5 replies to this topic

[Arpa]

I had composed the following some time ago, and this article Barouyr Sevak by Eddie Arnavoudian brought it all to focus. See the dark side of Sevak’s life and death.
http://groong.usc.ed.../msg273215.html
======
Never a day goes by when our not so friendly neighbors announce that they have opened their archives, A BIG LIE, and now they want to see our archives opened. Of course, what thy mean is to see the activities of the Dashnaks and the likes of Asala. Yes, by all means ! Let us open the “National Archives” and see the real truth.. Let us see how and why the likes of Bakunts, Charents and Sevak were silenced. Let us also see how a certain “manuk” abegh-tsbeghian desecrated the memories of Abovian, Toumanian and Varuzhan.
http://hyeforum.com/...showtopic=21004

NATIONAL ARCHIVE DIRECTOR SAYS GENOCIDE MATERIALS UNPOPULAR
Twenty thousand unit original documents are kept in the National Archive of Armenia. Thousands of letters to the patriarch, Russian military records about the massacre, records of “Mshak” paper about the refugees, facts about the committee formed by Hovhannes Toumanian, etc are well protected in the archive. One part of those materials has been published and those publications are available for anybody wishing. The national archive joint with some organizations and institutes organizes various events dedicated to the 94th anniversary of Armenian Genocide. An exhibition will be launched in the building of the National Archive commemorating the victims of Adana massacre and the 100 anniversary of Adana Genocide. Amatuni Virabyan, the director of the national archive told the reporters that they cooperate with American and European archives to get new facts and new materials. The director said that unfortunately people get interested in those materials when the event is marked widely. He said that when 90th anniversary of Armenian Genocide was marked many got interested in those archive materials

---
Read the rest here;
http://hyeforum.com/...p;hl=kaputikian
Let’s see what Sylva is saying. How did she betray her father to the commie butchers of the time. Why do I say these words? I still think that Sylva was none other than an instrument of the “commie-soviet aparatchik”. Yeah! Yeah! All we know her is from “Khosk im Vordyun”. What else do we know about her? Do we know how she betrayed her own father and caused his demise?
Wednesday, August 30, 2006
Silva Kaputikyan: To my Father/ՀՕՐՍ
Հա՛յր իմ, քեզ անվերջ խլել են ինձանից,
Մահն է քեզ խլել առաջին անգամ,
Հետո կրկնակի որբացրել են ինձ՝
Զրկելով ինձ քո անունի՛ց անգամ:

Խլել են ինձնից մահդ զգալու,
Մահդ սգալու պարտք ու իրավունք,
Ու ես բնազդով վանել եմ հեռու
Հայր չունենալու մորմոքը մանուկ:

Ու չի երկարել կյանքդ հետ մահու
Միակ զավակիդ արցունում աղի,
Չես ապրել իմ մեջ, որպես ցավ ու հուշ,
Դու ողջակիզված ցավով քո հողի:

Հայրենյաց սերս՝ քեզնից ժառանգած
Քո հիշատակը չի երկրպագել,
Ու ձիրքս, ձիրքս՝ քո հունդից եկած
Մի տողով անգամ քեզ չի ձոն երգել:

Մեզ անվերջ խլել խլել ե՛ն ինձանից,
Ես անվերջ զիջել, ա՛խ, զիջե՜լ են ինձնից,
Ուշ արցունքներով թախանձում եմ ես՝
Հա՛յր իմ, ների՜ր ինձ…
ՍԻԼՎԱ ԿԱՊՈՒՏԻԿՅԱՆ

«Ամեն մարդու հոգում Աստված կա»
-Տիկի՛ն Կապուտիկյան, լա՞վ եք հիշում Ձեր մանկությունը: Եթե այո` կարոտե՞լ եք նրան:
-Բավական հեռավոր մի հուշ է մանկությունը: Ես շատ տարիներ եմ ապրել: Երևի բնական է, որ ամեն մի մարդ կարոտի իր մանկությունը: Նույնիսկ պատահում է, որ 18-20 տարեկանում են կարոտում մանկությունը:
Ես ունեմ բանաստեսծություններ` գրած 15-16 տարեկան հասակում, և այնտեղ նույնիսկ մանկությունն արդեն կարոտի հուշ է: Իսկ երբ 70 տարին անցնում է, իհարկե, շատ բնական է, որ մարդ ոչ միայն մանկությունն է կարոտում, այլև իր ողջ անցած կյանքը:
Ձեզ գուցե տարօրինակ թվա, որովհետև ձեր սերնդի աչքին այնքան են սևացրել անցած տարիները, այնքան են տրորեն, գետնին հավասարեցրել, որ դուք երևի չեք հավատա, որ մենք իսկապես կարոտում ենք և՛ մանկությունը, և՛ պատանեկությունը, և՛ բոլոր մյուս անցած տարիները:
Ամեն սերունդ աշխարհ է մտնում իր հասկացողություններով, բերում է իր հետ նախկին տարիների և՛ բեռը, և՛ծանրությունը, և՛ քաղցրությունը: Իհարկե, մեր սերունդը շատ դժվար օրեր տեսավ, շատ անմարդկային տարիներ ապրեց: Բարեբախտաբար ես մի քիչ ուշ եմ ծնվել, և 37 թվականը անմիջապես ինձ չի վերաբերել, բայց այնպիսի մի համատարած աղետ էր դա, որ նույնիսկ եթե մենք 16-17 տարեկան էինք, չէր կարող դա մեր կողքով անցնել: Եվ, իհարկե, չանցավ: Ես «Գարուն» ամսագրի այս տարվա 3-րդ համարում տպագրել եմ հորս նվիրված մի հուշագրություն, որը գրել եմ 1974 թվականին, բայց գրաքննությունը թույլ չի տվել, որ տպագրեմ: Եթե դա կարդա պատանի ընթերցողը, գաղափար կկազմի, թե մեր սերունդները ինչ են ապրել այդ տարիներին: Հետո ուրիշ դժվար օրեր են եկել: Հատկապես գրողները շատ են ճնշված եղել գրելիքը առաջ տանելու գործում: Հայրենասիրական մեր արդար և ազնիվ զգացումները շատ է կտրել ու հանել խմբագրի անողոք մկրատը, բայց մեզ համար նույնքան մեծ բավարարություն է, զգալ, որ չնայած այդ արգելքներին, մենք նաև կարողացել ենք ինչ-որ գործ կատարել, գրել, հայրենասիրության սերմեր զարթեցնել մեր ընթերցողների սրտերում: Դա արել են և՛ պոեզիան, և՛ երաժշտությունը, և՛ թատրոնն ու կինոն: Այն հանգամանքը, որ 1988 թվականին այդքան բուռն ժայթքեցին հայրենասիրական զգացումները մեր ժողովրդի, կարծում եմ, որ դրանում մեծ դեր է կատարել նախորդ սերունդների աշխատանքը: Ուզում են, որ մենք լրիվ ժխտենք մեր անցյալը: Դա անհնա՛ր է, եթե ուզենանք էլ, հնարավոր չէ՛: Հիմա Երևանը, որ բարձրանում է ձեր աչքի առաջ, որը դուք, թանկագի՛ն պատանիներ, աղջիկնե՛ր, վայելում եք, դա կառուցվել է, դա գոնե քարեղեն հիշատակ է, որը ժխտել չի կարելի: Մեր ժողովուրդը, որբերի սերունդը, որը 18-20թթ. լցրել է Երևանն ու Հայաստանը, իր զրկանքներով, երիտասարդության գնով կառուցել է հայրենիքը, ճիշտ է` թերություններով, բացերով, բայց ստեղծվել է այդ հայրենիքը: Եվ եթե հիմա ժխտում են ինչ-որ տաք գլուխներ այդ հայրենիքի կերտման գեղեցկությունը, նշանակում է ժխտում են այդ սերունդների զոհողությունները, վիրավորում են նրանց, զրկում նրանց ծերության օրերին իրենց անցյալ կյանքով, ստեղծածով մխիթարվելու երջանկությունից: Դա մարդասիրական չէ: Կարծում եմ այս ամենը կանցնի, ամեն ինչ իր տեղը կընկնի, և մեր նոր Հայաստանը, որը բարձրացել է անցյալի հիմքի վրա, ավելի կծաղկի, ավելի ազատ, անկախ պայմաններում, և սերունդները կհաշտվեն իրար հետ:
-Դուք գրում եք նաև մանկական բանաստեղծություններ: Ի՞նչը Ձեզ տարավ դեպի մանկական աշխարը:
-Ես շատ սիրում եմ, երբ ինձ ասում են նաև մանկագիր, որովհետև իսկապես մանկական գրականությամբ զբաղվելն ինձ համար հաճույք է, հոգեկան բավարարություն:
Ի՞նչը տարավ ինձ դեպի մանկական աշխարհը: Պարզապես այդ աշխարհն ինքը եկավ ինձ մոտ, որովհետև ծնվեց երեխաս` Արայիկը, որը հիմա 51 տարեկան է: Յուրաքանչյուր մայր կարող է բանաստեղծ լինել, նա հոգով, սրտով հենց ծնված օրից կամ նույնիսկ ծնվելուց առաջ խոսում է իր զավակի հետ, իր զգացումներն է արտահայտում և երեխայի հայացքի մեջ տեսնում է պատասխանը:
Եվ եթե այդ մայրը բանաստեղծ է, բնական է, որ այդ ամենը պիտի դառնա բանաստեղծություն: Հենց այդ ժամանակ էլ գրել եմ «Փոքրի՛կ Արա, ակա՛նջ արա» ժողովածուն: Հետո մանուկները միշտ շրջապատել են ինձ, ներշնչել նոր բանաստեղծություններ: Իսկ վերջին 8-10 տարում իմ թոռնիկներն են ինձ տրամադրում գրել մանկական բանաստեղծություններ: Ի միջի այլոց, ես գրում եմ միայն շատ փոքրիկների համար: Եվ ահա իմ բոլոր դիտարկումները, նրանց հետ կապված, դարձել են փոքրիկ մի ժողովածու` «Երկու քույրիկ, երկու ուլիկ»:
-Ձեր կարծիքով այսօր մեր երեխաներին ամենից շատ ի՞նչն է պակասում:
-Շատ բան է պակասում: Շատ բան է ավելացել և շատ բան էլ պակասել է: Ավելացել է ազատ մտածողությունը, ներքին շղթայազերծումը: Դա, իհարկե, մարդկային մեծ հասրտություն է: Միևնույն ժամանակ կորչում են բաներ, որոնք չպետք է կորչեն: Ֆրանսիացիներն ասում են` ամեն մի բացասական բան դրականի շարունակությունն է: Ահա այդ ներքին կաշխանդումներից ազատվելը երբեմն փոխարինվում է սանձազերծությամբ: Դա ազատության մեծ հասկացության սխալ ընբռնումն է: Ազատությունը մարդկային առաքինության ամենաբարձր կատեգորիան է. սակայն դա չի նշանակում, որ մարդն ազատ է անելու ինչ որ ուզում է: Ազատությունը պահանջում է մեծ կուլտուրա, ներքին մեծ հղկվածություն: Եվ զարմանալի բան եմ նկատում ես. մեր ժողովուրդը իր նահապետական վարք ու բարքի մեջ շատ կիրթ է եղել: Ինչքան ներքին կրթվածություն է ունեցել: Օրինակ, երբ գյուղական ուսուցիչը անցել է փողոցով, նույնիսկ ծերունիները ոտքի են կանգնել ու հարգանք մատուցել: Երբեք նրանց չի պակասել ներքին տակտի զգացումը, ազնվականությունը. չպիտի հասկանալ, թե ազնվականությունը միայն ազնվական ծնված մարդու մեջ կարող է լինել: Դա կարող է լինել նաև հողի մարդու մեջ: Դա բնածին հատկություն է: Եվ ահա մեր երիտասարդությունը կորցնում է այդ` նահապետականությունից մեզ հասած հատկությունները և նորն էլ ձեռք չի բերում: Ես նկատել եմ, որ մեկ նահապետական գյուղացին է այդպիսի մեծ ներքին կուլտուրայի տեր, մեկ էլ` շատ զարգացած հայը, իսկական մտավորական հայը:
-Այս դժվարին ժամանակներում ի՞նչ եք գրում: Գրո՞ւ եք արդյոք և ի՞նչի մասին:
-Բարեբախտաբար ես դրական պատասխան ունեմ: Նոր բանաստեղծություններ եմ սկսել գրել, որովհետև այս բոլոր ապրումները չէին կարող չդառնալ ստեղծագործական հումք: Մենք շատ ծանր ապրեցինք այս հեղաբեկումները: Ես ինքս անձամբ ոգևորված մասնակցել եմ Ղարաբաղյան շարժմանը, արձագանքել եմ Ղարաբաղի մեջ գերյալ ժողովրդի առաջին կանչերին: Հիմա ինձ համար, իհարկե, ցավալի է տեսնել, որ մեր այդ պայքարը ավարտվում է ոչ այնքան գեղեցիկ հեռանկարով Ղարաբաղի համար: Յուրաքանչյուր ազատամարտիկ, որ ընկնում է, իմ սրտից արյուն է կաթում: Յուրաքանչյուր գյուղ, որ դատարկվում է, դա մեզ համար մեծագույն ողբերգություն է: Եվ բնական է, այս բոլոր ապրումները չէին կարող չդառնալ բանաստեղծության նյութ: Ես մի շարք եմ գրել, որ կոչվում է «Տագնապ»: Այնպես որ, դժվարին ժամանակները երբեմն խթան են հանդիսանում ստեղծագործության համար:
-Եթե հնարավոր լիներ ժամանակի անիվը պտտել, Ձեր կյանքր ո՞ր հատվածի վրա այն կկանգնեցնեիք:
-Կանգնեցնե՞լ... Ոչ մի տեղ չէի կանգնեցնի: Պարզապես որոշ տեղերում կանգ կառնեի ու նորից կշարունակեի ընթացքս: Որտե՞ղ կկանգնեի... Ամենից շատ գիտե՞ք որտեղ. իմ կյանքի ամենաերջանիկ օրվա` 1945թ. մայիսի 9-ին: Դա հաղթանակի օրն էր:
Միայն մեր սերունդը, որ այն իր սրտի միջով է անցկացրել, կարող է հասկանալ, թե ինչ է նշանակում այդ օրը: Մեծ, անչափելի ուրախություն էր: Ա՛յ, այնտեղ ես կանգ կառնեի:
-Հավատու՞մ եք եք Աստծուն:
-Հարցը շատ ուղղակի է, դրան ես ուղղակի պատասխանել չեմ կարող:
Ամեն մարդու հոգում Աստված կա: Ես իմ մեջ եղած Աստծուն հավատում եմ, նրանով ես առաջնորդվում եմ: Ուրիշ լեզվով` դա կոչվում է խիղճ, ինքնահսկումի կարողություն: Եվ վերջիվերջո «Աստված սեր է»: Եթե քեզ հաջողվում է սիրել աշխարհը, սիրել մարդուն, բարի լինել, հանդուրժող լինել, քո մեջ եղածը նվիրել մարդուն, դա էլ հենց Աստծուն հավատալն է:
1992թ. նոյեմբերի 5
«Դպրություն»

Edited by Arpa, 16 June 2009 - 05:52 AM.

[Arpa]

http://hy.wikipedia....
An expanded biography of Charents;
Below we will see a detailed biography and learn the origin of his penname/գրչանուն/nom de plume . He was born with name of Yeghisheh Soghomonian. Some say he copied it from Pushkin’s poem “Änchar” with juxtaposition of lrtters. Others say that it was since he was a naughty/char) boy. See his intimation to Mahari, where he says he copied the name from the shingle of a local doctor by the name of Charents.
At the end you will see that his autopsy revealed multiple (unnamed) health issues. Others argue that he was a victim of the stalinian purge. The reason why we need an unedited version of the “archives”. We will follow up.

Գրքի վրա արդեն գրված էր Չարենց գրական անունը: Ինքը Մահարուն հետագայում պատմել է, թե Կարս էր եկել Չարենց ազգանունով մի բժիշկ, որի ցուցատախտակի «Չարենց» մակագրությունն էլ վերցրել է: Պատանեկան տարիների մտերիմները այլ բացատրություններ էլ են տալիս: Ըստ Կարինե Քոթանջյանի՝ բանաստեղծը Չարենց է վերամկրտվել, որովհետև մանկուց եղել է չար երեխա: Նրան այնքան են չար ասել, որ Չարենց էլ մնացել է: Իսկ Անուշավան Զիդեջյանը (Վիվան) բանաստեղծի կողմից
Կարինե Քոթանջյանի՝ բանաստեղծը Չարենց է վերամկրտվել, որովհետև մանկուց եղել է չար երեխա: Նրան այնքան են չար ասել, որ Չարենց էլ մնացել է: Իսկ Անուշավան Զիդեջյանը (Վիվան) բանաստեղծի կողմից վկայել է, որ Չարենց անունն առաջացել է Պուշկինի
Կարինե Քոթանջյանի՝ բանաստեղծը Չարենց է վերամկրտվել, որովհետև մանկուց եղել է չար երեխա: Նրան այնքան են չար ասել, որ Չարենց էլ մնացել է: Իսկ Անուշավան Զիդեջյանը (Վիվան) բանաստեղծի կողմից վկայել է,Պուշկինի «Անչար» ոտանավորի հնչունական տեղաշարժերի հետևանքով:

,

Edited by Arpa, 16 June 2009 - 10:22 AM.

[Arpa]

The meaning of “archive/arsheev, արխիվ”, a royal repository of official papers and documents;
http://hyeforum.com/...0518&hl=archive
See no. 12 here about Bakunts, his archives should be dug up too;
http://hyeforum.com/...7080&hl=bakunts
------
The reason I chose to air Charents’expanded biography above is because I have a booklet that I bought at the Matenadaran in 1995 when the ink was still wet.
The Trial of Yeghisheh Charents- ԵՂԻՇԷ ՉԱՐԵՆՑԻ ԴՏԱՎԱՐՈՒԹԻՒՆԸ- Պատմական Փաստաթղթեր-Historical Documents published by ԲԱՆԲԵՐ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ԱՐԽԻՒ ՆԵՐԻ 1995 I wish someone would air the entire text on the internet. It will take me forever to type them in Armenian..
It is about Charents’ trial and testimonies, his eventual conviction and incarceration to solitary confinement at a criminally insane prison. It seems like the last 10 or 11 years of his life were heavily under the influence of alcohol and maybe other drugs, since at the mentioned incident in 1926 he was (born 1897) only 29 years old and died at the tender age of 40 (1937).
Warning! It is not pretty.!! Even tough it does not diminish his genius and fame.
It was for his stalking , harassing and in a drunken stupor firing at and wounding Mariana Ayvazian, See quote below.
I will try and translate some of the testimonies by himself, Sargis Ayvazian (father), Mariana herself and Bakunts, yes Aksel Bakunts, here also Gurgen Mahari is mentioned.
His wife Arpenik had traveled to Russia and Yeghisheh missed her much and felt lonely, took to drinking. When he was sober which was not often, he spoke about literature, poetry and political affairs, but when he was drunk all he talked about was girls and women, among which Mariana(16 years old, half his age).
Btw. At the end of that booklet there is a section of Charents’ eye witness accounts of survivors of the Genocide, “Պատմում են թուրքական յաթաղանիգ փրկուածները“.
I have also seen his writings, which I cannot find now at the prison in forms of short stories about his cellmates, most of them insane, like “napoleons” etc. and or murderers of some shape or another.
Here we will see the assassination Attempt.
Beside the conviction and sentence of 8 years of imprisonment, his sentence was reduced to 3 years, during which his wife Arpnik dies and he is given a 7 day furlough, after which his sentence was suspended on condition that he submit to medico-psychological supervision at a sanatorium.

1926, 5 սեպտեմբեր - Երևանում ատրճանակի կրակոցով թեթև վնասվածք է պատճառում Մարիանա Այվազյանին, որին սիրահարված էր: Չարենցի դեմ հարուցվում է քրեական գործ: Նոյեմբերի 9-ի դատական նիստում դատապարտվում է 8 տարվա ազատազրկման (խիստ մեկուսացումով): Նույն նիստում պատժաչափը մեղմացվում է՝ դարձվում է 3 տարի (առանց խիստ մեկուսացման և իրավունքների սահմանափակման): Պատիժը կրում է Երևանի բանտում՝ «Ուղղիչ տանը»: Այս ընթացքում կնոջ վիճակի վատացման և մահվան կապակցությամբ նրան տրվել է 7 օր արձակուրդ, իսկ դրանից հետո աննպատակահարմար է համարվել հոգեկան ծանր դրության մեջ նրան կալանքի տակ պահելը: 1927թ. հունվարի 8-ին որոշվում է կալանքը փոխարինել «հարկադիր բժշկությամբ՝ ուղարկելով նրան սանատորիաներից մեկը»:

Here we see how Arpenik died from an ectopic/ex-utero pregnancy.

1927, հունվարի 1-2-ի գիշեր - Արտաարգանդային հղիություն ախտորոշմամբ Երևանի 1-ին հիվանդանոցում վախճանվում է կինը՝ Արփենիկ Տեր-Աստվածատրյանը: Չարենցը շատ ծանր է տարել կնոջ մահը: Նրա հիշատակին են նվիրված ձոնված «Էպիկական լուսաբաց» ժողովածուն, «Նավզիկե» պոեմը, այլ բանաստեղծություններ:

Here is an account of his surgery for kidney stones in Moscow, and subsequent addiction to narcotics.

1929 - Մոսկվայի քաղաքային 2-րդ հիվանդանոցում երիկամի վիրահատությունից հետո (քարի հեռացում) սկսում և մինչև կյանքի վերջը շարունակում է օգտագործել թմրադեղեր:

Here is his remarriage to Isabella

1931, 29 սեպտեմբեր - Ամուսնանում է Իզաբելա Նիազովայի հետ (ծնվ. 1909թ.), որը Մոսկվայում ավարտել էր 7-ամյա դպրոց: Ծնողները Բաքու էին տեղափոխվել Շամախիից: Իզաբելայից Չարենցն ունենում է երկու դուստր՝ Արփիկ (1932թ.) և Անահիտ (1935թ.): Մահացել է 1969-ին Երևանում:

Here we see Isabella’s application to the supreme soviet, among which A. Mikoyan, to let her husband go due to poor health, instead she is accused of anti-state conspiracy and exiled to Kazakstan

1937, 25 սեպտեմբեր - Իզաբելա Չարենցը դիմում է ԽՍՀՄ ժողկոմխորհի նախագահի տեղակալ Ա. Միկոյանին և խնդրում, հաշվի առնելով ամուսնու առողջական ծանր վիճակն ու անմեղսունակությունը, միջոցներ ձեռնարկել՝ ազատելու բանտից: Չարենցին ոչ միայն չեն ազատում, այլև այս նամակն առիթ է դառնում 1937թ. նոյեմբերի 23-ին ձերբակալելու Իզաբելային, մեղադրանք ներկայացնելու ըստ 69-րդ հոդվածի, որ նշանակում է, թե իշխանություններից թաքցրել է ամուսնու հանցագործությունները, և 1938թ. հուլիսի 15-ին, որպես սոցիալապես վտանգավոր տարր՝ 5 տարով աքսորելու Ղազախստան:

Here we see Yeghishe’s demise at the age of 40, after days of comatose state, that according to official reports was due to multiple health related issues. Some argue that he was a victim of the stalinian purges.

1937, 27 նոյեմբեր - Առավոտյան ժամը 7-ին վախճանվում է Երևանի բանտի հիվանդանոցում: Դրան նախորդել էր ծանր հիվանդությունն ու օրեր շարունակ տևած անգիտակից վիճակը: Հաջորդ օրը կատարում են դիահերձում, ըստ որի՝ բազմաթիվ հիվանդությունները հասցրել էին «օրգանիզմի ընդհանուր հյուծման», ինչն էլ, ըստ պաշտոնական կարծիքի, վերահաս մահվան պատճառ է հանդիսացել:

Of course, We remember him for his signature poem
Ես Իմ Անուշ Հայաստանի
that was written in 1920 when he was 23 years old ,
And the following, his other best known poem, his secretly coded call to revolution was written in 1933 when he was under surveillance. It must have been when he realized that the “äll saving/ամենափրկիչ” Soviet system was not the “savior” after all.
ՊԱՏԳԱՄ MESSAGE
Նոր լոյս ծագեց աշխարհին.
Ո՞վ այդ արեւը բերեց:–

Ահա ոսկեայ մի արեւ`
Ճառագումով իր հրէ`
Այգաբացի պուրպուրէ
Նժոյգների վրայ հեզ`
Նոր աշխարհին ու մարդուն
Հղում է լոյս զուարթուն:
Նոր աշխարհին ու մարդուն
Ո՜վ բերեց լոյս այս արթուն,
Օ՜, ու՞մ ձեռքով վառուեց, ու՞մ
Հրակարմիր հրավարս,
Ադամանդեայ լոյսը այս:–

Կքած կեանքի բեռի տակ,
Խոր գերութեան ընդերքում,
Իմաստութեան մի գետակ
Հիմարութեան համերգում–
Քանի՜ տարի, քանի՜ դար
Վկայեցիր անհերքում…
Ափերին այն խավարչտին
Ուր հայրենիքն էր մեր հին,–
Չկա՞ր արդեօք գետ մի յորդ,
Որ գերութեան անհաղորդ`
Լուրթ հոսելով դարից դար`
Մթութեան մեջ այն յամառ
Այս այգաբացն էր կրում,
Հու՜ր այգաբացն այս հեռու`
Հնուց պահած իր ջրում
Օ՜, ըղձակա՛ն այս հեռուն…

Կքած կյանքի բեռի տակ`
Ո՜գի անկոր, հու՜ր գետակ…

Ահա վառւում է մեր նոր
Յաղթանակի լույսը բորբ.
Լվանում է նա հիմա
Վառուող ոգին մեր անմահ,
Չքնաղ արև՛ն այդ արի,
Վառուած հրով աշխարհի…
Չկա՜յ ուրիշ արեւ է՛լ.
Նա է միայն, որ դարեր
Անմար`պիտի արևե՛…

Լույսով վառված սակայն այդ`
Նժարներից հիմա մենք
Յիմարությամբ չթափենք

Իմաստությունն այս արար.–
Մեր անցեալի խորամիտ
Է՛ջն այն արդար ու ռամիկ`
Մեծահանճար ու վարար…
9-5-1933թ ….. Ե. ՉԱՐԵՆՑ

[Arpa]

In an another news item we learn that they have finally found enough funds, fixed and repaired the leaky roofs and crumbling walls of Abovian’s House Museum.
----
200-ANNIVERSARY OF WRITER AND PUBLIC FIGURE KHACHATUR ABOVIAN COMMEMORATED IN ARMENIA
/PanARMENIAN.Net/
02.07.2009 16:11 GMT+04:00
200-anniversary celebration in honor of Khachatur
Abovian will begin in mid-June and end on October 10 with a concert
in the National Academic Opera and Ballet Theater after Alexander
Spendiarian, Hovhannes Zatikyan, the director of the house-museum of
Abovian told a press conference today .

An exhibition devoted to life and work of the famous Armenian writer
will be held in the house-museum of Abovian. Then exhibitions and
various events in 10 schools of Armenia and Nagorno-Karabakh Republic
bearing the name of Khachatur Abovian. A number of events are scheduled
in the city of Abovian.
"House-Museum of Abovian prepared 3 works that shed light on the mysterious side of life and death of the writer, " Hovhannes Zatikyan said adding that they are looking for funds to publish the books.
---
See the highlights above. Is it time that we finally learn about the last days of Khachatur??
Maybe sometime, someone will tell us the truth about Paruyr’s last days. Not to forget, Bakunts, Charents, Mahari and Silva’s father.

Edited by ArpA, 03 July 2009 - 02:32 PM.

[Arpa]

Ahhh! Finally that cesspool aka “archives” is opening.
The “crap hits the fan”. By all means let us open those “archives” and see what other “crap/athar/աթար“** is in there.What happened to the likes of Abovian, Bakunts, Charents, Mahari, Sevak and the father of Sylva Kaputikova.
Is chaylam the national bird of Armenia?
http://img.dailymail...ich_468x538.jpg
Remember, when in those days the most popular phrase was “Eghbayr dartdzan Hayastan Azerbaijan/Եղբայր դարձան Հայաստան ազերբուբճան”. (Iwish I could find the full text of that song).

Yerevan - A recent publication by the National Archives of Armenia details an insufficiently studied episode of the Armenian Question, the demand by the Soviet government that Turkey return Kars to Armenia in 1945 as a pre-condition for signing a new treaty of friendship between USSR and Turkish Republic.

**Աթար քակոր are Armenian terms like BS to describe dried cow/ bull crap that is used as fuel. Sometimes we call it “yezan trik/եզան թրիք”.
http://www.bioenergy...es/image008.jpg
http://www.bioenergy...es/image027.gif

Yes, we know. Who was the “top mutt” in Moscow at that time? Stalin? Did he know history? Did he know that In 1917 those dasha dogs ran away with their tails between their legs? Did he know that in those satirical treaties of Kars and Moscow that other top dog Lenin ceded Kars, Ardahan, Nakhjavan and Artskah to mehmet gakafurk?
Not to forget that in 1945-46 , in the eyes of the West Moscow was a “red-house“.
http://www.armarchives.am/
http://www.reporter....B8F0003FF3452C2

Volume on Armenia and post-WWII Soviet-Turkish relations published
Published: Saturday October 09, 2010
Yerevan - A recent publication by the National Archives of Armenia details an insufficiently studied episode of the Armenian Question, the demand by the Soviet government that Turkey return Kars to Armenia in 1945 as a pre-condition for signing a new treaty of friendship between USSR and Turkish Republic.
The publication, entitled "Armenia and the Soviet-Turkish Relations in Diplomatic Documents, 1945-1946," is comprised of two sections and includes an introduction by Dr. Arman Kirakossian who edited the volume.
Dr. Kirakossian's introduction presents a comprehensive summary of the Russian-Turkish, Armenian-Turkish and Soviet-Turkish relations from the 1878 San Stefano treaty to the collapse of the Soviet Union, including the attempt to re-open the Armenian Question in 1945-1946. The introduction contains maps related to the different phases of the Armenian Question.
The first section of the volume includes a special file entitled "Occupation of the Armenian territories by Turkey" that was prepared by the Ministry of Foreign Affairs of the Armenian Soviet Socialist Republic in 1946.
The file - White Paper No. 410 - includes the correspondence on that subject between the Soviet Foreign Ministry and Soviet Armenia's Foreign Ministry, a detailed account of the history of the Armenian Question, reports on the repatriation, Diasporan organizations, and contains letters addressed by private individuals and organizations to the leaders of World War II allied nations, Soviet Armenian government, and to the post-WWII peace conferences.
The second section contains US, Soviet, British, and Turkish diplomatic documents in 1945-1946 and protocols of the 1945 Potsdam Conference where the US, Soviet, and British leaders discussed issues related to Turkey, Soviet-Turkish relations, and Black Sea straits.
The volume contains a biographical guide and index.
The archival background of the documents listed in the volume was prepared by Dr. Amatuni Virabyan. Dr. Arsen Avagyan, journalist Tigran Liloyan, historian Kristine Melkonyan and editing director of the Armenian Encyclopedia Hovhannes Ayvazyan provided support during the preparation of the volume. The Hay Dat Foundation sponsored the publication of the book.
ARMENIA AND THE SOVIET-TURKISH RELATIONS IN DIPLOMATIC DOCUMENTS, 1945-1946. - YEREVAN: NATIONAL ARCHIVES OF ARMENIA. - 2010. - 330 P. (IN RUSSIAN)

Edited by Arpa, 10 October 2010 - 02:51 PM.

[Arpa]

Above we spoke mainly about the archives in connection to the dark soviet days, about the mysteries surrounding the likes of Bakounts, Charents, Sevak, Mahari and many more.
It must be time now to delve in and see how many and what kind of skeletons are in the “closet”. Not only pertaining to the Big G, let us go back and see what happened with whom since “1607”.
THIS IS A WORTHY CAUSE, and it will take a lot of time, manpower and financing which I am sure the State of Armenia alone cannot afford. How about the Diaspora, instead of wasting all that time, energy and finance chasing ghosts in the aisles of the US Congress et al, building and abandoning one church after another etc, help finance and subsidize the scholars and researchers. Not to forget linguists as I am sure many of those archives may be in a variety of languages.
As a bonus, a project of the kind may turn into a gainful industry keeping gainfuly employed many a veteran and budding scientist be they scholars, programmers and more.
=====
http://asbarez.com/9...prove-genocide/

- Asbarez Armenian News - http://asbarez.com -
Documents in Armenia’s Archives Prove Genocide
Posted By Contributor On April 20, 2011 @ 6:17 pm In Armenia, Featured Story, News,
National Archives director, Amatuni Virabyan
YEREVAN (news.am)—Reliable documents indicating the Armenian Genocide took place during the Ottoman Empire in 1915 are preserved in the Armenian National Archive, the director of the archives, Amatuni Virabyan, told the reporters Wednesday.
The documents archive stories of 10,000 eyewitnesses of the bloody events dating to 1914-1915. There are also stories of the eyewitnesses recorded in 1916 describing events in 700 villages of Western Armenia.
Virabyan said the archive will publish three volumes in 2015 based on these records. Each book will chronicle the fate of residents of Van, Bitlis and Erzrum.
The book will be published in Armenian, English, German, French and Russian languages.
In addition to the book, there are 2000 documents recorded based on reports of Russian soldiers and Armenian volunteers. Digital copies of the documents will become available online beginning in 2015.
The National Archives Institute is also working on compiling a list of Genocide victims.
The documents preserved in the Armenian National Archive are open not only to citizens of Armenia but foreigners as well, said Virabyan.
He added that the institute has 350 million documents related to the history of Armenia, the first of which dates back to 1607.

Edited by Arpa, 21 April 2011 - 08:43 AM.