23 replies to this topic

[Nakharar]

Will we take opportunity to reflect?

By Marianna Torgovnick
Posted August 5 2005

This Saturday, Americans will be reminded by the media of the 60th anniversary of the dropping of the atomic bomb on Hiroshima. Most likely, we will miss once again the true impact of this event, not just for the Japanese who experienced it, but also on us and on how we now live.

It's not, of course, that we don't know that Americans flew the planes that killed at least 60,000 Japanese, most of them civilians, in Hiroshima and, three days later, 40,000 more in Nagasaki. It's not that Americans don't know that the United States remains the only nation ever to have used atomic weapons against civilian populations.

It's that the events, unlike D-Day, say, or the liberation of the concentration camps, place Americans in ambiguous, unpleasant or even guilty roles.

It seems natural that, as a culture, we prefer to look away. It seems natural that we prefer to emphasize events that reflect how we like to think of ourselves, that show a face we like to show to the world.

So don't expect to see Aug. 6, 2005, marked by day-long ceremonies like June 6, 2005, the 60th anniversary of D-Day. Don't expect to see President Bush fly to Hiroshima to make a policy speech there in the way that he and other presidents, most notably Ronald Reagan, have flown to Normandy.

The anniversary is likely to be mentioned, but quickly, almost as a kind of stealth event, under the radar screen and under the claim -- always controversial and often inflated -- that the bombings prevented an invasion and saved, and were designed to save, millions of American and Japanese lives.

And yet I would claim that the bombings at Hiroshima and Nagasaki have marked us strongly as a nation ever since 1945 and continue to do so in many ways.

The Cold War, the bogeyman of my childhood and most likely of yours, was driven by the fear that the Soviets would have nuclear weapons -- as they did by 1949 -- and would use them. In fact, some historians believe, and documents support the belief, that fear of the Soviets helped motivate the bombings, that our display of atomic power was designed as a warning to our likely future enemy as World War II came to an end.

Since 2003, U.S. foreign policy has been driven by the need to prevent Iraq, Iran and North Korea -- the so-called axis of evil -- not just from deploying but also from developing nuclear weapons. That need proved specious in Iraq, but it ushered in a controversial and costly war.

And developing nations could only learn from Iran and from North Korea that, although nuclear capacity draws strong and potent disapproval from the United States, it does tend to ward off the kind of invasion Iraq experienced, and its ongoing, messy aftermath.

So, my fellow Americans, in this summer of World War II anniversaries, enjoy films like War of the Worlds, with their disruption of ordinary families and domestic life plot lines. Watch civilization disappear around American characters once again in what has become an annual summer ritual.

But be aware that maybe, just maybe, the anniversaries that pass quickly each August are re-enacted, in disguised and distorted terms, in our annual summer disaster films. Remember, too, that Japan actually experienced the devastation of cities and the willful creation of a nightmare-world, and that the giants in the machines were, on that occasion, us.

The impulse to think about the atomic bombings in terms of public and foreign policy issues like deterrence and disarmament -- a notable tendency of American writing about nuclear weapons -- evades the reality of what occurred in Japan 60 years ago.

But that impulse may point to a useful truth for the present day. Bombs, like terrorists, are here, and likely to be here, to stay for our lifetimes. They are likely to condition our lives, but need not control them. Sixtieth-year anniversaries can be a time to revisit and rethink. Will we take it?

Marianna Torgovnick is professor of English at Duke University and author of the new book "The War Complex: World War II in Our Time." (Chicago, 2005)

[MosJan]

http://www.tert.am/a...armenia/1758396

 

 

КГБ-ի նախկին պաշտոնյան բացահայտել է Հայոց հարցի և Հիրոսիմայի ռմբակոծության կապը. մանրամասներ

 

Հիրոսիմայի ատոմային ռմբակոծության ողբերգության 70-ամյա տարելիցի ֆոնին «Կոմսոմոլսկայա պրավդան» նոր ու անսպասելի վարկած է ներկայացրել Հիրոսիմայի ռմբակոծության պատճառների, Հայոց հարցի ու Արևմտյան Հայաստանի հետ կապված Ստալինի պլանների կապերի առումով:

Աղբյուրը հիշեցնում է Հիրոսիմայի, ապա և Նագասակիի ատոմային ռմբակոծության «պաշտոնական վարկածը», այն է` ճապոնական քաղաքները ռմբակոծվեցին, որպեսզի այդկերպ Ճապոնիային ստիպեն կապիտուլյացիայի ենթարկվել, միաժամանակ` նաև ԽՍՀՄ-ի ղեկավարությանը վախեցնեն նոր տիպի զենքով` ատոմային ռումբով:

Սակայն այս ամենի ֆոնին «Կոմսոմոլսկայա պրավդան» ներկայացնում է խորհրդային ՊԱԿ-ի (КГБ ) նախկին փոխգնդապետ և հակահետախույզ Իգոր Ատամանենկոյի նոր վարկածը` նույն հարցի շուրջ:

Ի դեպ, КГБ-ի նախկին պաշտոնյա Ատամանենկոն ի պաշտպանություն իր վարկածի վկայակոչում է ԽՍՀՄ-ի թերևս ամենաազդեցիկ հայերին` Ստալինի մերձավոր շրջանակից Անաստաս Միկոյանին և լեգենդար հետախույզ Գևորգ Վարդանյանին, որի հետ նաև լուսանկար է հրապարակել:

[MosJan]

Ըստ Ատամանենկոյի` Երկրորդ համաշխարհայինից հետո արևմտյան դաշնակիցները Արևելյան Եվրոպայի ճակատագիրը որոշել էին` Ղրիմի ու Պոտսդամի կոնֆերանսներին, նոր հանդիպումներ չէին նախատեսվում: Եվ այդ ֆոնին Ստալինը որոշել էր խորհրդային կարգերը տարածել նաև Փոքր Ասիայի վրա: Իսկ ԱՄՆ-ն` ի դեմս նախագահ Թրումնեի փորձում էր կանխել հենց դա:

Նախկին պաշտոնյան հիշեցնում է պատմական փաստն այն մասին, որ ԽՍՀՄ-ը 20 դիվիզիա զորք էր պահում Թուրքիայի հետ սահմանին: 1941-ի օգոստոսին տեղեկություններ էին հայտնվել, որ Թուրքիան Հայաստանի հետ սահմանին մոտ 1 մլն զինվոր է տեղակայել` նպատակ ունենալով օկուպացնել խորհրդայնացված Անդրկովկասը: Այս լուրի ֆոնին` ԽՍՀՄ-ը Թուրքիայի սահմանին (Իրանի տարածքից) նախ 12, ապա 8 դիվիզիա է տեղակայում: Սա թուրքերին ստիպում է փոփոխել իրենց ծրագրերը և սպասել «մինչև Հիտլերը կգրավի Մոսկվան»:

1945-ի մայիսի դրությամբ, ինչպես բացատրում է КГБ-ի փոխգնդապետը, խորհրդային ղեկավարության որոշ անդամների շրջանում տարածում էր գտել պատմական հայկական հողերը ԽՍՀՄ-ի տարածքում ներառելու գաղափարը, որոնք «1918-ին բռնակցվել էին Թուրքիային»: Այդկերպ ծրագրվում էր խորհրդային կարգեր հաստատել Փոքր Ասիայում:

Ատամանենկոն նաև մեջբերում է 1945-ի փետրվարին Յալթայի կոնֆերանսին հնչեցված անհայտ հայտարարություն, որը նա վերագրում է Ստալինին: Նա նշում է, որ այս հայտարարության մասին իրեն հայտնել է հետախույզ Գևորգ Վարդանյանը, որին իր հերթին դրա մասին հայտնել է Անաստաս Միկոյանը:

Ըստ այդ հայտարարության Ստալինը իբր ասել է. «Թուրքերի կողմից գրավված հայերի հողերը ժամանակակից Թուրքիայի ամբողջ տարածքի մեկ երրորդն են կազմում, ըստ էության` դրա ամբողջ հյուսիս-արևելյան մասը` Կարս քաղաքից մինչև Էրզրում ու այդպես էլի դեպի արևմուտք: Ընդ որում` Հայկական լեռնաշխարհը` Վանա լճի հովտով, ամբողջ Թուրքիայի ամենաբարեբեր մասն է, որը այսօր ոչ միայն Թուրքիային է կերակրում, այլև ամբողջ Փոքր Ասիային, այսինքն` թուրքերը հացահատկային կուլտուրաներով են ապահովում բոլոր հարևան երկրներին` հայերի հաշվին ապրելով: Ժամանակն է վերջ դնել մեր եղբայրական ժողովրդի թալանին»:

Հաջորդիվ Ստալինը կարծիք է հայտնել, թե Թավրիզում կենտրոնացած «մեր երեք բանակների» հզոր առաջընթացով կարելի է իրանական սահմանից մինչև Ստամբուլ հասնել: Համապատասխան առաջարկ մշակելու հանձնարարություն է տրվել Միկոյանին և Մալենկովին: Մեծ կարևորություն է տրվել Ստամբուլի գրավմանը, որին Ստալինը ցանկացել է վերադարձնել պատմական` «Կոստանդնուպոլիս» անվանումը:

Խորհրդային փոխգնդապետը անսպասելի նորություն է հայտնում, թե ծրագրվել է կոմկուսի Ստամբուլի  քաղկոմի 1-ին քարտուղար նշանակել լեգենդար հայ հետախույզ Վարդանյանի հորը: Վերջինս ոչ պակաս կարևոր դեմք էր խորհրդային հետախուզության մեջ. նա` Անդրանիկ Վարդանյանը, առևտրականի անվան տակ հետախուզությամբ էր զբաղվում Իրանում:

[MosJan]

Հաջորդիվ Ատամանենկոն վստահեցնում է, որ Ճապոնիան ատոմային ռմբակոծության ենթարկելու որոշումը Թրումենը վերջնականապես կայացրել է այն բանից հետո, երբ նրան հայտնի է դարձել Թուրքիայի` Արևմտյան Հայաստանի հետ կապված Ստալինի պլանների մասին:

Իր «Ստամբուլյան արշավանքը» Ստալինը հետաձգել է այն բանից հետո, երբ տեղեկացել է Հիրոսիմայի և Նագասակիի աղետների ծավալների մասին: Ըստ լեգենդի` այդ ժամանակ Ստալինն ասել է. «Թուրքերը պիտի ամբողջ կյանքում շնորհակալ լինեն ճապոնացիներին»` նկատի ունենալով, որ ամերիկացիները ատոմային ռումբ կգցեն նաև Թուրքիայի վրա, եթե այդ երկիր մտնեն խորհրդային զորքերը: