Jump to content


Photo

ՎԵՐՋԵՐԳԱՆՔ


  • Please log in to reply
No replies to this topic

#1 vartahoor

vartahoor

    Member

  • Members
  • PipPipPip
  • 338 posts

Posted 19 January 2007 - 12:56 PM

ՎԵՐՋԵՐԳԱՆՔ «ԱՆԻ» ՊՈԵՄԻՑ
(Նոր Ուղղագրությամբ)
Հովհաննես Շիրազ

Իմ Ախուրյանի այն ափին ընկած՝
Անին վիրավոր եղնիկ է կրկին,
Որսորդն ու մահը դեռ գլխին կանգնած՝
Չեն թողնում անգամ լեզու տա վերքին:
Այս ափին ձագն է, այն ափին մայրս՝ Անին վիրավոր,
Չի կարող լիզել կաթող արյունը վերքի դարավոր, -
Այս ափին ձագն է բառաչում, լալիս՝ ինչո՞ւ չի գալիս«
Այն ափին մայրս է՝ ուզում է դնել գլուխն այս ափին, -
Բայց դարեր կանգնած որսորդը գլխին՝ դեռ ահ է տալիս«
Լուսնի մահիկը՝ որպես իր արնոտ աղեղը ձեռքին,
Ոչ նետն է հանում եղնիկիս կրծքից, ոչ խրում է խոր,
Ոչ սպանում է, ոչ կյանք է տալիս մորս վիրավոր..

2

Դեռ մի կարոտ ունեմ անհագ՝ հասնեմ Անի ու նոր մեռնեմ«
Բանամ ճամփիս դռները փակ, տեսնեմ Անին ու նոր մեռնեմ:

Բալասանվեմ իր բաց Վերքին, մանուկ ծնեմ մեռած մորից՝
Ախուրյանի օրորի տակ, փրկեմ Անին՝ կարոտս առնեմ:

Օրոցք դնեմ իղձերն հայոց՝ հայոց հույսերն օրորելով,
Որպես որդուն իմ երկվորյակ՝ երկնհմ Անին՝ կյանքն օրորեմ:

Ախուրյանի ջրերի պես մորս փեշերն համբուրելով՝
Լցված կյանքով հազարազանգ՝ գրկեմ Անին, վերածնվեմ:

Կրծքիս սեղմեմ Անիս ավեր, բուերի տեղ սոխակ դառնամ,
Դառած երգ ու վարդի քաղաք՝ երգեմ Անին ու նոր մեռնեմ:

Վանա ծովի ու Վանի հետ ու Ղարսի հետ ու Մաոիսի՝
Իմ Սևանի լույսերի տակ զուգեմ Անին՝ օջախ վառեմ:

Ծաղկեցնեմ շիրիմն անգամ արքայաշուք իմ պապերի,
Որպես անտառ կաղնեպսակ՝ տնկեմ Անին՝ Վանին խառնեմ:

Ավեր թողնեմ միայն Քյոշքը թուրք չարահուշ բռնակալի,
Գլխին հայոց արևաթագ՝ ոսկեմ Անին, բերդն համբուրեմ:

Հազարազանգ զարթնեցնեմ հազարամյա իր խոր քնից
Արագածի պես անխորտակ բուրգեմ Անին« վեր պարսպեմ:

Վեր փյունիկեմ հազար ու մի տաճարներով իր ավերակ,
Մայր տաճարի գմբեթի տակ խնկեմ Անին, կյանք բուրվառեմ:

Թագադրեմ սրտիս թագով մանուկ Գագիկ թագավորին,-
Հազար ու մի զանգով՝ հստակ զանգեմ Անին՝ վեր ղողանջեմ:

Մայրաքաղաք Երևանին Անին դարձնեմ մայրաքաղաք,
Պալատներով իր նորաթագ վեմեմ Անին՝ կյանքի կոչեմ:

Վերաշինեմ շիրմի մատուռն սպարապետ Պահլավունու,
Վեմեմ բուրգերն ու աշտարակ, ճեմեմ Անին ու նոր ննջեմ:

Բանտից հանեմ մեծ Հայաստանն՝ այս ազատված փոքրիս խառնեմ,
Գրկելով հողն իմ բովանդակ՝ հայկեմ Անին ու նոր մեռնեմ:

Հայոց թագի շափաղն հասնի Վանա ծովի մութ վահանին,
Առագաստեմ ծովերս անտակ, թագեմ Անին, թագավորեմ:

Հազար տարվա կարոտ ունի իմ երազը հազարաթև
Ա՜խ, թեկուզ լուռ, դեռ ավերակ, տեսնեմ Անին՝ ու նոր մեռնեմ:

Որպես ոսկի վաղվա գուշակ, որպես Մասիսին իմ անուշակ,
Գլխին հայոց մի դրոշակ տեսնեմ Անին… ու չմեռնեմ:

3

Ախուրյանն է քեզ մայրական օրոր,
Շիրակն օրոցք՝ մանուկն ես դու, Անի´,
Միթե՞ իրավ չես զարթնելու մի օր,
Անի´, միթե՞ մեր քունն ես դու, Անի´:

Ա՜ խ, ե՞րբ պիտի հագնես լույս ու զրահ,
Հույսս՝ խավար, ավար ես դու, Անի´,
Չի մնացել քարդ քարիդ վրա,
Անի´, բայց դու գոհար ես դու, Անի´:

Հայ արվեստի դու փշրված Մասիս՝
Անմահության աճյունն ես դու« Անի´,
Փետուրներդ ցրված հարավ, հյուսիս՝
Մեր փյունիկյան թռչունն ես դու, Անի´:

Քո արծվազարդ մի խոյակից անգամ
Աշխարհ գիտե, թե ումն ես դու, Անի´,
Ա՜խ, ե՞րբ պիտի քո մեջ մեկ էլ ման գամ,
Ավեր, բայց հին մեր տունն ես դու, Անի´:

Անի´, հայոց անսպին ես դու դեռ,
Հայոց վշտի անունն ես դու, Անի´,
Հորս կորած գերեզմանն ես անմեռ,
Անի´, մորս մրմուռն ես դու« Անի´:

Ողջ աշխարհի կրծքին դու դեռ բաց վերք՝
Հայոց Պոմպեյն ու սուգն ես դու, Անի´,
Ա՜խ, ե՞րբ պիտի, հայ դարպասնե´ր, բացվե´ք-
Պապերիս հող մասունքն ես դու, Անի´:

Անի´, ողբ է օրորն Ախուրյանի,-
Շիրակն օրոցք՝ մանուկն ես դու, Անի´,
Բա´վ է քնես քնով սրտակեղեք՝
Հազարամյա մեր քունն ես դու, Անի´...

Լեզուն պոկած զանգն ես անմահ հայոց,
Անի´, երգիս ղողանջն ես դու, Անի´,
Պիտի հնչես, շատ չես մնա վայոց,
Վաղվա որդուս մոր կանչն ես դու, Անի ...


ՎԵՐՋԵՐԳԱՆՔ «ԱՆԻ» ՊՕԷՄԻՑ
(Դասական Ուղղագրութեամբ)
Յովհաննէս Շիրազ


Իմ Ախուրեանի այն ափին ընկած՝
Անին վիրաւոր եղնիկ է կրկին,
Որսորդն ու մահը դեռ գլխին կանգնած՝
Չեն թողնում անգամ լեզու տայ վերքին:
Այս ափին ձագն է, այն ափին մայրս՝ Անին վիրաւոր,
Չի կարող լիզել կաթող արիւնը վերքի դարաւոր, -
Այս ափին ձագն է բառաչում, լալիս՝ ինչո՞ւ չի գալիս«
Այն ափին մայրս է՝ ուզում է դնել գլուխն այս ափին, -
Բայց դարեր կանգնած որսորդը գլխին՝ դեռ ահ է տալիս«
Լուսնի մահիկը՝ որպէս իր արնոտ աղեղը ձեռքին,
Ոչ նետն է հանում եղնիկիս կրծքից, ոչ խրում է խոր,
Ոչ սպանում է, ոչ կեանք է տալիս մօրս վիրաւոր..

2

Դեռ մի կարօտ ունեմ անյագ՝ հասնեմ Անի ու նոր մեռնեմ«
Բանամ ճամբիս դռները փակ, տեսնեմ Անին ու նոր մեռնեմ:

Բալասանւեմ իր բաց Վէրքին, մանուկ ծնեմ մեռած մօրից՝
Ախուրեանի օրօրի տակ, փրկեմ Անին՝ կարօտս առնեմ:

Օրօցք դնեմ իղձերն հայոց՝ հայոց յոյսերն օրօրելով,
Որպէս որդուն իմ երկւորեակ՝ երկնհմ Անին՝ կեանքն օրօրեմ:

Ախուրեանի ջրերի պէս մօրս փէշերն համբուրելով՝
Լցւած կեանքով հազարազանգ՝ գրկեմ Անին, վերածնւեմ:

Կրծքիս սեղմեմ Անիս աւեր, բուերի տեղ սոխակ դառնամ,
Դառած երգ ու վարդի քաղաք՝ երգեմ Անին ու նոր մեռնեմ:

Վանա ծովի ու Վանի հետ ու Ղարսի հետ ու Մաոիսի՝
Իմ Սևանի լոյսերի տակ զուգեմ Անին՝ օջախ վառեմ:

Ծաղկեցնեմ շիրիմն անգամ արքայաշուք իմ պապերի,
Որպէս անտառ կաղնեպսակ՝ տնկեմ Անին՝ Վանին խառնեմ:

Աւեր թողնեմ միայն Քեօշքը թուրք չարայուշ բռնակալի,
Գլխին հայոց արևաթագ՝ ոսկեմ Անին, բերդն համբուրեմ:

Հազարազանգ զարթնեցնեմ հազարամեայ իր խոր քնից
Արագածի պէս անխորտակ բուրգեմ Անին« վեր պարսպեմ:

Վեր փիւնիկեմ հազար ու մի տաճարներով իր աւերակ,
Մայր տաճարի գմբէթի տակ խնկեմ Անին, կեանք բուրվառեմ:

Թագադրեմ սրտիս թագով մանուկ Գագիկ թագավորին,-
Հազար ու մի զանգով՝ հստակ զանգեմ Անին՝ վեր ղօղանջեմ:

Մայրաքաղաք Երևանին Անին դարձնեմ մայրաքաղաք,
Պալատներով իր նորաթագ վեմեմ Անին՝ կեանքի կոչեմ:

Վերաշինեմ շիրմի մատուռն սպարապետ Պահլավունու,
Վեմեմ բուրգերն ու աշտարակ, ճեմեմ Անին ու նոր ննջեմ:

Բանտից հանեմ մեծ Հայաստանն՝ այս ազատւած փոքրիս խառնեմ,
Գրկելով հողն իմ բովանդակ՝ հայկեմ Անին ու նոր մեռնեմ:

Հայոց թագի շափաղն հասնի Վանա ծովի մութ վահանին,
Առագաստեմ ծովերս անտակ, թագեմ Անին, թագաւորեմ:

Հազար տարվայ կարօտ ունի իմ երազը հազարաթև
Ա՜խ, թեկուզ լուռ, դեռ աւերակ, տեսնեմ Անին՝ ու նոր մեռնեմ:

Որպէս ոսկի վաղվայ գուշակ, որպէս Մասիսին իմ անուշակ,
Գլխին հայոց մի դրօշակ տեսնեմ Անին… ու չմեռնեմ:

3

Ախուրեանն է քեզ մայրական օրօր,
Շիրակն օրոցք՝ մանուկն ես դու, Անի´,
Միթե՞ իրաւ չես զարթնելու մի օր,
Անի´, միթե՞ մեր քունն ես դու, Անի´:

Ա՜ խ, ե՞րբ պիտի հագնես լոյս ու զրահ,
Յոյսս՝ խաւար, աւար ես դու, Անի´,
Չի մնացել քարդ քարիդ վրա,
Անի´, բայց դու գոհար ես դու, Անի´:

Հայ արւեստի դու փշրւած Մասիս՝
Անմահութեան աճիւնն ես դու, Անի´,
Փետուրներդ ցրւած հարաւ, հիւսիս՝
Մեր փիւնիկեան թռչունն ես դու, Անի´:

Քո արծվազարդ մի խոյակից անգամ
Աշխարհ գիտէ, թե ումն ես դու, Անի´,
Ա՜խ, ե՞րբ պիտի քո մէջ մէկ էլ ման գամ,
Աւեր, բայց հին մեր տունն ես դու, Անի´:

Անի´, հայոց անսպին ես դու դեռ,
Հայոց վշտի անունն ես դու, Անի´,
Հօրս կորած գերեզմանն ես անմեռ,
Անի´, մօրս մրմուռն ես դու« Անի´:

Ողջ աշխարհի կրծքին դու դեռ բաց վէրք՝
Հայոց Պոմպէյն ու սուգն ես դու, Անի´,
Ա՜խ, ե՞րբ պիտի, հայ դարպասնե´ր, բացւե´ք-
Պապերիս հող մասունքն ես դու, Անի´:

Անի´, ողբ է օրօրն Ախուրեանի,-
Շիրակն օրոցք՝ մանուկն ես դու, Անի´,
Բա´ւ է քնես քնով սրտակեղեք՝
Հազարամեայ մեր քունն ես դու, Անի´...

Լեզուն պոկած զանգն ես անմահ հայոց,
Անի´, երգիս ղօղանջն ես դու, Անի´,
Պիտի հնչես, շատ չես մնայ վայոց,
Վաղվայ որդուս մօր կանչն ես դու, Անի ..

Edited by vartahoor, 11 June 2007 - 12:53 AM.





0 user(s) are reading this topic

0 members, 0 guests, 0 anonymous users