Մուշեղ Իշխան «Տարօրինակ Մարդ Արարած»
Տարօրինակ, տարօրինակ մարդ արարած,
Մոմի լոյսով՝ խաւարի մէջ համատարած,
Կը հալածես դու տեսիլքներ արեւավառ,
Կը խարխափիս եւ խաւարին չես հաւատար…
Արցունքներուդ միգամածին խորին տմոյն
Գիտես նայիլ արշալոյսի ճաճանչներուն
Սուգի քօղի տակ յուսալից դուն սիրահար՝
Կը տառապիս եւ վշտերուդ չես հաւատար…
Վզիդ շղթայ եւ թեւերուդ ծանր կապանք՝
Դուն կը փորձես արծիւներուն վայել ճախրանք,
Եւ այս կեանքի մեծ բանտին մէջ բազմակամար,
Դուն կը խեղդուիս՝ շղթաներուդ չես հաւատար…
Փուշ ու տատասկ քեզ կ՛արիւնեն ճամբուդ վրայ,
Բայց խոցոտուած քու մատներովդ արիւնլուայ,
Դուն կ՛որոնես ծաղիկներու հոգին պայծառ,
Ցաւէդ կ՛ոռնաս եւ ցաւերուդ չես հաւատար…
Տարօրինակ, տարօրինակ մարդ արարած,
Քու ձեռքերովդ հողին կու տաս կեանքեր ծաղկած,
Կը զգաս դէմքիդ մահուան քամին եւ հողմավար,
Կ՛իյնաս անշունչ, սակայն մահուան չես հաւատար…
