32 replies to this topic

[Johannes]

ՀԱՅ ՄԱՄԻԿԻՆ ԱՂՕԹՔԸ

ՄԱՅՐԻԿԻՍ

Ալ կը բաւէ՛, Տէ՜ր Աստուած, մեր տունն ու տեղ դարձուր մեզ,
Թշնամիս իսկ մեզ նման ուրիշի դուռ չձգես:

Անասունին կուտաս որջ եւ թռչունին՝ տաքուկ բոյն,
Իսկ մարդոց ալ մեղաւոր՝ տո՜ւր ապաւէն մէկ անկիւն:

Թող պալատներ վայելեն մեծահարուստն ու արքան,
Մեզ արժանի ըրէ, Տէ՛ր, մեր խրճիթին աննշան:

Ո'չ հանգիստ կայ, ո՛չ ալ քուն ցուրտ յարկին տակ օտարին,
Ա՜խ, եօթն օրէն աւելի հիւր չպահես ո՛չ ոքին:

Քու օրհնութիւնդ իջնէ, Տէ՜ր, ամբարներուն մեր նորէն,
Եւ օտարներ կշտանան մեր լիառատ սեղանէն:

Մեր սրտերուն հետ կարօտ, հին աղօթքներն ալ չորցան,
Առանց տոհմիկ այն խունկին, որ կը ծխար քու անուան:

Ծիծաղն է լաց, երբ մարդուն չի տար իր տունն արձագանգ,
Եւ արցունքն ալ՝ դառն հեգնանք, երբ չկան երդ ու փականք:

Տո՜ւր որ, Աստուա՛ծ, ամէն սիրտ վառի իր սուրբ օճախէն,
Որ չմարի մոմի պէս կեանքի դաժան հովուն դէմ:

Տո՜ւր որ ամէն ուռճացող մատղաշ հասակ իր կարգին
Զգայ յանկարծ ուսերուն բեռն իր նուշ երդիքին:

Ծնող մանուկն առջի հեղ տեսնէ տնակն հայրական
Եւ ծերունին իր տան մէջ փակէ՜ աչքերն յաւիտեան:

Մուշեղ Իշխան

Edited by Johannes, 14 April 2008 - 09:31 AM.

[Johannes]

Հրդեհ

Ես դեռ մանուկ՝ տեսայ հրդեհն հայ տուներուն,
Երբ գիւղն ամբողջ գնդակներու տակ կը թնդար,
Երբ կը փախչէր խելագար մարդ եւ անասուն
Մինչեւ երկինք նետուող բոցէն օձագալար:

Մղձաւանջին մէջ հրկիզուող հայ տուներուն
Անկէ ի վեր կ'ապրի հոգիս մինչեւ այսօր
Խլեակներու ծխապատ հեծքն ու ճարճատիւն,
Ճիչն ամբոխին եւ բոցերու սարսափն հզօր:

Ոչի՛նչ կրցաւ մարել հրդեհն այդ իմ կեանքէս.
Ո՛չ ովկէաններն ուրկէ անցայ գինովի պէս,
Ո՛չ փառքն օտար՝ նոր շէնքերուն գեղաքանդակ...

Եւ հիմա միշտ կը տեսնեմ մո՛ւթ, կամ արեան գոյն
Աշխարհն ամբողջ – լեռ, դաշտ, ծաղիկ, մարդեր, քաղաք-
Աչքերըս լի ծուխ ու բոցովն հայ տուներուն...

Edited by Johannes, 14 April 2008 - 11:08 AM.

[Johannes]

Սիրոյ տունը

Իմ փոշեպատ ճամբաներուս դէմ խաւար՝
Քու սէրդ յանկարծ կանչը եղաւ ինձ համար
Պատուհանի մը պլպլուն ճրագին:

Արիւնլըւայ ոտքերն իմ խոնջ կանգ առին
Գիշերուան մէջ, քու անծանօթ սեմին դէմ,
Եւ ճռնչեց սիրոյ դարպասը վսեմ:

Տարիներու իմ տոչորուն պապակին
Տուիր գինին անմահական սեղանիդ,
Տուիր դէմքիս՝ նոր արշալոյս ու նոր խինդ:

Շոյող ջերմին դէմ թոնիրիդ բոցերուն՝
Կուրծքիս ցամքած ակունքներէն բխեցան
Աղբերակներն հին յոյզերուս իմ թաքուն:

Քու սէրդ ինծի եղաւ պայծառ պատշգամ
Պարտէզներուն վըրայ կեանքին ծաղկաբաց,
Եւ ես ճանչցայ այս հողին փառքն անթառամ:

Աքսորանքի օրերէս վերջ ամայի՝
Քու սէրդ անհո՜ւն կարօտներով, յոյսով լի՝
Դարձաւ ինծի քաղցըր տնա՜կ մայրենի:

Edited by Johannes, 14 April 2008 - 11:09 AM.

[Johannes]

ԹԱԽԻԾԻ ՍԵՒ ԺԱՄԵՐՈՒՍ

Թախիծի սեւ ժամերուս
Երբ մութ ու մէգ է չորս դիս՝
Վաղեմի տուն, իմ սրտիս
Դո'ւն կու տաս միշտ խինդ ու լոյս:

Անապատին մէջ այս գորշ,
Ուր կը քալեմ հեւ ի հեւ՝
Կորուսեալ տուն, ին առջեւ
Տեսիլքն ես դուն բախտորոշ:

Երբ փառքին դէմ օտարին
Վիզըս ծըռեմ ես նկուն՝
Փառապանծ տուն, միայն դուն
Կ'ըլլաս խրոխտանքն իմ ներքին:

Եթէ յոգնած. յուսահատ՝
Տենչամ կեանքէն հեռանալ՝
Հեռաւո՜ր տուն, ինձ դարձեալ
Դո՛ւն կու տաս կեանք ու հաւատ:

Edited by Johannes, 14 April 2008 - 11:10 AM.

[Johannes]

ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՀԻՒՂԱՒԱՆԸ

Մէկ բեկորն է միայն հոն կարաւանին հեռաւոր,
Որ նախճիրի մը բոցէն հալածական իր երթին՝
Հին քուրջերու, թիթեղէ շեղջակոյտով բեռնաւոր՝
Անապատի ճամբուն մէջ առած է կանգ խոնջագին:

Հիմա հեղեղն անձրեւին, կամ այրող տապն արեւուն
Ամպերուն հետ աւազի կ'իջնեն վըրան անընդհատ,
Օրերն անվերջ կը փշրին անոր նկուն կողերուն,
Բայց ան մոռցած է ճամբան իր աշխարհին հարազատ:

Ուղտերն այնտեղ ծնկաչոք իրենց տխո՜ւր բեռան տակ
Դանդաղօրէն կ'որոճան լոկ անցեալի յիշատակ
Եւ կը մեռնին ուժաքամ՝ ուղտափուշին իսկ կարօտ...

Կեանքէն, մահէն աքսորեալ ան կարաւա՛նդ է, Աստուա՛ծ,
Որ կը հանգչի յուսալիք ինքն իր վըրայ կծկուած,
Որուն կ'իշխէ թեւաբաց միայն սեւ խաչ մը գթոտ...
1934, Հալէպ

Edited by Johannes, 14 April 2008 - 11:12 AM.

[Johannes]

ՔԱՂՑՐ Է ԵՐԴԻՔ Մ'ՈՒՆԵՆԱԼ

Երբ ծառերուն ու հողին անձրեւն իջնէ շաղալէն,
Երբ դուրսը ցուրտ գիշերին կաղկանձէ շունն իր քաղցէն,
Երբ ձկնորսի նաւուն շուրջ փոթորկի մահը ծովուն,
Ապրող գրկի պէս տաքուկ, լոյսով, սիրո՛վ օրօրուն
Քա՜ղցր է երդիք մ'ունենալ:

Կեանքին վըրայ նորազարթ, սիւգերուն դէմ բուրաւէտ
Որպէսզի միշտ կարենաս փեղկըդ բանալ աչքիդ հետ
Եւ ուղարկել երազիդ աւետաբեր աղաւնին,
Որպէսզի քո՛ւ շեմքիդ ալ ծագի արեւ ու լուսին՝
Քա՜ղցր է երդիք մ'ունենալ:

Ծաղկին համար օրօրուող պատշգամի շուքին մէջ,
Վարագոյրին՝ որ կ'իջնէ օրուան ամբողջ տենդէն վերջ,
Փոքրիկ տղուն՝ որ ներսէն կը ճչայ խե'նթ ու անհոգ,
Եւ ապուրի սեղանէն ելլող ծուխին համար լոկ՝
Քա՜ղցր է երդիք մ'ունենալ:

Քիչ մը գունատ որմերու ծանր ու խոհուն ժպիտով,
Մտերմախօս, հի՜ն ծանօթ իրերու հետ քովէ քով,
Յանկարծ յուշեր հառաչող ծխնիներուն ունկնդիր,
Եւ մօր հոտով օրհնըւած եւ հօր փառքով ամբասիր,
Քա՜ղցր է երդիք մ'ունենալ:

Եթէ փաղանգն յոյսերուդ մարդիկ խաչեն մի առ մի,
Եթէ ոտներդ արիւնին, եթէ հոգիդ խոցոտուի
Եւ հալածուիս աշխարհէն յոգնա՜ծ, դժբա՜խտ, աննշան,
Հեծկլտանքներ թաղելու իբրեւ միա՛կ ապաստան՝
Քա՜ղցր է երդիք մ'ունենալ:

Ու պատահի, որ օտար աստղերու կո՛յր բախտին տակ
Սպառես գանձն օրերուդ, դառնաս Որդին Անառակ,
Կամ թէ ճակատըդ կըքի դափնիներով լուսաշող,
Ամէն գրկաբաց վերադարձիդ սպասող
Քա՜ղցր է երդիք մ'ունենալ:

Ըլլաս գիտուն թէ տգէտ, մեծահարուստ թէ աղքատ,
Ամենուրեք, ամէ՛ն ժամ, բայց օրհասիդ մանաւանդ,
Երբ տենչաս ձեռք մ'ընտանի, լուռ աղօթող մը քու տեղ
Եւ աչքիդ մէջ մահաստուեր՝ աչքեր տամուկ ու բոցեղ՝
Քա՜ղցր է երդիք մ'ունենալ:

Edited by Johannes, 16 April 2008 - 08:27 AM.

[Johannes]

ԵՐԳ ՅԱՄԵՑՄԱՆ ՈՒ ԿԱՐՕՏԻ

Մեր կարաւանն անցաւ վաղո՜ւց մութին հետ,-
Անցաւ ամէն ծանօթ կանչ եւ արահետ,
Ու չոր գլխուս, աշխարհին դէմ մեկուսի՝
Հոս միայն ես մնացի:

Շուրջս դրօշներ շեփորուեցան յաղթապանծ,
Իր բոցեղէն երգն ունեցաւ ամէն անձ,
Բայց ես ծարաւ արձագանգի եւ լացի՝
Ե՛ս միայն լուռ մնացի:

Կեանքն էր շռայլ դափնահանդէս ամենուն,
Ուր շողացին ճակատագրերն իսկ հողի գոյն...
Ես արժանի չեղայ ո՛չ մէկ բարեւի,
Ե՛ս միայն մութ մնացի:

Տենդոտ սոյլեր կարօտագին սուրացին
Միշտ դէպի նոր հեռուներու երազին...
Իսկ հի՜ն, փըլած սիւնի մը պէս դղեակի
Ե՛ս, միայն ե՛ս մնացի:

Ծիծեռնակներն եկան, կրկին մեկնեցան,
Լոյսերն հանգան, հանգան սէրերն ալ գարնան
Ես կ'ըսպասեմ դեռ ճառագայթ մը բարի,
Ա՛հ, ես շա՜տ ուշ մնացի:

Բացին դռներն հաճոյքի մեծ դահլիճին,
Հարսնեւորներ դարձան՝ բոլո՜րը գացին,
Յիմար կոյսին նման առանց լապտերի
Դուրս միայն ես մնացի:

Ու ժամանակն երկաթաքայլ արշաւեց
Սրտիս հարուստ ածուներէն մահամերձ...
Արդ, դագաղիս վրայ հսկող մոմի պէս՝
Դեռ մինչեւ ե՜րբ մնամ ես...

Edited by Johannes, 16 April 2008 - 10:07 AM.

[Johannes]

Պարահանդէս

Բեհեզներու, լոյսերու հեղեղին մէջ ժպտալիր՝
Դարձէ՛ք բոցեղ երազներ, դարձէ՛ք զոյգեր մոլեգին
Երիտասարդ թէ տարեց՝ օր մը բոլորդ անխտիր
Պիտի պարէք դուք մահուան եղերական հանդէսին...

Ո՜ վարդագեղ միսերու թարմ կոհակներ տարփատենչ,
Գինեթաթախ շրթունքներ եւ դուք լանջքեր լուսաշող,
Փոթորկեցէ՛ք, յորդեցէ՛ք այդ հեթանոս տօնին մէջ,
Օր մը, շուտո՜վ, ձեզ ամբողջ պիտի ծածկէ ափ մը հող:

Թող լար ու փող ու թմբուկ հնչեն մինչեւ լուսաբաց.
Այս յուսահատ, խելագա՜ր նուագին մէջ, չէ՞ք լսեր,
Կը հեծեծէ շարունակ կանչը մահուան բօթաբեր:

Դարձէ՛ք, դարձէ՛ք մոլեգին, դարձէ՛ք զոյգեր արբեցած,
Սիրտըս անհուն թախիծով կ'ուզէ ճչալ ձեզ համար,
Յորձանուտին տակ պարի կ'ուզէ թաղուիլ շնչասպառ:

Edited by Johannes, 16 April 2008 - 10:09 AM.

[Arpa]

Հոյակապ Սիրելի Օհաննէս.
Խնդրեմ մե տալ Մուշեղի կէնսագրականը:
Կողմնակի.- Վստահ եմ դու արդեն գիտես թէ Զարեհ Մելքոնեանը ծնուել էր Հալէպցի-Այնթապցի Քահքեճեան ընտանիքում:

[Takoush]

Շատ գեղեցիկ կտորներ են Յովհաննէս։

Դժբախտաբար ես Մուշեղ Իշխանի Ոտանաորներու գրքոյկը չունիմ։ Եւ ահա դուն բարեացակամօրէն հրամցուցիր այժմ մեզ։

[Johannes]

Ճենտերեճեան Մուշեղ, Մուշեղ Իշխան [ծն. 1913, Սիվրիհիսար (Անկարայի նահանգ, թուրքիա)], հայ բանաստեղծ, մանկավարժ, լրագրող: 1915-ին Ճ-ների ընտանիքը աքսորուել է, 1923-ին՝ հաստատուել է Դամասկոսում: Ճ.-ի գործերը տպագրուել են 1930-ական թ.թ.: Հրատարակուել է «Տուներու երգը» (1936), «Կրակը» (1938), «Կեանք եւ երազ» (1949), «Ոսկի աշուն» (1963), «Տառապանք» (1968) բանաստեղծութիւնների ժողովածուները, «Հայաստան» (1946) եւ «Ողջոյն քեզ, կեանք» (1958) պոեմները, «Հացի եւ լոյսի համար» (1951), «Հացի եւ սիրոյ համար» (1956) վէպերը, «Մեռնիլը որքան դժուար է» (1971) թատերախաղը եւ այլ գործեր:

Ճ. երգել է սփիւռքահայ զանգուածների ծանր ու դաժան առօրեան: Հայրենիքից կտրուած, ապագայի հեռանկարը կորցրած մարդու վիճակը պայմանաւորել է նրա պոեզիայում յաճախակի հանդէս եկող հոռետեսական եւ անկումային տրամադրութիւնները:

Գ. Սեւան, ՀՍՀ 7-րդ հատոր

Moushegh Ishkhan (Jenterejian, 1913 - 1990) was an Armenian Diasporan poet and writer.
Orphaned during the Armenian Genocide at the age of two, Ishkhan was raised in Beirut, Lebanon.
He graduated from the local Armenian seminary. He studied at the University of Brussels since 1938, but World War II interrupted his studies and in 1940 he returned to Beirut. His first book of poems was published in 1936.
He also published plays, novels, and a series of textbooks on Armenian literature in addition to his well-known poetry.
An Ishkhan Museum is opened at Yerevan school #5 after Moushegh Ishkhan.
According to Ishkhan, in the absence of territory for Armenian diaspora it is language that functions as the 'space' for imagining the nation:
"The Armenian language is the home
and haven where the wanderer can own
roof and wall and nourishment...".

Attached Files

•  moushegh_ishkhan.gif   27.48KB   0 downloads

Edited by Johannes, 17 April 2008 - 10:41 AM.

[Johannes]

Ներքեւ, Մուշեղ Իշխանի երգի վերածուած երեք քերթուածները, արեւելահայերէնի լծորդութեանց եւ հոլովմանց հարմարեցուած տարբերակն են թւում, քանզի՝ ճարտարապետ, բանաստեղծ, երգիչ եւ երգահան Արթուր Մեսչեանն է երաժշտութիւն յօրինել եւ երգել, թէ սխալ եմ. խնդրեմ ճշտէք: Գտել եմ համացանցում, գեղեցիկ են: Յովհ.


Տարօրինակ, տարօրինակ մարդ արարած
Մոմի լոյսով՝ խաւարի մէջ համատարած
Կը հալածես դու տեսիլքներ արեւավառ
Կը խարխափես բայց խաւարին չես հաւատար։

Արցունքներիդ միգամածին խորէն տմոյն
Գիտես նայել արշալոյսի ճաճանչներին
Սգի քօղի տակ յուսալից դու սիրահար՝
Կը տառապես եւ վշտերիդ չես հաւատար։

Վզիդ շղթայ եւ թեւերիդ ծանր կապանք՝
Դու կը փորձես արծիւներին վայել ճախրանք
Եւ այս կեանքի մեծ բանտի մէջ բազմակամար
Դու կը խեղդուես՝ շղթաներիդ չես հաւատար։

Փուշ ու տատասկ քեզ կ՚արիւնեն ճամբիդ վրայ,
Բայց խոցոտուած քո մատներով արիւնլուայ
Դու կ՚որոնես ծաղիկների հոգին պայծառ,
Ցաւից կ՚ոռնաս եւ ցաւերիդ չես հաւատար։

Տարօրինակ, տարօրինակ մարդ արարած
Քո ձեռքերով հողին կը տաս կեանքեր ծաղկած,
Կը զգաս դէմքիդ մահուան քամին եւ հողմավար
Կ՚ընկնես անշունչ, սակայն մահուան չես հաւատար:

***

Երկիր հնամեայ, երկիր հայրենի,
Ոչ մի աստղ պայծառ եւ ոչ մի լուսին
Քո յաւերժական հմայքը չունեն,
Լեռներից այն կողմ, ամպերից ամպին:

Որքան էլ քեզնից ես սուրամ հեռու,
Որքան էլ օտար հողերում լինեմ,
Անհունութեան մեջ, միջոցին թափուր,
Ես քեզ կորոնեմ, հայրենի իմ տուն:

Դու առաջին սէր եւ վերջին կարօտ,
Յուշերի նաւակ, ուրախ ու ցաւոտ,
Շրթերիս վրայ կմնաս միշտ դու,
Մայրական համբոյր, իմ կարօտ տխուր:

Երկիր հնամեայ, երկիր պապենի,
Քո ոգուց շաղուած լեզու մայրենի,
Քո ոգուց բուսած տենչանք ու կարօտ,
Ի՞նչ եմ առանց քեզ՝ միայն անտունի:

Ամպամած ձմեռ, թէ պայծառ գարուն,
Արցունքի հովիտ կամ դրախտավայր,
Ես քեզ կտենչամ, ես քեզ կկանչեմ,
Ես քեզնով կապրեմ, հայրենի իմ տուն:

Երկիր հնամեայ, երկիր պապենի,
Քո ոգուց շաղուած լեզու մայրենի,
Քո ոգուց բուսած տենչանք ու կարօտ,
Ի՞նչ եմ առանց քեզ՝ միայն անտունի:

****

Սիրտս կարիւնի աշխարհի ցաւով,
Որքա՜ն տառապանք, Աստուա՛ծ իմ, չորս դիս
Կեանքի դաշտերից փչող ամէն հով
Հառաչ ու կսկիծ կզարնէ դեմքիս:

Անմեղ զոհերի արիւնով եռուն,
Հողը ոտքիս տակ կմնայ միշտ թաց,
Եւ նոր վճիռներ իմ շուրջն ու հեռուն
Կծնուեն մարդիկ արիւնով հարբած:

Սրի ու սովի կդառնան աւար,
Լոյսի պէս պայծառ մանուկներ սիրուն,
Եւ ոտքի կոխան հասկեր անհամար
Աշխատաւորի քրտինքով օծուն:

Ես ինչպէ՞ս նստեմ խնջոյքի սեղան,
Եւ ըմպեմ ուրախ վայելքի գինին,
Երբ որ կխլեն մարդիկ անվարան,
Որբի բերանից պատառը հացի:

Աստուա՛ծ իմ, որքան անարդար վճիռ,
Ինչպէ՞ս կարող եմ քար դնել խղճիս,
Կեանքեր թեւաբեկ եւ թշուառագիր,
Աշխարհի ցաւով հիւա՛նդ է հոգիս:

Edited by Johannes, 18 April 2008 - 11:53 AM.

[Johannes]

Օրօր

Օրօ՜ր, տղա՛ս, օրօր ըսեմ քնանաս,
Համբոյրիս տակ փակես աչքերդ ու բանաս.
Քունըդ ոսկի երազներով քաղցրանայ,
Կեանքըդ ամբողջ շքեղ երազ դառնայ:

Դո՛ւն ես մեր տան լուսեղէն սիւնը միակ,
Ժառանգն անթիւ մեռելներուս նահատակ.
Բարձիդ վրայ, տե՛ս երկինքէն կը հակին
Հրեշտակաթեւ անոնց կարօտն ու հոգին...

Օրօր, տղաս, օրօր ըսեմ քնանաս,
Դժոխալուր ձայնն աշխարհի չիմանաս.
Մութ է այսօր, ամէն կողմ ծուխ ու կրակ,
Բայց կը բացուի վաղը պայծառ արեգակ:

Արժէ՜ ապրիլ, տեսնել երկիրն այս աղուոր
Եւ լեռներու դառնալ խիզախ ուղեւոր.
Որքան գանձեր կեանքը կրնայ քեզի տալ,
Որքա՜ն վարդեր՝ փուշերու մէջ կորուսեալ...

Ննջէ անհոգ եւ արցունքի ոչ մի շիթ
Չպղտորէ աչքերուդ լիճը վճիտ.
Ջերմ հաւատքի հովերը լոկ ոգեշունչ
Ըլլան շոյանք ու թեւածեն ճակտիդ շուրջ...

Օրօ՜ր, տղա՛ս, օրօր ըսեմ՝ շուտ մեծնաս,
Անմահ փառքի դափնիներուն տիրանաս.
Օր մը յանկարծ քեզմով իմ տունըս շէննայ
Եւ հայրենիքն ալ քու անուամբ պարծենայ:

Edited by Johannes, 17 April 2008 - 10:44 AM.

[Johannes]

Ձեռք ձեռքի

Թաթիկըդ ափիս, մենք հայր ու տղայ,
Կ'անցնինք փողոցէն շքերթի՜ մը պէս.
Նոր իջած գրկէս, այս ճամբուն վրայ,
Առաջին դողդոջ քայլըդ կը նետես:

Ես քեզ հովանի՞, թէ դուն ինձ նեցուկ,
Իրարմով հպարտ՝ երբ կ'երթանք կեանքին,
Կ'ուզեմ որ մարդիկ դառնան կամացուկ
Եւ մեզ երջանիկ տեսնեն միասին:

Չունեցայ ես հուրն ափերուն իմ հօր,
Ո՛չ ալ իր թեւին շուքը պահապան.
Գոնէ դուն, տղա՛ս, ըլլաս բախտաւոր
Եւ բռնած ձեռքէս՝ քալես անսասան:

Մաքուր են անոնք, ձեռքերս դալար,
Զոր ահա սիրով կ'երկարեմ քեզի.
Հերկեցին դաշտեր վաստակի արդար,
Ցանեցին սերմեր ոսկեղէն յոյսի:

Բայց, տե՛ս, կը դողան անոնք այս պահուն.-
Քեզ ի՞նչպէս տանին ծաղկաւէտ ճամբան,
Ուրկէ անսայթաք եւ շուրջըդ գարուն՝
Քալես դէպի վեր, պայծառ ապագան:

Edited by Johannes, 17 April 2008 - 10:45 AM.

[SAS]

Ներքեւ, Մուշեղ Իշխանի երգի վերածուած երեք քերթուածները, արեւելահայերէնի լծորդութեանց եւ հոլովմանց հարմարեցուած տարբերակն են թւում, քանզի՝ ճարտարապետ, բանաստեղծ, երգիչ եւ երգահան Արթուր Մեսչեանն է երաժշտութիւն յօրինել եւ երգել, թէ սխալ եմ. խնդրեմ ճշտէք: Գտել եմ համացանցում, գեղեցիկ են:

Սիրելի Հովհաննես,

Մուշեղ Իշխանը Մեսչյանի հարազատ քեռին է:

[Arpa]

Սիրելի Հովհաննես,

Մուշեղ Իշխանը Մեսչյանի հարազատ քեռին է:

Ախ! Որքան երախտապարտ եմ ձեզ SAS եւ Օհաննէս. Որ երբ ես որոշեցի մանակցել սոյն ֆորումին իմ նպատակն էր աւելի սովորել մեր մշակոյթի մասին եւ ոչ թէ այդ շունշանորդի հրեաները ասեն. Ինձ համար մեծ առեղծուած է թէ ինչու մեր մասնակիցները խօսէն դա մարքունած հրեայի մասին քան թէ մեր մասին.

[Ashot]

Arpa jan, menq dzer masin mishtel xosumenq, bayts ho chenq ga dzer dimats@ xosanq... dzer akanjner@, Qo, Sasi, Johannesi petqe bazmativ anqam karmrats linein mer xosaqtsutsyunnerits dzer masin!!!

Edit: Moratsa sheshtem Azatinnel!!!

Edited by Ashot, 17 April 2008 - 12:58 PM.

[Harut]

Ներքեւ, Մուշեղ Իշխանի երգի վերածուած երեք քերթուածները, արեւելահայերէնի լծորդութեանց եւ հոլովմանց հարմարեցուած տարբերակն են թւում, քանզի՝ ճարտարապետ, բանաստեղծ, երգիչ եւ երգահան Արթուր Մեսչեանն է երաժշտութիւն յօրինել եւ երգել, թէ սխալ եմ. խնդրեմ ճշտէք: Գտել եմ համացանցում, գեղեցիկ են: Յովհ.

http://hyeforum.com/...t...st&p=149499
http://hyeforum.com/...t...st&p=157802

խնդրեմ հոս տեղ վերահրատարակեք...

[Johannes]

Այբենգիմի դասը

Այբենգիմի խորհուրդին շուրջն ու վրան
Խոպոպներու դեղձան փունջեր կը դողան
Եւ նորահաս, քաղցր լեզու մը մանկան
Կը թոթովէ վանկ ու բառեր դիւթական:

Ո'չ մէկ կասկած եւ ո'չ մէկ ամպ տակաւին
Աչուըներուն կապոյտին մէջ կը յածին.
Եւ աւելի պայծառ է լոյսն իր ճակտին,
Քան մարդերու իմաստութեան հայելին:

Իր ժպիտով հոգիս տրտո՜ւմ է ահա.-
Այբենգիմի մշուշին մէջ արծաթեայ
Որքա՜ն դռներ պիտի երազն իր բանայ,
Զոր կեանքն յետոյ պիտի փակէ անխնայ...

Ես իր կողքին, իր խորագէ՜տ դասատուն՝
Կ'ուզեմ խլել գիրքը ձեռքէն սիրասուն
Եւ կարենալ գոչել վսեմ սա պահուն.
-Փուճ է, տղա՛ս, փո՛ւճ ամէն գիրք եւ գիտուն:

Edited by Johannes, 18 April 2008 - 11:47 AM.

[Johannes]

Տաղ Լիբանանին

Հալածական ու տարագիր որբ մանուկ՝
Հեռուներէն քեզի եկայ, Լիբանա՛ն.
Եւ դուն ինծի բացիր քու գիրկդ տաքուկ
Գուրգուրանքով մայրական:

Հայ տուներու, հայ գիւղերու հրդեհէն
Այրած բիբերս ագահօրէն ըմպեցին
Անդորրն անհուն եւ ժպիտներն ոսկեղէն
Քու կապուտակ երկինքին:

Ու ես գտայ իմ ծառաւիս դէմ անծիր
Կարկաչն անուշ քու լուսաբուխ ջուրերուն.
Իմ սովատանջ քաղցիս առջեւ դուն բացիր
Մրգաստաններդ բեղուն:

Երկի՜ր լոյսի եւ սիրառատ բարութեան,
Օրհնեա՜լ երկիր հնադարեան հաւատքի,
Ուր գեղակերտ լեռներ երկինք կ'ամբառնան
Իբրեւ աղօթք վիթխարի...

Յաւերժական մայրիներուդ շուքին տակ,
Շոճիներուդ կանանչին մէջ թաւշային,
Վերագտայ իմ սէրերուս հետ անյագ
Կեանքի վսե՜մ մեղեդին:

Ծով ու արեւ՝ երկու աստուած, երկու սէր,
Քեզ կը գգուեն, քեզ կը ցանկան յաւիտեան.
Եւ դուն անոնց տարփանքին մէջ տարուբեր՝
Յաւերժահա՜րս դիւթական...

Քա՜ղցր է շնչել, մայրիներուդ բոյրին պէս,
Քու համասփիւռ ազատութիւնդ ամէն օր,
Զոր ես կը զգամ դէմքիս վրայ եւ կարծես
Սարերուդ շունչն է հզօր:

Ես կը սիրեմ ճակատը սէգ Սանինի,
Հայրենական ինչպէս իմ լեռն Արարատ
Եւ հողդ սուրբ այդ իմ սրտիս կը խօսի
Հայ հողին չափ հարազատ:

Քեզ արեւող ամէն մէկ փառք ու ժպիտ
Իմ օրերուս եւ իմ վրաս կը ծագին
Եւ ամէն վէրք որ կը բացուի քու կուրծքիդ՝
Կ'արիւնէ սիրտըս ուժգին:

Զի ես ահա, իմ բազուկով շինարար,
Քու պատմութեան ճամբուն վրայ, Լիբանա՛ն,
Զաւակներուդ հետ կը կերտեմ քար առ քար
Քու լուսաշող ապագան:

Edited by Johannes, 18 April 2008 - 11:52 AM.