Jump to content


Photo

Monte Melkonian


  • Please log in to reply
33 replies to this topic

#21 MosJan

MosJan

    Էլի ԼաՎա

  • Admin
  • PipPipPipPipPip
  • 31,192 posts
  • Gender:Male
  • Location:My Little Armenia

Posted 27 August 2005 - 11:28 AM

Critics' Forum

Literature

The Path Not Taken: My Brother's Road

By Hovig Tchalian

The recently published biography by Markar Melkonian, My Brother's Road: An American's Fateful Journey to Armenia, begins with an interesting premise—what kind of a man was the subject of the book and the author's brother, Monte "Avo" Melkonian?

As its subtitle suggests, the book attempts to answer the question by tracing the life of an ordinary kid who grew up to become a freedom fighter in Armenia. Monte's life led him from his birthplace—the quiet, unassuming farming village of Visalia, California, "the Walnut Capital of the World"—to the ranks of the Armenian Secret Army for the Liberation of Armenia, and on to heroics and a legendary reputation in the battle for Mountainous Karabagh.

Along the way, we learn about Monte's prowess as a little league baseball pitcher. We discover his first encounters with "otherness" in the schoolyard, when American schoolchildren ask him where he is born. We learn about his interest in Armenian history and, eventually, the "Armenian Question." We also read about occasionally amusing encounters, such as the one between Monte and a childhood teacher who recognizes him unexpectedly on an airplane, just as he is preparing to assassinate a Turkish official. Melkonian's book tries to walk the fine line between telling a good story and deriving a larger meaning from a series of interesting events.

In essence, the book asks the opposite question posed by a novel Ara Oshagan and I discussed several weeks ago, Micheline Aharonian Marcom's The Daydreaming Boy. Marcom asks how—or whether—it is possible to understand a historical event like the Genocide from within the fictional form of the novel. Melkonian seems to ask instead whether it is possible to tell the fantastic exploits of a man become legend from within the non-fictional form of biography.

The book's Prologue seems to address just this dilemma, as the author recounts the day of his brother's burial at the young age of thirty-five. As thousands of mourners gather around the coffin as it winds its way through the streets of Yerevan, the author tells us that "a Russian general told a television interviewer, quite inaccurately, that they had first met when Monte had been a slayer of Soviets in Afghanistan. A one-legged woman claimed that Monte had rescued her from a minefield. The child of a peasant recalled his 'amazing simplicity.' And yet so much remained uncertain, obscure." The characters Melkonian singles out could just as easily populate a mystery novel or a book of fables.

In the book's final chapter, Melkonian returns to this burial scene, after recounting his brother's death by shrapnel in a roadside confrontation. But now, Melkonian says simply that "the rumors and conspiracy theories continue to proliferate. But for my part, I'm convinced that Monte and Saribeg [a fellow soldier] died in a chance encounter with Azeri fighters." This seems to echo the author's earlier claim in the Prologue–that "as the rumors have proliferated over the years, my need to separate fable from creditable report has only grown." The statement is entirely fair and pragmatic. But it comes on the heels of a series of other puzzling questions about Monte—"Was he temperate or was he a vodka guzzler? A communist to his dying day, or a reborn nationalist? A defender of captives or a slitter of throats?"—puzzling more for being posed at all than for their insight or interpretive value.

Unfortunately for the book and its readers, this apparent discord between the marvelous and the mundane is never resolved or properly addressed. As such, the questions Melkonian poses and attempts to answer ultimately hold little enduring philosophical or historical value. The reviews on the book's cover uniformly depict an author with a curious, intellectual interest in his material. That may very well be true. The careful reader will also suspect, however, that the author is ultimately less interested in the apparent dilemma of Monte Melkonian's life than in telling the story of his 'kid brother' turned folk hero. The result is a book that too often comes off as trite more than philosophical, sentimental more than serious.

The book's real value is in telling a good story, which it does well, and its genuine warmth and honesty. There are also moments of some lyrical beauty, ironically often in descriptions of battle and warfare. In chapter eight, for instance, the author powerfully evokes a scene of war from Monte's time in Lebanon: "Israeli tanks squealed over the hills in the medium distance and Israeli helicopters hovered low overhead, dropping phosphor flares that threw flickering blue shadows over the boulders and brush around Monte's earthen bunker."

Just a few lines later, however, Melkonian reverts to his more usual 'personal' narrative voice to describe his little brother: "putting his math skills together with his military training, he radioed enemy coordinates to Palestinian rocket launchers...." The nuanced description of battle quickly gives way to what sounds like a line from a hastily prepared resume. Later in the book, Melkonian muses about his brother, who is spent time in Italy: "he strolled to a park near the Coliseum, absorbed in thoughts about architecture and the morals of various nations."

The book ultimately—and quite explicitly—poses its own dilemma of the personality that lies behind a myth, the 'truth' concealed within fiction. When a French journalist interviews Monte, the author suggests that she "had been surprised to discover that the fearsome terrorist leader was in fact attentive, funny, and smart—a far cry from the bellicose fanatic she had expected." The line encapsulates the book's interest in the 'human' side of Monte Melkonian's story well. But it suggests equally that the implicit emphasis on the personal story is the book's real undoing.

In My Brother's Road, any ambitions of exploring the paradox of personality are finally resolved in the private conversation between a man and his brother—and more generally, two Armenians in communion with each other. It is perhaps not too far-fetched to suggest that the pervasiveness of this too comfortable paradigm of community is precisely the obstacle that diasporan Armenian writing must overcome on its way to something greater.

All Rights Reserved: Critics Forum, 2005

Hovig Tchalian holds a PhD in English literature from UCLA. You can reach him or any of the other contributors to Critics' Forum at criticsforum@sbcglobal.net.

#22 archakhper

archakhper

    Junior Member

  • Members
  • Pip
  • 34 posts
  • Location:0-0

Posted 29 August 2005 - 04:28 PM

QUOTE (phantom22 @ Aug 18 2005, 02:08 PM)
Aaron,

I have sent money to Armenian causes in Armenia, and have luckily seen positive results of my donations. I have also visited Armenia and have spent tourist dollars there.

As for going there and making a personal contribution toward improving the country, it just won't happen. I have worked in a career similar to Monte's and could make a contribution, but I can not re-enter Armenia until a Western European type Armenian leader emerges. I wait for that day.



Barev Everyone,

Phantom,
What do you mean by "a career similar to Monte's"? Does that mean US Military service?

I am in general agreement with Aaron. I feel this book is a powerful document and can be used as a powerful tool to inspire youth to take more ownership of their homeland. This is a very inspirational book and that's because Monte's life and actions were very inpsirational.

As far as waiting for a certain type of leadership to emerge...that really doesn't make much sense to me...I feel my connection is more to the land and people and culture than to the political system. Which is why I plan on moving there. If it has problems, I need to work to make them better--not wait for other people to do it for me.

QUOTE
It's just that I don't know where this is headed, what is the big picture? Sending money to armenia until a wester type leader emerges is in the minds of all of us ..... basically because of poor leadership in Armenia! What if that leader never emerges? Monte didn't wait for a leader to emerge! Maybe it should emerge from the diaspora? maybe one of us (generally speaking) could do that job someday!


You're right Aaoron, Monte didn't wait for others, he acted himself...I aspire to always be like that. Now here is the part of what I'm going to say that is going to be really unpopular:

I don't feel that we suffer due to poor leadership. We have bad characteristics that are common to a great number of our people, that is to say we have a lot of bad traits, and our leadership simply reflect us. We have all sorts of leaders, good ones, bad ones, mediocre ones...they are reflections of us. If the bad ones are really bad, its because we are a people of extremes. Our immoral, "bad" individuals are horrible, and a lot of times our good individuals are excellent. We have people like Monte, Vazgen Sargsyan, Victor Hambartsumyan etc. and then we have people like the many traitors that contributed to thousands of deaths during the genocide, villagers that gave away the locations of fedayees, people like the killers of Oct. 27.

Perhaps I haven't been succesful in fully expressing my ideas on this, but to sum it up: We don't suffer due to poor leadership, our leaders are a reflection of us. If they are selfish and incompetent its because we are selfish and incompetent. If they are hardworking and altruistic, it is because we are hardworking and altruistic. When we speak of our community and we throw in the word they...we begin to go off on a track that can not lead to improvement (read as self-improvement). We--not they.

Finally, I disagree with most of Dr. Tchalian's review of the book. I think his main flaw is that he looks at it from literary critics point of view. This can be argued also. However, I think the book's real importance is in the real world application of it. Use this book to inspire the next generation as well as the current one (if there is such a thing as a current generation). And as far as his critical review goes, I'd argue against his position in that respect also.

I don't mean to offend anyone, this is just how I speak/write.

#23 Chepadian

Chepadian

    Junior Member

  • Members
  • Pip
  • 1 posts

Posted 14 September 2005 - 05:40 AM

new user...new member...
hello all, no haven't read the book, but met Monte in Beirut...
long time ago...
will write more. wink.gif

#24 Yervant1

Yervant1

    The True North!

  • Super Moderator
  • PipPipPipPipPip
  • 21,599 posts
  • Gender:Male

Posted 30 November 2016 - 09:25 AM

f583edde306777_583edde3067b5.thumb.jpg

Society 18:13 30/11/2016 Armenia
Memorial dedicated to Monte Melkonyan to be dismantled in Turkey

The Provincial Hall of Tunceli province in Turkey has made a decision to demolish the memorial dedicated to Armenian national hero Monte Melkonyan and other heroes of the Armenian liberation war. The monument was opened in one of the villages of the province. 

Referring to the Turkish newspaper Sozcu, Ermenihaber reports that the decision of dismantling the memorial was made after the event had been covered by Sozcu newspaper columnist Sayg Ozturk.

His article presented the response of Ali Erdinç Chairman of the Talaat Pasha Committee, a Turkish nationalist organization aiming to counter recognition of the Armenian Genocide, regarding the fact of unveiling the memorial.

In Erdinç’s words, Turkey is being weakened within with the assistance of the Armenian Diaspora.

“The Armenian Diaspora has recently been organizing some secret malicious activities not only in abroad, but also here, in Turkey, cooperating with separatist circles and groups.”

Along with Monte Melkonyan, names of Gevorg Chaush, Armenak Bakrjyan, Manuel Demir, Nubar Yanikyan, Andranik Ozanyan are also written on the memorial.

“We condemn the Armenian Genocide. We pay tribute to memory of Armenak Bakrjyan and Hrant Dink. The Armenian Genocide continues even 100 years later,” the inscription on the memorial reads.

http://www.panorama....-Turkey/1686568


  • onjig likes this

#25 MosJan

MosJan

    Էլի ԼաՎա

  • Admin
  • PipPipPipPipPip
  • 31,192 posts
  • Gender:Male
  • Location:My Little Armenia

Posted 30 November 2016 - 12:52 PM

:angryfire:


  • onjig likes this

#26 onjig

onjig

    Veteran

  • Members
  • PipPipPipPipPip
  • 1,650 posts
  • Gender:Male
  • Location:Ranch in Sierra Nevada Mountains, California, Ranch in Nevada
  • Interests:Family, Armenia, Armenians,skiing, crop, too much to list.

Posted 21 December 2016 - 11:00 AM

Monte has done well for us, for Armenia, he satisfied his need to do for Armenia. We can be very proud of him, truly a hero. God love him, we love him.



#27 MosJan

MosJan

    Էլի ԼաՎա

  • Admin
  • PipPipPipPipPip
  • 31,192 posts
  • Gender:Male
  • Location:My Little Armenia

Posted 21 December 2016 - 11:41 AM

Monte Is Our  Hero.. We are very proud of him.. May God Bless  his  soul



#28 MosJan

MosJan

    Էլի ԼաՎա

  • Admin
  • PipPipPipPipPip
  • 31,192 posts
  • Gender:Male
  • Location:My Little Armenia

Posted 20 June 2018 - 05:40 PM

Բնավ զարմացած չեմ, սահմռկեցուցիչ բաներ եմ լսել Մանվել Գրիգորյանի մասին. Սեդա Մելքոնյան

 

http://armtimes.com/hy/article/139806

 

Հունիսի 12-ին լրացավ Հայաստանի եւ Արցախի ազգային հերոս Մոնթե Մելքոնյանի մահվան 25-րդ տարին: Տարելիցի առիթով Հայաստան է ժամանել Մոնթեի ամբողջ ընտանիքը՝ քույրերը եւ եղբայրները, կինը՝ Սեդան, հարազատները: «Հայկական ժամանակ»-ի հետ զրույցում Սեդան խոսեց Մոնթեի երազած պետությունից, Հայաստանի թավշյա հեղափոխությունից, եւ իհարկե, անդրադարձավ վերջին օրերին Հայաստանը ցնցած գեներալ Մանվել Գրիգորյանի ապօրինություններին:

 

- Տիկին Սեդա, օրերս Մոնթե Մելքոնյանի մահվան տարելիցն էր: Այս առի՞թն է Ձեզ Հայաստան բերել:

- Անշուշտ: Մոնթեի մահվան 25-ամյակն էր, ես ուզեցի անպայման այստեղ լինել, իմ ընտանիքի անդամներին էլ ասացի, որ իմ ցանկությունն է՝ բոլորս միասին գանք: Վերջապես առաջին անգամն եղավ, որ մեր ընտանիքի բոլոր անդամները կարողացան գալ, Մոնթեի մեծ քույրը, Մոնթեի եղբայրը եւ իր երեք աղջիկները, կինը դժբախտաբար շատ զբաղված էր եւ չկարողացավ գալ, Մոնթեի փոքր քույրն ու իր ամուսինը եկան՝ իրենց երեք զավակներով, եւ իհարկե իմ ընտանիքը: Այնպես որ մեր ամբողջն ընտանիքն այստեղ էր: Քույրերս էլ եկան Լիբանանից ու Ամերիկայից: Լավ հավաք էր, այսպես ասած: Գրեթե նման էր Մոնթեի ու իմ հարսանիքի հավաքին (ժպտում է):

- Իսկ ինչքա՞ն ժամանակ եք պատրաստվում մնալ:

- Հայաստանում կմնամ մինչեւ հունիսի 28-ը: Իմ ընտանիքի անդամների մի մասն արդեն մեկնել է, մյուսները մեկնելու են քսանմեկին: Դժբախտաբար, գոնե ինձ համար այս ժամանակը շատ կարճ է, բայց որոշ գործեր կան, որոնց պատճառով իմ կամքից անկախ պետք է վերադառնամ:

- Տիկին Սեդա, Հայաստանում հեղափոխություն եղավ, իրավիճակ է փոխվել, նոր կառավարություն, եւ այլն: Դուք ինչպե՞ս եք գնահատում այս փոփոխությունները:

- Շատ լավ: Գիտեք, ես միշտ, մի՛շտ հավատացել եմ, որ պետք է ժողովրդի ուզածը լինի: Ամեն երկրում, եթե ժողովուրդը կանգնում է, եւ ինքն է թելադրում, թե ինչպես է ուզում իր երկիրը լինի, ես միշտ դրա կողմն եմ: Ու Մոնթեն էլ այդպես է գործել: 1988-ին, երբ Արցախյան շարժումը նոր էր սկսվել, ես այստեղ սովորում էի եւ Օպերայի հրապարակից օրագրության նման գրում էի ամեն ինչ եւ ուղարկում էի Մոնթեին բանտ: Ինքն այն ժամանակ բանտում էր, Ֆրանսիայում: Ինքը շատ երկար նամակներ է ինձ գրել, շատ ուրախ եմ, որ դրանք պահպանվել են: Այդ նամակներում Մոնթեն անընդհատ կրկնում էր, որ հիացած է, թե ինչպես այս ժողովուրդը միասնական կերպով որոշեց իր ճակատագիրը իր ձեռքը առնել: Դա շատ կարեւոր բան է, իսկապես: Ու հետո, ընդհանրպես, այլ երկրներում էլ, ես չեմ ընդունում այն, որ ասում են՝ ղեկավարն այսինչ բանն է արել, այնինչ բանն է արել, ու վախենում են, որ ժողովուրդը իմանա: Հետո, երբ ասենք այստեղի պես հրաշալի մարդ է գալիս եւ բարձրաձայնում է խնդիրների մասին, բոլորը սկսում են իրեն մեղադրել: Այնինչ իրենք պետք է հենց սկզբից չանեին այն բաները, որ հետո չանհանգստանային, թե ժողովուրդը կիմանար: Ոչ մի ղեկավարություն, իմ կարծիքով, չպետք է ունենա այնպիսի գաղտնիքներ, որ վախենա ժողովրդի իմանալուց: Պետք է ամեն ինչ այնպես լինի, որ ինքը՝ ղեկավարը, կարողանա բացատրել: Անգամ եթե կատարվելու ժամանակ ժողովուրդը չգիտի, լավ ղեկավարը հետո պետք է հանգիստ զգա, որ մարդկանց բացատրի, որ այսինչ բանը ես արեցի այս, այս եւ այս պատճառներով, եւ վախենալու ոչինչ չունենա:

- Հայաստանի անցած ղեկավարների օրոք գուցե մտքեր եք ունեցել, որոնք չեք ուզել արտահայտել, գուցե անիմաստ եք համարել: Հիմա, այս փոփոխություններից հետո, ի՞նչ ասելիք ունեք, որ տարիների ընթացքում պահել էիք Ձեր մեջ:

- Ճիշտն ասած, ես կրակմարից, այսինքն 1994 թվականի մայիսից հետո, երբ խաղաղության դաշնագիր կնքվեց եւ արդեն իսկ ղեկավարության մեջ փոփոխություններ եղան, շատ արագ, երեւի մի երկու տարի էլ չտեւեց, որպեսզի ես սկսեմ ինչ-որ հեռավորություն պահել: Որովհետեւ ես չեմ սիրում լինել իմ սկզբունքներին չհամապատասխանող տեղերում: Օրինակ, երբ ինձ ճոխ հարսանիքների էին հրավիրում, ես քաղաքավարի մերժում էի, կամ մի բան գտնում էի ու ասում, որ ես չեմ ուզում առնչվել որեւէ բանի հետ, որին ես չեմ հավատում կամ զգում եմ, որ ինչ-որ բան այն չէ: Այդ պատճառով էլ երեւի այնպիսի իրավիճակ չի ստեղծվել, որ ես ինչ-որ ընդհարման կամ առճակատման գնամ: Ուղղակի հեռավորություն եմ պահում ու սկսում դիտել, թե հաջորդ քայլն ինչ է լինելու: Ճիշտն ասած, այս ընթացքում շատ բաներ են եղել, որ ինձ հիասթափեցրել են, եւ ոչ միայն ինձ: Եթե իմ ժողովրդին են հիասթափեցնում, ես էլ եմ հիասթափվում: Ես շատ ուրախ եմ, որ այստեղ եմ եղել մութ եւ ցուրտ տարիներին: Ինձ համար իսկապես շատ դժվար էր տեսնել, թե ինչպես է իմ ժողովուրդը տառապում, եւ այդ կերպ մնում, մնում, մնում… Իհարկե, չեմ ուզում շտապել, եւ իշխանափոխությունից հետո ես ի՛նձ համար, ոչ թե իրենց, այլ ինձ համար ուզում եմ ժամանակ տալ, որ տեսնեմ դեպի ուր ենք գնում: Եւ շատ մեծ հույս ունեմ, որ ամեն ինչ դեպի ճիշտ ճանապարհը կգնա, ու լավ կլինի: Այնպիսի սխալներ են եղել, հենց սկզբից, որ հետ դառնալն, իմ կարծիքով, հսկայական աշխատանք է, չափազանց բարդ: Ինձ համար խնդիրները սկսել են Հայաստանի սեփականաշնորհումից: Նոր չէ, նախորդ երկու իշխանություններից չէ, այլ հենց սկզբից: Ես չէի ուզի տեսնել, որ Հայաստանն այդ ուղղությամբ է գնում: Ոչ էլ Մոնթեն: Բայց ես շատ կուզեի, որ այն բաներին, որ մենք հավատում ենք, հավասարություն, հավասար իրավունքներ, վերջապես լինեն, արտոնություններ, մոնոպոլիաներ չլինեն նույնիսկ մանր հարցերում: Օրինակ, ինձ շատ նյարդայնացնում էր, որ մարդիկ կարմիր լույսի տակով անցնում էին, որովհետեւ եսիմ ինչ գույնի մեքենա ունեին. բայց դու ո՞վ ես, չէ՞: Դու պիտի օրինակ ծառայես, որ ժողովուրդը քեզ հետեւի: Եւ ես շատ ուրախ եմ, որ Մոնթեն հենց այդպիսին է եղել: Ինքը միշտ օրինակ էր ծառայում: Լավ հիշում եմ, կարծես 1995-ին էր, հաճախ այցելում էի Արցախ, մի երեխա գրել էր Մոնթեի մասին, նկարագրում էր նրան, ու գրել էր՝ «Մոնթեն երբեք չի ասում՝ առաջ, այլ միշտ ասում է՝ իմ հետեւից»: Դա ահագին բան էր ասում Մոնթեի մասին: Այնպես որ, Հայաստանում կուզեմ տեսնել խաղաղ, հանգիստ եւ հավասար ապրող մարդկանց: Եւ իհարկե կուզեմ, որ կանայք ավելի որոշիչ դեր ունենան կառավարության մեջ:

- Դուք ասացիք, որ իշխանություն ունեցողներն այնպիսին պիտի լինեն, որ հետո չվախենան, թե ժողովուրդն իրենց արածները կիմանա: Վստահ եմ՝ տեսել եք ԱԱԾ-ի՝ օրերս հրապարակած այն տեսանյութը, որտեղ խուզարկություններ են անում ՀՀԿ խմբակցության պատգամավոր Մանվել Գրիգորյանի առանձնատանը ու այնտեղ հայտնաբերում Ապրիլյան պատերազմի ժամանակ զինվորներին ուղարկած ծանրոցները: Ինչպե՞ս կմեկնաբանեք, տիկին Սեդա: Ձեզ համար այս ամենը զարմանալի՞ էր:

- Բնավ զարմացած չեմ: Երանի շատ զարմացած լինեի, եւ նման բան չլիներ: Բայց անկեղծորեն՝ առաջին անգամ ծիծաղելի էր, երբ Մոնթեն խոսեց Մանվելի մասին: 1992-ի փետրվարին Մարտունի գնալուց հետո Մոնթեն սկսեց շատ քիչ գալ: Առաջ մենք այնպես էինք պայմանավորված, որ Մոնթեն մեկ ամիս գնում էր, մեկ շաբաթ գալիս էր տուն, հետո նորից: Ես անշուշտ գիտեի, որ նա պիտի գնա, եւ երբեւէ չէի ասել՝ մի գնա: Բայց Մարտունի գնալուց հետո ամիսներ էին անցնում, ինքը չէր կարողանում գալ: Արդեն աչքերը թարթում էր հաճախակի, ձեռքն էր նյարդային շարժումներ անում: Ես զգում էի, որ դա ինչ-որ ջղային բանից է: Ու ասացի, որ պետք է գաս ու գոնե մի քիչ հանգստանաս, ինքդ քեզ ես վնասում: Մոնթեն ասաց, որ չի կարող գալ, ես էլ ասացի՝ մեկը չկա Հայաստանեն, որ տուն չերթա: Ըսավ՝ կա՜, մեկը կա: Ըսի՝ ո՞վ: Ըսավ՝ Հադրութի Մանվելը: Ասում եմ՝ Հադրութի Մանվելն ո՞վ է, ըսավ Հայաստանեն է: Հետո տղաներն ասացին, որ Էջմիածնի Մանվելը, որ Հադրութ կմնար այն ժամանակ, կնոջ հետ է, դրա համար էլ չի գնում Հայաստան (ծիծաղում է): Դա առաջին անգամն էր, որ այդ անունը ես լսեցի: Հետո լսածներս տխուր բաներ էին: Բայց ես փաստ չունեմ, այդ պատճառով բարոյական չեմ համարի արտահայտվել: Սակայն դրական բան չէի լսել: Հետո մարդիկ շատ հեշտ սկսեցին գեներալի տիտղոսներ ստանալ, եւ ինձ համար շատ տխուր էր, որ այդ տիտղոսներ ստացածների մեջ մարդիկ կային, որ ընդհանրապես արժանի չէին: Այս իմաստով ես զարմացած չէի: Չափազանց տխուր, սահմռկեցուցիչ բաներ եմ լսել ես Մանվելի մասին: Բայց այն ժամանակ էլ հասկանալի էր, որ բացահայտումը միայն ժամանակի խնդիր էր: Այս ամենը վերջապես պիտի դուրս գար:

- Երբ ապացուցվի, որ Մանվել Գրիգորյանն իսկապես յուրացրել է զինվորներին հասանելիք սնունդը, հագուստը, Դուք՝ որպես Արցախի հերոսի կին, կպահանջե՞ք Մանվել Գրիգորյանին զրկել այդ պատվավոր կոչումից:

- Անշուշտ: Անշուշտ կպահանջեմ: Եւ ոչ միայն Արցախինից: Այո, շնորհակալ ենք այդ մեդալների համար, որ գնահատում են, բայց այնքան անարդարացի են դրանք բաժանված:

- Մոնթե Մելքոնյանի մահվան կամ թե սպանության հետ կապված տարբեր մարդկանց անուններ են շահարկվում, մասնավորապես Վազգեն Սարգսյանի եւ հենց Մանվել Գրիգորյանի: Ի՞նչ կասեք Դուք, կա՞ն կոնկրետ մեղավորներ, ի՞նչ կապ ունեն այս մարդիկ Մոնթեի մահվան հետ:

- Մոնթեի սպանության հետ կապված շատ անուններ կան: Մոնթեն զոհվեց բեկորի պատճառով, ոչ թե գնդակից: Եւ զոհվելու պայմաններն ինձ համար փաստ են: Ընտանիքիս անդամներն ինձ հետ համաձայն չեն: Բայց անգամ, 1998-ին էր, թե 99-ին, որ նախկին ներքին գործերի նախարար Վանո Սիրադեղյանը Խորհրդարանին մեջ ասաց, որ Մոնթեին սպանել են: Բայց ես անուններ չեմ կարող տալ, ինչպես ասացի, որովհետեւ փաստեր չունեմ: Շատ տխուր էր: Բայց հենց սկզբից, հուղարկավորությունից առաջ, ինձ համար շատ կարեւոր, գիտակից մարդ, այնպիսի մարդ չէ, որ օդից էր դուրս եկած, եկավ ու ականջիս ուզեց բան ասել, եւ ես այդ մարդուն ասացի, որ չեմ ուզում այդ մասին խոսել: Բայց այդ մարդու ասածը արդեն քսանհինգ տարի է իմ ուղեղում է մնացել: Միշտ վերադառնում եմ այդ դեպքին: Առայժմ ոչ մի փաստ չկա: Միայն գիտենք, որ ականը պայթեց, դրա բեկորը կպավ Մոնթեի գլխին…Այդ ինչ չար զուգադիպություն էր, ինչու էր ականը այն վայրում, որտեղ արդեն մաքրել էին… Չգիտեմ: Գիտեմ, որ իրենց հրամանատարն եկել ու ասել էր՝ շուտ պիտի գնաք դիրք, բայց դիրք գնալու անհրաժեշտություն չէր եղել: Ուրեմն, հարցեր կան, բայց պատասխաններ չկան:

- Կարծում եք՝ մի օր կբացահայտվի՞ այս դեպքը:

- Եթե դա դավադրություն էր, կարծում եմ՝ ուշ կամ կանուխ կբացահայտվի: Բայց առայժմ չգիտեմ: Գիտեմ միայն, որ Մոնթեն բեկորից է զոհվել, եւ այդ բեկորի կտորը ինձ մոտ է տակավին:

- Տիկին Սեդա, Մոնթեին լավ ճանաչելով՝ ասեք խնդրում եմ՝ եթե նա ողջ լիներ, ի՞նչ կասեր ներկա Հայաստանի մասին եւ ու՞ր կլիներ:

- Երբ ինձ սա հարցնում են, ես մինչեւ մի քանի տարի առաջ ասում էի, որ Մոնթեն սպանված կլիներ էլի: Ինքը չափազանց սկզբունքային, անկաշառ մարդ էր: Եվ չկար բան, որ իրեն տկարացներ այդ իմաստով: Ինքը Հայաստանում շատ-շատ բաների դեմ պիտի պայքարեր, եւ այդ պայքարը շատերին դուր չէր գալու: Մոնթեն միշտ երազում էր այնպիսի Հայաստան, որտեղ բոլորի իրավունքները հարգվում են: Անկախ իրենց դրամական, ազգային, սեռային պատկանելությունից: Մոնթեի գերագույն նպատակը հայ ժողովրդի իրավունքները վերականգնելն էր:

- Հուսանք, որ Մոնթեի երազած պետությունը կունենանք:

- Ես էլ եմ շատ հույս տածում այդ ուղղությամբ: Մոնթեն միմիայն ուրախ կլիներ, որ մարդիկ արժանավոր կյանքով ապրեն, ուսանողները, արվեստագետները, բանվորները, բանտարկյալները…բոլորը: Մոնթեն ասում էր՝ Սեդա, երբ մենք ծերանանք, թոշակի անցնենք, պիտի բանտի մասին գիրք գրեմ: Դա իր երազանքներից մեկն էր: Ես իսկապես շատ հույս ունեմ, որ նման Հայաստան ենք ստեղծելու:

Լուսանկարում՝ Մոնթեի քույրը՝ Մայլէ Մելքոնյանը, եղբայրը՝ Մարգար Մելքոնյանը, կինը՝ Սեդա Մելքոնյանը եւ ընկերը՝ Ճոէլ Քանտնը

Մեր զրույցի վերջում Սեդա Մելքոնյանը մի պատմություն է հիշում.

«Մի անգամ, երբ Հայաստան եկա, մի մարդու տեսա, Մարգարին փսփսացի՝ այդ մարդու աչքերի արտահայությունն է փոխվել, ես նրան չեմ հիշում: Այդ մարդը նույն մարդն էր, բայց նրա դեմքը հեռացել էր այն մարդուց, որին ես էի ճանաչում տարիներ առաջ: Դա դժվար է, գիտե՞ք: Ամեն անգամ, երբ մարդը փորձության չի դիմանում, տրվում է ինչքին, դու մի քիչ կորցնում ես իրեն, հետո մի քիչ ավելի շատ ես կորցնում, երբ տեսնում ես սարսափելի բաներ է անում, եւ այլն, եւ այլն: Նման մարդիկ եղել են, որ արցախյան այդ դաժան օրերին ես իրենց որպես լավ մարդ եմ տեսել, բայց երեւի փորձության չդիմացան… Իսկ Մոնթեն կարհամարհեր ամեն տեսակ դժվարություն, իր հոգը չէր: Դա շատ կարեւոր է, երբ մարդը արհամարհում է ինչքը: Ես միշտ կրկնում եմ, իմ ամենաերջանիկ օրերը եղել են, երբ ես ու Մոնթեն ուտելու հաց չունեինք, ոչ մի իր չունեինք, ամեն մեկս ունեինք մի պայուսակ՝ չորս եղանակների մեր շորերով, եւ մենք երջանիկ էինք: Երջանկությունը մարդու ներսից է գալիս, եւ ոչ սիրուն մեքենաներից ու ադամանդներից…»,-ասում է Մոնթեի կինը՝ Սեդան, ու շտապում Եռաբլուր:



#29 MosJan

MosJan

    Էլի ԼաՎա

  • Admin
  • PipPipPipPipPip
  • 31,192 posts
  • Gender:Male
  • Location:My Little Armenia

Posted 20 June 2018 - 05:40 PM

35812520_1421633864605320_71803895731412



#30 MosJan

MosJan

    Էլի ԼաՎա

  • Admin
  • PipPipPipPipPip
  • 31,192 posts
  • Gender:Male
  • Location:My Little Armenia

Posted 20 June 2018 - 05:43 PM

"Մոնթե Մելքոնյանի մահվան կամ թե սպանության հետ կապված տարբեր մարդկանց անուններ են շահարկվում, մասնավորապես Վազգեն Սարգսյանի եւ հենց Մանվել Գրիգորյանի: Ի՞նչ կասեք Դուք, կա՞ն կոնկրետ մեղավորներ, ի՞նչ կապ ունեն այս մարդիկ Մոնթեի մահվան հետ:

- Մոնթեի սպանության հետ կապված շատ անուններ կան: Մոնթեն զոհվեց բեկորի պատճառով, ոչ թե գնդակից: Եւ զոհվելու պայմաններն ինձ համար փաստ են: Ընտանիքիս անդամներն ինձ հետ համաձայն չեն: Բայց անգամ, 1998-ին էր, թե 99-ին, որ նախկին ներքին գործերի նախարար Վանո Սիրադեղյանը Խորհրդարանին մեջ ասաց, որ Մոնթեին սպանել են: Բայց ես անուններ չեմ կարող տալ, ինչպես ասացի, որովհետեւ փաստեր չունեմ: Շատ տխուր էր: Բայց հենց սկզբից, հուղարկավորությունից առաջ, ինձ համար շատ կարեւոր, գիտակից մարդ, այնպիսի մարդ չէ, որ օդից էր դուրս եկած, եկավ ու ականջիս ուզեց բան ասել, եւ ես այդ մարդուն ասացի, որ չեմ ուզում այդ մասին խոսել: Բայց այդ մարդու ասածը արդեն քսանհինգ տարի է իմ ուղեղում է մնացել: Միշտ վերադառնում եմ այդ դեպքին: Առայժմ ոչ մի փաստ չկա: Միայն գիտենք, որ ականը պայթեց, դրա բեկորը կպավ Մոնթեի գլխին…Այդ ինչ չար զուգադիպություն էր, ինչու էր ականը այն վայրում, որտեղ արդեն մաքրել էին… Չգիտեմ: Գիտեմ, որ իրենց հրամանատարն եկել ու ասել էր՝ շուտ պիտի գնաք դիրք, բայց դիրք գնալու անհրաժեշտություն չէր եղել: Ուրեմն, հարցեր կան, բայց պատասխաններ չկան:

- Կարծում եք՝ մի օր կբացահայտվի՞ այս դեպքը:

- Եթե դա դավադրություն էր, կարծում եմ՝ ուշ կամ կանուխ կբացահայտվի: Բայց առայժմ չգիտեմ: Գիտեմ միայն, որ Մոնթեն բեկորից է զոհվել, եւ այդ բեկորի կտորը ինձ մոտ է տակավին:



#31 MosJan

MosJan

    Էլի ԼաՎա

  • Admin
  • PipPipPipPipPip
  • 31,192 posts
  • Gender:Male
  • Location:My Little Armenia

Posted 20 June 2018 - 05:46 PM

i was always told Monte was taking cover behind the wall, that cement black was hit my the tank shelling. and the fragments hit him.  



#32 MosJan

MosJan

    Էլի ԼաՎա

  • Admin
  • PipPipPipPipPip
  • 31,192 posts
  • Gender:Male
  • Location:My Little Armenia

Posted 20 June 2018 - 05:48 PM



#33 MosJan

MosJan

    Էլի ԼաՎա

  • Admin
  • PipPipPipPipPip
  • 31,192 posts
  • Gender:Male
  • Location:My Little Armenia

Posted 25 June 2018 - 12:28 PM

https://www.facebook...56672697896035/



#34 MosJan

MosJan

    Էլի ԼաՎա

  • Admin
  • PipPipPipPipPip
  • 31,192 posts
  • Gender:Male
  • Location:My Little Armenia

Posted 03 October 2022 - 04:10 PM

Մոնթե Մելքոնյանի անվամբ հրապարակումների սահմանափակումների թեմայով ՀՀ արտաքին գործերի նախարարության եւ ամերիկյան «Մետա» ընկերության («Facebook», «Instagram» սոցցանցերի եւ «WhatsApp» ծառայության սեփականատերն է) ներկայացուցիչների միջեւ տեղի են ունեցել մի քանի տեսազանգեր։ Հայկական կողմը ներկայացրել է մանրամասն հիմնավորումներ, թե ինչու Մոնթե Մելքոնյանի անունը չպիտի լինի այնպիսի անձանց ցանկում, որոնց վերաբերյալ հրապարակումներ անելը կարող է բերել տվյալ էջի արգելափակման։

https://hetq.am/hy/a...kRv7R6HAqqzO4Gw

 

l-e3lvHptYtQ.jpg

 

Ինչու՞ է «Ֆեյսբուքն» արգելափակում Մոնթե Մելքոնյանի մասին հրապարակումներն ու դրանց հեղինակներին

 

«Ֆեյսբուքը», որն ամենաշատ թվով հայաստանյան օգտատեր ունեցող սոցիալական ցանցերից է, արդեն տեւական ժամանակ պարբերաբար արգելափակում է Հայաստանի ազգային հերոս, Արցախի հերոս Մոնթե Մելքոնյանի մասին կամ նրա անվան հիշատակումով հրապարակումները՝ լուսանկարներ, տեսանյութեր, այլ նյութեր։

Այդպիսի խնդրի օրեր առաջ բախվել է նաեւ «Հետքի» խմբագրությունը։ Մեր կայքի ֆեյսբուքյան էջում դեռ 2012-ի նոյեմբերի 24-ին՝ Մոնթեի ծննդյան նախօրեին, կիսվել էինք վերջինիս մասին արխիվային մի տեսանյութով, որը մեր ֆեյսբուքյան էջում հրապարակել էինք դեռ 2010-ի նոյեմբերի 1-ին։ Այդ տեսանյութը սոցցանցում ունեցել է բազմաթիվ դիտումներ, հավանումներ, մեկնաբանություններ, կիսումներ։ Եվ այս ամենը՝ տարիներ շարունակ, սկսած 2010-ից։ Դրա հետ կապված որեւէ խնդիր երբեւէ չի եղել այսքան ժամանակ։

Բայց ահա վերջերս՝ սեպտեմբերի 25-ին, «Ֆեյսբուքից» «Հետքի» էջին ստացված նամակում ասվում էր, որ մեր տարածած բովանդակությունը հակասել է սոցցանցի ստանդարտներին, որոնք վերաբերում են «վտանգավոր անհատներին ու կազմակերպություններին», նաեւ նշվում էր, որ կրկնվելու դեպքում «Հետքի» էջին հասանելիությունը կարող է սահմանափակվել կամ ընդհանրապես անջատվել։ «Դուք կարող եք չհամաձայնել այս որոշման հետ, եթե կարծում եք, որ մենք այն սխալ ենք կայացրել»,- ասվում էր «Ֆեյսբուքի» նամակում։

Քանի որ Մոնթե Մելքոնյանի մասին հրապարակումները «Ֆեյսբուքի» կողմից արգելափակվում են ամիսներ շարունակ, գրավոր հարցմամբ դիմել էինք վարչապետի աշխատակազմի ղեկավար Արայիկ Հարությունյանին։

Վերջինիս, մասնավորապես, հարցրել էինք․ «Հաշվի առնելով, որ այստեղ, ըստ ամենայնի, իր դերն է ունեցել Ադրբեջանը, եւ խնդրի առարկան անմիջական կապ ունի ՀՀ ազգային, պետական շահերի հետ, մինչ օրս ՀՀ կառավարությունն ու մնացած պատկան մարմինները ի՞նչ քայլեր (հակաքայլեր) են ձեռնարկել այս ուղղությամբ (օրինակ՝ բանակցություններ, մասնավորապես, «Ֆեյսբուքի» ղեկավարության հետ)՝ չեզոքացնելու, ըստ ամենայնի, Ադրբեջանի կողմից վարվող հակահայկական քարոզչությունը»։

Մեր հարցումը վերահասցեագրվել էր ՀՀ բարձր տեխնոլոգիական արդյունաբերության նախարարություն (ԲՏԱՆ), որտեղից էլ ստացել ենք պատասխանը։

ԲՏԱՆ գլխավոր քարտուղար Նարեկ Մելքումյանը հայտնել է, որ Մոնթե Մելքոնյանի անվամբ հրապարակումների սահմանափակումների թեմայով ՀՀ արտաքին գործերի նախարարության եւ ամերիկյան «Մետա» ընկերության («Facebook», «Instagram» սոցցանցերի եւ «WhatsApp» ծառայության սեփականատերն է) ներկայացուցիչների միջեւ տեղի են ունեցել մի քանի տեսազանգեր։ Հայկական կողմը ներկայացրել է մանրամասն հիմնավորումներ, թե ինչու Մոնթե Մելքոնյանի անունը չպիտի լինի այնպիսի անձանց ցանկում, որոնց վերաբերյալ հրապարակումներ անելը կարող է բերել տվյալ էջի արգելափակման։ Ըստ ԲՏԱՆ-ի՝ այս քննարկումների ժամանակ «Մետա» ընկերությունը հայտնել է, որ ադրբեջանական կողմը որեւէ կապ չունի նշված արգելքի հետ, եւ այն պայմանավորված է Մոնթեի՝ Հայաստանի ազատագրության հայ գաղտնի բանակի (ԱՍԱԼԱ) հետ կապով։ «Մետայի» ներկայացուցիչները նաեւ նշել են, թե Մոնթեի պարզապես հիշատակումը, նրա մասին զուտ տեղեկություն տալն իրենց ալգորիթմների կողմից չի բերում ինքնաբերաբար արգելափակման, փոխարենը որեւէ էջ կարող է արգելափակվել նրան փառաբանող հրապարակումների դեպքում։

«Չնայած որ այս պահին «Մետան» դեռ միտված չէ Մոնթե Մելքոնյանի անունը տվյալ ցանկից հեռացնելուն, աշխատանքները շարունակվում են»,- «Հետքին» փոխանցել է ԲՏԱՆ գլխավոր քարտուղարը։

Այսինքն՝ Մոնթե Մելքոնյանի մասին հրապարակումները «Ֆեյսբուքի» կողմից ուսումնասիրվում են, եւ եթե սոցցանցը տվյալ հրապարակումը գնահատում է որպես Մոնթեին փառաբանող, տվյալ նյութի հեղինակին ծանուցում-զգուշացում է ուղարկվում, դրա հասանելիությունը սահմանափակվում է, կամ ուղղակի հաշիվը/էջն արգելափակվում է։ Շեշտենք, որ պարզ չէ, թե որոնք են նման գնահատական տալու ֆեյսբուքյան չափանիշները։

Օրինակ՝ «Հետքի» տարածած տեսանյութում, որի տեւողությունը 11 րոպե էր, դրվագներ էին Արցախյան առաջին պատերազմից, մասնավորապես՝ 1993 թ․ գարնանային գործողություններից, երբ հայկական ուժերը ազատագրում էին Քարվաճառը։ Տեսանյութում կան նաեւ կարճ հարցազրույցներ Մոնթեի ու նրա կնոջ՝ Սեդա Գպրանյան-Մելքոնյանի հետ։ Սեդան պատմում է Մոնթեի՝ ժամանակին Հայաստան գալու, Արցախի ազատագրական պայքարին միանալու մասին, իսկ Մոնթեն իր հարցազրույցներում պատմում է ռազմական գործողությունների ընթացքի մասին։

Հարցազրույցներից մեկում Մոնթեն նշում է․ «Հայաստան եւ Հայաստանի ժողովուրդը պետք է հասկընան, որ պատերազմի մեջ ենք, լուրջ է աս պատերազմը։ Մեր բոլոր ուժը պետք է զորաշարժել այս պատերազմի համար, որպեսզի շուտ վերջացնենք։ Ինչքան կամաց աշխատինք, այնքան երկար պիտի ըլլա, այնքան դժվար պիտի ըլլա, այնքան զոհեր պիտի տանք։ Պետք է հիմա մեր ամբողջ ուժը դնենք աս գործի մեջ, հաղթենք, ու վերջ։ Խաղաղություն պիտի ըլլա միայն մեր հաղթանակով։ Անկարելի է խաղաղություն տեսնել՝ առանց մեր հաղթանակի։ Իրավունք չունինք ձախողելու, չենք կըրնար ձախողիլ, ատի պիտի ընենք․․․»։   






0 user(s) are reading this topic

0 members, 0 guests, 0 anonymous users