not only a chef, but also a caring friend to many
soldiers. They trust their secrets to her, talk to her about their
worries, share thoughts and dreams.
"'Someone's sick' or 'my mom's too worried'... It'd be better if family
members didn't tell everything to their sons who are in the army,
they are children, they get upset, their attention shifts to issues
at home. Most importantly there is no war; let them send their sons
[to the army] with peaceful mind and joy. A while ago one of the boys
got heartbroken as his girlfriend had run away with someone else,"
tells Seda.
The lunch menu for the soldiers includes cabbage salad, soup with beef,
beans and rice, buckwheat porridge and juice.
"They are crazy about sweets. And I should say they don't feel deprived
- we give them pastry, chocolate bars, cookies. On a daily basis a
soldier consumes up to 70 grams of sweets," says Seda. "Meet is a
must. They cook 130 kilograms of meet every day."
Her shift ends at noon. She has a day off before she goes back to
the unit. There are three shifts and two chefs.
"Cooking for a thousand people in a night is not an easy task. Soup,
meet, eggs - it is all cooked at night. I love these guys like my
own children, and start missing them as soon as I get home," says Seda.
#83
MosJan
-
- Admin
-
- 31,252 posts
Էլի ԼաՎա
- Gender:Male
- Location:My Little Armenia
Posted 24 November 2012 - 02:23 PM
Հաշվապահ-ֆինանսիստը 20 տարի անց վերադարձել է Հայաստան՝ իրականացնելու իր կյանքի ամենակարևոր ծրագիրը
Սոնա Ավագյան
13:51, 6 նոյեմբերի, 2012
ԱՄՆ-ում 20 տարի ապրելուց հետո երևանցի հաշվապահ-ֆինանսիստ Վարուժան Մուրադյանը կնոջ ու 4 երեխայի հետ այս ամռանը վերադարձել է Հայաստան՝ այստեղ մշտապես ապրելու: Նա ասում է, որ սխալ կհամարեր, եթե շարունակեր մնալ ԱՄՆ-ում՝ չնայած 20 տարվա ընթացքում այդ երկիրն իրեն շատ բան է տվել:
«Կամաց-կամաց ես պետք է այստեղ խարիսխը գցեմ: Ի վերջո, մարդը միայն իր հողի վրա կարող է ավելի ուրախ լինել: Ես զարմանում եմ այն մարդկանց վրա, որոնք զարմանում են Հայաստան վերադառնալու փաստի վրա: Հուսով եմ, որ մի օր իմ այս քայլը ուրիշների կողմից կդիտվի որպես բնական և կդառնա ավելի մասսայական»,- ասում է Վարուժան Մուրադյանը:
Նա Գլենդեյլում աշխատել է որպես հաշվապահ, հետո դարձել մեծ ընկերության գլխավոր հաշվապահ, հետո պետությունից ստացել իր աուդիտորական (CPA) ֆիրման բացելու իրավունք: Հայաստան վերադառնալուց առաջ Վարուժանը ֆիրմայի ղեկավարումը հանձնել է գործընկերոջը:
Վարուժանն իր վերադարձը ծրագրել էր 10 տարի առաջ: Նա երեխաներին ԱՄՆ-ում ուղարկել է հայկական դպրոցներ, իսկ վերջին տարիներին գրեթե ամեն ամառ բերել Հայաստան, որպեսզի կապվեն երկրին: Արդյունքում երեխաները հիմա հեշտ են ինտեգրվում հայաստանյան իրականությանն ու իրենց շրջապատին:
ԱՄՆ-ում Վարուժանը սկսել է լրջորեն հետաքրքրվել խաղողագործությամբ ու գինեգործությամբ: Նա այցելել է ԱՄՆ-ի, Ֆրանսիայի, Իտալիայի գինեգործական կենտրոններ, գինեգործության մասին դասընթացի մասնակցել Կալիֆորնիայի UC Davis համալսարանում: Սկզբում ուզում էր հող գնել Սանտա Բարբարայում, բայց որոշեց չհարստացնել օտար երկիրը և հողամաս գնեց Արագածոտնի մարզի Սասունիկ գյուղի մոտ:
«Այստեղ մտադիր եմ զբաղվել խաղողագործությամբ և գինեգործությամբ: Իմ նպատակն է փոխել մասնագիտությունս: Շատերի համար անհասկանալի է, թե ինչպես կարող եմ թողնել իմ ամերիկյան տաք ու ապահով գրասենյակային կյանքը և փոխարենը այստեղ սկսել մի գործ, որը կպահանջի մեծ ու քրտնաջան աշխատանք: Իմ ծրագրին ծանոթ ընկերներս խղճում էին ինձ՝ տեսնելով, թե ինչ անմխիթար վիճակում է հողակտորը, որի վրա պետք է փորձեմ իրականացնել երազանքս: Որքան էլ զարմանալի հնչի, նրանց հուսահատ հայացքները ինձ ավելի էին գոտեպնդում, ու ես շարունակում էի վստահ քայլերով գնալ առաջ»,- պատմում է Վարուժան Մուրադյանը:
Նրա մոտ 60 հա-անոց հողամասի 6,5 հա-ում հիմա տնկված են խաղողի միայն գինու տեսակներ: Վարուժանն այս հողամասում իրականացնելու է իր կյանքի ամենամեծ ծրագիրը. առաջիկայում կառուցելու է փոքրիկ գինետուն-գինու գործարան, որի նախագծման աշխատանքներն ավարտին են մոտենում: Գինետունը լինելու է մի համալիր. փոքր արտադրամասեր, գետնափոր մառաններ, գինի համտեսելու սրահ, գործարանում շրջագայության միջոցով հնարավոր կլինի մարդկանց ծանոթացնել գինու պատրաստման ողջ գործընթացին: Հողամասում լինելու են հրապարակ, ավտոկայանատեղի, շատրվաններ, արձաններ, հնարավոր է՝ նաև ձիեր, տնկվելու են խաղողի նոր այգիներ: Գինետանը լինելու է ակումբ, կազմակերպվելու են ջազի երեկոներ, բերքի տոներ:
Այս հողամասում է Վարուժան Մուրադյանը կառուցելու գինետուն-գինու գործարանը
«Սա զուտ բիզնես չէ, սա աշխատելու և ապրելու կերպ է: Ի սկզբանե այս ծրագրին ես մոտեցել եմ որպես հոբբիի, բայց վստահ լինելով, որ որևէ գործի մեջ սեր ու աշխատանք ներդնելով՝ այն ի վերջո կվերաճի հաջողակ բիզնեսի: Սա հիմա դարձել է իմ կյանքի ամենակարևոր ծրագիրը, որը պետք է ժառանգաբար շարունակի իմ ընտանիքը»,- ասում է Վարուժան Մուրադյանը: Նրա կինն ու երեխաները ևս հետաքրքրված են հողամասով ու մասնակցում են բերքահավաքին:
Հարցին, թե արդյոք հաշվարկե՞լ է Հայաստանում բիզնեսով զբաղվելու բոլոր ռիսկերը՝ գինեգործը պատասխանում է, որ ամեն նորաբաց բիզնես էլ ռիսկեր ունի, ոչ մի գործարար չի կարող հաշվարկել բոլոր ռիսկերը, և ինքը պետք է կարողանա հաղթահարել ամեն մի ռիսկ:
«Ինձ միշտ սփյուռքում հարց են տվել՝ բա քեզ չե՞ն խանգարում էնտեղ: Առաջին հարցը դա է: Ասում եմ՝ ինձ առայժմ օգնող եղել է, խանգարող չի եղել: Ենթադրենք, մի օր հնարավոր է՝ ես էլ հանդիպեմ նման խոչընդոտի: Հետո ի՞նչ: Դրանից ես պիտի հուսախաբվե՞մ, ասեմ՝ էս երկիրը երկիր չի, գնա՞մ էստեղից: Ոչ: Ուղղակի ամեն երկիր ունի իրեն հատուկ գործարար միջավայր և այդ միջավայրին բնորոշ խոչընդոտներ: Օրինակ՝ ամերիկյան բիզնես միջավայրին սովոր գործարարը հնարավոր է՝ մեծ դժվարությունների հանդիպի, երբ փորձի նոր բիզնես սկսել նույնիսկ Ֆրանսիայի պես երկրում՝ հանդիպելով ֆրանսիական հայտնի պետական բյուրոկրատական պատնեշին: Ուրեմն ի՞նչ, ասի, որ Ֆրանսիան բիզնեսի համար լավ երկիր չի՞»,- ասում է Վարուժան Մուրադյանը:
Նա համոզված է, որ իր հողամասի հարևանությամբ արդեն գործող գինու գործարանի հետ խնդիր չի լինի, քանի որ գինեգործությամբ զբաղվող համայնքը համոզված է, որ ինչքան շատ լինեն գինու գործարանները Հայաստանում, այնքան լավ: Ինքը՝ Վարուժանը, կցանկանար, որ ուրիշները ևս գինու գործարաններ բացեին իր հողամասի շրջակայքում, որպեսզի Արագածոտնը դառնա գինեգործության, գինեգործական տուրիզմի շրջան:
Վարուժանի խոսքով՝ հայկական գինին այսօր շատ ցածր հեղինակություն ունի Լոս Անջելեսի շուկայում: Հայաստանից բերված գինին հիմնականում սպառվում է հայկական շուկաներում և չի բավարարում ամերիկյան շուկայի պահանջները: Հայաստանը նշված չէ գինեգործության համաշխարհային քարտեզներում: Դրանցում որպես գինեգործության հին շրջան նշվում է Եվրոպան, նոր շրջաններ՝ Կալիֆորնիան, Ավստրալիան, Հարավային Աֆրիկան, Արգենտինան:
«Հայկական գինի՝ որպես բրենդային անուն, առայժմ չկա: Նոր պիտի ստեղծվի: Ի ուրախություն բոլորիս, հիմա արդեն հանդիպում են նոր մոտեցումներ, նոր գործարարներ, որոնք մտածում են ոչ միայն քանակի, այլև որակի մասին: Եվ հուսով եմ, որ 4-5 տարի հետո աշխարհի գինու քարտեզի վրա մենք կունենանք մեր տեղը»,- ասում է Վարուժանը:
Նրա՝ որպես գինեգործի նպատակներից մեկն է ուսումնասիրել, թե խաղողի ինչ տեսակներ, գինի պատրաստելու ինչ մեթոդներ ու տեխնոլոգիաներ են եղել Վանի թագավորությունում. Վանի թագավորության գինին իր ժամանակներում մեծ համբավ է ունեցել, ինչպես հիմա ֆրանսիական գինին: Վարուժան Մուրադյանը 4 տարի առաջ, երբ Վասպուրականի հայրենակցական միության Լոս Անջելեսի մասնաճյուղի նախագահն էր, միության անդամների հետ եղել է Արևմտյան Հայաստանում, այդ թվում նաև Վանում, իսկ եկող տարի ուզում է գնալ Վանի գյուղական շրջաններ զուտ գինեգործական արշավի: Գուցե Վանում պահպանվել են խաղողի որոշ տեսակներ, որոնք հրաշալի կաճեն նաև Արագածոտնում, քանի որ «այս հողին են պատկանում»:
Խաղողի այգին
«Մենք, ցավոք, շատ քիչ գրականություն ունենք Վանի գինեգործության մասին, բայց ես ինքս, լինելով վանեցու թոռ, նպատակ եմ դրել ուսումնասիրել և հասկանալ: Ինչքանով կհաջողվի՝ չգիտեմ»,- ասում է Վարուժան Մուրադյանը ու հավելում, որ ըստ ամերիկյան վիճակագրության՝ լավագույն գինիներն արտադրում են մասնագիտությամբ ոչ գինեգործները՝ մարդիկ, ովքեր որոշել են թողնել իրենց մասնագիտությունն ու աշխատանքը և սեր ներդնել գինեգործության մեջ, մարդիկ, որոնց «խայթել է գինու մեղուն» (bitten by the wine bee - ամերիկյան արտահայտություն է - հեղ.):
ԱՄՆ-ում շատ դրական բաներ կան, որոնք Վարուժանը կուզենար Հայաստանում էլ տեսնել: Նախ և առաջ՝ ամերիկյան հարմարավետ ավտոճանապարհները, նաև կուզենար, որ մարդիկ ժպտային, մռայլ դեմքեր ունենալու փոխարեն, չլինեին չարացած, այլ բարյացակամ ու հանդուրժող իրար նկատմամբ, այդքան շատ չբողոքեին ամեն մանրուքից, ու նաև շրջապատի լավը տեսնելով՝ լինեին լավատես:
«Ես նոր մարդ չեմ այստեղ և ամեն ինչին էլ տեղյակ եմ: Եթե հարկ լինի, բողոքողներից էլ ավելի շատ թերություններ և բացասական երևույթներ կարող եմ թվարկել, ինչպիսիք են կոռուպցիան, մենաշնորհները և այլն: Իսկ կարո՞ղ եք նշել մի երկիր, որտեղ դրանք չկան: Այդ թերությունները իրենք իրենց չպիտի վերանան. մենք միասին պիտի փորձենք վերացնել»,- ասում է Վարուժան Մուրադյանը:
Նա, ընդունելով Հայ առաքելական եկեղեցու կարևոր դերը սփյուռքում, միևնույն ժամանակ չի կարողանում ընկալել այն, որ այսօր հարյուր միլիոնավոր դոլարներ են ծախսվում օտար երկրներում եկեղեցիներ կառուցելու վրա: Գինեգործը կարծում է, որ հնարավոր է ավելի համեստ միջոցներով բավարարել սփյուռքահայերի հոգևոր կարիքները, իսկ խնայված հսկայական միջոցները ուղղել դեպի Հայաստան՝ մեկական միլիոն տրամադրելով յուրաքանչյուր սահմանամերձ գյուղում դպրոց կամ փոքրիկ արտադրամաս կառուցելուն կամ վերանորոգելուն:
«Սփյուռքի շարքերը համալրող հայը հնարավոր է՝ պահպանի իր ազգանվան վերջին 3 տառերը, բայց միևնույնն է՝ 3-4 սերունդ հետո նա պարզապես կդադարի հայ լինելուց: Եվ եթե հայի տեսակը անկարող է պահպանվել դրսում, ապա «հայապահպանություն» հասկացությունը սփյուռքում, կարծում եմ, ինքնախաբեություն է: Ցավոք, սփյուռքը ինքնաոչնչացման գործընթացի մեջ է»,- ասում է Վարուժանը՝ թվարկելով հայկական այն գաղթօջախները, որոնք արդեն ձուլվել-վերացել են՝ այդ երկրներին թողնելով նաև իրենց ստեղծած ազգային հարստությունը:
Մեր այն դիտարկմանը, որ Հայաստանում աշխատանք չգտնելու պատճառով սփյուռքահայերը չեն գալիս, իսկ հայաստանցիներն արտագաղթում են՝ Վարուժան Մուրադյանը պատասխանում է, որ հատկապես ներկայիս ճգնաժամի պայմաններում ԱՄՆ տեղափոխվածներին ոչ ոք միանգամից աշխատանք չի առաջարկում, աշխատանք գտնելը կարող է տևել ամիսներ, տարիներ, և կարող է գտնեն այնպիսի աշխատանք, որը երբեք չէին անի Հայաստանում:
Միաժամանակ Վարուժանը կարծում է, որ Լոս Անջելեսում ապրող շատ սփյուռքահայեր ցանկություն ունեն Հայաստանում հաստատվելու: Նրանց խանգարում են մի կողմից Հայաստանում տիրող սոցիալական անարդարության մթնոլորտը, մյուս կողմից՝ իրենց ֆինանսական սուղ միջոցները:
http://hetq.am/arm/articles/20264/hashvapah-finansisty-20-tari-anc-veradardzel-e-hayastan-irakanacnelu-ir-kyanqi-amenakarevor-tsragiry.html
#84
MosJan
-
- Admin
-
- 31,252 posts
Էլի ԼաՎա
- Gender:Male
- Location:My Little Armenia
Posted 24 November 2012 - 02:29 PM
yete jamanak uneq xndrem hetqi kayqum kardatseq te mardiq inch en grum..
Varoujan@ mer @entaniqi vaghemi barekamnn e,. Arjani Hayordi E.
orinakeli Hayordi, Hayr, barekam,
Astvats qez Uj yev yerand, Aroghjutun yev Hamerutyun ta barekam.. brnats jampat misht Kanach lini .. Astso Orhnutyunn el anpakas dzezanits
Varoujan@ mer @entaniqi vaghemi barekamnn e,. Arjani Hayordi E.
orinakeli Hayordi, Hayr, barekam,
Astvats qez Uj yev yerand, Aroghjutun yev Hamerutyun ta barekam.. brnats jampat misht Kanach lini .. Astso Orhnutyunn el anpakas dzezanits
#85
MosJan
-
- Admin
-
- 31,252 posts
Էլի ԼաՎա
- Gender:Male
- Location:My Little Armenia
Posted 24 November 2012 - 02:30 PM
yete chem sxalvum sa ir Mor xosqern en.. .....
Vartouhi Terterian (Mouradian)04:49 - 7 նոյեմբերի, 2012
Apres vordis! Orhnvi ko tsenunde. Tere pahi pahpani tarinere iver tseragrats ko erazanki lusashox janaparhe. Du voch miyayn mer erjankutyunes ayl shutov kelines hayreniki hepartutyune. Teren end dzes! God Bless You and Your Family!!!
#87
MosJan
-
- Admin
-
- 31,252 posts
Էլի ԼաՎա
- Gender:Male
- Location:My Little Armenia
Posted 09 December 2012 - 10:56 AM
Սենսացիոն լուր՝ Սևանի ափին, ինտենսիվ պեղումների ընթացքում հայտնաբերվել են ազգությամբ հայ ջրահարսի ոսկորներ
http://sphotos-b.xx.fbcdn.net/hphotos-ash3/9652_121627817997881_1049681637_n.jpg
this is only in Armenia moment 
#88
MosJan
-
- Admin
-
- 31,252 posts
Էլի ԼաՎա
- Gender:Male
- Location:My Little Armenia
Posted 09 December 2012 - 10:56 AM
#89
MosJan
-
- Admin
-
- 31,252 posts
Էլի ԼաՎա
- Gender:Male
- Location:My Little Armenia
Posted 17 December 2012 - 08:36 PM
was looking for some recaps for Armenian Ltsonvats Apuxt - AKA - sujux
found this blag that made me fill super good
http://thefoodblog.c...non-and-to.html
"
Lebanon has a fantastic Armenian community who have enriched our cuisine and with whom we have co-contributed to much cross-cultural osmosis. Our fellow Armenians have had a presence in Lebanon for centuries, but the major influx was during the Ottoman empire’s Armenian genocide in 1915 – a very sad event.
But Armenians are a strong and positive people, and they persevered well, and integrated into the Lebanese society where they now have representatives in the parliament. An area of major concentration is Bourj Hammoud, and there you will find some of the best sujuk ever.:"
it fills good
found this blag that made me fill super good
http://thefoodblog.c...non-and-to.html
"
Lebanon has a fantastic Armenian community who have enriched our cuisine and with whom we have co-contributed to much cross-cultural osmosis. Our fellow Armenians have had a presence in Lebanon for centuries, but the major influx was during the Ottoman empire’s Armenian genocide in 1915 – a very sad event.
But Armenians are a strong and positive people, and they persevered well, and integrated into the Lebanese society where they now have representatives in the parliament. An area of major concentration is Bourj Hammoud, and there you will find some of the best sujuk ever.:"
it fills good
#90
Ashot
-
- Members
-
- 5,080 posts
www.HyeForum.com
- Gender:Male
- Location:Van Nuys, California, USA
- Interests:Anything and Everything
Posted 29 December 2012 - 03:06 PM
Հարգելի եղբայրներ և քույրեր, վաղը` ժամը 17:00-ից սկսած հյուսիսային պողոտայում Երևանի աստիճանավորական խորհրդի նախաձեռնությամբ տեղի կունենա դրամահավաք, որի ամբողջ հասույթը կուղարկվի Զաքարյանների ընտանիքին, ցանկացողները կարող են գալ և մասնակցել, նշեմ որ դրամահավաքի ամբողջ ընթացքում մասնակիցները պետք է երգեն ազգային-հայրենասիրական երգեր, որով և կպորձենք գրավել անցորդների ուշադրությունը:
Հավաքվելու ենք Ազատության հրապարագում`Հովհ. Թումանյանի արձանի մոտ:
Եղբայրական բարևներով Երևանի աստիճանավորական կազմ:
Հ.Գ.Ցանկացողները կարող են գումարը բերել և թողնել գրասենյակում, նախորոք զանգահարելով եղբ. Աշոտին`095-02-08-91 կամ 098-61-63-61
Edited by Ashot, 29 December 2012 - 03:10 PM.
#91
Ashot
-
- Members
-
- 5,080 posts
www.HyeForum.com
- Gender:Male
- Location:Van Nuys, California, USA
- Interests:Anything and Everything
Posted 29 December 2012 - 03:12 PM
Սիրելի քույրեր եվ եղբայրներ, շնորհավորում եմ, այսօր ձեր ջանքերով կարողացանք անապահով ընտանիքի համար հավաքել 112,240 դրամ: Իսկ ամենակարևորը, որ մենք սրանով չենք սահմանափակվի:
MosJan!!! this is a reply for your quote!
MosJan!!! this is a reply for your quote!
amen inch shat aveli parz e .. ughaki menq kortsrel enq mer karektselu @endunakutyun@, srtatsav chenq
Arden moratsel enq hyur @endunel@, poghostsum barevel@, metsin hargel@, janaparh tal@ tegh zijela, Azgi heros@ da aveli tsatsr e qan harevan Oligarx@ ov jeep uni....
Bazmazavak Mayr@ aveli qich harganq uni qan mi xaghkatak ov iysor inchvor meki hajuyqi hamar syuperstar a dartsel.. Haykakan ShowBozznesi p@lplan Ast@gh...
tarets / Toshakarun Hasarakutyan mej tegh chni .. Harganq....
poxaren@ "munnatikneri" azg enq darnum gnalov.. Tsurviz.. mez kotoretsin... Mez Xapetsin... menq Arajin... mezz nayeq.... $$$$$ tveq menq ....
menq mer yerazanqneri azg@ chenq..
Edited by Ashot, 29 December 2012 - 03:13 PM.
#92
MosJan
-
- Admin
-
- 31,252 posts
Էլի ԼաՎա
- Gender:Male
- Location:My Little Armenia
Posted 29 December 2012 - 03:41 PM
Ash jan achqis qo post@ mer forumi html Unelbuli zohn e dartsel mi krkin angam gry yevs xndrem
mi krkin angam gry yevs xndrem
#93
Ashot
-
- Members
-
- 5,080 posts
www.HyeForum.com
- Gender:Male
- Location:Van Nuys, California, USA
- Interests:Anything and Everything
Posted 29 December 2012 - 03:57 PM
Սիրելի քույրեր եվ եղբայրներ, շնորհավորում եմ, այսօր ձեր ջանքերով կարողացանք անապահով ընտանիքի համար հավաքել 112,240 դրամ: Իսկ ամենակարևորը, որ մենք սրանով չենք սահմանափակվի:
#94
ED
-
- Nobility
-
- 5,960 posts
Քեռի
- Gender:Male
- Location:Los Angeles
-
Interests:Music, traveling, Salvador Dali, Tolstoy, Sevak, Charents
wine, sushi and lots lots more
Posted 30 December 2012 - 01:31 PM
Ashot jan, I'm proud of every one of you
- Ashot likes this
#95
Yervant1
-
- Super Moderator
-
- 21,682 posts
The True North!
- Gender:Male
Posted 10 January 2013 - 09:18 AM
THE AMERICAN SUCCESS OF ARMENIAN COACHES
Lilit Sedrakyan
"Radiolur"
15:33 09.01.2013
Armenian children were again the best at the L.A. All-City Scholastic
Chess Championships. The championships take place every three months
and feature 140-170 children of different nationalities and ages.
As usual, 30% of the participants were Armenian. Armenians always
show the best results. "I think it's a great success that there are
many Armenians in the chess community of California. They are good
players and good coaches. Chess would not be on such a solid basis
in Western California without Armenian coaches," said Jay Stallings,
Head of the US Chess Federation Scholastic Council.
"Armenian coaches are demanded in the US. It's the product of the
Armenian school, which brings success when combined with the American
standards," said Armen Hambartsumyan, head coach of the US chess team.
The first coach of the Armenian Olympic team has been training
American chess players since 1998. His students often win in different
tournaments.
US-based Armenian coaches are looking forward to see new Armenian
talents. Armen Hambartsumyan hopes new Armenian names will appear on
the international arena after the introduction of chess as a compulsory
discipline in Armenian schools.
Tennis coaches also promise new Armenian names on international
courts. Coach Harutyun Khachatryan, who has been living in the US for
two decades now, is one of the best tennis coaches in Burbank. He's
proud to note that Armenians Alex Halebyan, Sahak Bazarganyan and
Andranik Khachatryan are already well known among the best tennis
players of the United States.
A young Armenian tennis player has been invited to the US with the
support of the Armenian Consulate in Los Angeles. He will train in
LA for a few months and participate in several tournaments, after
which he will return to Armenia to contribute to the national team.
Lilit Sedrakyan
"Radiolur"
15:33 09.01.2013
Armenian children were again the best at the L.A. All-City Scholastic
Chess Championships. The championships take place every three months
and feature 140-170 children of different nationalities and ages.
As usual, 30% of the participants were Armenian. Armenians always
show the best results. "I think it's a great success that there are
many Armenians in the chess community of California. They are good
players and good coaches. Chess would not be on such a solid basis
in Western California without Armenian coaches," said Jay Stallings,
Head of the US Chess Federation Scholastic Council.
"Armenian coaches are demanded in the US. It's the product of the
Armenian school, which brings success when combined with the American
standards," said Armen Hambartsumyan, head coach of the US chess team.
The first coach of the Armenian Olympic team has been training
American chess players since 1998. His students often win in different
tournaments.
US-based Armenian coaches are looking forward to see new Armenian
talents. Armen Hambartsumyan hopes new Armenian names will appear on
the international arena after the introduction of chess as a compulsory
discipline in Armenian schools.
Tennis coaches also promise new Armenian names on international
courts. Coach Harutyun Khachatryan, who has been living in the US for
two decades now, is one of the best tennis coaches in Burbank. He's
proud to note that Armenians Alex Halebyan, Sahak Bazarganyan and
Andranik Khachatryan are already well known among the best tennis
players of the United States.
A young Armenian tennis player has been invited to the US with the
support of the Armenian Consulate in Los Angeles. He will train in
LA for a few months and participate in several tournaments, after
which he will return to Armenia to contribute to the national team.
- MosJan likes this
#96
Yervant1
-
- Super Moderator
-
- 21,682 posts
The True North!
- Gender:Male
Posted 25 January 2013 - 12:30 PM
EUROPEAN EXPERTS STUDY ARMENIAN CHESS TEACHING EXPERIENCE TO IMPLEMENT IT IN EU
12:06, 24 January, 2013
YEREVAN, JANAURY 24, ARMENPRESS. The Yerevan State Pedagogical
University after Khachatur Abovyan hosted the members of the European
Chess Union board. Rector of YSPU Ruben Mirzakhanyan welcomed the
foreign guests and introduced the activity of one of the largest
educational institutions in the Republic of Armenia. After, he
spoke about the implementation of "Chess" subject in the educational
programs.
The Yerevan State Pedagogical University after Khachatur Abovyan
informed "Armenpress" that the rector laid a heavy emphasis on the
fact that annually more than 4000 students have opportunity to study
chess alongside with the main profession and lecture in the schools.
Among other things Ruben Mirzakhanyan was glad to announce that Armenia
is the only country in the world to teach chess in the whole schools
providing general education.
In turn, the President of the European Chess Union Silvio Danailov
stated that he is glad for visiting one of the leading chess countries
of the world - Armenia. The President of the European Chess Union
stated: "We are like inexperienced pupils, who follow your success
in this realm and want to acquire experience to teach this subject
in the EU member-states."
#97
Yervant1
-
- Super Moderator
-
- 21,682 posts
The True North!
- Gender:Male
Posted 17 April 2013 - 10:12 AM
17:51 17/04/2013 » Society
Ayb High School’s robotics team receives special prize in U.S.
The Ayb High School’s robotics team, sponsored by VivaCell-MTS, had a successful participation at the Fire Fighting Home Robot Contest held on April 6-7 at Trinity College in Hartford, CT, USA. The Aybstorm robot prepared by the students and their teacher Vazgen Gabrielyan received a special prize at the contest.
As the Partner of Ayb Senior School and sponsor of robotics project, VivaCell-MTS allocated AMD 14 million of financial assistance for the creation of robotics laboratory, its equipment, continuous operation and further development, as well as for participation of the robotics team in local and international competitions.
“VivaCell-MTS extends hands to AYB Senior School in line with its commitment to encouraging the development of robotics in Armenia. As a responsible corporate citizen, VivaCell-MTS supports young peoples’ interest in the sphere of robotics, which can positively affect the development of related spheres of industry in Armenia and help developing the country’s competitiveness in international markets. VivaCell-MTS is present wherever there is room to development, wherever we can encourage our people’s intellectual excellence,” VivaCell-MTS General Manager Ralph Yirikian said.
The Fire Fighting Home Robot Contest organized by Trinity College is celebrating its 20th anniversary this year and is considered one of the premiere robotics events in the world. The contest includes two categories – Fire Fighting Home Robot and RoboWaiter. Over 130 teams from 7 countries took part this year, Armenia being represented for the first time by Ayb’s small team. The Ayb robotics team competed in the high school age group, which included around 30 participants. The team successfully passed the first test thanks to a well-prepared poster depicting the robot’s capabilities, and then faced the jury. The fact that the Ayb team managed to fight its way into the top eight in the group alongside teams from countries like Israel and China is truly a remarkable achievement.
Source: Panorama.am
Ayb High School’s robotics team receives special prize in U.S.
The Ayb High School’s robotics team, sponsored by VivaCell-MTS, had a successful participation at the Fire Fighting Home Robot Contest held on April 6-7 at Trinity College in Hartford, CT, USA. The Aybstorm robot prepared by the students and their teacher Vazgen Gabrielyan received a special prize at the contest.
As the Partner of Ayb Senior School and sponsor of robotics project, VivaCell-MTS allocated AMD 14 million of financial assistance for the creation of robotics laboratory, its equipment, continuous operation and further development, as well as for participation of the robotics team in local and international competitions.
“VivaCell-MTS extends hands to AYB Senior School in line with its commitment to encouraging the development of robotics in Armenia. As a responsible corporate citizen, VivaCell-MTS supports young peoples’ interest in the sphere of robotics, which can positively affect the development of related spheres of industry in Armenia and help developing the country’s competitiveness in international markets. VivaCell-MTS is present wherever there is room to development, wherever we can encourage our people’s intellectual excellence,” VivaCell-MTS General Manager Ralph Yirikian said.
The Fire Fighting Home Robot Contest organized by Trinity College is celebrating its 20th anniversary this year and is considered one of the premiere robotics events in the world. The contest includes two categories – Fire Fighting Home Robot and RoboWaiter. Over 130 teams from 7 countries took part this year, Armenia being represented for the first time by Ayb’s small team. The Ayb robotics team competed in the high school age group, which included around 30 participants. The team successfully passed the first test thanks to a well-prepared poster depicting the robot’s capabilities, and then faced the jury. The fact that the Ayb team managed to fight its way into the top eight in the group alongside teams from countries like Israel and China is truly a remarkable achievement.
Source: Panorama.am
0 user(s) are reading this topic
0 members, 0 guests, 0 anonymous users
