No replies to this topic

[vartahoor]

ԸՆԿԵՐ
Եղիշե Չարենց

Հիշում եմ մազերդ գանգուր,
Դեմքդ՝ փողոցի պես փոշոտ,
Ծիծաղդ՝ զվարթ Զանգու,
Եվ աչքերդ՝ վառ ու խոշոր:
Հիշում եմ, հիշում եմ, Կարո,
Հիշում եմ, թե ինչպես քեզ հետ -
Հիշում ես՝ աղբի տակառում
Հավաքում էինք թուղթ ու գազեթ:

Հավաքում էինք մենք լուցկու
Նոր տուփեր, կլեպներ սեխի -
Ու խաղում էր մեր կապույտ հոգում
Արեւի լույսը դեղին:

Հիշում եմ, թե ինչպես հաճախ,
Կառքերի ետեւին կպած,
Մանկական խնդությամբ մի չար
Մենք թռչում էինք Հինդ ու Հաբաշ...

Եվ ահա մի օր այդպես,
Երբ թռչում էինք մենք սրընթաց -
Կառապանը մտրակով շաչեց,
Եվ դու պոկվեցիր ու ընկար...

Ու հիշում եմ... դեմքդ հողագույն,
Ուղեղդ՝ գորշ, մխրճած...
Հետո հայրս մութ սենյակում
Մինչեւ լույս ինձ խփեց ու փնչաց:

Մինչեւ լույս թքեց դեմքիս,

Մինչեւ լույս հայհոյեց կատաղի,-
Ու նայում էիր դառը դու ինձ
Քո հեռու, մութ դագաղից...
Բայց հիմա ինչքա¯ն է փոխվել
Այն օրից աշխարհը -գիտե±ս...
Ինչպես մի մարդ անտրեխ
Վերցնի դառնա կառքի տեր...
Արդյոք դու իմացե±լ ես, Կարո,
Որ ընկերդ հիմա այն բոբիկ
Եվ ուրիշ ընկերներ բյուրավոր
Պալատները կապել են թոփի...
Ախ, սիրտս, Կարո°, մի բազե,
Թպրտում է՝ վահրով լեցուն:
Եթե այս երգս լսես -
Քացիով տո°ւր աստծուն:-
Թող թռչի ամպերից նա վար,
Հետույքով զարնվի թող հողին...
Ես հիմա եկել եմ Մոսկվա,
Ես հիմա պոետ եմ հաղթողի...