This topic is locked
Խոտին մեչ է թաղված բագինդ: Չեն Ծխար
Խունկերն անույշ, զոհն այնտեղ չի՛ արյունիր:
Կու գայ լոկ բույր մը համպար
Խորխի՝ զոր հոն թողեր է օձ մը կարմիր:
Հոն կը նստիմ, խո՛նչ ուղեւոր: Զիս կ՚արծի,
Եւ Վահագնի զամբկին կարծես հոտն առած՝
Կտղուցեն խոլ կը խանձի:
Բայց արեւեն մեզ չի գար ոչ մեկ աստված:
Անհետացան անդարձ խորերն անտառին
Քուրմերը լայն թեզանիքով: Չի՛ երգեր
Ծիծերդ՝ վինը Վրույրին:
Բագինիդ շուրչ կը հեծկըլտան եղեգներ:
Չես հանգրըճեր պատմուճանդ ալ. օ՛չ մեկ վիթ
Նիզակահար՝ կը ներկէ ծունկդ արյունով:
Թանգարանին մեչ անդրիդ
Կը տաղտկանա, եւ չի՛ պսակվիր գարունով:
Բայց դուն կ՚ապրիս, պիտի ապրիս հավիտեան,
Ո՛չ երկրիս վրայ, երկինքի՛ն մեչ, Անահի՛տ:
Ահա կ՚ծագի լուսնկան,
Եվ կը ծագիս դարձեալ՝ մահիկը ճակտիդ:
Քեզ կը տեսնեմ աստղերուն մոտ: Ծիծերեդ
Լույս կը հոսի աղբյուրին մեչ՝ ուրկե խմող
Եղնիկին դունչը նամետ
Եվ եղչյուրները կ՚օծանվին ոսկեշող:
Վա՛ր կը նայիս.— օրիորդները վարար
Կը զգաստանան. գինիին տաշտը կ՚իյնայ
Բագոսուհվույն ուսեն վար:
Կ՚աղոթէ կույսը ծնրադիր մահճին վրայ:
Կապարճդ ուսիդ, լարած աղեղդ լայնշի՝
կը վարես սայլը լուսնակին լռելյայն...
Կյանքն անտառին կը շարժի.—
Ձեռքիդ չահեն վախցած՝ գայլերը կ՚ոռնան:
Կ՚երազէ դաշտն.— ու կոկոնները վարդին,
Բըքիններուդ խայթին ներքեւ, մի առ մի,
Բերանիդ պէս կը բացվին:
Կ՚եռայ ավիշն այգիին մէչ վաղեմի:
Կ՚հոսես ծիծերդ, կ՚անցնիս կ՚երթաս,— բայց մարդիկ
Չե՜ն պաշտեր քեզ. տա՛րըր մը սոսկ կ՚ընդունին:
Քանդած են հովն ու ալիք
Մեհյա՛նդ իսկ Քերսոնեսի աբունքին:
Միայն, գիշերն, որսական շունըդ լըքված
Կը տեսնէ վերն անցքըդ, մահիկը ճակտիդ,
Ու բագինիդ վրայ նստած՝
Կը նայի քեզ եւ կու լայ, ո՛ Անահիտ:
Դանիէլ Վարուժան
Edited by Anahid Takouhi, 10 January 2006 - 01:32 PM.
