Jump to content


Photo

AVETIQ ISAHAKYAN ( ABU -LALA MAHARI )


  • Please log in to reply
13 replies to this topic

#1 SAS

SAS

    -= Nobility =-

  • Members
  • PipPipPip
  • 656 posts
  • Gender:Male
  • Location:Moscow

Posted 22 July 2002 - 02:24 AM

Աբու-Լալա Մահարին,
Հռչակաւոր բանաստեղծը Բաղդադի,
Տասնեակ տարիներ ապրեց
Խալիֆաների հոյակապ քաղաքում,
Ապրեց փառքի եւ վայելքի մէջ,
Հզօրների եւ մեծատուների հետ սեղան նստեց,
Գիտունների եւ իմաստունների հետ վէճի մտաւ,
Սիրեց եւ փորձեց ընկերներին,
Եղաւ ուրիշ-ուրիշ ազգերի հայրենիքներում,
Տեսաւ եւ դիտեց մարդկանց եւ օրէնքները:
Եւ նրա խորաթափանց ոգին ճանաչեց մարդուն,
Ճանաչեց եւ խորագին ատեց մարդուն
Եւ նրա օրէնքները:

Եւ որովհետեւ չունէր կին եւ երեխաներ,
Բոլոր իր հարստութիւնը բաժանեց աղքատներին,
Առաւ իր ուղտերի փոքրիկ քարաւանը՝
պաշարով ու պարէնով,
Եւ մի գիշեր, երբ Բաղդադը քուն էր մտել
Տիգրիսի նոճիածածկ ափերի վրայ, -
Գաղտնի հեռացաւ քաղաքից...

ԱՌԱՋԻՆ ՍՈՒՐԱՀ

Եւ քարաւանը Աբու-Լալայի՝
աղբիւրի նման մեղմ կարկաչելով՝
Քայլում էր հանգիստ, նիրհած գիշերով,
հնչուն զանգերի անոյշ ղօղանջով:

Հաւասար քայլով չափում էր ճամբան
այն քարաւանը ոլոր ու մոլոր,
Եւ ղօղանջները ծորում քաղցրալուր՝
ողողում էին դաշտերը անդորր:

Մեղկ փափկութեան մէջ Բաղդադն էր նիրհում
ջեննաթի շքեղ, վառ երազներով,
Գիւլստաններում բլբուլն էր երգում
գազելներն անոյշ՝ սիրոյ արցունքով:

Շատրուանները քրքջում էին
պայծառ ծիծաղով ադամանդեղէն,
Բոյր ու համբոյր էր խնկարկւում չորս կողմ
խալիֆաների քէօշքից լուսեղէն:

Գոհար աստղերի քարաւանները
թափառում էին երկնի ճամբէքով,
Եւ ղօղանջում էր ողջ երկինքն անհուն՝
աստղերի շքեղ, անշէջ դաշնակով:

Մեխակի բոյրով հովն էր շշնջում
հեքիաթներն հազար ու մի գիշերուայ,
Արմաւն ու նոճին անոյշ քնի մէջ
օրօրւում էին ճամբէքի վրայ:

Եւ քարաւանը՝ օրօր ու շօրօր,
զնգում էր առաջ ու ետ չէր նայում.
Անյայտ ուղին էր Աբու-Լալային
բիւր հրապոյրով կանչում, փայփայում:

- Գնա՛, միշտ գնա՛, իմ քարաւանս,
եւ քայլի՛ր մինչեւ օրերիս վերջը, -
Այսպէս էր խօսում իր սրտի խորքում
Աբու Մահարին, մեծ բանաստեղծը:

Գնա՛ մենաւոր վայրերը թափուր,
ազատ, կոյս եւ սուրբ զմրուխտեայ հեռուն.
Դէպի արեւը սլացի՛ր անդուլ,
եւ սիրտս այրիր արեւի սրտում:

Ա՜խ, մնաք բարեւ չեմ ասում ես ձեզ,
իմ հօր գերեզման, օրոցք մայրական,
Իմ հոգին յաւերժ խռով է ձեզ հետ,
հայրենական յարկ, յուշեր մանկական:

Ես շատ սիրեցի իմ ընկերներին,
եւ բոլոր մարդկանց մօտիկ ու հեռու,
Իժ դարձաւ խայթող իմ սէրը հիմա,
թոյն-ատելութեամբ սիրտըս է եռում:

Ատում եմ, ինչ որ սիրել եմ առաջ,
ինչ որ տեսել եմ մարդկային հոգում.
Մարդկային հոգում՝ զազիր ու նանիր՝
համրել եմ հազար գարշանք ու նողկում:

Բայց ամէնից շատ ատում եմ հազար
ու մէկերորդը - կեղծիքը հոգու,
Որ զարդարում է անմեղ սրբերի
լուսապսակով երեսը մարդու:

Մարդկային լեզու, դու որ երկնային
բոյրով ու թոյրով, շղարշով պայծառ
Ծածկում ես մարդու դժոխքը հոգու,
ոգե՞լ ես արդեօք ճշմարիտ մի բառ:

Իմ սէգ քարաւան, գնա՛, մխրճուի՛ր
անապատի մէջ՝ վայրի ու բոցոտ,
Եւ իջեւանիր այն պղնձացած,
շէկ ժայռերի տակ, գազանների մօտ:

Խփե՛մ վրանըս, օձ-կարիճների
բըների գլխին վրանըս խփեմ,
Այնտեղ բիւր անգամ ես ապահով եմ,
քան թէ մարդկանց մօտ, կեղծ ու ժպտադէմ:

Քան ընկերի մօտ, ա՜խ, որի կրծքին
դնում էի ես գլուխըս սիրով,
Կուրծքը ընկերի, որ շղարշում է
անդարձ կորստի անդունդը ստով:

Այնքան ժամանակ, որքան արեւը
կ՚այրէ Սինայի սնարները վէս
Եւ անապատի դեղին շեղջերը
յորձանքներ կը տան ալիքների պէս, -

Ես չեմ կամենայ ողջունել մարդկանց,
նրանց սեղանից պատառ չեմ կտրի,
Գազանների մօտ հացի կը նստեմ,
ողջոյնը կ՚առնեմ բորենիների:

Եւ գազանները թող ինձ յօշոտեն,
վայրագ հողմերը շաչեն ինձ վրայ,
Եւ այսպէս, մինչեւ օրերիս վերջը
քարաւանս անդարձ, գնա՛ ու գնա՛…-

Եւ վերջին անգամ Աբու Մահարին
ետ դարձաւ նայեց նիրհած Բաղդադին,
Գարշանքով շրջեց ճակատը կնճռոտ
եւ փարուեց ուղտի թաւ պարանոցին:

Սիրով գուրգուրեց, ջերմ շրթունքներով
համբուրեց ուղտի աչքերը վճիտ.
Եւ թարթիչներից նրա կախուեցին
անզուսպ արցունքի երկու այրող շիթ:

Անոյշ մրմունջով, նիրհած դաշտերով
մեղմ օրօրւում էր ձիգ քարաւանը,
Գնում էր առաջ, դէպի անապատ,
անյայտ ափերը, կոյս-հեռաստանը:

ԵՐԿՐՈՐԴ ՍՈՒՐԱՀ

Եւ ոլորւում էր այն քարաւանը
սէգ արմաւների շարքերի միջով,
Փոշի էր հանում, - փոշու քարաւան,
որ վարում էր լուռ՝ խորշակն հուր շնչով:

- Քայլի՛ր, քարաւան, ի՞նչ ենք թողել մենք,
որ կարօտանքով ցանկանք մեր դարձը, -
Այսպէս էր խօսում իրեն սրտի հետ
Աբու Մահարին, մեծ բանաստեղծը:

- Թողել ենք այնտեղ կի՞ն-աստուածային,
սէ՞ր-երջանկութիւն, անհուն երազա՞նք.-
Քայլի՛ր, կանգ մի՛ առ, թողել ենք միայն
շղթայ ու կապանք, կեղծիք ու պատրանք:

Եւ կինն ի՞նչ է որ… խորամանկ, խաբող,
արնախանձ մի սարդ, յաւերժ նանրամիտ,
Որ հացդ է սիրում, համբոյրի մէջ սուտ
եւ քո գրկի մէջ գրկում ուրիշին:

Խարխուլ մակոյկով յանձնուի՛ր ծովին,
քան թէ հաւատայ կնոջ երդումին.
Նա՝ կաւատ, վարար, մի չքնաղ դժոխք,
նրա բերանով Իբլիսն է խօսում:

Դու երազել ես աստղը հեռաւոր,
հրեշտակաթեւ շուշանն ըսպիտակ,
Որ քո վէրքերին բալասան լինի,
ոսկեշող երազ կեանքի ցաւի տակ,

Դու տենչացել ես լոյս-ափերի մէջ
քեզ իրեն կանչող աղբիւրի երգին,
Եւ անմահութեան ցօղն ես երազել
եւ անոյշ լացել երկնային կրծքին,-

Բայց սէրը կնոջ՝ տոչորուած հոգուդ,
աղ-ջուր է տալիս, որ միշտ ծարաւնաս,
Հուր տարփանքի մէջ յաղթական կնոջ
մարմինը լիզես եւ չըյագենաս։

Ո՜հ, կնոջ մարմի՛ն, պագշոտ, օձեղէն,
դիւական անօթ ոճիրների չար,
Դո՛ւ, որ մսեղէն դառն հաճոյքով
արեւը հոգու դարձնում ես խաւար։

Ատում եմ սէրը՝ մահի պէս անգութ,
յաւիտեան այրող, խոցող գաղտնաբար,
Այդ քաղցր թոյնը, որով արբողը
ստրուկ է դառնում եւ կամ բռնակալ։

Ո՛վ սէր, բնութեան դու խոշտանգիչ կամք,
նենգ ու դաւադիր ոգի աննահանջ,
Դո՛ւ, թոհուբոհի ընդերք մոլեգնած,
արիւն ցաւատանջ, արեան մղձաւանջ։

Ատում եմ կնոջ՝ տարերքը կրքի,
միշտ բեղմնաւորող եղեռնը անսանձ,
Աղբիւրն անսպառ, որ կուտակում է
աշխարհի վրայ տիղմը չարութեան։

Ատում եմ նորից սէրն ու կնոջը,
իր համբոյրները շողոմ ու դժնեայ,-
Փախչում եմ նրա ճահիճ-մահիճից,
եւ անիծում եմ երկունքը նրա։

Երկունքը դաժան եւ յաւերժական,
որ հեղեղում է վտառն իժերի,
Որոնք խայթում են, յօշոտում իրար,
աստղերն են պղծում տռփանքով ժահրի։

Սրիկայ է նա, ով հայր է լինում,
ով երանաւէտ ծոցից ոչնչի՝
Գոյութեան կոչում թշուառ հիւլէին
եւ գլխին վառում գեհէնն այս կեանքի։

- Իմ հայրը իմ դէմ մեղանչեց,
սակայն՝ չմեղանչեցի ես ոչ ոքի դէմ,*-
Այս իմ կտակը թող գրուի շիրմիս,
եթէ լուսնի տակ մի խորշ պիտ՚ գտնեմ։

Այնքան ժամանակ, որ ծովը պիտի
փարէ Հեջազի ափերն զմրուխտեայ,
Ես ետ չեմ դառնայ կնոջ մօտ երբեք,
ես չեմ կարօտնայ թովչանքին նըրա։

Կը գգուեմ վայրի տատասկը դժնի
եւ կը համբուրեմ փշերը նրա,
Գլուխս կը դնեմ այրուող ժայռերին
եւ կը լամ նրանց ջերմ կրծքի վրայ։-

Եւ քարաւանը մեղմիկ կարկաչով
չափում էր ուղին ոլոր ու մոլոր,
Դէպի երազուն եւ կապոյտ հեռուն
հոսում էր առաջ հանգիստ ու անդորր։

Զանգակներն, ասես, հեկեկում էին
եւ ծորում հատ-հատ հնչուն արցունքներ,
Քարաւանն, ասես, լալիս էր անոյշ,
ինչ որ Մահարին սիրել, լքել էր։

Եւ զեփիւռների սրինգները մեղմ
գեղգեղում էին շարքիներն անոյշ
Սիրոյ վէրքերի, վշտոտ կարօտի
եւ երազական թախծանքի քնքուշ։

Եւ Աբու-Լալան խորհում էր մռայլ,
եւ նրա վիշտը անհունի նման,
Ինչպէս իր ուղին, որ գալարւում է,
ձգւում է անծայր ու չունի վախճան։

Հիւսուելով անծիր ճանապարհի հետ՝
լուռ թախծում էր նա ցերեկ ու գիշեր,
Հայեացքը յառած անյայտ աստղերին,
հոգու մէջ դառըն ու ցաւոտ յուշեր։

Եւ ետ չէր նայում անցած ճամբէքին,
եւ չէր ափսոսում թողած-լքածին,
Ողջոյն չէր վերցնում, ողջոյն չէր տալիս
անցնող ու դարձող քարաւաններին։

ԵՐՐՈՐԴ ՍՈՒՐԱՀ

Եւ քարաւանը Աբու-Լալայի,
աղբիւրի նման մեղմ կարկաչելով,
Հանգիստ, միաչափ քայլում էր առաջ,
հեզ լուսնկայի շողերի միջով:

Եւ լուսինն, ինչպէս ջեննեթի մատաղ,
փերիի կուրծքը՝ չքնաղ, լուսավառ՝
Մերթ ամաչելով պահւում էր ամպում
եւ մերթ թրթռուն փայլում էր պայծառ:

Նիրհ էին մտել ծաղկունքը բուրեան,
ադամանդներով, շքեղ գինդերով,
Ծիածանաթեւ հաւքերը իրար
գուրգուրում էին քնքուշ մրմունջով:

Մեխակի բոյրով հովն էր շշնջում
հեքիաթներն հազար ու մի գիշերուայ,
Արմաւն ու նոճին անոյշ քնի մէջ՝
օրօրւում էին ճամբէքի վրայ:

Հովի զրոյցին ունկն դնելով
Աբու Մահարին խօսում էր անձայն. -
- Աշխարհն էլ, ասես, մի հեքիաթ լինի՝
անսկիզբ, անվերջ, հրաշք դիւթական:

Եւ ո՞վ է հիւսել հեքիաթն այս վսեմ,
հիւսել աստղերով, բիւր հրաշքներով,
Եւ ո՞վ է պատմում բիւր-բիւր ձեւերով՝
անդուլ ու անխոնջ՝ այսպէս թովչանքով:

Ազգեր են եկել, ազգեր գնացել,
եւ չեն ըմբռնել իմաստը նըրա.
Բանաստեղծներն են հասկացել դոյզն ինչ
եւ թոթովում են հնչիւններն անմահ:

Ոչ ոք չի լսել սկիզբը նըրա,
եւ չի լսելու վախճանը նըրա,
Ամէն հնչիւնը դարեր է ապրում,
ամէն հնչիւնին վերջ, սկիզբ չկայ:

Բայց ամէն մի նոր ծնուածի համար
նորից է պատմւում հեքիաթն այս շքեղ,
Նորից սկսւում եւ վերջանում է
ամէն մի մարդու կեանքի հետ մէկտեղ:

Կեանքը երազ է, աշխարհը՝ հեքիաթ,
ազգեր, սերունդներ - անցնող քարաւան,
Որ հեքիաթի մէջ, վառ երազի հետ,
չւում է անտես դէպի գերեզման:

Կոյր ու գուլ մարդի՛կ, առանց երազի,
առանց լսելու հեքիաթն այս վսեմ,
Իրար կոկորդից պատառ էք հանում
եւ դարձնում աշխարհն ահաւոր ջեհնեմ:

Ձեր օրէնքները - լուծ ու խարազան,
եւ անելք մի ցանց խօլական սարդի,
Եւ որոնց ժահրով թունաւորում էք
երգը բլբուլի, անուրջը վարդի:

Եղկելի՛ մարդիկ, փոշի կը դառնան
ձեր վատ սրտերը, ձեր գործերը չար,
Եւ ժամանակի ձեռքը անտարբեր
կը սրբէ-կ՚աւլէ պիղծ հետքերը ձեր:

Եւ ունայնաշունչ հողմը կը շաչէ
ձեր ոսկորների քարերի վըրայ,
Իսկ վայելելու դուք միշտ ապիկար՝
երազն այս չքնաղ, հեքիաթն այս ոսկեայ: -

Գոհար աստղերի քարաւանները
թափառում էին երկնի ճամբէքով,
Եւ ղօղանջում էր ողջ երկինքն անհուն՝
աստղերի պայծառ, անշէջ զընգոցով:

Եւ արար-աշխարհ լցուած էր, դիւթուած
բիւր նուագներով յաւերժ երկնային,
Եւ անուրջներում նա վերասլաց
լսում էր հոգով վսեմ երգերին:

- Գնա՛, քարաւան, մեղմ հնչիւններդ
հիւսելով երկնի լոյս-ղօղանջի հետ,
Վիշտս տո՛ւր հովին, քայլի՛ր բնութեան
ծոցը մայրական եւ մի՛ նայիր ետ:

Տա՛ր ինձ լուսազգեստ, օտար մի եզերք,
հեռու, հեռաւոր, մենաւոր ափեր.
Սուրբ մենակութիւն, դո՛ւ, իմ օազիս,
դո՛ւ, երազների աղբիւր զովաբեր:

Լռութեան երկինք, խօսիր դու ինձ հետ
աստղերիդ լեզուով եւ ամոքիր ինձ,
Գուրգուրիր հոգիս՝ աշխարհից խոցուած,
մարդուց խայթըւած վիրաւոր հոգիս:

Իմ մէջ այրւում է մի անյագ կարօտ
կարեկից մի սիրտ՝ լացող յաւիտեան.
Եւ իմ հոգում կայ մի չքնաղ երազ,
ե՛ւ սուրբ արտասուք, ե՛ւ սէր անսահման:

Ոգիս ազատ է, ես չեմ հանդուրժում
իմ վրայ իշխող ո՛չ մի զօրութեան,
Ո՛չ օրէնք, սահման, ո՛չ ճակատագիր,
ո՛չ չար ու բարի, եւ ո՛չ դատաստան:

Իմ գլխի վերեւ չպէտք է լինի
ո՛չ մի հովանի, ո՛չ մի իրաւունք,
Եւ իմ կամքից դուրս ամէն ինչ բանտ է,
ե՛ւ ստրկացում, ե՛ւ բռնադատում:

Ես կ՚ուզեմ լինել անսահման ազատ,
անպարտք, անիշխան, այլեւ անաստուած,
Հոգիս տենչում է միայն, միմիայն՝
մեծ ազատութեան՝ անհուն, անտարած:-

Եւ քարաւանը հիւսւում էր առաջ,
եւ նըրա վերեւ շողում էին վառ
Մանկան ժպիտով աստղերը ազատ,
այն յաւերժափայլ աչքերը գոհար:

Եւ կանչում էին նրան կաթոգին
լոյս թարթումները ոսկի աստղերի,
Եւ հոգին լցնում վսեմ ղօղանջով
երկնքի հազար բիւրեղ զանգերի:

Վճիտ գիշերի դիւթական ցոլքով
փայլում էր ուղին փիրուզեայ հեռւում,
Եւ քարաւանը՝ օրօր ու շօրօր,
քայլում էր անդորր փիրուզեայ հեռուն…

ՉՈՐՐՈՐԴ ՍՈՒՐԱՀ

Գիշերն ահարկու՝ ե՛ւ սեւ, ե՛ւ հսկայ
մի չղջիկի պէս թեւերը փռեց,
Անծիր թեւերը իջան, ծածկեցին
քարաւանն, ուղին եւ դաշտերն անափ:

Եւ հորիզոնից մինչեւ հորիզոն
երկինքը լցուեց մռայլ ամպերով.
Չէին շողշողում լուսինն ու աստղեր.
խաւարն՝ ասես թէ՝ պատած խաւարով:

Եւ հողմերն ահեղ՝ նժոյգների պէս՝
սանձարձակ, վայրի արշաւում էին,
Յորձանքներ տալով, եւ հողն ու փոշին
այրուած դաշտերից խառնում ամպերին:

Ե՛ւ մահասարսուռ շառաչում էին,
ե՛ւ աղաղակում հազար ձայներով,
Ասես, վիրաւոր գազաններ էին,
մռնչում-ոռնում հողմի բերանով:

Նեղ ձորերի մէջ գալարւում էին
եւ արմաւենու անտառներում կոյս
Հեծեծում էին հողմերը տխուր,
որպէս թէ՝ մի սիրտ լաց լինէր անյոյս:

- Գնա՛, քարաւա՛ն, հողմերի դիմաց
աննկուն քայլիր աշխարհի եզրը.-
Այսպէս էր խօսում իր սրտի խորքում
Աբու-Մահարին, մեծ բանաստեղծը:

«Շաչեցէ՛ք գլխիս, ամեհի հողմեր,
դո՛ւք, մրրիկնե՛ր, պայթեցէ՛ք գլխիս,
Ես բաց ճակատով ձեր դէմն եմ կանգնած,
ես վախեցող չ&#

#2 SAS

SAS

    -= Nobility =-

  • Members
  • PipPipPip
  • 656 posts
  • Gender:Male
  • Location:Moscow

Posted 22 July 2002 - 02:27 AM

Voreve mek@ karoghanum e kardal ays poem@ hayeren?

SAS

#3 sen_Vahan

sen_Vahan

    Member

  • Members
  • PipPipPip
  • 440 posts
  • Location:USA

Posted 22 July 2002 - 08:39 AM

es vor chkarogaza. bayz fonter unem haykakan, piti vor hnaravor liner:(

#4 MosJan

MosJan

    Էլի ԼաՎա

  • Admin
  • PipPipPipPipPip
  • 31,196 posts
  • Gender:Male
  • Location:My Little Armenia

Posted 22 July 2002 - 08:45 AM

SAS jan Shat HAngist Kardum em
Problem chem tesnem /

#5 SAS

SAS

    -= Nobility =-

  • Members
  • PipPipPip
  • 656 posts
  • Gender:Male
  • Location:Moscow

Posted 22 July 2002 - 09:01 AM

quote:
Originally posted by MosJan:
SAS jan Shat HAngist Kardum em
Problem chem tesnem /

MosJan,

goghacel berel em... Asi, che, vor hetaxuzutyan em gnum: Esor lav "qaravan ktrelu "gisher er` baxts berec...

Yete Matenadaranum chka, hangist xgh&ov( patasxan@ yes em talis ) karogh es ayntegh zeteghel, yeghav?

Du misht karogh es " meghq@ " im vra gcel:

Vahan,

ayn kodavorvats e UNICODE-ov: Dran@ aydpes er grvats, yerb "talani" ei gnacel:

#6 SAS

SAS

    -= Nobility =-

  • Members
  • PipPipPip
  • 656 posts
  • Gender:Male
  • Location:Moscow

Posted 22 July 2002 - 09:07 AM

Moraca asel, vor ayn grvats e hin ughghagrutyamb yev aveli haskanali e spyurqum aprogh hayeri hamar...

SAS

#7 Arpa

Arpa

    Veteran

  • Members
  • PipPipPipPipPip
  • 10,011 posts
  • Gender:Male
  • Interests:Culture

Posted 09 February 2006 - 10:34 AM

Բարեւ նորից ՍԱՍ!!

Աբու-Լալա Մահարին,
Հռչակաւոր բանաստեղծը Բաղդադի,
Տասնեակ տարիներ ապրեց
Խալիֆաների հոյակապ քաղաքում,
Ապրեց փառքի եւ վայելքի մէջ,
Հզօրների եւ մեծատուների հետ սեղան նստեց,
Գիտունների եւ իմաստունների հետ վէճի մտաւ,
Սիրեց եւ փորձեց ընկերներին,
With all due respects to Avetiq, Maari was not a Baghdadi, but a native of Maara Al Nu’man Syria, a suburb of Aleppo.
Yet! Who can top this!!?
Եւ քարաւանը Աբու-Լալայի՝
աղբիւրի նման մեղմ կարկաչելով՝
Քայլում էր հանգիստ, նիրհած գիշերով,
հնչուն զանգերի անոյշ ղօղանջով:

Excuse me!!But it is"karavan/կարաւան", or գար-ա-ւան as in "car-a-van".

Survey this map. You will see the village at the very bottom.
http://www.multimap.com/wi/13931.htm
Եւ վերջին անգամ Աբու Մահարին
ետ դարձաւ նայեց նիրհած Բաղդադին,
Գարշանքով շրջեց ճակատը կնճռոտ
եւ փարուեց ուղտի թաւ պարանոցին:

Abu 'L-ala Ahmad b. Abdallah al-Ma'arri (973-1057), sometimes known as the Eastern Lucretius, is the third of the great zindiqs of Islam. No true Muslim feels comfortable in his poetic presence because of his skepticism toward positive religion in general and Islam in particular.
Born in Syria not far from Aleppo, al-Ma'arri was struck at an early age with smallpox, which was eventually to lead to his total blindness. He studied in Aleppo, Antioch, and other Syrian towns before returning to his native town of Maara. When he was beginning to make a name for himself as a poet, al-Ma'arri was attracted by the famous center of Baghdad. [b]He set out for Baghdad in 1008, but only stayed eighteen months. Returning home, he lived in semi-retiiement for the next fifty years until his death
.
However, such was his fame that eager disciples flocked to Maara to listen to his lectures on poetry and grammar. His poetry was deeply affected by a pervasive pessimism. He constantly speaks of death as something very desirable and regards procreation as a sin. At times at least, he denies the resurrection:
http://www.muktadhara.net/page53.html
The pessimist.
Սրիկայ է նա, ով հայր է լինում,
ով երանաւէտ ծոցից ոչնչի՝
Գոյութեան կոչում թշուառ հիւլէին
եւ գլխին վառում գեհէնն այս կեանքի
։

(3) Better for Adam and all who issued forth from his loins
That he and they, yet unborn, created never had been!
For whilst his body was dust and rotten bones in the earth
Ah, did he feel what his children saw and suffered of woe.


And the cynical agnostic, anti-organized-institutionalized religion;
Hanifs [= Muslims] are stumbling, Christians all astray
Jews wildered, Magians far on error's way.
We mortals are composed of two great schools
Enlightened knaves or else religious fools. (7)
What is religion? A maid kept close that no eye may view her;
The price of her wedding gifts and dowry baffles the wooer.
Of all the goodly doctrine that I from the pulpit heard
My heart has never accepted so much as a single word.

See more such outbursts at the site.
Yet, over one thousand years after, the world is still divided between Islam, Christianity, and, whatever the hell it means, Judaism.
Maari said it a thousand years ago.
How retarded can we be!!!

Edited by Arpa, 09 February 2006 - 11:05 AM.


#8 SAS

SAS

    -= Nobility =-

  • Members
  • PipPipPip
  • 656 posts
  • Gender:Male
  • Location:Moscow

Posted 13 June 2006 - 09:48 AM

QUOTE(Arpa @ Feb 9 2006, 04:34 PM) View Post
Բարեւ նորից ՍԱՍ!!

With all due respects to Avetiq, Maari was not a Baghdadi, but a native of Maara Al Nu’man Syria, a suburb of Aleppo.
Yet! Who can top this!!?
Եւ քարաւանը Աբու-Լալայի՝
աղբիւրի նման մեղմ կարկաչելով՝
Քայլում էր հանգիստ, նիրհած գիշերով,
հնչուն զանգերի անոյշ ղօղանջով:

Excuse me!!But it is"karavan/կարաւան", or գար-ա-ւան as in "car-a-van".

Բարի օր, Արփա

Արևելահայերեն՝ քարավան: Ի՞նչ կարևոր է, թե Մահարին որտեղից է եղել:Չմոռանանք նաև, որ Իսահակյանը գուցե օգտվել է այնպիսի աղբյուրից, որտեղ Մահարին Բաղդատում ծնված լինի: smile.gif Իսահակյանի ժամանակ Համացանց դեռ չկար:

#9 Eva

Eva

    Member

  • Members
  • PipPipPip
  • 476 posts
  • Gender:Female
  • Location:hopeland

Posted 21 August 2006 - 03:19 PM

Մեկը չեղավ, որ իմանար վշտերս,
Քնքուշ ձեռքով դարման աներ վերքերիս.
Մեկը չեղավ, որ գուրգուրեր վարդերս,
Անուշ բույր տար, վարդի գույն տար երգերիս:

Կյանքս կտամ սրտից բխած համբույրին,
Ա՜խ, թէ մեկը ինձ հասկանա՜ր ու սիրե՜ր:
Ի՞նչ կա երկրում և՛ սրբազան, և՛ անգին,
Քան թէ զոհվել, քան թէ լինել անձնվեր:

Բայց ես կյանքում շա՛տ սիրեցի ու լացի, —
Մեկը չեղավ, որ ամոքեր վշտերս,
Սիրող սրտի ծարավ, ծարավ մնացի,
Մեկը չեղավ, որ գուրգուրեր վարդերս...

#10 Error 404

Error 404

    ERROR 404

  • Members
  • PipPipPip
  • 881 posts

Posted 22 November 2006 - 03:39 PM

QUOTE(konfetka @ Aug 21 2006, 01:19 PM) View Post
Մեկը չեղավ, որ իմանար վշտերս,
Քնքուշ ձեռքով դարման աներ վերքերիս.
Մեկը չեղավ, որ գուրգուրեր վարդերս,
Անուշ բույր տար, վարդի գույն տար երգերիս:

Կյանքս կտամ սրտից բխած համբույրին,
Ա՜խ, թէ մեկը ինձ հասկանա՜ր ու սիրե՜ր:
Ի՞նչ կա երկրում և՛ սրբազան, և՛ անգին,
Քան թէ զոհվել, քան թէ լինել անձնվեր:

Բայց ես կյանքում շա՛տ սիրեցի ու լացի, —
Մեկը չեղավ, որ ամոքեր վշտերս,
Սիրող սրտի ծարավ, ծարավ մնացի,
Մեկը չեղավ, որ գուրգուրեր վարդերս...


Konfetka sa el e Isahakyan?

#11 Error 404

Error 404

    ERROR 404

  • Members
  • PipPipPip
  • 881 posts

Posted 22 November 2006 - 03:40 PM

SAS inchpes haskaca goghacel es urish teghic bayc amboghjutyamb ches goghacel. Verjnamasnutyun@ pakasa vonc vor che?

Goghanal goghanal... lriv ber kardanq.

...karotel enq. smile.gif

#12 nairi

nairi

    Veteran

  • Members
  • PipPipPipPipPip
  • 3,704 posts

Posted 30 August 2007 - 02:51 PM

When was "Abu-Lala Mahari" written? Anyone?

Charents mentions it in "Azgayin Yeraz," 17. I'm assuming that "Mahari" was written before 1917, since that's when Charents wrote his poem.

#13 Arpa

Arpa

    Veteran

  • Members
  • PipPipPipPipPip
  • 10,011 posts
  • Gender:Male
  • Interests:Culture

Posted 30 August 2007 - 03:51 PM

QUOTE(nairi @ Aug 30 2007, 08:51 PM)
When was "Abu-Lala Mahari" written? Anyone?

Charents mentions it in "Azgayin Yeraz," 17. I'm assuming that "Mahari" was written before 1917, since that's when Charents wrote his poem.

During the years 1909-1911 when he was 34-36 years of age. Born in Gumri 1875.
Charents, 1897-1937.

Edited by Arpa, 30 August 2007 - 03:59 PM.


#14 nairi

nairi

    Veteran

  • Members
  • PipPipPipPipPip
  • 3,704 posts

Posted 30 August 2007 - 05:54 PM

Thanks!




0 user(s) are reading this topic

0 members, 0 guests, 0 anonymous users